Γράφει ο Χρήστος Μπολώσης
Κυρίες και κύριοι, το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε λίγο παλιότερα με αφορμή τη ρήση του μεγάλου ανδρός και πλέον μακαρίτη, Θεοδώρου Πάγκαλου.
Δυστυχώς τα χρόνια που πέρασαν αντί το κομμάτι αυτό να χάνει τη φρεσκάδα του, συνεχώς επικαιροποιείται. Έτσι ο κόσμος στήνεται στον τοίχο από τους κυβερνώντες είτε διότι δεν καθάρισαν τα ρέματα και γι’ αυτό πλημμύρισαν (όχι δεν φταίει η Πολιτεία που δεν το φρόντισε αυτό), είτε λαμπάδιασαν, επειδή δεν καθάρισαν τα τσουρούτικα αγριόχορτα που φύτρωσαν στο οικόπεδό τους (την έλλειψη αντιπυρικών ζωνών και επιχειρησιακών σχεδίων και μέσων, ουδείς τα βλέπει) και γενικώς για τα πάντα όλα φταίει ο λαός. Ο κυρίαρχος ντε!
Εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, η Πατρίδα μας (ο «Τόπος» μας για τους νεοπροοδευτικοκουλτουριαραίους…) ταλανίζεται από τη γνωστή σε όλους μας πια οικονομική κρίση.
Στις συζητήσεις επί συζητήσεων που έγιναν, γίνονται και θα εξακολουθήσουν να γίνονται από σχετικούς και – κυρίως – άσχετους, ένα από τα ζητούμενα, είναι και το «Τις πταίει».
Από τα πλέον επίσημα χείλη λοιπόν, ακούσαμε μια μέρα ότι «Φταίμε όλοι» !!!
Τώρα αν πω ότι συμφώνησα με αυτή τη διαπίστωση, θα είναι ψέματα. Όχι κύριε Τάδε (το «Τ» κεφαλαίο παρακαλώ). Δεν φταίμε όλοι. Φταίνε αυτοί και σεις μαζί κύριε Τάδε, που τόσα χρόνια διαχειρίζονται κατά τον χειρότερο τρόπο τα οικονομικά και όχι μόνο – και το τονίζω αυτό το «όχι μόνο» – πράγματα της Χώρας.
Εγώ γιατί άραγε φταίω;
– Μα επειδή εσύ τα έπαιρνες όταν σου τα δίνανε και αγόραζες δύο αυτοκίνητα, εξοχικό, τρεις τηλεοράσεις κ.λπ., κ.λπ.,θα μου απαντήσει ο κ. Τάδε και έτσι γινόσουν συνένοχος.
Άρα λοιπόν, σύμφωνα με τη λογική σας κύριε Τάδε και όλοι οι κύριοι Τάδε, φταίω εγώ για το σημερινό κατάντημα, διότι αποδεχόμουν την ΑΤΑ;
Και δεν φταίνε αυτοί που μοίραζαν αλόγιστα τα διάφορα πακέτα της ΕΕ πριμοδοτώντας ανύπαρκτους ελαιοπαραγωγούς, καπνοπαραγωγούς, ροδακινοπαραγωγούς, μπουρδοπαραγωγούς, αεροπαραγωγούς κ.λπ;
Δεν φταίνε αυτοί, που πληρώσαμε πολλαπλάσια της αξίας τους, τους Ολυμπιακούς Αγώνες;
Δεν φταίνε αυτοί που για τα παιδιά τους έκαναν ό,τι έκαναν και δυστυχώς συνεχίζουν να κάνουν; (σε αντίθεση με αυτόν που το κάνει για τη φουκαριάρα τη μάνα του…)
Δεν φταίνε αυτοί που, που, που, που…….. και σταματώ και για να μη σας κουράσω αφενός, αλλά και γιατί είναι γνωστά πράγματα αυτά αφετέρου.
Δηλαδή, σύμφωνα με τους σοφούς πολιτικούς μας, τα πράγματα έπρεπε να γίνουν κάπως έτσι:
Εγώ ο ταλαίπωρος, όπως όλοι οι συνταξιούχοι ή μισθοσυντήρητοι, πηγαίνω στην Τράπεζα τη συνηθισμένη ημερομηνία που «μπαίνει» ο μισθός ή η σύνταξη. Μια μέρα λοιπόν, γεμάτος χαρά βλέπω ότι το μηνιαίο (και μοναδικό) εισόδημά μου, έχει αυξηθεί κατά 32 ευρώ και 17 λεπτά !
Το φυσιολογικό ποιο θα ήταν;
Να πάω περιχαρής στο σπίτι, να φιλήσω τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου και να τους ανακοινώσω με όση μεγαλοπρέπεια διαθέτω, την αύξηση των 32 ευρώ και 17 λεπτών.
Όλοι θα χαρούν και θα δοξολογούν τον Θεό που τουλάχιστον δεν ήταν μείωση και θα λένε και κάνα καλό λόγο για τους υπουργούς και βουλευτές μας («Μπράβο ρε παιδί μου, νοιάζονται για τον λαό»).
Αυτή είναι μια λογική αντίδραση, ενός φυσιολογικού ανθρώπου, σε μια φυσιολογική οικογένεια.
Όμως κατά τη λογική των κυρίων Τάδε, οι οποίοι μετά από πολύ σκέψη έφθασαν στο συμπέρασμα ότι «φταίμε όλοι», τα πράγματα θα έπρεπε να γίνονται κάπως έτσι:
Εγώ ο ταλαίπωρος, όπως όλοι οι συνταξιούχοι ή μισθοσυντήρητοι, πηγαίνω στην Τράπεζα τη συνηθισμένη ημερομηνία που «μπαίνει» ο μισθός ή η σύνταξη. Μια μέρα λοιπόν, γεμάτος χαρά βλέπω ότι το μηνιαίο (και μοναδικό) εισόδημά μου, έχει αυξηθεί κατά 32 ευρώ και 17 λεπτά !
Κάθιδρος φτάνω στο σπίτι και χωρίς να φιλήσω τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου, τους ανακοινώνω:
– Δυστυχώς η σύνταξή μου από αυτό το μήνα αυξάνεται κατά 32 ευρώ και 17 λεπτά. Επειδή αυτή η αύξηση, είναι δυνατόν να οδηγήσει την Ελλάδα μας σε πτώχευση, γι’ αυτό, αποφασίζω και διατάσσω:
α. Εσύ γυναίκα, πάρε τηλέφωνο τον κ. Στουρνάρα να σου πει σε ποιο ύψος βρίσκεται το Εθνικό Χρέος, αν το έχει μάθει εν τω μεταξύ. Μετά, επικοινώνησε με το Υπουργείο Οικονομίας, ή όπως αλλιώς λέγεται (πάντως όχι Εθνικής Οικονομίας), και μάθε πόσο είναι το ΑΕΠ, αν το γνωρίζουν.
β. Εσύ Δημητράκη, λέω στο γιό μου, πετάξου μέχρι το Χρηματιστήριο και μάθε το σημερινό κλείσιμο και σε τι ύψος βρίσκεται ο Ντάου Τζόνς. Α, και που είσαι. Καλού – κακού μάθε και για τον Νικέι κατά πού βολοδέρνει, καθώς επίσης και τη σημερινή ισοτιμία του ευρώ με το δολάριο, το γιέν και την Ινδική ρουπία και μπιρ (birr) της Αιθιοπίας, έναντι του Κουετσάλ της Γουατεμάλας, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται.
γ. Εσύ Μαιρούλα, γυρίζω στην κόρη μου, πετάξου μέχρι την Εθνική Βιβλιοθήκη και φέρε το βιβλίο «Ο πλούτος των Εθνών» του Άνταμ Σμιθ (Σκώτος οικονομολόγος 1723-1790, λέει το λεξικό), να ξεσκονίσουμε λίγο τις γνώσεις μας.
Για περισσότερη ενημέρωση, μη μας περάσουν και ντιπ κατά ντιπ αστοιχείωτους, ψάξε και βρες και το βιβλίο του Τζων Μέυναρντ Κέυνς, (Άγγλος οικονομολόγος ξαναλέει το λεξικό) «Η Γενική Θεωρία της Απασχόλησης, του Τόκου και του Χρήματος». Εκδόσεις Παπαζήση.
Α και πούσαι. Όπως θα γυρίζεις, πέρνα και από τον κυρ-Σωτήρη τον μανάβη και ρώτα τον πόσο πάνε σήμερα τα μπρόκολα και οι ντομάτες (αν είναι και παραγινωμένες ακόμα καλλίτερα), για να υπολογίσουμε το ύψος του Τιμάριθμου.
Αφού τελείωσα την έκδοση των διαταγών μου και ρώτησα για τυχόν απορίες, τους δίνω ραντεβού σε μια ώρα για νέα σύσκεψη. Μέχρι να γυρίσουν, ανεβαίνω στην αποθήκη και αφού τα κάνω όλα γης μαδιάμ, καταφέρνω να βρω τον Λογαριθμικό Κανόνα και το Αβάκιο Αναγωγής για τη βολή των όλμων 4,2’’.
Σε λιγότερο από μια ώρα, όλη η οικογένεια είναι μαζεμένη γύρω από το τραπέζι της κουζίνας –βολεύει πολύ αυτό το τραπέζι για οικογενειακές συγκεντρώσεις και καυγάδες– και αρχίζει η δουλειά.
Σκοπός μας είναι να εξετάσουμε, εάν η οικονομία της Χώρας αντέχει να δώσει αυτά τα 32 ευρώ και 17 λεπτά ή δεν αντέχει με συνέπεια να φθάσει το Εθνικό Χρέος στα πάνω από 500 δισεκατομμύρια ευρώ.
Βάζουμε τα στοιχεία κάτω, τα πολλαπλασιάζουμε επί το π (= 3,14), βγάζουμε την τετραγωνική ρίζα του 9 (έτσι για ξεκάρφωμα), υψώνουμε στον κύβο, διαιρούμε δια της ταχύτητας του φωτός, διαφορίζουμε και παραγοντίζουμε τις συναρτήσεις, πετάμε τα μισά στη θάλασσα και ό,τι περισσεύει το τοποθετούμε στο Αβάκιο.
Το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό. Η οικονομία της Χώρας δεν αντέχει να δώσει αύξηση 32 ευρώ και 17 λεπτά…
Σηκώνομαι όρθιος και με κάθε επισημότητα που επιβάλλουν οι περιστάσεις, ανακοινώνω στους δικούς μου:
– Όπως βλέπετε, δεν μπορούμε να δεχθούμε την αύξηση των 32 ευρώ και 17 λεπτών, διότι έτσι θα γίνουμε συνένοχοι στην πτώχευση της Χώρας και γι’ αυτό θα φταίμε όλοι. Είμαι υποχρεωμένος να προτείνω στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να προγραμματίσουν 24ωρη απεργία και συλλαλητήριο, με κεντρικό σύνθημα «Πάρτε πίσω τις αυξήσεις».
Η γυναίκα μου βουρκώνει, ενώ τα παιδιά κουνάνε απογοητευμένα τα κεφάλια τους και… τέλος.
Μάλλον κάτι τέτοιο θα εννοούν όσοι θέλουνε ντε και καλά να ενοχοποιήσουν και εμάς για το χάλι που μας οδήγησαν αυτοί και ΜΟΝΟΝ αυτοί.
Μερικές φορές, ακούγεται ότι η πολιτική κατάστασή μας έχει ποδοσφαιροποιηθεί και δεν είναι και πολύ άστοχο αυτό.
Στο ποδόσφαιρο όταν η ομάδα πάει καλά, τα εύσημα τα εισπράττουν οι ποδοσφαιριστές (τα λιοντάρια, οι ημίθεοι, οι ήρωες, οι γίγαντες, οι Θεοί του Ολύμπου κ.λπ.), ενώ όταν η ομάδα χάνει αποκλειστικός υπεύθυνος είναι ο προπονητής (ο ύπνος, ο άσχετος, που δεν ξέρει να κάνει μια αλλαγή, ο γιδοβοσκός κ.λπ.).
Στην πολιτική, όταν τα πράγματα πάνε καλά, τότε αυτό οφείλεται αποκλειστικά και μόνον στον Αρχηγό (ο Εθνάρχης, ο Ηγέτης, ο καταλληλότερος κ.λπ.), ενώ όταν ο «Τιτανικός» αρχίζει να μπάζει νερά, τότε φταίμε όλοι…
Ωραία λογική δεν βρίσκετε;
__________________
Αναρτήθηκε από τον Στρατηγό κ. Αθαν. Καραντζίκο
