Tα σύννεφα στον ουρανό της Νοτιοανατολικής Μεσογείου διαρκώς πυκνώνουν. Το μεγάλο παιχνίδι για τη θέση που θα λάβει η Τουρκία στην υπό ανάδυση αρχιτεκτονική ασφαλείας, αφού τελειώσει προφανώς ο πόλεμος στην Ουκρανία, εάν δεν μας προκύψει κάποιος άλλος στην πορεία, απασχολεί την Ουάσιγκτον και τη Μόσχα, με το Πεκίνο να παρακολουθεί με μεγάλο και αυτονόητο ενδιαφέρον τις εξελίξεις, επιχειρώντας να επηρεάσει παρασκηνιακά τις εξελίξεις.
Σε αυτή την «ωραία ατμόσφαιρα», για να θυμηθούμε και γνωστή ελληνική με τον μακαρίτη τον Ντίνο Ηλιόπουλο, ο Ερντογάν βυσσοδομεί σε καθημερινή βάση κατά της Ελλάδας. Τα πρωτοπαλίκαρα του καθεστώτος του ακολουθούν κατά πόδας. Η δε αντιπολίτευση που ζητά την κεφαλή του Ρετζέπ Ταγίπ επί πίνακι, πλειοδοτεί σε εθνικισμό και μέμφεται τον Τούρκο πρόεδρο για… υποχωρητικότητα έναντι της Ελλάδας. Το σκηνικό είναι εντελώς παρανοϊκό.
Οι κραυγές των Τούρκων συνοδεύονται από ενέργειες που δείχνουν μια Τουρκία να ψάχνεται συνεχώς για στρατιωτική εμπλοκή. Τους χωρίς προηγούμενο υψηλούς τόνους τους συντηρούν μάλιστα παρότι στρατιωτικά η κατάσταση δεν είναι ίδια με αυτή των προηγούμενων ετών και αν μη τι άλλο δεν χρειάζεται να είσαι και… στρατηγός για να αντιληφθείς ότι μια στρατιωτική σύγκρουση δεν θα οδηγούσε καμία πλευρά σε έναν υγιεινό περίπατο.
Το μεταναστευτικό έχει χτυπήσει και πάλι την πόρτα της χώρας. Τα γνωστά πλήγματα στην Ελλάδα αποκαλύπτουν μια ιδιαίτερη ευαισθησία από το αριστερό άκρο του γερμανικού πολιτικού φάσματος, που θα μπορούσε όμως να καλύπτει πολλούς περισσότερους που ενδιαφέρονται για το ζήτημα. Όχι φυσικά για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, αλλά για το μέλλον των σχέσεων με την Τουρκία. Αυτό που διακυβεύεται είναι αιώνες γεωστρατηγικού προσανατολισμού και όχι μόνο για τη Γερμανία.
Δημοσιογράφος που σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη και έζησε εκεί ως ανταποκριτής του γερμανικού περιοδικού Der Spiegel στην Τουρκία, αναπτύσσοντας ειδικές σχέσεις με πολλούς θεσμούς και πρόσωπα στη χώρα, επιτίθεται με πρωτοφανή σφοδρότητα στην Ελλάδα, δίνοντας την εντύπωση ότι τα πράγματα… δεν ξεχειλίζουν κιόλας από ανθρωπιστικά ιδανικά ως κίνητρα.
Γράφει και ζητά στήριξη του Ερντογάν από όλους για να εισβάλλει στο Ιντλίμπ της Συρίας, να το ελέγξει για να γυρίσουν υποτίθεται οι πρόσφυγες από τη Συρία στην περιοχή! Αυτό υποτίθεται θα μειώσει τη μεταναστευτική πίεση. Τι κι αν εκεί εξακολουθεί να είναι το τελευταίο καταφύγιο ισλαμιστών μαχητών. Τι κι αν αυτό εμμέσως αποδεικνύει την εργαλειοποίηση των μεταναστών που εμφανίζονται στα ελληνικά, δηλαδή στα ευρωπαϊκά σύνορα. Ποιος ασχολείται…
Η μόχλευση της κατάστασης συνεχίζεται από όλες τις πλευρές. Την ίδια στιγμή, στο εσωτερικό της Ελλάδας, ο πρωθυπουργός διαπιστώνει ότι σε Ρωσία και Τουρκία θα επιθυμούσαν άλλη κυβέρνηση από τη σημερινή. Πρόκειται για μια κουβέντα με ξεκάθαρα και εσωτερική και εξωτερική πολιτική στόχευση. Σε κάθε περίπτωση αντανακλά στην εξωτερική πολιτική που έχει ασκηθεί απέναντι στις δυο αυτές χώρες.
Το DP έχει εκφράσει τις διαφωνίες του για το ύφος της τοποθέτησης της Αθήνας απέναντι στη Μόσχα, όσο και την προσυπογραφή της ακολουθούμενης στάσης απέναντι στην Τουρκία, με έμφαση την προσπάθεια άρνησης επί του πεδίου των τουρκικών αναθεωρητικών στόχων. Η αναφορά του πρωθυπουργού μοιάζει και με προειδοποίηση στο εσωτερικό και το εξωτερικό.
Εάν η κυβέρνηση πέσει, αυτό θα θεωρηθεί αυτομάτως ως επιτυχία της Ρωσίας. Σημαίνει όμως και ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θεωρεί τη δυτική στήριξη δεδομένη και συνιστά έμμεση αιχμή ότι όσοι θεωρεί πως τον υπονομεύουν εξυπηρετούν συνειδητά ή όχι τα ρωσικά συμφέροντα! Με αυτό ως δεδομένο, η κατάσταση στην Ελλάδα απέχει πολύ από το να καθησυχάζει για τη συνοχή του εσωτερικού μετώπου εν όψει εξωτερικών κινδύνων.
Είναι βαθιά πεποίθηση του DP, ότι ο Ερντογάν δεν πρόκειται να επιστρέψει την Τουρκία στη Δύση με τον τρόπο που αυτό συνέβαινε επί Ψυχρού Πολέμου. Παράλληλα όμως γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο, ότι ακόμα και για να διατηρήσει αυτή την επαμφοτερίζουσα στάση, ζητά ανταλλάγματα, πολλά εκ των οποίων είναι σε βάρος της Ελλάδας. Ανταλλάγματα τα οποία ίσως αρκετοί στη Δύση να είναι πρόθυμοι να του προσφέρουν. Διότι αυτό νομίζουν πως υπαγορεύει το συμφέρον τους.
Η απόλυτη ταύτιση της Αθήνας με την Ουάσιγκτον μπορεί να εξουδετερώνει τη δυνατότητα διπλωματικής αξιοποίησης της Ρωσίας και των περιθωρίων ελιγμών, παράλληλα όμως δυσκολεύει το να μη στηριχθεί η χώρα απέναντι στα καταφανώς παράνομα και επεκτατικά αιτήματα των Τούρκων. Ο κίνδυνος αναζωπύρωσης του αντιαμερικανισμού σε μια κρίσιμη γεωστρατηγικά περιοχή για τη Δύση έχει επισημανθεί από το ίδιο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Ποιος μπορεί να αποδείξει εύκολα ότι τα πλήγματα στην Αθήνα δεν αποτελούν διατεταγμένη υπηρεσία από άλλους που σε μια πρώτη οπτική δεν φαίνονται; Διότι το να εξαπολύονται πυρά εκ Γερμανίας με όχημα το συστημικό Der Spiegel δεν μπορεί παρά να βάζει σε σκέψεις. Χρησιμοποιεί, επιπρόσθετα, κάποιος τη γερμανική Αριστερά ως προμετωπίδα, ενώ ο ίδιος που συνδέεται με το «ατλαντικό κέντρο»; Μια γερμανική Αριστερά που μπορεί να κόπτεται για το μεταναστευτικό, υποστηρίζει όμως τα ελληνικά αιτήματα αποκατάστασης όσων έγιναν στον Β’ ΠΠ, εξασφαλίζονται φιλελληνικό άλλοθι.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι η κατάσταση για την ελληνική ασφάλεια είναι πολύ επικίνδυνη. Και σε αυτό το σκηνικό, αίφνης «σκάει» η υπόθεση των υποκλοπών, η οποία για πολλούς προδίδει ακόμα και αυτή γερμανικό ενδιαφέρον! Παράλληλα, εξαπολύεται εσωτερική πολιτική – διακομματική επίθεση με αίτημα την παραίτηση του πρωθυπουργού, που απέφυγε να κάνει εκλογές όταν επικρατούσαν συνθήκες πολιτικής ηγεμονίας.
Ακόμα και σήμερα, ο πρωθυπουργός δεν τις επιλέγει προειδοποιώντας ότι πολιτική αστάθεια κάποιων μηνών σε συνδυασμό με τα αναμενόμενα ενεργειακά – οικονομικά δεινά συνεπεία του πολέμου στην Ουκρανία, θα μπορούσαν να έχουν δραματικές επιπτώσεις για την Ελλάδα. Παρότι οι δικές μας διαφωνίες για πολλούς χειρισμούς είναι υπαρκτές, φοβούμαστε ότι σε αυτή την τελευταία εκτίμηση έχει δίκιο.
Για μια ακόμα φορά στην ιστορική πορεία του Ελληνισμού, φαίνεται ότι η στάθμιση του εξωτερικού κινδύνου γίνεται ελαφρά τη καρδία όταν το διακύβευμα είναι η εσωτερική πολιτική επικράτηση. Άπαντες ομνύουν στο ότι οι Έλληνες θα εμφανιστούν ως μια γροθιά εάν υπάρξει οποιαδήποτε στρατιωτική κλιμάκωση από τουρκικής πλευράς.
Τα ίδια λέγαμε όμως πάντα. Όμως, η ιστορία αν έχει καταγράψει κάτι, είναι μια Τουρκία που παγίως αξιοποιεί περιόδους πολιτικής αναταραχής στη χώρα, με τους Έλληνες να μην καταφέρνουν να μετουσιώσουν τα λόγια σε έργα. Η σύμπτωση της κλιμάκωσης των πιέσεων στο εσωτερικό και το εξωτερικό, εμάς τουλάχιστον δεν μας κάνει να κοιμόμαστε ήσυχοι…
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ΝΑΤΟ, μπορεί να απέσυρε τα περίεργα συγχαρητήρια στην Τουρκία που ισοδυναμούσαν με αποδοχή της γενοκτονίας των Ελλήνων και όχι μόνο Αυτό όμως που καταγράφηκε, προφανώς και δεν μπορεί να χρεωθεί απλά ως σφάλμα του περίεργου γενικού γραμματέα του. Ταιριάζει άραγε και αυτό με την ανωτέρω επιχειρηματολογία;
https://www.defence-point.gr
