27.7.19

Ποίηση -από τη συνεργάτιδά μας, ποιήτρια-συγγραφέα, ΝΑΤΑΣΣΑ ΘΑΝΟΥ














Συνάντησα τον Αριστοτέλη…
Στο Μοναστηράκι, στην πλατεία…
Στην πρωτεύουσα την Αθήνα…
Συνάντησα τον Αριστοτέλη…
Και με παράπονο, μου λέει…
Τι κάνατε, εσείς οι νέοι …
Που είναι η γλώσσα, η αρχαία …
Βάλατε στην θέση της, τήν νέα…
Δεν την ακούνε τα δικά μου αυτιά…
Νομίζω, σε άλλη χώρα είμαι πια…
Και κοιτάζει, την γκρίζα την πλατεία…
Δεν του μοιάζει καθόλου οικεία…
Και κοιτάζει, την Ακρόπολη ψηλά…
Και τα άλλα κτήρια, τα παλιά…


Και χαίρεται, τότε η ψυχή του…
Και με παίρνει σιγά- σιγά απ το χέρι…
Και στο Λύκειο του, με πηγαίνει…
Και με καμάρι, αυτός μου λέει…
Εδώ περιπατούσα, με τις ώρες…
Στους μαθητές μου, χάριζα γνώσεις…
Ακούραστα δίδασκα κάθε μέρα…
Για το σύμπαν, την φυσική, τον αέρα…
Τα δύσκολα, του περιπάτου εωθινού…
Και τα εύκολα, του δειλινού…
Και στέλνει ,τον σοφό τον Σωκράτη…
Το έγκλημα αυτός , να δικάσει…
Και καλεί , την Αρχαία την Ελλάδα…
Που ήταν, όλο φως λαμπράδα…
Να δικάσει, την άμυαλη την νέα…
Που ξέχασε, την γλώσσα την αρχαία…
Που ήταν, η μάνα, των γλωσσών…
Και όλων των απανταχού, πολιτισμών…
Λαμπηδόνα…