“Σπίτι μου, σπιτάκι μου”: το όνειρο για “ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας”, που με την αύξηση στις τιμές των ακινήτων έγινε εφιάλτης
“Για να παινέψεις το σπίτι σου, πρέπει πρώτα να το αγοράσεις”
Με τις τιμές των ακινήτων να έχουν εκτοξευθεί κατά 71% την περίοδο 2017-2024 και τα ενοίκια κατά 52%, όλο και πιο απατηλό μοιάζει το όνειρο του μέσου Έλληνα για “ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του”.
Εγγεγραμμένο σχεδόν στο εθνικό μας γονιδίωμα, το όραμα αυτό δεν υπήρξε απλά οδηγός παράσταση και κινητήριος δύναμη της μεσοαστικής τάξης για γενιές Ελλήνων, αλλά μια ολόκληρη κοσμοθεωρία: να στεγάσουν ιδιόκτητα τα όνειρα κ τις (μικροαστικές) ελπίδες των ίδιων και των παιδιών τους. Όταν η (εν μέρει δικαιολογημένη, ελέω κατοχικών κ εμφυλιοπολεμικών δεινών) αστυφιλία των ’50ς κ των ’60ς συνάντησε την (καταστροφική αισθητικά, αλλά αποτελεσματική λειτουργικά) αντιπαροχή, το όνειρο έγινε πράξη για ένα διόλου ευκαταφρόνητο τμήμα της κοινωνίας, με τα ποσοστά ιδιοκατοίκησης την παραμονή της Κρίσης το ’09 να άγγιζαν (ή και να ξεπερνούσαν) το (ποσοστό ρεκόρ για την Ευρώπη) 80%.
Έκτοτε μεσολάβησε μια (κατ’ ουσίαν χρεοκοπία), με αποτέλεσμα το ποσοστό αυτό να έχει πέσει στις μέρες μας στο 65%. Πέραν της μείωσης αυτής, η οικονομική κρίση είχε σαν κυριότερο αποτέλεσμα τη συρρίκνωση των εισοδημάτων των συμπολιτών μας, με αποτέλεσμα αυτή στιγμή οι Έλληνες να είναι ο λαός που αναλογικά καταναλώνει το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός του για στέγαση (35%, eurostat).
Η συνέχεια του άρθρου ΕΔΩ
