Παρότι η στάση του υπουργείου Εξωτερικών είναι τυπικά δικαιολογημένη, η απόφαση της ελληνικής διπλωματίας να μην επιλέξει την αποχή αλλά να ταχθεί με την πλευρά όσων καταδίκασαν απερίφραστα την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, ξένισε αρκετούς, δεδομένου του επιπέδου των σχέσεων τόσο με τους Αμερικανούς όσο και με τους Ισραηλινούς.
Πιθανή ταύτιση της ελληνικής πλευράς με την Ουάσιγκτον, στην ουσία θα συνιστούσε αδιαφορία για την παραβίαση των προβλέψεων του συμφώνου Ιορδανίας-Ισραήλ. Επίσης, η Ελλάδα ποτέ δεν είπε ψέματα στους Ισραηλινούς, εξηγώντας ότι η επίσημη θέση της χώρας είναι υπέρ της λύσεων δύο κρατών.
Όσον αφορά το καθεστώς της Ιερουσαλήμ, η παλαιά πόλη θα πρέπει να διεθνοποιηθεί «ως Βατικανό» εξαιτίας της θρησκευτικής της σημασίας για όλους, ενώ το ισραηλινό και το παλαιστινιακό κράτος θα ανακήρυτταν ως πρωτεύουσες το ανατολικό και το δυτικό τμήμα των Ιεροσολύμων.
Κατά συνέπεια, εάν ο Τραμπ είχε ανακηρύξει όχι γενικά την Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα του Ισραήλ, αλλά την Ανατολική Ιερουσαλήμ, δεν θα είχε παρέμβει τόσο άκομψα παρουσιάζοντας την εικόνα ότι επιχειρεί να επιβάλει τετελεσμένα στο τελικό καθεστώς της πόλης, το οποίο αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης ανάμεσα στις δυο πλευρές.
Ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι «αρχιτέκτονας» όλης αυτής της πολιτικής της κυβέρνησης Τραμπ, είναι ο νεαρός Τζάρεντ Κούσνερ, γαμπρός του Ντόναλντ Τραμπ, για τον οποίο μάλιστα λέγεται ότι δεν είναι απλά Εβραίος στο θρήσκευμα, αλλά υπέρ-ορθόδοξος Εβραίος, ένα θρησκευτικό «τυπικό» το οποίο έχει επιβάλλει και στο πλαίσιο του γάμου του με την Ιβάνκα Τραμπ, κόρη του Αμερικανού προέδρου.
Όπως έχουμε ήδη γράψει στο παρελθόν, ο Τραμπ χρειάζεται το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι στο πλευρό του στις δύσκολες ώρες που διέρχεται πολιτικά εξαιτίας των ερευνών για πιθανή ρωσική ανάμιξη στις εκλογές.
Εξίσου ανάγκη πολιτικής υποστήριξης έχει και ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου, για τον οποίο η πιθανότητα να βρεθεί σύντομα στη φυλακή είναι πολύ υψηλή, για τα θέματα διαφθοράς που ερευνούν οι ισραηλινές αρχές σε βάρος του. Άρα χρειαζόταν μια επιτυχία για να ενισχύσει το πολιτικό του προφίλ στο εσωτερικό…
Όλα αυτά είναι κατανοητά, εκτός από την αιτία που οδήγησε την ελληνική πλευρά να επιλέξει να προσυπογράψει την τουρκική θέση και όχι να επιλέξει την οδό της αποχής από την ψηφοφορία που μοιάζει ως η πιο λογική επιλογή εξισορρόπησης ανάμεσα στις σχέσεις της Ελλάδας με τις ΗΠΑ-Ισραήλ και την Τουρκία του απρόβλεπτου Ερντογάν από την άλλη.
Μια μάλλον πειστική ερμηνεία δίνουν οι εσωτερικές πολιτικές ανάγκες και της ελληνικής κυβέρνησης, πέραν αυτών της αμερικανικής και της ισραηλινής! Το «αριστερό ποίμνιο» του κυρίου Τσίπρα θα δεχόταν συντριπτικό πλήγμα εάν στο θέμα-ταμπού (ή φετίχ) από την εποχή της νιότης τους, αυτό της Παλαιστίνης.
Ένα θέμα για το οποίο κάποτε όλοι διαδήλωναν με φανατισμό, ενώ οι απαντήσεις που δίνονταν επεξηγηματικά για την εν λόγω «πολιτική δράση», είχαν έντονα μέχρι και αντισημιτικό χαρακτήρα.
Κατά συνέπεια, κρίθηκε πιθανότατα ότι αυτή η απόφαση θα κατευνάσει τους αριστερούς ψηφοφόρους, αφού φαίνεται πως για λόγους πολιτικής επιβίωσης, ο ΣΥΡΙΖΑ φλερτάρει με την εκ νέου ανακάλυψη του αντιαμερικανισμού…
Εκτός κι αν έρθει κάποιος πειστικά και τεκμηριώσει πως όλα έχουν γίνει σε συνεννόηση με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, ώστε η ελληνική πλευρά να έχει την αποδοχή της παλαιστινιακής πλευράς για να αναλάβει κάποιον ενεργό ρόλο την επόμενη ημέρα… κάτι μάλλον δύσκολο. Όχι τόσο ο διπλωματικός ρόλος, όσο η συνεννόηση…
defence-point
Εμείς είχαμε γράψει σε σχετικό σχόλιό μας, ότι η Ελλάδα, "ρυμουλκήθηκε", στη παράλογη αυτή θέση της κατά του μοναδικού της (δυστυχώς) συμμάχου, του Ισραήλ (και των ΗΠΑ όπισθεν αυτού) EFENPRESS
