Άρθρο Γνώμης του ε.α
Μέρος Β’: Το «Σχέδιο» Εξόντωσης και η Επόμενη Μέρα
Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια τεκτονική αλλαγή. Τα μπλόκα δεν είναι μια διεκδίκηση για «λίγα χρήματα ακόμα». Είναι η αντίδραση ενός οργανισμού που καταρρέει. Οι έλεγχοι που έρχονται για τις παράνομες επιδοτήσεις και οι απαιτήσεις επιστροφής χρημάτων θα λειτουργήσουν ως η χαριστική βολή.
Το σενάριο που διαγράφεται είναι εφιαλτικό αλλά ρεαλιστικό: Οι αγρότες, αδυνατώντας να επιστρέψουν τα κονδύλια και φορτωμένοι με χρέη, θα βρεθούν αντιμέτωποι με κατασχέσεις. Η «σάπιλα» των μηχανισμών και των «καρεκλοκένταυρων» που επέτρεψαν ή ενθάρρυναν τη διαφθορά θα μείνει πιθανότατα ατιμώρητη, και το βάρος θα πέσει οριζόντια στους αγρότες – τόσο στους «ασυνείδητους» όσο και στους τίμιους που παρασύρθηκαν από το ρεύμα.
Το αποτέλεσμα; Η πλήρης οικονομική εξόντωση. Οι αγρότες δεν θα μπορέσουν να ξανακαλλιεργήσουν. Και εδώ γεννάται το εύλογο ερώτημα: Πρόκειται για ανικανότητα ή για σχέδιο;
Βλέποντας διαχρονικά την εξέλιξη, ένας παρατηρητής θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι μετά το 1980 υπήρξε μια σιωπηρή στρατηγική απο-αγροτοποίησης. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις λειτούργησαν περισσότερο ως εντολοδόχοι μιας πολιτικής που ήθελε την Ελλάδα «χώρο» υπηρεσιών και όχι «τόπο» παραγωγής.
Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια τεκτονική αλλαγή. Τα μπλόκα δεν είναι μια διεκδίκηση για «λίγα χρήματα ακόμα». Είναι η αντίδραση ενός οργανισμού που καταρρέει. Οι έλεγχοι που έρχονται για τις παράνομες επιδοτήσεις και οι απαιτήσεις επιστροφής χρημάτων θα λειτουργήσουν ως η χαριστική βολή.
Το σενάριο που διαγράφεται είναι εφιαλτικό αλλά ρεαλιστικό: Οι αγρότες, αδυνατώντας να επιστρέψουν τα κονδύλια και φορτωμένοι με χρέη, θα βρεθούν αντιμέτωποι με κατασχέσεις. Η «σάπιλα» των μηχανισμών και των «καρεκλοκένταυρων» που επέτρεψαν ή ενθάρρυναν τη διαφθορά θα μείνει πιθανότατα ατιμώρητη, και το βάρος θα πέσει οριζόντια στους αγρότες – τόσο στους «ασυνείδητους» όσο και στους τίμιους που παρασύρθηκαν από το ρεύμα.
Το αποτέλεσμα; Η πλήρης οικονομική εξόντωση. Οι αγρότες δεν θα μπορέσουν να ξανακαλλιεργήσουν. Και εδώ γεννάται το εύλογο ερώτημα: Πρόκειται για ανικανότητα ή για σχέδιο;
Βλέποντας διαχρονικά την εξέλιξη, ένας παρατηρητής θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι μετά το 1980 υπήρξε μια σιωπηρή στρατηγική απο-αγροτοποίησης. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις λειτούργησαν περισσότερο ως εντολοδόχοι μιας πολιτικής που ήθελε την Ελλάδα «χώρο» υπηρεσιών και όχι «τόπο» παραγωγής.
Το μέλλον που προβάλλει είναι δυστοπικό. Τα εύφορα χωράφια δεν θα μείνουν χέρσα. Θα γεμίσουν με σιδεριές, τσιμέντο και φωτοβολταϊκά πάρκα, δεσμευμένα με συμβόλαια 30 ετών. Η γη θα αλλάξει χρήση και ιδιοκτησία. Η επόμενη γενιά δεν θα ξέρει καν πού βρισκόταν το χωράφι του παππού της. Η αγροτική τάξη θα μετατραπεί σε υπαλληλικό προσωπικό υπηρεσιών – «γκαρσόνια στη Μύκονο», όπως εύστοχα λέγεται – αποκομμένη οριστικά από τη γη που την έθρεφε.
Αν η αποστολή μιας κυβέρνησης είναι η ευημερία και η προστασία των πολιτών της, τότε η διαχείριση της γεωργίας τις τελευταίες δεκαετίες αποτελεί παταγώδη αποτυχία. Σήμερα, η κυβέρνηση καλείται να αποφασίσει: Θα λειτουργήσει ως διεκπεραιωτής του «σχεδίου» αλλαγής χρήσης γης ή θα λειτουργήσει, έστω και την ύστατη στιγμή, ως προστάτης της εθνικής παραγωγικής βάσης;
Αναρτήθηκε από Vangelis Athanasiadis
