Ο Λευκός Οίκος έχει σηματοδοτήσει ότι θέλει λογικούς εταίρους, όχι ρωσικά γεράκια με άγρια μάτια, στην Ευρώπη.
Ο υπουργός Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο φαίνεται ότι ακύρωσε, την τελευταία στιγμή, μια συνάντηση την περασμένη Τετάρτη με την Κάγια Κάλλας, την ύπατη εκπρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Προσθέτοντας προσβολή στον τραυματισμό, την επόμενη μέρα ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ υποσχέθηκε να επιβάλει δασμούς 25 τοις εκατό σε αγαθά από την ΕΕ και είπε ότι η υπερεθνική ένωση δημιουργήθηκε για να «εξαπατήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες».
Ο Τραμπ μπορεί να είναι ένας πρόεδρος που σίγουρα κάνει λάθος σχετικά με την προέλευση της ΕΕ: Δεν δημιουργήθηκε για να βλάψει τους Αμερικανούς, αλλά για να εμποδίσει τους Ευρωπαίους να αλληλοσκοτωθούν, κάτι που έκαναν με όρεξη για αιώνες. Ο Πρόεδρος Dwight D. Eisenhower ενθάρρυνε την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ως μέσο για την εξασφάλιση μιας διαρκούς ειρήνης στην ήπειρο και τη μείωση της ανάγκης για αμερικανική επέμβαση.
Ωστόσο, αυτή η σειρά διπλωματικών αμηχανιών δείχνει πόσο άσχημα έχει παίξει η ΕΕ μέχρι στιγμής με τη νέα κυβέρνηση Τραμπ.
Ίσως κανένας ηγέτης της ΕΕ δεν είχε χειρότερη επίδοση από αυτή την άποψη από την Κάλλας, η οποία ήταν πρωθυπουργός της Εσθονίας από το 2021 έως το 2024. (Φαίνεται να τα πήγε άσχημα και σε αυτή τη δουλειά, λαμβάνοντας υπόψη πόσο αντιδημοφιλής ήταν στη χώρα της πριν πάρει μια κορυφαία θέση στις Βρυξέλλες). Σε μια συνάντηση κεκλεισμένων των θυρών στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου, η Κάλλας επέπληξε τον υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ Πιτ Χέγκσεθ, αφού είπε, [ο υπουργός] σε μια αξιοσημείωτη ομιλία, ότι η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και δεν θα ανακαταλάβει χαμένα εδάφη, σύμφωνα με τον Mark Ames του podcast Radio War Nerd, επικαλούμενο αυτόπτες μάρτυρες. Όπως ήταν αναμενόμενο, η διάλεξη της Κάλλας δεν πήγε καλά με την κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Η Κάλλας έχει μακρά ιστορία σε ακραίες θέσεις, τις οποίες δεν φαίνεται να μετριάζει στη νέα της δουλειά στις Βρυξέλλες. Πριν γίνει η επικεφαλής διπλωμάτης της ΕΕ, μίλησε υπέρ του διαμελισμού της Ρωσίας. Ήταν επίσης μαζορέτα της NAFO —της οργάνωσης North Atlantic Fella Organisation—ένός αντιρωσικού κινήματος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που ασκεί ξενοφοβικές επιθέσεις εναντίον οποιουδήποτε εκλαμβάνεται ως «μαλακός απέναντι στη Ρωσία». Ο Έλμπριτζ Κόλμπι, ο υποψήφιος του Τραμπ για υφυπουργός Άμυνας για θέματα πολιτικής, είναι μόνο ένας από τους πολλούς τους οποίους η NAFO έχει χαρακτηρίσει ως πράκτορες του Κρεμλίνου.
Ο Sumantra Maitra, ανώτερος συγγραφέας στο The American Conservative, έχει αποδοκιμάσει εδώ και καιρό την τάση προσωπικοτήτων όπως η Kallas και η στενή της σύμμαχος Sanna Marin, πρώην πρωθυπουργός της Φινλανδίας, να υιοθετούν προκλητικές στάσεις έναντι της Ρωσίας καλλυπτόμενες πίσω από τις αμερικανικές εγγυήσεις ασφαλείας. Το 2023, ο Μαϊτρά χαρακτήρισε τις προσπάθειές τους ως «έναν σκληρό συνδυασμό ιερότητας, αλαζονείας, ιστορικής άγνοιας, φιλοσοφικής ανικανότητας και αδιάκοπης ζήτησης».
Ωστόσο, ο θάλαμος της γερακίσιας ηχούς της Ευρώπης εκτείνεται πολύ πέρα από την Κάλλας, η οποία, τελικά, δεν είναι η αξιωματούχος με τη μεγαλύτερη επιρροή στην Ευρώπη. Ο βρετανός πρωθυπουργός Κιρ Στάρμερ, πολιτικά παρασυρμένος στο εσωτερικό του, παίρνει το μανδύα του Ουίνστον Τσόρτσιλ και της Μάργκαρετ Θάτσερ παίζοντας με την ιδέα της αποστολής βρετανικών στρατευμάτων στην Ουκρανία. Ο Δανός ομόλογός του Mette Frederiksen σκέφτεται ότι «η ειρήνη μπορεί να είναι πιο επικίνδυνη από τον πόλεμο» (μετάφραση: αφήστε περισσότερους Ουκρανούς να πεθάνουν καθώς αιμορραγούμε τη Ρωσία).
Ο Economist, ο οποίος σπάνια έχει βρει έναν πόλεμο που δεν του αρέσει, αποκαλεί την πιθανή αμερικανο-ρωσική συμφωνία για τον τερματισμό των εχθροπραξιών στην Ουκρανία «τον χειρότερο εφιάλτη της Ευρώπης». Ένας ανώνυμος Ευρωπαίος αξιωματούχος, τον οποίο επικαλούνται οι Financial Times, αποκαλεί τώρα την Αμερική «εχθρό της Δύσης». Και ο Γκίντεον Ράχμαν, ο κύριος σχολιαστής εξωτερικής πολιτικής των Times, αμφισβήτησε την ψυχική υγεία του αντιπροέδρου J.D. Vance επειδή έκανε ισχυρή ρεαλιστική ομιλία υπέρ της ειρήνης στην Ουκρανία. Ο Βανς είχε αντικρούσει την πολύ οικεία κατηγορία ότι ήταν ήπιος απέναντι στον Πούτιν, αυτή τη φορά που εκσφενδόνισε ο νεοσυντηρητικός ιστορικός Niall Ferguson, ένας Αμερικανός πολίτης από τη Βρετανία.
Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, ότι οι Βρυξέλλες και οι κορυφαίες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες θεωρούνται τώρα στην Ουάσιγκτον ως μεγάλα εμπόδια για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία. Προφανώς, δεν είναι καθήκον των Ηνωμένων Πολιτειών να επιδιώξουν την αλλαγή καθεστώτος στην Ευρώπη ή ακόμη και να υπονομεύσουν την ΕΕ καθαυτή – θα αρκούσε η επαναφορά της στον αρχικό της σκοπό να εξασφαλίσει την ειρήνη στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας.
Τελικά, ο Λευκός Οίκος Τραμπ θα χρειαστεί να βρει ένα modus vivendi με την ΕΕ, όχι μόνο για να επιτύχει μια διαρκή κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία, αλλά και για να ξαναχτίσει την αρχιτεκτονική ασφάλειας της Ευρώπης σε πιο γερά, βιώσιμα θεμέλια, που θα βοηθούσαν τις ΗΠΑ να απομακρυνθούν τελικά από την περιοχή και να στραφούν στην Ασία-Ειρηνικό. Όμως, η κυβέρνηση Τραμπ έχει δίκιο να σηματοδοτεί ότι χρειάζεται λογικούς εταίρους στην Ευρώπη που είναι ικανοί να διαπραγματευτούν με τη Ρωσία – ακόμα κι αν αυτό το μήνυμα στεναχωρεί την Κάλλας και τα άλλα γερακιών του πολέμου στη γηραιά ήπειρο.
*Έλνταρ Μαμέντοφ
Ο Eldar Mamedov είναι αναλυτής εξωτερικής πολιτικής με έδρα τις Βρυξέλλες.
https://www.anixneuseis.gr
