Πρέπει να μας προβληματίσει αυτό που ακούμε συχνά από τους ξένους: Ο Ερντογάν μελετά τις κινήσεις του Πούτιν για να τις χρησιμοποιήσει (εναντίον Ελλάδας και Κύπρου)…
Διαβάζουμε συχνά στα κείμενα των ξένων δημοσιογράφων και αναλυτών ένα, αν θέλετε, ισχυρισμό, που αφορά την Ελλάδα και την Κύπρο.
Υποστηρίζουν ότι ο αυταρχικός Ταγίπ Ερντογάν «παίρνει μαθήματα» από τον Βλαντιμίρ Πούτιν για τον τρόπο που κυβερνά στο εσωτερικό και βεβαίως για το πως αντιμετωπίζει τους γείτονες του. Πάντα επιθετικά…
Ο αναλυτής Ρόμπερτ Έλις έγραψε μάλιστα στην Jerusalem Post ότι ο Τούρκος πρόεδρος «έβγαλε ένα φύλλο από το βιβλίο του συμμάχου του Βλαντιμίρ Πούτιν και απείλησε την Ελλάδα με πυραυλική επίθεση». Εννοεί στα “μαθήματα” του Πούτιν προς τον Ερντογάν, όπως γράφουμε στην εισαγωγή.
Και άλλοι συνάδελφοι του, αλλά και δημοσιογράφοι των διεθνών μέσων ενημέρωσης που ασκούν δριμύτατη κριτική στον Ερντογάν, εκφράζουν ταυτόχρονα ανησυχία για τη σχέση του με τον Πούτιν, όπως και για την πολιτική του που αφορά τους Κούρδους της Συρίας, την Ελλάδα και την Κύπρο και τα πολεμικά παιγνίδια του στη Λιβύη και τον Καύκασο.
Αν η αλλαγή της αμερικανικής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής εξαρτώταν από τους αναλυτές και τους δημοσιογράφους, σήμερα η Τουρκία δεν θα ήταν ούτε στο ΝΑΤΟ, ούτε στην αυλή των Ηνωμένων Πολιτειών. Όλοι, μα όλοι, καταδικάζουν, μετά βδελυγμίας, θα έλεγα, την τουρκική στάση απέναντι στους δυτικούς συμμάχους της.
Όμως, οι γραφειοκράτες στην Αμερική και στις Βρυξέλλες, είναι άλλου είδους «πολιτικά ζώα». Ασκούν πολιτική στη βάση του «δεν βαριέσαι» -ειλικρινά πιστεύω ότι είναι τεμπέληδες- και παραμένουν ακούνητοι και ακίνητοι ακόμα και στις λανθασμένες πολιτικές.
Για τους γραφειοκράτες όλοι αναφέρουν το χαρακτηριστικό παράδειγμα του Ιράν. Όταν το καθεστώς του Σάχη έπεσε και ο ίδιος το είχε σκάσει, οι γραφειοκράτες πίστευαν για πολλά χρόνια ότι θα επιστρέψει. Στο μεταξύ, οι Μουλάδες είχαν ήδη επικρατήσει και σταθεροποιήσει το καθεστώς του.
Σε ότι αφορά τον Ερντογάν, τα πρώτα χρόνια της κυβέρνησης του, το έπαιξε φιλοαμερικανός. Απέκτησε την εμπιστοσύνη της Ουάσιγκτον και την εκμεταλλεύθηκε. Στη συνέχεια άσκησε πολιτική εκβιασμού, ότι “εσείς με χρειάζεστε όχι εγώ”, για να φτάσουμε στη σημερινή εποχή της πλήρους αποστασιοποίησης του από τη Δύση.
Όλο αυτό το διάστημα οι γραφειοκράτες έβλεπαν …τα τρένα να περνούν και να χάνονται στο βάθος του ορίζοντα, κινδυνεύοντας, εάν χάσει τις εκλογές, να δουν σκηνές παρόμοιες με αυτές του Σάχη της Περσίας.
Οι άνθρωποι στην Ελλάδα και την Κύπρο είναι λογικό να έχουν συνηθίσει τις απειλές του Ερντογάν και των υπολοίπων ισλαμιστών της Άγκυρας. Έχουν όλοι συντονιστεί στοχεύοντας το Αιγαίο και την κυπριακή ΑΟΖ, που τους προκαλούν εκνευρισμό.
Οι πολίτες παρακολουθούν το σκηνικό που δημιουργεί η Τουρκία, ακούνε, διαβάζουν και βλέπουν στα μέσα ενημέρωσης. Αλλά δεν βλέπουν να υλοποιούνται οι απειλές (ακόμα). Και αυτό τους καθησυχάζει. Δεν πρέπει, όμως…
Αυτή η «συνήθεια» βόλευε στο παρελθόν τους λεγόμενους «εθνομηδενιστές» που φόβιζαν τους πολίτες με τις αναλύσεις τους. Δημιούργησαν ένα ακροατήριο που πίστευε ότι η Ελλάδα δεν μπορεί καν να αμυνθεί. Για να αλλάξουν ρότα αρκετοί εξ αυτών με αποτέλεσμα να τους ακούμε να μιλούν με θαυμασμό για τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Είχα ακούσει τις προάλλες ένα εξ αυτών να λέει ότι η άμυνα της Ελλάδας είναι η πλέον ισχυρή στην ιστορία της. Βεβαίως, έτσι έχουν τα πράγματα, αλλά δεν θα έπρεπε κάποτε να απολογηθούν για τον «ερντολαγνισμό» τους;
Οι Αμερικανοί παρακολουθούν εκ τους σύνεγγυς την κατάσταση. Από πολύ κοντά, είναι αυτό που ακούμε στην Ουάσιγκτον. Δεν αποκλείουν μία απονενοημένη επίθεση, αλλά εργάζονται για να αποφευχθεί ένας ελληνοτουρκικός πόλεμος. Και όχι μόνο επειδή συνεχίζεται η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Ο ελληνοτουρκικός πόλεμος πρέπει να αποκλειστεί για πάντα, λένε… Θα είναι καταστροφικός για τις δύο χώρες, και για τη Δύση.
Δυστυχώς, οι Αμερικανοί κοιτάζουν και προς τις δύο πρωτεύουσες όταν νουθετούν τους παραβάτες. Μόνο η Τουρκία απειλεί, μόνο η Τουρκία ετοιμάζεται για πόλεμο. Η Ελλάδα απλά θα αμυνθεί με νύχια και με δόντια εναντίον των Τούρκων εισβολέων.
Και αυτή τη φορά τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Από χθες ο Μπενιαμίν Νετανιάχου είναι ο πρωθυπουργός του Ισραήλ. Επέστρεψε θριαμβευτής και αυτό ανησύχησε πολλούς στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και στην Ουάσιγκτον. Περισσότερο απ’ όλους ανησύχησε τους Τούρκους. Τις προάλλες η νέα πρέσβειρα του Ισράηλ στην Άγκυρα έδωσε τα διαπιστευτήρια της στον ισλαμιστή Ερντογάν. Ένα από τα πρώτα πράγματα που ακούσαμε μετά την ανάληψη των καθηκόντων του από τον Νετανιάχου, είναι ότι θα παρακολοθεί τις τουρκικές ενέργειες και ανάλογα θα πράξει. Αλλά, παραμένουν ακλόνητες οι συμμαχίες με την Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία.
