ΓΡΙΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ
Την στιγμή που μαίνεται η πολεμική αντιπαράθεση Ισραήλ-Ιράν, με τις δύο πλευρές να βομβαρδίζουν εκατέρωθεν και να εκτοξεύουν από κοινού απειλές, η Τεχεράνη αφήνει ανοιχτή την οδό της διαπραγμάτευσης, υπό την αρχική προϋπόθεση να σταματήσει τις επιθέσεις του το Ισραήλ, με τον Ιρανό υπουργό Εξωτερικών να δηλώνει πως ο Ισραηλινός πρωθυπουργός «έχει εξαπατήσει και στο παρελθόν Αμερικανούς προέδρους, προκειμένου οι ΗΠΑ να διεξάγουν πολέμους για λογαριασμό του Ισραήλ».
Σύμφωνα με την άποψη ειδικών και σε αντίθεση με την επικρατούσα στερεοτυπική αντίληψη, το Ιράν είναι ορθολογικός και προσεκτικός δρων και θέλει να αποφύγει μια εκτεταμένη σύγκρουση. Τον εν λόγω ισχυρισμό επιβεβαιώνει η προαναφερόμενη στάση της Τεχεράνης και τα μηνύματα αποκλιμάκωσης από πλευράς της. Όμως, όλα θα εξαρτηθούν και από την στάση που θα κρατήσει το Ισραήλ, που δηλώνει πως εξετάζει μέχρι και την εξόντωση του Ανώτατου Ηγέτη του Ιράν, Αγιατολάχ Χαμενεΐ, με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό να καλεί ανοιχτά σε αλλαγή καθεστώτος.
Να σημειωθεί πως ο πόλεμος με το Ιράν ήταν εδώ και χρόνια επιθυμητή εξέλιξη από μερίδα της ισραηλινής πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας με τη λογική ότι πρέπει να δοθεί “οριστική λύση”. Βεβαίως, το Ισραήλ ποντάρει ακόμα και τώρα, παρά την αποστασιοποίηση Τραμπ, στην τελική εμπλοκή των ΗΠΑ, προσδοκώντας αυτές να “καθαρίσουν” για λογαριασμό του το παιχνίδι.
Ο εγκλωβισμός στην αντίληψη της “αποφασιστικής νίκης” είναι διαχρονική παθογένεια του Ισραήλ, η οποία προέκυψε από τις διαδοχικές στρατιωτικές επιτυχίες του εναντίον των αραβικών στρατών, στις πρώτες δεκαετίες μετά τη δημιουργία του εβραϊκού κράτους. Όμως, κάθε νίκη του Ισραήλ, αντί για ειρήνευση, οδηγούσε σε μια ακόμη πολεμική σύγκρουση.
Είναι αξιοσημείωτο ότι οι ισραηλινές εισβολές στον Λίβανο, δεν πέτυχαν τον αντικειμενικό σκοπό τους. Στον πρώτο πόλεμο το 1982 ο ισραηλινός στρατός, παρόλες τις αρχικές επιτυχίες του κυρίως στον αέρα, εγκλωβίστηκε σε μάχες φθοράς. Επίσης, η επιχείρηση αμαυρώθηκε από τις σφαγές των προσφύγων στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα από χριστιανικές πολιτοφυλακές, με την ανοχή των Ισραηλινών. Στον Δεύτερο Πόλεμο του Λιβάνου το 2006 οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις απέτυχαν με ταπεινωτικό τρόπο να επιτύχουν συντριπτικό πλήγμα στην μικροσκοπική τότε Χεζμπολάχ.
Ο IDF (Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις) εφάρμοσε ένα αμφιλεγόμενο νέο δόγμα, τις επιχειρήσεις EBO (Εffects Based Operations), βασισμένες εν μέρει πάνω σε θεωρίες Γάλλων μεταμοντέρνων φιλοσόφων! Μετά από την αποτυχία αυτή, ο IDF σταμάτησε τα “πρωτοποριακά” πειράματα και ξαναγύρισε στις παραδοσιακές μεθόδους μάχης, με θετικά αποτελέσματα, όπως φάνηκε στην επιχείρηση Cast Lead μερικά χρόνια μετά και στη συνέχεια σε άλλες επιχειρήσεις εναντίον της Χαμάς.
Η εμμονή για “τελική νίκη”
Η εμμονή του Ισραήλ σε μια “τελική νίκη” δια των όπλων έναντι του Ιράν παροξύνθηκε μετά την επίθεση της Χαμάς, τον Οκτώβριο του 2023. Το Τελ Αβίβ θεωρεί το Ιράν κορυφαία απειλή και θέλει να την εξαλείψει με “αποφασιστικό πόλεμο”. Η λογική αυτή, όμως, που προϋποθέτει πως θα συμπαρασύρει στη σύγκρουση τις ΗΠΑ, πάσχει και ορθότατα έχουν ενδοιασμούς οι Αμερικανοί. Είναι σχεδόν αδύνατον να καταληφθεί το Ιράν, όπως συνέβη με το Ιράκ, ακόμα και να επιβληθεί δια της βίας αλλαγή καθεστώτος, όπως προσδοκούν οι Ισραηλινοί (ποντάροντας σε αμφιλεγόμενα πρόσωπα για την επόμενη μέρα, όπως τον υιό του έκπτωτου Σάχη). Ακόμα κι αν δεν αντιδράσουν Κίνα και Ρωσία, μία τέτοια επιχείρηση υπερβαίνει τις δυνατότητες των Αμερικανών, ακόμη και στην απίθανη περίπτωση που θα ήταν πρόθυμοι να εμπλακούν σε πολυετή πόλεμο μεγάλης κλίμακας.
Διαβάστε τη συνέχεια στο slpress.gr
Την στιγμή που μαίνεται η πολεμική αντιπαράθεση Ισραήλ-Ιράν, με τις δύο πλευρές να βομβαρδίζουν εκατέρωθεν και να εκτοξεύουν από κοινού απειλές, η Τεχεράνη αφήνει ανοιχτή την οδό της διαπραγμάτευσης, υπό την αρχική προϋπόθεση να σταματήσει τις επιθέσεις του το Ισραήλ, με τον Ιρανό υπουργό Εξωτερικών να δηλώνει πως ο Ισραηλινός πρωθυπουργός «έχει εξαπατήσει και στο παρελθόν Αμερικανούς προέδρους, προκειμένου οι ΗΠΑ να διεξάγουν πολέμους για λογαριασμό του Ισραήλ».
Σύμφωνα με την άποψη ειδικών και σε αντίθεση με την επικρατούσα στερεοτυπική αντίληψη, το Ιράν είναι ορθολογικός και προσεκτικός δρων και θέλει να αποφύγει μια εκτεταμένη σύγκρουση. Τον εν λόγω ισχυρισμό επιβεβαιώνει η προαναφερόμενη στάση της Τεχεράνης και τα μηνύματα αποκλιμάκωσης από πλευράς της. Όμως, όλα θα εξαρτηθούν και από την στάση που θα κρατήσει το Ισραήλ, που δηλώνει πως εξετάζει μέχρι και την εξόντωση του Ανώτατου Ηγέτη του Ιράν, Αγιατολάχ Χαμενεΐ, με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό να καλεί ανοιχτά σε αλλαγή καθεστώτος.
Να σημειωθεί πως ο πόλεμος με το Ιράν ήταν εδώ και χρόνια επιθυμητή εξέλιξη από μερίδα της ισραηλινής πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας με τη λογική ότι πρέπει να δοθεί “οριστική λύση”. Βεβαίως, το Ισραήλ ποντάρει ακόμα και τώρα, παρά την αποστασιοποίηση Τραμπ, στην τελική εμπλοκή των ΗΠΑ, προσδοκώντας αυτές να “καθαρίσουν” για λογαριασμό του το παιχνίδι.
Ο εγκλωβισμός στην αντίληψη της “αποφασιστικής νίκης” είναι διαχρονική παθογένεια του Ισραήλ, η οποία προέκυψε από τις διαδοχικές στρατιωτικές επιτυχίες του εναντίον των αραβικών στρατών, στις πρώτες δεκαετίες μετά τη δημιουργία του εβραϊκού κράτους. Όμως, κάθε νίκη του Ισραήλ, αντί για ειρήνευση, οδηγούσε σε μια ακόμη πολεμική σύγκρουση.
Είναι αξιοσημείωτο ότι οι ισραηλινές εισβολές στον Λίβανο, δεν πέτυχαν τον αντικειμενικό σκοπό τους. Στον πρώτο πόλεμο το 1982 ο ισραηλινός στρατός, παρόλες τις αρχικές επιτυχίες του κυρίως στον αέρα, εγκλωβίστηκε σε μάχες φθοράς. Επίσης, η επιχείρηση αμαυρώθηκε από τις σφαγές των προσφύγων στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα από χριστιανικές πολιτοφυλακές, με την ανοχή των Ισραηλινών. Στον Δεύτερο Πόλεμο του Λιβάνου το 2006 οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις απέτυχαν με ταπεινωτικό τρόπο να επιτύχουν συντριπτικό πλήγμα στην μικροσκοπική τότε Χεζμπολάχ.
Ο IDF (Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις) εφάρμοσε ένα αμφιλεγόμενο νέο δόγμα, τις επιχειρήσεις EBO (Εffects Based Operations), βασισμένες εν μέρει πάνω σε θεωρίες Γάλλων μεταμοντέρνων φιλοσόφων! Μετά από την αποτυχία αυτή, ο IDF σταμάτησε τα “πρωτοποριακά” πειράματα και ξαναγύρισε στις παραδοσιακές μεθόδους μάχης, με θετικά αποτελέσματα, όπως φάνηκε στην επιχείρηση Cast Lead μερικά χρόνια μετά και στη συνέχεια σε άλλες επιχειρήσεις εναντίον της Χαμάς.
Η εμμονή για “τελική νίκη”
Η εμμονή του Ισραήλ σε μια “τελική νίκη” δια των όπλων έναντι του Ιράν παροξύνθηκε μετά την επίθεση της Χαμάς, τον Οκτώβριο του 2023. Το Τελ Αβίβ θεωρεί το Ιράν κορυφαία απειλή και θέλει να την εξαλείψει με “αποφασιστικό πόλεμο”. Η λογική αυτή, όμως, που προϋποθέτει πως θα συμπαρασύρει στη σύγκρουση τις ΗΠΑ, πάσχει και ορθότατα έχουν ενδοιασμούς οι Αμερικανοί. Είναι σχεδόν αδύνατον να καταληφθεί το Ιράν, όπως συνέβη με το Ιράκ, ακόμα και να επιβληθεί δια της βίας αλλαγή καθεστώτος, όπως προσδοκούν οι Ισραηλινοί (ποντάροντας σε αμφιλεγόμενα πρόσωπα για την επόμενη μέρα, όπως τον υιό του έκπτωτου Σάχη). Ακόμα κι αν δεν αντιδράσουν Κίνα και Ρωσία, μία τέτοια επιχείρηση υπερβαίνει τις δυνατότητες των Αμερικανών, ακόμη και στην απίθανη περίπτωση που θα ήταν πρόθυμοι να εμπλακούν σε πολυετή πόλεμο μεγάλης κλίμακας.
Διαβάστε τη συνέχεια στο slpress.gr
