 |
| Αντι - Γράφει ο Αντώνης Αντωνάς με πρόσθετα σχόλια. Μια αποσπασματική ενδεικτική σταγόνα, μνήμης και αφύπνισης γνώσης και ιστορίας.Ο «Τούρκος» δεν αλλάζει! Εισβολές, γενοκτονίες, Γιαταγάνια, απειλές και βαρβαρότητα. |
Ποιες συνομιλίες με την Τουρκία και ποια διαπραγμάτευση και ποια επαναπροσέγγιση; Πώς να συνομιλήσεις με αυτούς, που εν έτη 2022 υψώνουν ακόμη γιαταγάνια και απειλούν; Δεν μας χωρίζει μόνο μια θάλασσα, αλλά το απύθμενο χάος! Ενδεικτικές ολίγες από τις μύριες απειλές των Τούρκων κατά του Ελληνισμού…..
Κρατώντας ένα... γιαταγάνι στο χέρι και στέλνοντας μήνυμα, ειδικά κατά του Ελληνισμού, αλλά και κατά της Δύσης, εμφανίστηκε ο εθνικιστής κυβερνητικός εταίρος και φερέφωνο του Νεοθωμανού Ερντογάν, Ντεβλέτ Μπαχτσελι, μιλώντας σε νέους, που ανήκουν στην οργάνωση των «Γκρίζων Λύκων». «Όμορφοι άνθρωποι του εθνικιστικού κινήματος, παιδιά μου.
Στο χέρι σας πάντα να έχετε ένα μολύβι, όμως να έχετε και το σπαθί σας», δήλωσε χαρακτηριστικά ο ηγέτης του Κόμματος Εθνικιστική-Δράσης, κραδαίνοντας ένα τουρκικό γιαταγάνι.«Οι μιναρέδες μας τα σπαθιά και τα τζαμιά στρατόπεδα μας», δηλώνει μαζί με άλλα απειλητικά μηνύματα και η μαριονέττα του Ερντογάν, Ερσίν Τατάρ από την κατεχόμενη Ελληνική Κύπρο! Και μετά τις φιλοπολεμικές τους απειλητικές ιαχές και μουσουλμανικούς αλαλαγμούς, με νταούλια και ζορνέδες απαγγέλουν στίχους από το φιλοπολεμικό Κοράνι….. Ενδεικτικά μερικοί. Και ο νοών νοείτω …
Είμαστε οι βοηθοί του Αλλάχ και οι βεζύρηδες του Αγγελιοφόρου του. Πολεμούμε τον κόσμο μέχρι που να πιστέψουν στον Αλλάχ. Όποιος πιστέψει στον Αλλάχ και στον Αγγελιοφόρο του έχει εξασφαλίσει τη ζωή του και τα υπάρχοντά του από μας. Όσο για κείνον που δεν πιστεύει, θα τον πολεμήσουμε για πάντα για τον σκοπό του Αλλάχ. Ο φόνος του είναι μικρό πράγμα για μας» Σούρα (9: 69).» «Φονεύετε τους απίστους όπου και αν τους βρίσκετε» (2: 190-193). «Θυμηθείτε ότι ο Κύριός σας ενέπνευσε τους αγγέλους (με το μήνυμα): “Είμαι μαζί σας δώστε αντοχή στους Πιστούς. Θα σπείρω τον τρόμο στις καρδιές των απίστων. Τσακίστε τους λαιμούς τους, και σακατέψτε τα ακροδάχτυλά τους”» (8: 12). «Όταν συναντάτε τους απίστους (στη μάχη), τσακίστε τούς λαιμούς τους· αργότερα, όταν θα τους έχετε πλήρως καθυποτάξει, δέστε τους γερά» (47: 4). «Πολεμήστε εκείνους που δεν πιστεύουν στον Αλλάχ, ούτε στην Ημέρα της Κρίσεως, ούτε θεωρούν απαγορευμένο εκείνο που έχει απαγορεύσει ο Αλλάχ και ο Αγγελιοφόρος του, ούτε παραδέχονται τη θρησκεία της Αλήθειας, (ακόμη κι αν είναι) απ’ τους ανθρώπους του Βιβλίου (χριστιανοί και Εβραίοι) μέχρις ότου πληρώσουν το φόρο υποταγής, κι αισθάνονται καθυποταγμένοι» (9: 29). Κ.ά.π.
Για μια ακόμη φορά οι Τούρκοι επιβεβαιώνουν πώς, πίσω από τα πολιτισμένα ευρωπαϊκά κουστούμια, τις γραβάτες και τις προβειές που φορούν, κρύβονται τα γιαταγάνια και τα πλέον βάρβαρα και μεσαιωνικά τουρμπάνια και φέσια, αλλά και ο πραγματικός Γκρίζος Λύκος!
Ο Μπαχτσελί όμως δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος συνεργάτης του Ερντογάν, που προβαίνει σε τέτοιου είδους δηλώσεις. Κάθε φορά που οι Τούρκοι αξιωματούχοι ανοίγουν το στόμα τους, ένας οχετός αλαζονείας, μίσους και ύβρεων ξεχύνεται, αποτυπώνοντας με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το διαχρονικά χαμηλό πολιτισμικό επίπεδο των γειτόνων μας, επίδοξων ολετήρων και σφαγέων του Χριστιανισμού και Ελληνισμού.
Και το τελευταίο….Σε μια, λοιπόν, άθλια προσπάθεια να εξισωθεί η σφαγή εκατομμυρίων Ελλήνων και άλλων εθνοτήτων της Ανατολίας, των Βαλκανίων κ.ά., με βάση αδιάψευστα τεκμηριωμένα ιστορικά γεγονότα, η τουρκική προπαγάνδα και τα φερέφωνα Ερντογάν, κατηγορούν και τον… Εθνικό μας Ύμνο.
Παραθέτοντας τους στίχους του Διονύσιου Σολωμού και συγκεκριμένα το εδάφιο που λέει «Ετσι ν’ άκουα να βουίξει τον βαθύν Ωκεανό, και στο κύμα του να πνίξει κάθε σπέρμα αγαρηνό!», προσπαθεί να τεκμηριώσει τον ανυπόστατο ισχυρισμό ότι καλλιεργεί μίσος κατά των Τούρκων.
Απαντάμε λοιπόν στους δόλιους Βαρβάρους με ένα «μεγαλειώδες» ποίημα τους, που ευρέως κυκλοφορούσε και κυκλοφορεί σε όλα τα προπαγανδιστικά καθεστωτικά Τουρκικά ΜΜΕ της ανά τους αιώνες βάρβαρης Τουρκίας, που εσκεμμένα λησμονά τα μύρια απεχθή εγκλήματα και γενοκτονίες κατά αδύναμων λαών ….και αυτό θρασύτητα γεννά …..
«Το Μίσος» «Όσο υπάρχει ο πρόστυχος ο Έλληνας σ' αυτό το κόσμο δε βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου. Σαν στέκομαι και τον κοιτάζω τον σκύλο δε βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου, χιλίων γκιαούρηδων τα κεφάλια δεν σβήνουν ένα μίσος.
Εκδίκηση να πάρω είναι ο μοναδικός μου στόχος σαν αναμετρηθώ στης μάχης το πεδίο χιλίων γκιαούρηδων τα κεφάλια να κλαδέψω σε μια μέρα δε βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου, χιλίων γκιαούρηδων τα κεφάλια δεν σβήνουν ένα μίσος.
Τα κεφάλια τριάντα χιλιάδων να πολτοποιούσα Τα δόντια δέκα χιλιάδων με την τανάλια να έβγαζα εκατό χιλιάδων τα πτώματα να σκορπούσα στις ρεματιές δε βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου, χιλίων γκιαούρηδων τα κεφάλια δεν σβήνουν ένα μίσος.
Ο κόσμος όλος ξέρει πόσο ανώτερος είναι ο Τούρκος και πόση κακοήθεια φωλιάζει στο μυαλό του Έλληνα πέντε χιλιάδων τα πτώματα να έκαιγα στους κλιβάνους δε βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου, χιλίων γκιαούρηδων τα κεφάλια δεν σβήνουν ένα μίσος. Σαράντα χιλιάδες τους να σούβλιζα με την λόγχη μου, ογδόντα χιλιάδες τους να έστελνα στη κόλαση εκατό χιλιάδες τους να κρεμούσα στο σκοινί δε βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου, χιλίων γκιαούρηδων τα κεφάλια δεν σβήνουν ένα μίσος!
Το φοβερό αυτό ποίημα, που έπρεπε να προταθεί για Νόμπελ Μίσους, έχει γραφτεί από τον Behcet Kemal Caglar πολιτικό, στα πλαίσια του προαιώνιου μίσους και που συμμετείχε σε Τουρκικές κυβερνήσεις ως « Στέλεχος Τουρκικής Προπαγάνδας». Περιλαμβάνεται στην ανθολογία του Τουρκοκύπριου Hasan Sefik Altay που είχε τίτλο «Siirlerle Kutsal Savas ve Direnisimiz» (Ο Ιερός Αγώνας και η Αντίστασή μας στην Ποίηση), και μεταδιδόταν υποχρεωτικά κάθε πρωί τα χρόνια των ενδοκοινοτικών συγκρούσεων (1963-1967), που οι βάρβαροι κατέσφαξαν εκατοντάδες αμάχους, από το ραδιόφωνο Bayrak (= Σημαία, Μπαϊράκι), το οποίο αποτελούσε τη «Φωνή των Τούρκων Αγωνιστών» (Turk Mucahidinin Sesi).
Αντιγράφω και από τους «Αντίλαλους» του Θανάση Κανελλόπουλου (το ΒΗΜΑ 23.09.1975): «…το παραθέτω ως ελάχιστο δείγμα του «τουρκικού πολιτισμού, της ειρηνοφίλου διαθέσεως και του ευρωπαϊκού πνεύματος της γείτονος!» Και αυτό έπρεπε να προταθεί για Νόμπελ …Ειρήνης και φιλίας….
«“Όσο οι φλέβες μου θάναι γεμάτες από τον πόθο της εκδικήσεως./ Όσο η καρδιά μου θα χτυπά για το τουρκικό πρωτείο./ Όσο η λέξη «Έλλην» θα υπάρχει στα λεξικά./ Αυτό το μίσος δεν θα μας εγκαταλείψη./ Και χίλια ελληνικά κεφάλια δεν είναι αρκετά./ Για να πληρωθή το μίσος του Τούρκου./ Ακόμα κι αν σπάσω το κεφάλι 10.000 Ελλήνων./ Και αν βγάλω τα δόντια 20.000 άλλων με τα ίδια μου τα χέρια./ Ακόμη κι αν ρίξω στο νερό τα πτώματα 30.000 Ελλήνων./ Αυτό το μίσος δεν θα με εγκαταλείψη ποτέ./ Όσο η γροθιά μου θα υψώνεται./ Όσο οι καρδιές 120.000 Τ/Κυπρίων και 80 εκατ. Τούρκων θα χτυπούν μαζί και θα με υποστηρίζουν./ «Αυτό το μίσος δεν θα με εγκαταλείψη ποτέ.»
Αυτό το μίσος είναι το στημόνι της τουρκικής ιστορίας. Η μέθοδος του ξεκληρίσματος χιλιάδων ανθρώπων, γνωστή στους Έλληνες της τουρκοκρατίας, της Μικράς Ασίας, στους Αρμενίους, στους Βουλγάρους, στους Σέρβους, στους Ευρωπαίους, τους Έλληνες Κυπρίους. Το κρέμασμα, το πέταμα στη θάλασσα, το σούβλισμα, το ξεδόντιασμα, ο αποκεφαλισμός, το σταύρωμα, ο ανασκολοπισμός, το γδάρσιμο, οι βιασμοί αμάχων ομήρων γυναικών…συνεχίζεται από τα παλιά χρόνια του Βαγιαζήτ ως τα σύγχρονα απεχθή εγκλήματα του Αττίλα στην Ελληνική Κύπρο και ακόμη συνεχίζουν οι Νεοθωμανοί Σουλτάνοι να τα έχουν πρότυπο για τις επερχόμενες βάρβαρες «εισβολές». Το πάλαι ποτέ!
Αυτό το μίσος, τροφοδοτούμενο και από συγκυριακές προεκλογικές σκοπιμότητες του Νεοθωμανισμού, συγκροτεί τους τούρκους σε εθνότητα. Κι όπως έλεγε ο Ντε Γκωλ: «Εθνικισμός είναι όταν το μίσος για τους άλλους έρχεται πρώτο». Και ο Τσέχωφ: «Η αγάπη, η φιλία, η εκτίμηση δεν φτιάνουν δεσμούς τόσο στέρεους, όσο το κοινό μίσος». Βέβαια, η πραγματική αξία της ομοιοπαθητικής – similia similibus curentur (τα όμοια δια των ομοίων θεραπεύονται), όπως τα κρυοπαγήματα π.χ. δια της εντριβής με χιόνι – δεν έχει κριθεί ακόμη. αλλά σίγουρα το μίσος δεν μπορεί να καταπολεμήσει το μίσος. Το σκοτάδι δεν μπορεί να καταπολεμήσει το σκοτάδι. Τη διαπλοκή δεν την πολεμάει η διαπλοκή και η διαφθορά τη νόσο της διαφθοράς. Τώρα, εν μέσω ελληνοτουρκικών αντιπαραθέσεων θα μπορούσαμε να φτάναμε και σε ιδανικές γειτονικές σχέσεις οι δύο λαοί, αν μας αφήνανε κατά την παροιμία «οι Μεσογειακοί διαόλοι να αγιάσουμε».
Όσο, όμως, δεν μας αφήνουν, ας έχουμε υπόψη μας ότι τους Τούρκους πολύ τους ευφραίνουν οι διχασμοί μας, οι εσωτερικές έριδες και η φιλαρχία! «Ρωμαίικος καβγάς, τούρκικος χαλβάς!» ή «Γκιαούρ καβγά, μουσουλμάν πιλάφ!» και για την πολυαρχία: τρεις Ρωμιοί, πέντε μπαϊράκια (σημαίες).
Αλλά και « Τούρκο φίλευε και κ@λο φύλαγε.»
Τέλος, ο Σεφέρης στην Αλληλογραφία (1930-1966) με τον Γιώργο Θεοτοκά (εκδ. Ερμής – 1975) αναφέρεται στο παλιό κρητικό ρητό:
«Την τύχη του κάθε λαός την κάνει μοναχός του κι όσα του κάνει η τρέλα του δεν του τα κάνει οχτρός του.
Παρ’ όλα αυτά, για να μην χάνουμε την αισιοδοξία μας θα πρέπει να θεωρούμε έξυπνη τη ρήση του Κολοκοτρώνη: «οι Ρωμιοί είναι μουρλοί, αλλά έχουν Θεό φρόνιμο».
Ε… Λοιπόν ναι. Στους Τούρκους αρμόζει το πιο κάτω ενδεικτικό Ελληνικό λαογραφικό ποίημα άγνωστου Έλληνα της Κύπρου, το οποίο επάξια εκπροσωπεί τις ανά τους αιώνες βαρβαρότητες τους. Αποσπασμάτα ….
Ἀλλ’ οὐδὲ τὰς ἀκτῖνας σου πρέπει ἐκεῖ νὰ στέλλης/ νὰ βλέπουν τ’ ἄνομα σκυλιὰ τὲς ἀνομιές νὰ κάμνουν,/ νὰ ποίσου στάβλους ἐκκλησιές, νὰ καίουν τὰς εἰκόνας,/ νὰ σχίζουν, νὰ καταπατοῦν τὰ ’λόχρουσα βαγγέλια…
Ἐκείνη ἡ μέρα ἡ σκοτεινή, ἀστραποκαϊμένη/ τῆς τρίτης τῆς ἀσβολερῆς, τῆς μαυρογελασμένης,/ τῆς θεοκαρβουνόκαυστης, πουμπαρδοχαλασμένης,/ ἔχασε μάνα τὸ παιδὶ καὶ τὸ παιδὶν τὴ μάναν,/ καὶ τῶν κυρούδων τὰ παιδιὰ ὑπᾶν ἀσβολωμένα,/ δεμένα ἀπὸ τὸ σφόνδυλα ὅλα ἁλυσοδεμένα/ δεμένα ἀπὸ τὸν τράχηλον καὶ τὸ οὐαὶ φωνάζουν./ μὲ τὴν τρομάραν τὴν πολλήν, μὲ θρηνισμὸν καρδίας….
Νὰ πᾶτε ὅλοι κατ᾿ ἐχθρῶν, κατὰ τῶν Μουσουλμάνων,/ καὶ δεῦτε εἰς ἐκδίκησιν, τρέχετε μὴ σταθῆτε,/ τὸν Μαχουμέτην σφάξετε, μηδὲν ἀναμελεῖτε,/ τὴν πίστιν των τὴν σκυλικὴν νὰ τὴν λακτοπατῆτε.
Καὶ τί νὰ λέγω, οὐκ ἠμπορῶ, καὶ τί νὰ γράφω οὐκ οἶδα,
σκοτίζει μου τὸ λογισμὸν ὁ χαλασμὸς τῆς πόλης της Ελληνικής Μικράς Ασίας, της Κύπρου της Ελληνικής ….
Νὰ καθυβρίζουν τοὺς σταυρούς, νὰ τοὺς κατατσακίζουν,/ νὰ παίρνουσιν τ’ ἀσήμια τους καὶ τὰ μαργαριτάρια/ καὶ τῶν ἁγίων τὰ λείψανα τὰ μοσχομυρισμένα/ νὰ καίουν, ν’ ἀφανίζουσιν, στὴν θάλασσα νὰ ρίπτουν,/ νὰ παίρνουν | τὰ λιθάρια των καὶ τὴν εὐκόσμησίν των/ καὶ στ’ ἅγια δισκοπότηρα κοῦπες κρασὶ νὰ πίνουν./ Ἄρχοντες, ἀρκοντόπουλοι, ἀρχόντισσες μεγάλες,/ εὐγενικὲς καὶ φρένιμες, ἀκριβαναθρεμμένες,/ ἀνέγλυτες πανεύφημες, ὕπανδρες καὶ χηράδες/ καὶ καλογριὲς εὐγενικές, παρθένες, ἡγουμένες Ἄνεμος δὲν τοὺς ἔδιδε, ἥλιος οὐκ ἔβλεπέν τες,/ ἐψάλλαν, ἐνεγνώθασι εἰς τ’ ἅγια μοναστήρια)/ ἡρπάγησαν ἀνηλεῶς ὡς καταδικασμένες!/ Πῶς νὰ τὲς πάρουν στὴν Τουρκιά, σκλάβες νὰ πουληθοῦσιν/ καὶ νὰ τὲς διασκορπίσουσιν Ἀνατολήν καὶ Δύσην!/ Γυμνὲς καὶ ἀνυπόλυτες, δαρμένες, πεινασμένες,/ νὰ είναι με βούδια, πρόβατα, ἄλογα καὶ βουβάλια,παπίτσες, χῆνες καὶ ἕτερα/ καὶ τὸ βραδὺ νὰ βιάζονται από τους μουσουλουμάνους/καὶ νὰ τὲς μαγαρίζουν…..
Μὴν τὸ πομένης, οὐρανέ, καὶ, γῆ, μὴν τὸ βαστάξης·/ ἥλιε, σκότασε τὸ φῶς, σελήνη, μὲν τοὺς δώσης./ Εἴπω καὶ τίποτε μικρὸν ἀλληγορίας λόγον:/ Ἥλιον τάξε νοητὸν τὸν Μέγαν Κωνσταντῖνο·/ σελήνη ἐπονόμασε τὴν νέαν του τὴν Πόλην./ Μὴ σοῦ φανῆ παράξενο τοῦτον ἀποὺ σοῦ λέγω:/ κόσμο μέγαν τὸν ἄνθρωπον Θεὸς ἐπονομάζει,/ ὃν ἔθετο εἰς τὸν μικρὸν κόσμον, τὴν πάσα κτίση./ Αὐτὸς λοιπὸν ἐκόσμησε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος/ τὴν Πόλην τὴν ἐξάκουστην, ἣν βλέπεις καὶ ἀκούεις,/ καθὼς τὴν κλῆσιν ἔλαβεν καὶ τὴν ἐπωνυμίαν·/ Ὁμοίως Οὐστινιανὸς | ἐκόσμησεν μεγάλως,/ ἔκτισεν τὴν Ἁγιὰν Σοφιά, τὸ θέαμαν τὸ μέγα·/ παραπλησίον γέγονε Σιὼν τῆς παναγίας/ και τούρκικο τζαμί έγινε, της Τουρκιάς της παναθλίας.
Ἐκεῖνοι ἦσαν ἥλιος κ’ ἡ Πόλη ’ν’ ἡ σελήνη./ Xωρὶς ἡλίου πούποτε σελήνη οὐδὲν λάμπει./ Ἐκεῖνοι γὰρ οἱ βασιλεῖς, οἱ εὐσεβεῖς, οἱ θεῖοι,/ ἕλαμπον, ἐφωτίζασιν τὴν παναγίαν Πόλην,/ ὴν Δύσην, τὴν Ἀνατολήν, ὅλην τὴν οἰκουμένην./ Ὅταν εἰς νοῦν ἀθυμηθῶ τῆς Πόλεως τὰ κάλλη,/ στενάζω καὶ οδύρομαι καὶ τύπτω εἰς τὸ στῆθος,/ κλαίω καὶ χύνω δάκρυα μεθ’ οἰμωγῆς καὶ μόχθου./ Ὁ κόσμος τῆς Ἁγιᾶς Σοφιᾶς, τὰ πέπλα της Τραπέζας/ τῆς παναγίας, τῆς σεπτῆς, τὰ καθιερωμένα/ τὰ σκεύη τὰ πανάγια καὶ ποῦ νὰ καταντήσαν;/ Ἆρα ἔβλεπεν ὁ ἄγγελος, ὡς ἦτον τεταγμένος,/ ὅστις καὶ ἔταξεν ποτὲ τοῦ πάλαι νεανίσκου;/ Εἶπεν | γὰρ «οὐκ ἐξέρχομαι ἕως ὅτου νὰ ἔλθης»./ Ὁ νεανίας ἔρχεται, ὁ ἄγγελος ἀπῆλθεν·/ οὐχὶ ἐκεῖνος ὁ ποτὲ παίδας τῶν ἐκτητόρων,/ ἀλλ’ ἄλλος παίδας ἔφθασε, πρόδρομος Ἀντιχρίστου,/ καὶ ἄγγελοι καὶ ἅγιοι πλέον οὐ βοηθοῦσι, της Σμύρνης και της Κύπρου μας τον αναστεναγμό να δουν και να θυμηθούσιν…..
Εν συνεχεία έγραψαν και λάλησαν οι Έλληνες λόγιοι μας …
Η πατρίδα στους νεκρούς της. Ύμνος των Ελλήνων. Του Κωστή Παλαμά. Αποσπάσματα.
«Είμαι η Πατρίδα. Μουσική στο διάβα μου τον αέρα δένει. Ριζώνω όπου σταθώ. Φως όπου πατώ σπέρνω.Και μιας αλήθειας και μιας χάρης είμ’ εγώ η μητέρα,και ήρθα. Τον ύμνο φέρνω. Γαυρίαζε πολεμόχαρα σε απάτητα ταμπούριαμε τ’ άρματα κι ο εχθρός.Όμως απάνου από τα πολυβόλα, από τα θούρια,Φούρια η φωνή μου: Εμπρός! Δε σας κρατάν πλαγιά, κορφή, στενό, πλάτωμα, πόρος. Έγινα μες στα σπλάχνα σας ο θεός ο νικηφόρος,έγινα ο δρόμος πιο λαμπρά προς την αθανασία που πάει με τη θυσία. Μεμιάς και σα να γύριζαν οι μισεμένοι χρόνοιτου Διάκου και του Μπότσαρη και του Κολοκοτρώνη,που και λαλούσε κι άνθιζε κι αηδόνι και λουλούδιμονάκριβο μες στη σκλαβιά το κλέφτικο τραγούδι, με τη δροσιά του τραγουδιού στο φλογισμένο στόμα,με το τραγούδι επέφτατε ματώνοντας το χώμα,κάτου από τ’ άξιο τ’ άλογο, στο ασώπαστο κανόνι,πεζοί και καβαλάρηδες, του Μάη κομμένοι οι κλώνοι.Βάγια, τρισάγια, Λαχανά, Κιλκίς, προσκυνητάρια. Το αίμα, ο θάνατος, η νίκη, οι πέτρες, τα χορτάρια,σκάλες προς ύψη επαγγελτά με πάτε, η περηφάνιαη αρχαία με παίρνει, μπάζετε στης ιστορίας μας πάλιτη δόξα τα Βαλκάνια,σα να ’διναν τα χέρια λαοί μες στην ανεμοζάλη, Ροδόπη, σα να γύρευες —ποιός ξέρει— στου πολέμουτη λύσσα, νύφη, το φιλί του ελληνοδόξαστου Αίμου… Στου Χάρου την ολονυχτιά σάς φώτιζα, αγιοκέρι,θυσιαστήρια, Λαχανά, Κιλκίς,στη νύχτα του δαρμού σάς ήμουν της αυγής το αστέρι για σας είν’ ο ύμνος μου πλατύς.
Πλατύς είν’ ο ύμνος μου από σας, γιατί και την Πατρίδα την ίδια εμέ πλατιά σ’ εσάς να καθρεφτίζεται είδασε Θεοφάνια μυστικά μ’ όλα της φεγγοβόλατα ιστορικά, τα ιδανικά, τα ριζικά της, όλα. Δεν πάει σε μένα της φλογέρας η φωνή, μια στάλα.Τα μεγαλόφωνα όργανα δοξάζουν τα μεγάλα.—Η Αθήνα, η Σπάρτη, η Κύπρος, Ρούμελη, Μοριά! Τετραπλό φτάνεικαι τ’ όνομά σας μοναχά για του ύμνου το λιβάνι.Γη αντρειωμένη, ανταριασμένη γη, Μακεδονία, στου Γένους τα χρυσόνειρα και τόνος και αγωνία!Γύρω σου, Ελλάδα ιδεατή, πόσες με σάρκα Ελλάδες!Χαίρε, και των αρματολών Ήπειρος και του Πύρρου,των Αλεξάντρων και η ορμή κι ο εξάμετρος του Ομήρου!Βογκούν τα Δωδεκάνησα… Ζει η Ελληνική Κύπρος, οι Κυκλάδες χορεύουν πάντα ολόγυρα στην Απολλώνεια Δήλο·και η Πούλια των Εφτάνησων. Και τα σμαράγδια, τρία,Χίο, Λέσβο, Σάμο. Η θάλασσα θησαυριστής μας, λάμπει,και η Κρήτη, ηρώισσα, πάντα εμπρός. Της Θεσσαλίας κι οι κάμποιπάντα βαστάν και του Αχιλλέα και του Φεραίου το θρύλο. Του Υδραίου το χέρι θριαμβικά σε κυβερνάει, τιμόνι,το ξέρουν του αλησμόνητου Βοσπόρου τα νερά,γυπάετος τ’ αερόπλανο, ρίζωμα το κανόνι,κάποιος Κανάρης πλάθεται —ποιός ξέρει—στα Ψαρά.Κι εσύ! ζωή της Ιωνίας! Και μες στα σάβανά σου σφίγγοντας ευλαβητικά τ’ άγια τα λείψανά σου,στον κόρφο μου το μητρικό που γύρευες το μνήμαγρικάς μιας νεκρανάστασης να σε ξυπνάει το κύμα. Σκέπη μας απ’ το Ταίναρο κι ώς τη Θεσσαλονίκη, Σοφία, Εργάνη, Πρόμαχος, η ασπίδα σου, Αθηνά, πνέε, ειρηνόφορη χαρά, του ματωμού και οι λύκοι ουρλιάστε, όμοια σάς πρέπουνε δοξαστικά Ωσαννά! Είμαι η Ελλάδα, των πατρίδων είμ’ εγώ η κορόνα και των ανθρώπων ο βωμός και των εθνών η Ελένη,και τ’ ανταμώνω στων καιρών τα ρέματα ζωογόνα τα τρόπαια της Αράχοβας, τα Δελφικά τεμένη. Ειρήνη, εσύ ω πασίχαρη και ω πλουτοδότρα Ειρήνη,ο ξάστερος εσύ ουρανός και η ξεδιψάστρα η κρήνη,τον όλβο τον καλείς εσύ, την τύχη εσύ την κάνεις,καλότυχος θνητός ή λαός που θα τον ξανασάνεις. Στα πόδια σου άνεργη σπαράζει από τα καταχθόνιακαι η καταλύτρα των εθνών η φάγοσσα η Διχόνοια!Ευλογημένοι όσοι για σε δουλεύουν και «σαρκώσου!»κράζουν με χέρια ικετικά προς τ’ άπιαστο όνειρό σου.
Μα έρχεται μέρα, βοή ξεσπά: «Χτυπάτε, εσείς Έλληνες πολεμάρχοι!» Ποιός την αξία της η ζωή, ποιός δεν αισθάνεται ότι την έχει από το θάνατο; Κι αν η πατρίδα υπάρχει,τη ζεις εσύ, στρατιώτη!Για να τη ζήσεις πολεμάς, καίεσαι, νικάς, πεθαίνεις,για να καρπίσει η χωραφιά τη σκίζει κι ο οργοτόμος, τέτοιος και πάντα κι από μιας αρχής της Οικουμένηςγύρω από τον Κυρ Ήλιο της ο άγριος κι ο άγιος νόμος.Του νόμου αυτού μαυρίζει ο ίσκιος τ’ άστρο της ημέρας,δράκοντας αίμα ρηγικό μυρίζεται το τέρας. Όμως από τα ύψη μου κι όποιος τον αντικρίσει, προσκυνητής του θα γενεί, θα ειπεί: «Πλάστρα η φωτιά του!»Γύφτος, και τα σφυροκοπά στη φλόγα του εδώ κάτουφύλα νέου κόσμου και παλιού σε Ανατολή, σε Δύση. Ιδέες αρνήτρες, της ψυχής χαλάστρες φωτιές, πάγοι,τυφλού ενός τρόμου ή το κρεμάν ανάερα το σπαθί, ή πολεμάνε την ψυχή ν’ αράξουν όπου ανθείτο λησμοβότανο, ίσα εκεί που ζούνε οι λωτοφάγοι.Κι όσα από με παραδοτά, θρεμμένα, ευλογημένα,θρησκεία, γη, πίστη, ιδανικά, θυσίες, αγάπες, χρέη,σα βαρετά, σαν ξεγραφτά, προσβάλοντ’ ένα ένα. Σε βάθρα, ξόανα βάρβαρα, Μεσσίες ωχροί, θεοί νέοι. Είμαι η Πατρίδα. Αδάκρυτη και αγέλαστη μητέρα,συχνά απ’ το χρέος που κυβερνά ιερό τα σωθικά μου,μου βάζει ατσάλι στην καρδιά και στη ματιά φοβέρα,το χρέος με δείχνει και μητριά και σκιάχτρο στα παιδιά μου. Και μην ξαφνίζεστε αν κρατώ την αγριλιά στο χέριπλεγμένη σε μαχαίρι. Στην αγκαλιά μου ταιριαστές και Χάρες και Γοργόνες.Οι Μαραθώνες —μάθετε— γεννούν τους Παρθενώνες. Παιδιά μου, όσοι, προφήτες μου, στρατιώτες, αρχηγοί, σαν τα λιοντάρια στήσατε κορμιά και σαν τα κάστρα,και μες στη μακεδονική ματοθρεμμένη γη βάλατε την εικόνα μου φερτή σαν από τ’ άστραστου Λαχανά και στου Κιλκίς την εκκλησιά την πλάστρα,πνοές κι αν πλανάστε σ’ άλλη ζωή, λείψανα κι αν κοιμάστε, σας λειτουργώ στη δόξα μου. Μακαρισμένοι να ’στε! …) Ειπωμένος ο ύμνος στην αποκάλυψη του ηρώου του Κιλκίς — 23 Ιουλίου 1929.
Απόσπασμα από ποίημα, Ο. Ελύτη. Άσμα ηρωϊκό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας….. Kείνοι που επράξαν το κακό ― τους πήρε μαύρο σύγνεφο/ Ζωή δεν είχαν πίσω τους μ’ έλατα και με κρύα νερά/ M’ αρνί, κρασί και τουφεκιά, βέργα και κληματόσταυρο/ Παππού δεν είχαν από δρυ κι απ’ οργισμένο άνεμο/ Στο καραούλι δεκαοχτώ μερόνυχτα/ Mε πικραμένα μάτια·/ Τους πήρε μαύρο σύγνεφο ― δεν είχαν πίσω τους αυτοί/ Θειο μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζή/ Mάνα που να ’χει σφάξει με τα χέρια της/ Ή μάνα μάνας που με το βυζί γυμνό/ και ένα παιδί στη αγκαλιά,/ τους Τούρκους πολεμούσε/ Xορεύοντας να ’χει δοθεί στη λευτεριά του Χάρου!/ Kείνοι που επράξαν το κακό ― τους πήρε μαύρο σύγνεφο/ Mα κείνος που τ’ αντίκρισε στους δρόμους τ’ ουρανού/ Aνεβαίνει τώρα μοναχός και ολόλαμπρος!
Τώρα χτυπάει πιο γρήγορα, τ΄όνειρο μες΄ το αίμα. Του κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Έλληνας μες τα σκοτεινά δείχνουν τον δρόμο Ελευθερίας. Ακολουθήστε τον και από χαρά ήλιος θα δακρύσει….
Και τέλος πιο κάτω, ένα ανεπανάληπτο επικό ποίημα, ωδή εις την Ελλάδα, του φιλέλληνα Ρώσσου Αλεξάντρ Πούσκιν. Mετάφραση από τα ρώσσικα του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη
Εμπρός, στηλώσου, Ελλάδα επαναστάτισσα,/ βάστα γερά στο χέρι τ’ άρματά σου!/ Μάταια δεν ξεσηκώθηκεν ο Όλυμπος,/ η Πίνδος, η Κϋπρος, οι Θερμοπύλες — δόξασμά σου./ Απ’ τα βαθιά τους σπλάχνα ξεπετάχτηκεν/ η λευτεριά σου ολόφωτη,/ γενναία κι απ’ τον τάφο του Σοφοκλή,/ απ’ τα μάρμαρα της Αθήνας, πάντα ιερή και νέα./ Θεών κι ηρώων πατρίδα, σπάζεις άξαφνα/ το ζυγό σου και την ενάντια Μοίρα/ με τον ήχο, που βγάνει του Τυρταίου σου,/ του Μπάιρον και του Ρήγα η άξια λύρα.
Και μην μας απειλείται Τούρκοι…. «Γνωρίζετε πολύ καλά, πως πολεμούν οι Έλληνες, τώρα θα μάθετε και πως πεθαίνουν». Αν και το γνωρίζετε και αυτό.. Γρηγόρης Αυξεντίου ο Σταυραετός του Μαχαιρά το βροντοφώναξε εις τους μύριους οχτρούς του και έγινε άσβεστη λαμπάδα Ελευθερίας. Μάρτιος 1957.
Επιμέλεια από τον συνεργάτη μας, Αντώνη Αντωνά – Συγγραφέα. www.ledrastory.com
