/cdn.vox-cdn.com/uploads/chorus_asset/file/10713639/Syria_israel2.jpg)
Από το 1948 που ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ είχε πάντα κάποιο γειτονικό κράτος που θεωρούσε ως «Νο 1 υπαρξιακή απειλή». Μέχρι το 1979 τον ρόλο αυτό έπαιζε η Αίγυπτος, και μετά τις συμφωνίες του Καμπ Ντέηβιντ τη σκυτάλη πήρε το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν. Μετά την καταστροφή του Ιράκ το 2003 (την οποία πραγματοποίησαν οι Αμερικανοί με μία εντελώς παράνομη εισβολή η οποία βασίστηκε σε ασύστολα ψεύδη περί δήθεν ύπαρξης όπλων μαζικής καταστροφής στη χώρα αυτή) το Ισραήλ άρχισε πλέον να θεωρεί ως «Νο 1 υπαρξιακή απειλή» το Ιράν. Η σταδιακή έκλειψη των άλλων αραβικών Δυνάμεων στις αρχές του 21ου αιώνα σε συνδυασμό με τη δημογραφική έκρηξη του Ιράν και την πρόοδό του στην πυρηνική τεχνολογία (η οποία γίνεται καθ' όλα νόμιμα και υπό την εποπτεία του Διεθνούς Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας που εδρεύει στη Βιέννη) άρχισε να αναδεικνύει το τελευταίο ως κυρίαρχη Δύναμη του μουσουλμανικού κόσμου.
Οι Ιρανοί είναι ένας από τους πιο αρχαίους λαούς του κόσμου, με μεγάλο πολιτισμό και μακραίωνη παράδοση, και είναι εξαιρετικά ευφυείς και ικανοί. Το γεγονός που σημάδεψε ανεξίτηλα τη σκέψη και την ψυχολογία τους είναι ο αιματηρός πόλεμος με το Ιράκ τη δεκαετία του 1980 ο οποίος στοίχισε τη ζωή σε μισό εκατομμύριο Ιρανούς καθώς ο Σαντάμ Χουσεΐν που εισέβαλε απρόκλητα στη χώρα τους είχε την αμέριστη στήριξη της Δύσης, ιδίως της Γαλλίας και των ΗΠΑ. Από τότε η Τεχεράνη αποφάσισε πως θα έπρεπε να αποφύγει πάση θυσία μία επανάληψη ενός τέτοιου πολέμου εκ μέρους των Αράβων. Για τον λόγο αυτό επέλεξε τη στρατηγική της προκεχωρημένης άμυνας, να ελέγχει δηλαδή τον χώρο γύρω της κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορέσει ποτέ μία μελλοντική απειλή να φθάσει ξανά μέχρι τα σύνορά της. Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής δημιούργησε με μεθοδική δουλειά τους «δορυφόρους» της στο Ιράκ (όπου το 60% του πληθυσμού είναι σιίτες), στη Συρία του Άσαντ, στον Λίβανο (με τη σιιτική οργάνωση Χεζμπολάχ) και στην Υεμένη με τους αντάρτες Χούτι. Όταν άρχισε να διαφαίνεται πως ο μείζων κίνδυνος για το Ιράν δεν ήταν τελικά κάποια αραβική χώρα αλλά το Ισραήλ, η βασική στρατηγική του Ιράν εστιάστηκε στην με κάθε τρόπο αποτροπή μιας ισραηλινής προληπτικής επίθεσης εναντίον του. Για να το πετύχει αυτό, κάθε φορά που υπήρχαν ενδείξεις πως οι Ισραηλινοί ήταν έτοιμοι να χτυπήσουν, προσπαθούσε με τους «δορυφόρους» του να αποσπά την προσοχή τους μακριά από το ίδιο και να τους απασχολεί αλλού. Η στρατηγική αυτή είχε αποδειχθεί εξαιρετικά επιτυχής για χρόνια και είχε δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στους Ισραηλινούς.
Το Ισραήλ φοβάται το Ιράν κυρίως εξαιτίας της επιμονής του τελευταίου να αξιοποιήσει την πυρηνική τεχνολογία, αλλά και των δηλώσεων που έχουν γίνει κατά καιρούς από Ιρανούς αξιωματούχους ότι «το σιωνιστικό κράτος θα πρέπει να σβηστεί από τον χάρτη». Τέτοιου είδους απειλές γενικά το Ισραήλ δεν τις εκλαμβάνει καθόλου επιπόλαια. Παρ’ ότι και το ίδιο έχει αναπτύξει και κατέχει παράνομα από το 1966 πυρηνικά όπλα (σήμερα εκτιμάται ότι διαθέτει περίπου 200 πυρηνικές κεφαλές αλλά οι κυβερνήσεις του διαχρονικά έχουν ως σταθερή πολιτική ούτε να επιβεβαιώνουν ούτε να αρνούνται αυτό το γεγονός) δεν δέχεται καμία χώρα της ευρύτερης γειτονιάς του να αμφισβητήσει το πυρηνικό του μονοπώλιο - πολύ περισσότερο αν αυτή διάκειται εχθρικά απέναντί του. Κατά το παρελθόν έχει χτυπήσει και καταστρέψει προληπτικά με την αεροπορία του τους πυρηνικούς αντιδραστήρες του Ιράκ το 1981 (επιχείρηση «Opera») και της Συρίας το 2007 (επιχείρηση «Out of the Box»). Ο λόγος που το Ισραήλ δεν διστάζει να αναλάβει προληπτική δράση είναι πως λόγω του πολύ μικρού γεωγραφικού και πληθυσμιακού μεγέθους του είναι τρομερά ευάλωτο σε μια επίθεση με πυρηνικά όπλα διότι δεν μπορεί να απορροφήσει τα πλήγματα και να συνεχίσει να επιβιώνει οικονομικά, στρατιωτικά και κοινωνικά. Μια πυρηνική επίθεση εναντίον του είναι βέβαιο ότι θα το αφανίσει και θα οδηγήσει τον εβραϊκό λαό σε μια δεύτερη Διασπορά που θα είναι πιο δραματική από εκείνη του 1ου-2ου αιώνα μ.Χ. και πιθανώς οριστική.
Ο ακήρυκτος πόλεμος μεταξύ του Ισραήλ και του Ιράν μαίνεται εδώ και τουλάχιστον 19 χρόνια, με διάφορες μορφές. Μέχρι σήμερα το Ισραήλ έχει δολοφονήσει με τους πιο απίθανους και ευφάνταστους τρόπους μέσα στη χώρα τους επτά κορυφαίους Ιρανούς πυρηνικούς επιστήμονες: τον καθηγητή Φυσικής Αρντεσίρ Χοσεϊνπούρ που θεωρείτο αυθεντία στον ηλεκτρομαγνητισμό (2007), τον καθηγητή κβαντικής Φυσικής και στοιχειωδών σωματιδίων Μασούντ Αλί-Μωχαμαντί (2010), τον πυρηνικό μηχανικό και ειδικό στη μεταφορά νετρονίων Μαντζίντ Σαχριαρί (2010), τον πυρηνικό φυσικό Φερεϊντούν Αμπασί (2010), τον ειδικό στη μεταφορά νετρονίων φυσικό Νταριούς Ρεζαενετζάντ (2011), τον ειδικό στις πολυμερικές μεμβράνες για αέρια διάχυση καθηγητή Μοσταφά Αχμαντί Ροσάν (2011), και τον καθηγητή πυρηνικής Φυσικής Μοχσέν Φαχριζαντέχ (2020). Επίσης, έχει εξαπολύσει μεγάλης κλίμακας κυβερνοεπιθέσεις κατά των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν, με πιο χαρακτηριστική εκείνη του 2010 όταν διοχέτευσε τον ιό Stuxnet στα υπολογιστικά συστήματα της εγκατάστασης φυγοκεντριστών της Νατάνζ. Υπάρχουν επιπλέον αρκετές περιπτώσεις όπου σημειώθηκαν εκρήξεις, πυρκαγιές, black out ή άλλες παράξενες βλάβες σε ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις. Για να δικαιολογήσει το Ισραήλ τα δολοφονικά χτυπήματα κατά ιρανικών στόχων φροντίζει να διαρρέει στα δυτικά ΜΜΕ ότι «το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν είναι πλέον τόσο ώριμο που η Τεχεράνη θα μπορούσε να έχει αρκετό ουράνιο υψηλής περιεκτικότητας για τρία πυρηνικά όπλα σε μόλις δύο εβδομάδες», και ότι «η κατασκευή ενός ενεργού πυρηνικού όπλου θα απαιτούσε ίσως ένα έτος». Φέτος τον Μάρτιο η βρετανική εφημερίδα «Guardian» ανέφερε ότι «τους τελευταίους μήνες υψηλόβαθμα άτομα του Ιράν αμφισβήτησαν τη δέσμευση της Τεχεράνης για ένα αποκλειστικά πολιτικό πυρηνικό πρόγραμμα».
Επί χρόνια το Ισραήλ ενεργεί σαν να τακτοποιεί τα πιόνια στη σκακιέρα πριν από έναν μεγάλο πόλεμο. Οι ασκήσεις πολιτικής άμυνας διεξάγονται η μία μετά την άλλη σε τεράστια κλίμακα, και όλα δείχνουν πως η αποφασιστική αναμέτρηση με το Ιράν δεν θα αργήσει. Ο πόλεμος με τη Χαμάς που ξέσπασε στις 7 Οκτωβρίου 2023 ανέτρεψε προφανώς τον σχεδιασμό των Ισραηλινών αλλά τους έδωσε και τη σπάνια ευκαιρία να τακτοποιήσουν το πρόβλημα με το Ιράν καλύπτοντας τη γενική στρατιωτική κινητοποίησή τους κάτω από τον μανδύα της κρίσης με τους Παλαιστίνιους. Οι Ισραηλινοί ήξεραν φυσικά πως το Ιράν δεν θα έπεφτε στην παγίδα να τους επιτεθεί πρώτο, επομένως θα έπρεπε να κάνουν αυτοί την πρώτη κίνηση. Εφόσον είχαν την πρωτοβουλία των κινήσεων, σχεδίασαν το χρονοδιάγραμμα των ενεργειών τους με όλη την άνεσή τους. Τις τελευταίες εβδομάδες είχαν αρχίσει να απεμπλέκουν τον στρατό τους από τη Λωρίδα της Γάζας αφού είχε ουσιαστικά εκμηδενιστεί κάθε απειλή από εκεί με τη μετατροπή της περιοχής σε «κρανίου τόπο» και την εξόντωση 33.000 Παλαιστινίων (οι μισοί από τους οποίους ήταν παιδιά). Η εμπλοκή του ισραηλινού στρατού στη Λωρίδα της Γάζας έφθασε στο αποκορύφωμά της τον Δεκέμβριο όταν απασχολούσε εκεί 90.000 στρατιώτες του ενώ σήμερα εκτιμάται πως έχει μόνο 10.000.
Αφού η Χαμάς εξουδετερώθηκε και η Ρωσία –ο κυριότερος σύμμαχος και εταίρος του Ιράν– είναι καθηλωμένη και πλήρως απασχολημένη στην Ουκρανία, η κυβέρνηση Νετανιάχου έκρινε προφανώς πως η παρούσα συγκυρία ήταν ιδανική για να ξεμπερδέψει μια και καλή και με το Ιράν και πως τέτοια ευκαιρία δεν θα της ξαναδινόταν. Έτσι, με ψυχρό υπολογισμό, μεθόδευσε το χτύπημα κατά του ιρανικού προξενείου στη Δαμασκό την 1η Απριλίου 2024 και τον φόνο 16 Ιρανών αξιωματούχων ανάμεσα στους οποίους ήταν 7 στρατιωτικοί σύμβουλοι μεταξύ των οποίων οι υψηλόβαθμοι αξιωματικοί των Φρουρών της Επανάστασης Μωχαμάντ Ρεζά Σαχεντί και Μωχαμάντ Χαντί Χατζί Ραχιμί. Οι Ισραηλινοί έδειξαν για μία ακόμη φορά την απόλυτη περιφρόνησή τους προς κάθε έννοια διεθνούς δικαίου - και τολμούν να το κάνουν αυτό επειδή ξέρουν ότι έχουν την αμέριστη στήριξη των Αμερικανών οι οποίοι, ως μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που είναι, μπορούν ανά πάσα στιγμή να μπλοκάρουν οποιοδήποτε καταδικαστικό ψήφισμα σε βάρος του Ισραήλ. Αρκεί να φανταστεί κανείς ποια θα ήταν η αντίδραση της παγκόσμιας κοινής γνώμης αν π.χ. η Ρωσία βομβάρδιζε την ουκρανική πρεσβεία στη Βαρσοβία και σκότωνε τόσους ανθρώπους εν ψυχρώ. Για την κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου εκ μέρους του Ισραήλ, ωστόσο, όλες οι δυτικές κυβερνήσεις (συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής) τήρησαν μία ξεδιάντροπη σιγή ιχθύος, και δυστυχώς το ίδιο έπραξε και ο ΟΗΕ. Αποδείχθηκε για μία ακόμη φορά ότι τα περί «σωστής πλευράς της Ιστορίας» και περί ηθικής υπεροχής της δημοκρατικής Δύσης είναι παραμύθια για αφελείς.
Το ιρανικό καθεστώς αντιλαμβάνεται πολύ καλά πως για χρόνια το Ισραήλ κάνει ό,τι μπορεί για να το παρασύρει σε πόλεμο. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως το Ιράν [δεν] επιθυμεί μία πολεμική εμπλοκή στην παρούσα συγκυρία, και έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι ζυγίζει πάντα τις κινήσεις του με μεγάλη ψυχραιμία και ωμό ρεαλισμό. Ωστόσο, υπάρχει κάποιο όριο στις ισραηλινές προκλήσεις που μπορεί να δεχθεί, και ξέρει ότι έχει στραμμένα πάνω του τα μάτια όλου του μουσουλμανικού κόσμου, σουνιτών και σιιτών. Αν η απάντηση που έδινε στις ισραηλινές προκλήσεις κρινόταν ως αδύναμη ή υποτονική, αυτό θα προκαλούσε μεγάλη ζημιά στο διεθνές κύρος του και θα υπέσκαπτε την αξιοπιστία της στρατηγικής αποτροπής που ακολουθεί εδώ και 36 χρόνια. Ωστόσο ας μην υπάρχει καμία αμφιβολία πως το Ιράν μπορεί να χτυπήσει το Ισραήλ πολύ σκληρότερα από ό,τι το έπραξε ήδη. Δεν έχει ανοίξει ακόμη όλα τα χαρτιά του και το πρώτο χτύπημα που κατέφερε στο Ισραήλ (επιχείρηση «Αληθινή Υπόσχεση») ήταν απλώς μία προειδοποιητική βολή, και έγινε κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί το Ιράν να μην χάσει το ηθικό πλεονέκτημα του αμυνόμενου και να μπορεί να ισχυριστεί αργότερα πως η απάντησή του στην απρόκλητη επίθεση του Ισραήλ ήταν αναλογική, λελογισμένη και απολύτως νόμιμη με βάση το Άρθρο 51 του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ.
Το Ισραήλ έχει εξασφαλίσει τώρα τον πόλεμο κατά του Ιράν που πάντα επεδίωκε. Θεωρώ πως δεν πρόκειται να ακούσει τις ΗΠΑ και τις υπόλοιπες χώρες που του ζητούν να επιδείξει αυτοσυγκράτηση, και ότι αργά ή γρήγορα θα χτυπήσει σφοδρά το Ιράν. Δεν νομίζω ότι θα αναλωθεί σε πλήγματα κατά τακτικών στρατιωτικών ιρανικών στόχων. Δεν πρόκειται να σπαταλήσει την ευκαιρία που του δίνεται –την οποία, να μην ξεχνάμε, το ίδιο μεθόδευσε– ασχολούμενο με τα ιρανικά αεροδρόμια, ή τα drones ή τις εγκαταστάσεις εκτόξευσης βαλλιστικών πυραύλων. Ο βασικός αντικειμενικός σκοπός του ήταν και παραμένει η καταστροφή των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν διότι, αν δεν το επιτύχει αυτό, οι Ιρανοί θα επικαλεστούν μετά από μία ισραηλινή επίθεση το δικαίωμά τους στη νόμιμη άμυνα και θα ασχοληθούν εντατικά με την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων - και όταν θα τα αποκτήσουν θα είναι πλέον απρόσβλητοι από οποιονδήποτε εχθρό, όπως είναι και η Βόρεια Κορέα, διότι ήδη διαθέτουν βαλλιστικούς πυραύλους ικανούς να μεταφέρουν πυρηνικές κεφαλές σε τεράστιες αποστάσεις που φθάνουν προς δυσμάς μέχρι την Ιταλία.
Το στρατηγικό πρόβλημα του Ισραήλ είναι σαφές: πώς να εξουδετερώσει την απειλή από ένα κράτος με το οποίο δεν έχει καν χερσαία σύνορα, από το οποίο το χωρίζει τεράστια απόσταση 1.100-1.700 χιλιομέτρων και μέχρι το οποίο παρεμβάλλονται τουλάχιστον δύο άλλες χώρες. Οι τρόποι που μπορούν να πληγούν οι ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένοι διότι εκτός του ότι αυτές είναι διεσπαρμένες σε μεγάλη γεωγραφική έκταση (πυρηνικός αντιδραστήρας στο Μπουσέρ, εγκατάσταση βαρέος ύδατος στο Αράκ, εγκαταστάσεις επεξεργασίας ουρανίου στο Αρντακάν και στο Ισφαχάν, εγκατάσταση διαχωρισμού ισοτόπων ουρανίου στο Λασκάρ Αμπάντ, συγκρότημα φυγοκεντριστών για εμπλουτισμό ουρανίου στο Φορντό και στη Νατάνζ, ερευνητικός πυρηνικός αντιδραστήρας στην Τεχεράνη, πυρηνικός επιταχυντής στο Γιαζντ κ.λπ), κάποιες βρίσκονται σε υπόγειες τοποθεσίες μεγάλου βάθους – η εγκατάσταση στη Νατάνζ είναι σε βάθος 8 μέτρων και προστατεύεται από μπετόν πάχους 2,5 μέτρων, ενώ εκείνη του Φορντό είναι κυριολεκτικά στα έγκατα ενός βουνού, σε βάθος άνω των 30 μέτρων. Οι ισραηλινοί βαλλιστικοί πύραυλοι Ιεριχώ καθώς και οι πύραυλοι cruise που εκτοξεύονται από τα ισραηλινά υποβρύχια κλάσης Dolphin δεν μπορούν να φτάσουν τόσο βαθειά. Η χρήση καταδρομικών ομάδων εγκυμονεί αυξημένο κίνδυνο αποτυχίας και μεγάλων ισραηλινών απωλειών, και οι Ισραηλινοί γενικά είναι πολύ ευαίσθητοι στις απώλειες προσωπικού. Επομένως δεν απομένει σαν επιλογή παρά η χρήση της πολεμικής αεροπορίας. Η ισραηλινή αεροπορία διαθέτει σήμερα έναν πολύ αξιόμαχο στόλο 303 μαχητικών αεροσκαφών από τα οποία όμως μόνο 164 (100 F-16I, 25 F-15I και 39 F-35Ι) έχουν ακτίνα δράσης άνω των 2.000 χιλιομέτρων και μπορούν να επιχειρήσουν κατά των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων. Υπάρχουν 14 ιπτάμενα τάνκερ στην ισραηλινή αεροπορία που επαρκούν για να ανεφοδιάσουν στον αέρα μεγάλους σχηματισμούς αεροσκαφών για επανειλημμένες επιδρομές, αλλά το κυριότερο πρόβλημα είναι ότι για την καταστροφή των ιρανικών υπόγειων πυρηνικών εγκαταστάσεων απαιτούνται ειδικές βόμβες βαθιάς διάτρησης και μεγάλης ισχύος GBU-28 των 5.000 λιβρών οι οποίες μεταφέρονται μόνο από τα αεροσκάφη F-15I Ra’am (τα F-16I Sufa μπορούν να φέρουν το καθένα μέχρι 2 από τις μικρότερες βόμβες των 2.000 λιβρών, και το ίδιο ισχύει για τα F-35Ι Adir). Αλλά ακόμα και οι βόμβες των 5.000 λιβρών δεν θεωρούνται ικανές να καταστρέψουν την υπόγεια εγκατάσταση του Φορντό.
Η ιρανική αεράμυνα διαθέτει τόσο εγχώριας όσο και ρωσικής κατασκευής πυραύλους εδάφους-αέρος. Οι πύραυλοι S-300 έχουν βεληνεκές που υπερβαίνει τα 150 χιλιόμετρα, ενώ η ταχύτητά τους φτάνει τα 6 Mach. Είναι σε θέση να πλήττουν όχι μόνο μαχητικά αεροσκάφη και χαμηλά ιπτάμενους πυραύλους cruise αλλά και να απειλούν σοβαρά τους πολύτιμους πολλαπλασιαστές ισχύος του επιτιθέμενου όπως τα ιπτάμενα ραντάρ, τα ιπτάμενα τάνκερ και άλλους ευπαθείς στόχους οι οποίοι συνήθως παραμένουν μακριά από τη ζώνη των βομβαρδισμών για να υποστηρίζουν τα επιτιθέμενα αεροσκάφη. Το Ιράν διαθέτει επίσης 29 πυροβολαρχίες πυραύλων εδάφους-αέρος μικρότερης εμβέλειας Tor-M1, οι οποίοι λειτουργούν ως ασπίδα των S-300 απέναντι σε απειλές που ίσως ξεφύγουν από τους τρεις διαφορετικούς τύπους ραντάρ των τελευταίων. Επανειλημμένα δημοσιεύματα αναφέρουν πως η ισραηλινή αεροπορία έχει ασκηθεί στην εξουδετέρωση των S-300 και των Tor-M1 με τη βοήθεια της Ελλάδας η οποία διαθέτει και τα δύο αυτά ρωσικά συστήματα. Επομένως δεν θα πρέπει λογικά να αντιμετωπίσει ιδιαίτερα προβλήματα, εφόσον μάλιστα τα F-35 έχουν σχεδιαστεί ειδικά για τέτοιου είδους αποστολές καταστολής της εχθρικής αεράμυνας. Οι Ιρανοί γνωρίζουν ότι δεν μπορούν με συμβατικά όπλα να αποκρούσουν εύκολα μία ισραηλινή αεροπορική επίθεση, γι’ αυτό έχουν επενδύσει στις λεγόμενες «ασύμμετρες απαντήσεις». Επομένως κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για το τι είδους εκπλήξεις μπορεί να επιφυλάσσουν στους Ισραηλινούς σε περίπτωση στρατιωτικής αναμέτρησης των δύο χωρών.
Ακόμη κι αν οι Ισραηλινοί σημειώσουν ικανοποιητική επιτυχία στην αεροπορική τους επιδρομή, θα πρέπει να αναμένουν τη σφοδρή αντεπίθεση από τη μεριά του Ιράν, το οποίο διαθέτει ευρύτατη γκάμα βαλλιστικών πυραύλων. Οι Ισραηλινοί έχουν αναπτύξει εδώ και δεκαετίες μία πολυεπίπεδη αντιβαλλιστική άμυνα με τα πυραυλικά συστήματα Arrow-2 και -3 καθώς και με τα συστήματα «Σφενδόνη του Δαβίδ» και «Σιδηρούς Θόλος». Κανένας όμως δεν μπορεί να εγγυηθεί 100% επιτυχείς αναχαιτίσεις των ιρανικών βαλλιστικών πυραύλων, ιδίως σε συνθήκες επιθέσεων κορεσμού – και αυτό είναι κάτι που οι Ισραηλινοί το λαμβάνουν πολύ σοβαρά υπ’ όψιν τους. Ακόμη κι αν το Ισραήλ καταφέρει να περιορίσει στον μέγιστο δυνατό βαθμό τις απώλειες στον άμαχο πληθυσμό του, η οικονομική ζημιά που θα υποστεί από το κλείσιμο του λιμανιού της Χάιφα, των πολιτικών αεροδρομίων και την παράλυση κάθε οικονομικής δραστηριότητας, είναι κάτι παραπάνω από υπολογίσιμη.
Το κυριότερο πρόβλημα των Ισραηλινών είναι ότι ακόμη κι αν μπορέσουν να πλήξουν με σχετική επιτυχία τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, δεν θα μπορέσουν να εξαλείψουν την πυρηνική τεχνογνωσία που έχει αποκτήσει ήδη αυτή η χώρα. Μπορεί το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα να πάει πίσω μερικά χρόνια, αλλά είναι αμφίβολο αν θα παύσει εντελώς, σε περίπτωση που το ιρανικό καθεστώς επιβιώσει. Οι Ισραηλινοί θεωρούν ότι η βασική αδυναμία του Ιράν είναι η πολιτική δομή του, και ότι τα προληπτικά πλήγματα κατά των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων ίσως απελευθερώσουν υποβόσκουσες αντιπολιτευτικές δυνάμεις στη χώρα, προκαλέσουν εσωτερική πολιτική κατάρρευση και οδηγήσουν στην ανατροπή του θεοκρατικού καθεστώτος της Τεχεράνης. Αυτός ο στρατηγικός υπολογισμός όμως είναι παρακινδυνευμένος διότι κανείς δεν μπορεί να είναι απολύτως βέβαιος αν η αλυσιδωτή αντίδραση που σκέφτονται να προκαλέσουν οι Ισραηλινοί στο Ιράν είναι πρακτικά εφικτή. Μπορεί με τα χτυπήματά τους να καταφέρουν το εντελώς αντίθετο, να συσπειρώσουν δηλαδή τον ιρανικό λαό γύρω από την ηγεσία του.
Αν το Ισραήλ θεωρούσε εύκολο ένα χτύπημα κατά του Ιράν, θα το είχε ήδη πραγματοποιήσει. Για να μην το έχει επιχειρήσει μέχρι σήμερα, σημαίνει ότι υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες στους κόλπους της ισραηλινής πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας για το αν μπορεί να καταστρέψει το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν σε τέτοια έκταση ώστε να προκληθεί παράλληλα και κατάρρευση του θεοκρατικού καθεστώτος. Γι' αυτό οι Ισραηλινοί θα προτιμούσαν σαφώς να αναλάβουν το έργο της εξουδετέρωσης του Ιράν οι Αμερικανοί οι οποίοι διαθέτουν όλα τα αναγκαία όπλα και μέσα για να καταστρέψουν πλήρως τις ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις, αλλά οι αμερικανικές κυβερνήσεις διαχρονικά εμφανίζονται απρόθυμες να βγάλουν τα ισραηλινά κάστανα από τη φωτιά. Ωστόσο οι Ισραηλινοί είναι σίγουροι πως αν το Ιράν προκληθεί αρκετά ώστε να αντεπιτεθεί με σφοδρότητα εναντίον τους προκαλώντας δεκάδες ή εκατοντάδες θύματα, η κυβέρνηση Μπάιντεν θα αντιμετωπίσει τόσο ασφυκτική πολιτική πίεση (όχι μόνο από το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι που δραστηριοποιείται στις ΗΠΑ αλλά και από πολλές αμερικανικές χριστιανικές οργανώσεις που υπηρετούν πιστά την ατζέντα του διεθνούς σιωνισμού) ώστε, εν όψει και των κρίσιμων προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου, δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να εμπλακεί στρατιωτικά κατά του Ιράν. Δηλαδή το Ισραήλ επιδιώκει να αρχίσει έναν πόλεμο με το Ιράν τον οποίο θα αναλάβουν να τελειώσουν οι ΗΠΑ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αμερικανική πολεμική μηχανή υπερέχει συντριπτικά της ιρανικής και μπορεί να προκαλέσει μεγάλες ζημιές στο Ιράν σε περίπτωση που ο Μπάιντεν επιλέξει τελικά να προχωρήσει σε πολεμική ρήξη. Ωστόσο, όσο εύκολο είναι να ξεκινήσει κανείς μία στρατιωτική σύγκρουση με το Ιράν, άλλο τόσο δύσκολο είναι να την τερματίσει σύντομα και επιτυχώς. Οι σύμβουλοι του Μπάιντεν αλλά και αρκετοί στρατιωτικοί ειδήμονες (π.χ. ο στρατηγός Τζακ Κην) δείχνουν να πιστεύουν πως οι ΗΠΑ μπορούν να χτυπήσουν στρατιωτικά το Ιράν με τέτοιο τρόπο ώστε να μην υπάρξει κλιμάκωση της σύρραξης. Ο Ιρανός υπουργός Εξωτερικών, όμως, έχει προειδοποιήσει τις ΗΠΑ πως «η ιδέα ενός “σύντομου πολέμου” με το Ιράν αποτελεί πλάνη». Θα πρέπει άλλωστε να υπήρξαν σοβαροί λόγοι που 6 Αμερικανοί πρόεδροι μετά την Ισλαμική Επανάσταση του 1979 απέφυγαν να εμπλακούν σε πόλεμο με το Ιράν παρά τις ασφυκτικές πιέσεις που τους ασκούσε το εβραϊκό λόμπι.
1) Το Ιράν έχει πληθυσμό 86,5 εκατομμυρίων ανθρώπων (που ο μέσος όρος ηλικίας τους είναι κάτω από 30 έτη), και σε έκταση είναι σχεδόν τετραπλάσιο από το Ιράκ και σχεδόν τριπλάσιο από την Ουκρανία. Μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ οι Αμερικανοί δεν τόλμησαν να τα ξαναβάλουν με χώρα που είχε πληθυσμό μεγαλύτερο από 25 εκατομμύρια κατοίκους (στην κατηγορία αυτή ήταν η Σερβία το 1999 και το Ιράκ το 2003, όπως και η Βόρεια Κορέα σήμερα), και στο Αφγανιστάν (35 εκατομμύρια κάτοικοι) που το επιχείρησαν επειδή είχαν να κάνουν με διαλυμένο κράτος χωρίς στρατό ουσιαστικά, κόλλησαν επί 20 χρόνια χωρίς να πετύχουν τελικά θετικό αποτέλεσμα. Το να χτυπήσουν τώρα το Ιράν θα είναι σαν να ανεβαίνουν δύο κατηγορίες στην αναζήτηση εχθρών, και αυτό εγκυμονεί πολλούς κινδύνους. Λόγω του γεωγραφικού και πληθυσμιακού μεγέθους της χώρας δεν τίθεται ζήτημα χερσαίας αμερικανικής επέμβασης - άλλωστε είναι οδυνηρές οι μνήμες της καταδρομικής επιχείρησης «Eagle Claw» το 1980. Οι Αμερικανοί όχι μόνο δεν μπορούν να διαθέσουν τις αναγκαίες χερσαίες δυνάμεις (διότι καιροφυλακτούν και άλλες απειλές από τη Ρωσία, την Κίνα και τη Βόρεια Κορέα) αλλά ούτε και να αντέξουν το οικονομικό βάρος μιας στρατιωτικής κατοχής του Ιράν (εκείνη του μικρότερου Ιράκ έχει στοιχίσει μέχρι τώρα πάνω από 4 τρισεκατομμύρια δολάρια). Άρα ό,τι κάνουν οι Αμερικανοί κατά του Ιράν θα το κάνουν αναγκαστικά μόνο με αεροπορικά και πυραυλικά πλήγματα.
2) Το Ιράν είναι άθικτο εδώ και 36 χρόνια. Σε αντίθεση με το Ιράκ, το Αφγανιστάν και άλλες χώρες που δέχτηκαν την επίθεση των Αμερικανών, το Ιράν είχε πάρα πολύ χρόνο στη διάθεσή του για να προετοιμάσει την άμυνά του μετά τη λήξη του πολέμου με το Ιράκ το 1988, χωρίς να φθείρεται στο μεταξύ από πολέμους ή αντάρτικα.
3) Μετά το τέλος του πολέμου με το Ιράκ οι Ιρανοί έχουν αναγάγει τις έξυπνες επενδύσεις στην άμυνα σε πραγματική τέχνη φροντίζοντας ώστε ακόμα και η τελευταία δεκάρα που ξοδεύουν σε όπλα να πιάνει τόπο. Επειδή είναι ρεαλιστές και αντελήφθησαν από νωρίς πως δεν έχουν καμία ελπίδα να ανταγωνιστούν τους εχθρούς τους σε δαπανηρά συμβατικά όπλα, προτιμούν να μην αγοράζουν πανάκριβες πολεμικές πλατφόρμες αλλά να δίνουν έμφαση στην ανάπτυξη οικονομικών λύσεων και όπλων που θα τιμωρήσουν τον εχθρό προκαλώντας του δυσανάλογα μεγάλη ζημιά σε σχέση με το κόστος τους. Όπως ακριβώς αιφνιδιάστηκαν καταστροφικά οι Σαουδάραβες με την επίθεση που δέχτηκαν στις πετρελαιοπηγές τους τον Σεπτέμβριο του 2019 από φθηνά drones-καμικάζι και από πυραύλους cruise, απέναντι στα οποία η αεράμυνά τους για την οποία δαπάνησαν δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια αποδείχτηκε άχρηστη, έτσι είναι πολύ πιθανό να περιμένουν δυσάρεστες εκπλήξεις και τους Αμερικανούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι η κατάρριψη του μη επανδρωμένου αμερικανικού RQ-4A Global Hawk που πέτυχαν οι Ιρανοί στις 20 Ιουνίου 2019 ήταν η πρώτη παγκοσμίως για αυτού του τύπου τα drones στα 18 χρόνια που είναι σε υπηρεσία. Τα Global Hawk, που στοιχίζουν το καθένα όσο δύο μαχητικά F-16, μπορούν να πετούν επί 34 ώρες σε ύψος 20 χιλιομέτρων στα όρια της στρατόσφαιρας καλύπτοντας συνολικά απόσταση 24.000 χιλιομέτρων - και οι Ιρανοί κατέρριψαν ένα τέτοιο drone με πύραυλο που δεν στοιχίζει ούτε 100.000 δολάρια. Επίσης οι Ιρανοί είναι οι μόνοι στον κόσμο μέχρι σήμερα που κατάφεραν (το 2011) να μπουν στη συχνότητα ενός υπερσύγχρονου αμερικανικού stealth drone τύπου RQ-170 Sentinel την ώρα που αυτό βρισκόταν εν πτήσει, να το θέσουν υπό τον έλεγχό τους, και να το προσγειώσουν άθικτο σε δικό τους αεροδρόμιο - και φυσικά μέσα σε λίγο καιρό το είχαν αντιγράψει και είχαν φτιάξει το δικό τους κατασκοπευτικό stealth drone! Οι Ιρανοί εκπαίδευσαν και εξόπλισαν την οργάνωση Χεζμπολάχ του Λιβάνου και την εφοδίασαν με σύστημα επικοινωνίας οπτικών ινών το οποίο ήταν απρόσβλητο στα ισραηλινά αντίμετρα στον πόλεμο του 2006. Οι Ιρανοί ήταν επίσης εκείνοι που εφοδίασαν την ιρακινή αντίσταση με τις τρομερές διατρητικές βόμβες κοίλης γόμωσης EFP οι οποίες θάβονταν στις άκρες των δρόμων και διέλυαν τις αμερικανικές φάλαγγες τεθωρακισμένων ενεργοποιούμενες με τηλεχειρισμό - στοιχίζοντας πάνω από 2.000 νεκρούς στις δυνάμεις κατοχής. Άρα οι Ιρανοί κάθε άλλο παρά αμελητέος αντίπαλος είναι.
4) Οι Ιρανοί έχουν πολεμική πείρα και μάλιστα πρόσφατη, αφού τόσο στη Συρία το 2011-24 όσο και στον Λίβανο το 2006 ουσιαστικά αυτοί ήταν που πολέμησαν κατά του ISIS και κατά του Ισραήλ αντίστοιχα, και χωρίς την ενεργό συμμετοχή τους η έκβαση αυτών των πολέμων θα ήταν τελείως διαφορετική.
5) Ισραηλινοί και Αμερικανοί δεν έχουν καταφέρει μέχρι τώρα να απομονώσουν τελείως διπλωματικά το Ιράν, κάτι που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να καταφερθεί ένα αποφασιστικό στρατιωτικό πλήγμα εναντίον του. Το Ιράν έχει τη στήριξη της Ρωσίας, ενώ διατηρεί άριστες σχέσεις με την Κίνα και την Τουρκία. Τώρα αποδεικνύεται πόσο ολέθριο λάθος διέπραξαν οι ΗΠΑ σπρώχνοντας τη Ρωσία σε πόλεμο με την Ουκρανία. Αυτό που κατάφεραν τελικά ήταν να καταστρέψουν την Ουκρανία και να έχουν αυτή τη στιγμή τους Ρώσους εξοργισμένους με τη Δύση και πιο κοντά από ποτέ στην Κίνα. Έκαναν δηλαδή οι Αμερικανοί ό,τι χειρότερο μπορούσαν να κάνουν για τα συμφέροντα της Δύσης και τώρα θα γευτούν τα επίχειρα.
6) Οι Αμερικανοί φοβούνται ιδιαίτερα τον απρόβλεπτο τρόπο με τον οποίο θα απαντήσει το Ιράν αν δεχτεί επίθεση από αυτούς, έστω και περιορισμένης κλίμακας. Στην περίπτωση αυτή είναι βέβαιο πως οι Ιρανοί θα απαντήσουν χτυπώντας σκληρά το Ισραήλ. Μία βροχή βαλλιστικών πυραύλων κατά των ισραηλινών πόλεων, του λιμανιού της Χάιφα ή των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ισραήλ στη Ντιμόνα στην έρημο Νεγκέβ, ή πλήγματα αντιποίνων κατά των αμερικανικών βάσεων που είναι διάσπαρτες από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα μέχρι το Ιράκ θα κλιμακώσει ανεξέλεγκτα τη σύγκρουση. Το Ιράν θα ενεργήσει επίσης και με ασύμμετρο τρόπο, κλείνοντας τα Στενά του Ορμούζ από όπου διέρχεται το 20% του παγκόσμιου εμπορίου πετρελαίου και το 33% του παγκόσμιου εμπορίου υγροποιημένου φυσικού αερίου προκαλώντας απότομη άνοδο των τιμών των καυσίμων διεθνώς, και άρα παγκόσμια ενεργειακή κρίση παρόμοια με εκείνη που προκλήθηκε από τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973. Και σε μια τέτοια περίπτωση κερδισμένοι θα βγουν ο Πούτιν της Ρωσίας και ο Μαδούρο της Βενεζουέλας.
Υ.Γ. Θέλω να πιστεύω ότι ο Νετανιάχου δεν θα εκμεταλλευτεί τη ραγδαία κλιμάκωση της έντασης με το Ιράν για να καταστρέψει το μουσουλμανικό τέμενος Αλ Ακσά στην Ιερουσαλήμ και να επιρρίψει την ευθύνη σε κάποιον ιρανικό πύραυλο που αστόχησε.
Stirlitz
Οι Ιρανοί είναι ένας από τους πιο αρχαίους λαούς του κόσμου, με μεγάλο πολιτισμό και μακραίωνη παράδοση, και είναι εξαιρετικά ευφυείς και ικανοί. Το γεγονός που σημάδεψε ανεξίτηλα τη σκέψη και την ψυχολογία τους είναι ο αιματηρός πόλεμος με το Ιράκ τη δεκαετία του 1980 ο οποίος στοίχισε τη ζωή σε μισό εκατομμύριο Ιρανούς καθώς ο Σαντάμ Χουσεΐν που εισέβαλε απρόκλητα στη χώρα τους είχε την αμέριστη στήριξη της Δύσης, ιδίως της Γαλλίας και των ΗΠΑ. Από τότε η Τεχεράνη αποφάσισε πως θα έπρεπε να αποφύγει πάση θυσία μία επανάληψη ενός τέτοιου πολέμου εκ μέρους των Αράβων. Για τον λόγο αυτό επέλεξε τη στρατηγική της προκεχωρημένης άμυνας, να ελέγχει δηλαδή τον χώρο γύρω της κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορέσει ποτέ μία μελλοντική απειλή να φθάσει ξανά μέχρι τα σύνορά της. Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής δημιούργησε με μεθοδική δουλειά τους «δορυφόρους» της στο Ιράκ (όπου το 60% του πληθυσμού είναι σιίτες), στη Συρία του Άσαντ, στον Λίβανο (με τη σιιτική οργάνωση Χεζμπολάχ) και στην Υεμένη με τους αντάρτες Χούτι. Όταν άρχισε να διαφαίνεται πως ο μείζων κίνδυνος για το Ιράν δεν ήταν τελικά κάποια αραβική χώρα αλλά το Ισραήλ, η βασική στρατηγική του Ιράν εστιάστηκε στην με κάθε τρόπο αποτροπή μιας ισραηλινής προληπτικής επίθεσης εναντίον του. Για να το πετύχει αυτό, κάθε φορά που υπήρχαν ενδείξεις πως οι Ισραηλινοί ήταν έτοιμοι να χτυπήσουν, προσπαθούσε με τους «δορυφόρους» του να αποσπά την προσοχή τους μακριά από το ίδιο και να τους απασχολεί αλλού. Η στρατηγική αυτή είχε αποδειχθεί εξαιρετικά επιτυχής για χρόνια και είχε δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στους Ισραηλινούς.
Το Ισραήλ φοβάται το Ιράν κυρίως εξαιτίας της επιμονής του τελευταίου να αξιοποιήσει την πυρηνική τεχνολογία, αλλά και των δηλώσεων που έχουν γίνει κατά καιρούς από Ιρανούς αξιωματούχους ότι «το σιωνιστικό κράτος θα πρέπει να σβηστεί από τον χάρτη». Τέτοιου είδους απειλές γενικά το Ισραήλ δεν τις εκλαμβάνει καθόλου επιπόλαια. Παρ’ ότι και το ίδιο έχει αναπτύξει και κατέχει παράνομα από το 1966 πυρηνικά όπλα (σήμερα εκτιμάται ότι διαθέτει περίπου 200 πυρηνικές κεφαλές αλλά οι κυβερνήσεις του διαχρονικά έχουν ως σταθερή πολιτική ούτε να επιβεβαιώνουν ούτε να αρνούνται αυτό το γεγονός) δεν δέχεται καμία χώρα της ευρύτερης γειτονιάς του να αμφισβητήσει το πυρηνικό του μονοπώλιο - πολύ περισσότερο αν αυτή διάκειται εχθρικά απέναντί του. Κατά το παρελθόν έχει χτυπήσει και καταστρέψει προληπτικά με την αεροπορία του τους πυρηνικούς αντιδραστήρες του Ιράκ το 1981 (επιχείρηση «Opera») και της Συρίας το 2007 (επιχείρηση «Out of the Box»). Ο λόγος που το Ισραήλ δεν διστάζει να αναλάβει προληπτική δράση είναι πως λόγω του πολύ μικρού γεωγραφικού και πληθυσμιακού μεγέθους του είναι τρομερά ευάλωτο σε μια επίθεση με πυρηνικά όπλα διότι δεν μπορεί να απορροφήσει τα πλήγματα και να συνεχίσει να επιβιώνει οικονομικά, στρατιωτικά και κοινωνικά. Μια πυρηνική επίθεση εναντίον του είναι βέβαιο ότι θα το αφανίσει και θα οδηγήσει τον εβραϊκό λαό σε μια δεύτερη Διασπορά που θα είναι πιο δραματική από εκείνη του 1ου-2ου αιώνα μ.Χ. και πιθανώς οριστική.
Ο ακήρυκτος πόλεμος μεταξύ του Ισραήλ και του Ιράν μαίνεται εδώ και τουλάχιστον 19 χρόνια, με διάφορες μορφές. Μέχρι σήμερα το Ισραήλ έχει δολοφονήσει με τους πιο απίθανους και ευφάνταστους τρόπους μέσα στη χώρα τους επτά κορυφαίους Ιρανούς πυρηνικούς επιστήμονες: τον καθηγητή Φυσικής Αρντεσίρ Χοσεϊνπούρ που θεωρείτο αυθεντία στον ηλεκτρομαγνητισμό (2007), τον καθηγητή κβαντικής Φυσικής και στοιχειωδών σωματιδίων Μασούντ Αλί-Μωχαμαντί (2010), τον πυρηνικό μηχανικό και ειδικό στη μεταφορά νετρονίων Μαντζίντ Σαχριαρί (2010), τον πυρηνικό φυσικό Φερεϊντούν Αμπασί (2010), τον ειδικό στη μεταφορά νετρονίων φυσικό Νταριούς Ρεζαενετζάντ (2011), τον ειδικό στις πολυμερικές μεμβράνες για αέρια διάχυση καθηγητή Μοσταφά Αχμαντί Ροσάν (2011), και τον καθηγητή πυρηνικής Φυσικής Μοχσέν Φαχριζαντέχ (2020). Επίσης, έχει εξαπολύσει μεγάλης κλίμακας κυβερνοεπιθέσεις κατά των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν, με πιο χαρακτηριστική εκείνη του 2010 όταν διοχέτευσε τον ιό Stuxnet στα υπολογιστικά συστήματα της εγκατάστασης φυγοκεντριστών της Νατάνζ. Υπάρχουν επιπλέον αρκετές περιπτώσεις όπου σημειώθηκαν εκρήξεις, πυρκαγιές, black out ή άλλες παράξενες βλάβες σε ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις. Για να δικαιολογήσει το Ισραήλ τα δολοφονικά χτυπήματα κατά ιρανικών στόχων φροντίζει να διαρρέει στα δυτικά ΜΜΕ ότι «το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν είναι πλέον τόσο ώριμο που η Τεχεράνη θα μπορούσε να έχει αρκετό ουράνιο υψηλής περιεκτικότητας για τρία πυρηνικά όπλα σε μόλις δύο εβδομάδες», και ότι «η κατασκευή ενός ενεργού πυρηνικού όπλου θα απαιτούσε ίσως ένα έτος». Φέτος τον Μάρτιο η βρετανική εφημερίδα «Guardian» ανέφερε ότι «τους τελευταίους μήνες υψηλόβαθμα άτομα του Ιράν αμφισβήτησαν τη δέσμευση της Τεχεράνης για ένα αποκλειστικά πολιτικό πυρηνικό πρόγραμμα».
Επί χρόνια το Ισραήλ ενεργεί σαν να τακτοποιεί τα πιόνια στη σκακιέρα πριν από έναν μεγάλο πόλεμο. Οι ασκήσεις πολιτικής άμυνας διεξάγονται η μία μετά την άλλη σε τεράστια κλίμακα, και όλα δείχνουν πως η αποφασιστική αναμέτρηση με το Ιράν δεν θα αργήσει. Ο πόλεμος με τη Χαμάς που ξέσπασε στις 7 Οκτωβρίου 2023 ανέτρεψε προφανώς τον σχεδιασμό των Ισραηλινών αλλά τους έδωσε και τη σπάνια ευκαιρία να τακτοποιήσουν το πρόβλημα με το Ιράν καλύπτοντας τη γενική στρατιωτική κινητοποίησή τους κάτω από τον μανδύα της κρίσης με τους Παλαιστίνιους. Οι Ισραηλινοί ήξεραν φυσικά πως το Ιράν δεν θα έπεφτε στην παγίδα να τους επιτεθεί πρώτο, επομένως θα έπρεπε να κάνουν αυτοί την πρώτη κίνηση. Εφόσον είχαν την πρωτοβουλία των κινήσεων, σχεδίασαν το χρονοδιάγραμμα των ενεργειών τους με όλη την άνεσή τους. Τις τελευταίες εβδομάδες είχαν αρχίσει να απεμπλέκουν τον στρατό τους από τη Λωρίδα της Γάζας αφού είχε ουσιαστικά εκμηδενιστεί κάθε απειλή από εκεί με τη μετατροπή της περιοχής σε «κρανίου τόπο» και την εξόντωση 33.000 Παλαιστινίων (οι μισοί από τους οποίους ήταν παιδιά). Η εμπλοκή του ισραηλινού στρατού στη Λωρίδα της Γάζας έφθασε στο αποκορύφωμά της τον Δεκέμβριο όταν απασχολούσε εκεί 90.000 στρατιώτες του ενώ σήμερα εκτιμάται πως έχει μόνο 10.000.
Αφού η Χαμάς εξουδετερώθηκε και η Ρωσία –ο κυριότερος σύμμαχος και εταίρος του Ιράν– είναι καθηλωμένη και πλήρως απασχολημένη στην Ουκρανία, η κυβέρνηση Νετανιάχου έκρινε προφανώς πως η παρούσα συγκυρία ήταν ιδανική για να ξεμπερδέψει μια και καλή και με το Ιράν και πως τέτοια ευκαιρία δεν θα της ξαναδινόταν. Έτσι, με ψυχρό υπολογισμό, μεθόδευσε το χτύπημα κατά του ιρανικού προξενείου στη Δαμασκό την 1η Απριλίου 2024 και τον φόνο 16 Ιρανών αξιωματούχων ανάμεσα στους οποίους ήταν 7 στρατιωτικοί σύμβουλοι μεταξύ των οποίων οι υψηλόβαθμοι αξιωματικοί των Φρουρών της Επανάστασης Μωχαμάντ Ρεζά Σαχεντί και Μωχαμάντ Χαντί Χατζί Ραχιμί. Οι Ισραηλινοί έδειξαν για μία ακόμη φορά την απόλυτη περιφρόνησή τους προς κάθε έννοια διεθνούς δικαίου - και τολμούν να το κάνουν αυτό επειδή ξέρουν ότι έχουν την αμέριστη στήριξη των Αμερικανών οι οποίοι, ως μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που είναι, μπορούν ανά πάσα στιγμή να μπλοκάρουν οποιοδήποτε καταδικαστικό ψήφισμα σε βάρος του Ισραήλ. Αρκεί να φανταστεί κανείς ποια θα ήταν η αντίδραση της παγκόσμιας κοινής γνώμης αν π.χ. η Ρωσία βομβάρδιζε την ουκρανική πρεσβεία στη Βαρσοβία και σκότωνε τόσους ανθρώπους εν ψυχρώ. Για την κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου εκ μέρους του Ισραήλ, ωστόσο, όλες οι δυτικές κυβερνήσεις (συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής) τήρησαν μία ξεδιάντροπη σιγή ιχθύος, και δυστυχώς το ίδιο έπραξε και ο ΟΗΕ. Αποδείχθηκε για μία ακόμη φορά ότι τα περί «σωστής πλευράς της Ιστορίας» και περί ηθικής υπεροχής της δημοκρατικής Δύσης είναι παραμύθια για αφελείς.
Το ιρανικό καθεστώς αντιλαμβάνεται πολύ καλά πως για χρόνια το Ισραήλ κάνει ό,τι μπορεί για να το παρασύρει σε πόλεμο. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως το Ιράν [δεν] επιθυμεί μία πολεμική εμπλοκή στην παρούσα συγκυρία, και έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι ζυγίζει πάντα τις κινήσεις του με μεγάλη ψυχραιμία και ωμό ρεαλισμό. Ωστόσο, υπάρχει κάποιο όριο στις ισραηλινές προκλήσεις που μπορεί να δεχθεί, και ξέρει ότι έχει στραμμένα πάνω του τα μάτια όλου του μουσουλμανικού κόσμου, σουνιτών και σιιτών. Αν η απάντηση που έδινε στις ισραηλινές προκλήσεις κρινόταν ως αδύναμη ή υποτονική, αυτό θα προκαλούσε μεγάλη ζημιά στο διεθνές κύρος του και θα υπέσκαπτε την αξιοπιστία της στρατηγικής αποτροπής που ακολουθεί εδώ και 36 χρόνια. Ωστόσο ας μην υπάρχει καμία αμφιβολία πως το Ιράν μπορεί να χτυπήσει το Ισραήλ πολύ σκληρότερα από ό,τι το έπραξε ήδη. Δεν έχει ανοίξει ακόμη όλα τα χαρτιά του και το πρώτο χτύπημα που κατέφερε στο Ισραήλ (επιχείρηση «Αληθινή Υπόσχεση») ήταν απλώς μία προειδοποιητική βολή, και έγινε κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί το Ιράν να μην χάσει το ηθικό πλεονέκτημα του αμυνόμενου και να μπορεί να ισχυριστεί αργότερα πως η απάντησή του στην απρόκλητη επίθεση του Ισραήλ ήταν αναλογική, λελογισμένη και απολύτως νόμιμη με βάση το Άρθρο 51 του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ.
Το Ισραήλ έχει εξασφαλίσει τώρα τον πόλεμο κατά του Ιράν που πάντα επεδίωκε. Θεωρώ πως δεν πρόκειται να ακούσει τις ΗΠΑ και τις υπόλοιπες χώρες που του ζητούν να επιδείξει αυτοσυγκράτηση, και ότι αργά ή γρήγορα θα χτυπήσει σφοδρά το Ιράν. Δεν νομίζω ότι θα αναλωθεί σε πλήγματα κατά τακτικών στρατιωτικών ιρανικών στόχων. Δεν πρόκειται να σπαταλήσει την ευκαιρία που του δίνεται –την οποία, να μην ξεχνάμε, το ίδιο μεθόδευσε– ασχολούμενο με τα ιρανικά αεροδρόμια, ή τα drones ή τις εγκαταστάσεις εκτόξευσης βαλλιστικών πυραύλων. Ο βασικός αντικειμενικός σκοπός του ήταν και παραμένει η καταστροφή των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν διότι, αν δεν το επιτύχει αυτό, οι Ιρανοί θα επικαλεστούν μετά από μία ισραηλινή επίθεση το δικαίωμά τους στη νόμιμη άμυνα και θα ασχοληθούν εντατικά με την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων - και όταν θα τα αποκτήσουν θα είναι πλέον απρόσβλητοι από οποιονδήποτε εχθρό, όπως είναι και η Βόρεια Κορέα, διότι ήδη διαθέτουν βαλλιστικούς πυραύλους ικανούς να μεταφέρουν πυρηνικές κεφαλές σε τεράστιες αποστάσεις που φθάνουν προς δυσμάς μέχρι την Ιταλία.
Το στρατηγικό πρόβλημα του Ισραήλ είναι σαφές: πώς να εξουδετερώσει την απειλή από ένα κράτος με το οποίο δεν έχει καν χερσαία σύνορα, από το οποίο το χωρίζει τεράστια απόσταση 1.100-1.700 χιλιομέτρων και μέχρι το οποίο παρεμβάλλονται τουλάχιστον δύο άλλες χώρες. Οι τρόποι που μπορούν να πληγούν οι ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένοι διότι εκτός του ότι αυτές είναι διεσπαρμένες σε μεγάλη γεωγραφική έκταση (πυρηνικός αντιδραστήρας στο Μπουσέρ, εγκατάσταση βαρέος ύδατος στο Αράκ, εγκαταστάσεις επεξεργασίας ουρανίου στο Αρντακάν και στο Ισφαχάν, εγκατάσταση διαχωρισμού ισοτόπων ουρανίου στο Λασκάρ Αμπάντ, συγκρότημα φυγοκεντριστών για εμπλουτισμό ουρανίου στο Φορντό και στη Νατάνζ, ερευνητικός πυρηνικός αντιδραστήρας στην Τεχεράνη, πυρηνικός επιταχυντής στο Γιαζντ κ.λπ), κάποιες βρίσκονται σε υπόγειες τοποθεσίες μεγάλου βάθους – η εγκατάσταση στη Νατάνζ είναι σε βάθος 8 μέτρων και προστατεύεται από μπετόν πάχους 2,5 μέτρων, ενώ εκείνη του Φορντό είναι κυριολεκτικά στα έγκατα ενός βουνού, σε βάθος άνω των 30 μέτρων. Οι ισραηλινοί βαλλιστικοί πύραυλοι Ιεριχώ καθώς και οι πύραυλοι cruise που εκτοξεύονται από τα ισραηλινά υποβρύχια κλάσης Dolphin δεν μπορούν να φτάσουν τόσο βαθειά. Η χρήση καταδρομικών ομάδων εγκυμονεί αυξημένο κίνδυνο αποτυχίας και μεγάλων ισραηλινών απωλειών, και οι Ισραηλινοί γενικά είναι πολύ ευαίσθητοι στις απώλειες προσωπικού. Επομένως δεν απομένει σαν επιλογή παρά η χρήση της πολεμικής αεροπορίας. Η ισραηλινή αεροπορία διαθέτει σήμερα έναν πολύ αξιόμαχο στόλο 303 μαχητικών αεροσκαφών από τα οποία όμως μόνο 164 (100 F-16I, 25 F-15I και 39 F-35Ι) έχουν ακτίνα δράσης άνω των 2.000 χιλιομέτρων και μπορούν να επιχειρήσουν κατά των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων. Υπάρχουν 14 ιπτάμενα τάνκερ στην ισραηλινή αεροπορία που επαρκούν για να ανεφοδιάσουν στον αέρα μεγάλους σχηματισμούς αεροσκαφών για επανειλημμένες επιδρομές, αλλά το κυριότερο πρόβλημα είναι ότι για την καταστροφή των ιρανικών υπόγειων πυρηνικών εγκαταστάσεων απαιτούνται ειδικές βόμβες βαθιάς διάτρησης και μεγάλης ισχύος GBU-28 των 5.000 λιβρών οι οποίες μεταφέρονται μόνο από τα αεροσκάφη F-15I Ra’am (τα F-16I Sufa μπορούν να φέρουν το καθένα μέχρι 2 από τις μικρότερες βόμβες των 2.000 λιβρών, και το ίδιο ισχύει για τα F-35Ι Adir). Αλλά ακόμα και οι βόμβες των 5.000 λιβρών δεν θεωρούνται ικανές να καταστρέψουν την υπόγεια εγκατάσταση του Φορντό.
Η ιρανική αεράμυνα διαθέτει τόσο εγχώριας όσο και ρωσικής κατασκευής πυραύλους εδάφους-αέρος. Οι πύραυλοι S-300 έχουν βεληνεκές που υπερβαίνει τα 150 χιλιόμετρα, ενώ η ταχύτητά τους φτάνει τα 6 Mach. Είναι σε θέση να πλήττουν όχι μόνο μαχητικά αεροσκάφη και χαμηλά ιπτάμενους πυραύλους cruise αλλά και να απειλούν σοβαρά τους πολύτιμους πολλαπλασιαστές ισχύος του επιτιθέμενου όπως τα ιπτάμενα ραντάρ, τα ιπτάμενα τάνκερ και άλλους ευπαθείς στόχους οι οποίοι συνήθως παραμένουν μακριά από τη ζώνη των βομβαρδισμών για να υποστηρίζουν τα επιτιθέμενα αεροσκάφη. Το Ιράν διαθέτει επίσης 29 πυροβολαρχίες πυραύλων εδάφους-αέρος μικρότερης εμβέλειας Tor-M1, οι οποίοι λειτουργούν ως ασπίδα των S-300 απέναντι σε απειλές που ίσως ξεφύγουν από τους τρεις διαφορετικούς τύπους ραντάρ των τελευταίων. Επανειλημμένα δημοσιεύματα αναφέρουν πως η ισραηλινή αεροπορία έχει ασκηθεί στην εξουδετέρωση των S-300 και των Tor-M1 με τη βοήθεια της Ελλάδας η οποία διαθέτει και τα δύο αυτά ρωσικά συστήματα. Επομένως δεν θα πρέπει λογικά να αντιμετωπίσει ιδιαίτερα προβλήματα, εφόσον μάλιστα τα F-35 έχουν σχεδιαστεί ειδικά για τέτοιου είδους αποστολές καταστολής της εχθρικής αεράμυνας. Οι Ιρανοί γνωρίζουν ότι δεν μπορούν με συμβατικά όπλα να αποκρούσουν εύκολα μία ισραηλινή αεροπορική επίθεση, γι’ αυτό έχουν επενδύσει στις λεγόμενες «ασύμμετρες απαντήσεις». Επομένως κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για το τι είδους εκπλήξεις μπορεί να επιφυλάσσουν στους Ισραηλινούς σε περίπτωση στρατιωτικής αναμέτρησης των δύο χωρών.
Ακόμη κι αν οι Ισραηλινοί σημειώσουν ικανοποιητική επιτυχία στην αεροπορική τους επιδρομή, θα πρέπει να αναμένουν τη σφοδρή αντεπίθεση από τη μεριά του Ιράν, το οποίο διαθέτει ευρύτατη γκάμα βαλλιστικών πυραύλων. Οι Ισραηλινοί έχουν αναπτύξει εδώ και δεκαετίες μία πολυεπίπεδη αντιβαλλιστική άμυνα με τα πυραυλικά συστήματα Arrow-2 και -3 καθώς και με τα συστήματα «Σφενδόνη του Δαβίδ» και «Σιδηρούς Θόλος». Κανένας όμως δεν μπορεί να εγγυηθεί 100% επιτυχείς αναχαιτίσεις των ιρανικών βαλλιστικών πυραύλων, ιδίως σε συνθήκες επιθέσεων κορεσμού – και αυτό είναι κάτι που οι Ισραηλινοί το λαμβάνουν πολύ σοβαρά υπ’ όψιν τους. Ακόμη κι αν το Ισραήλ καταφέρει να περιορίσει στον μέγιστο δυνατό βαθμό τις απώλειες στον άμαχο πληθυσμό του, η οικονομική ζημιά που θα υποστεί από το κλείσιμο του λιμανιού της Χάιφα, των πολιτικών αεροδρομίων και την παράλυση κάθε οικονομικής δραστηριότητας, είναι κάτι παραπάνω από υπολογίσιμη.
Το κυριότερο πρόβλημα των Ισραηλινών είναι ότι ακόμη κι αν μπορέσουν να πλήξουν με σχετική επιτυχία τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, δεν θα μπορέσουν να εξαλείψουν την πυρηνική τεχνογνωσία που έχει αποκτήσει ήδη αυτή η χώρα. Μπορεί το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα να πάει πίσω μερικά χρόνια, αλλά είναι αμφίβολο αν θα παύσει εντελώς, σε περίπτωση που το ιρανικό καθεστώς επιβιώσει. Οι Ισραηλινοί θεωρούν ότι η βασική αδυναμία του Ιράν είναι η πολιτική δομή του, και ότι τα προληπτικά πλήγματα κατά των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων ίσως απελευθερώσουν υποβόσκουσες αντιπολιτευτικές δυνάμεις στη χώρα, προκαλέσουν εσωτερική πολιτική κατάρρευση και οδηγήσουν στην ανατροπή του θεοκρατικού καθεστώτος της Τεχεράνης. Αυτός ο στρατηγικός υπολογισμός όμως είναι παρακινδυνευμένος διότι κανείς δεν μπορεί να είναι απολύτως βέβαιος αν η αλυσιδωτή αντίδραση που σκέφτονται να προκαλέσουν οι Ισραηλινοί στο Ιράν είναι πρακτικά εφικτή. Μπορεί με τα χτυπήματά τους να καταφέρουν το εντελώς αντίθετο, να συσπειρώσουν δηλαδή τον ιρανικό λαό γύρω από την ηγεσία του.
Αν το Ισραήλ θεωρούσε εύκολο ένα χτύπημα κατά του Ιράν, θα το είχε ήδη πραγματοποιήσει. Για να μην το έχει επιχειρήσει μέχρι σήμερα, σημαίνει ότι υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες στους κόλπους της ισραηλινής πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας για το αν μπορεί να καταστρέψει το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν σε τέτοια έκταση ώστε να προκληθεί παράλληλα και κατάρρευση του θεοκρατικού καθεστώτος. Γι' αυτό οι Ισραηλινοί θα προτιμούσαν σαφώς να αναλάβουν το έργο της εξουδετέρωσης του Ιράν οι Αμερικανοί οι οποίοι διαθέτουν όλα τα αναγκαία όπλα και μέσα για να καταστρέψουν πλήρως τις ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις, αλλά οι αμερικανικές κυβερνήσεις διαχρονικά εμφανίζονται απρόθυμες να βγάλουν τα ισραηλινά κάστανα από τη φωτιά. Ωστόσο οι Ισραηλινοί είναι σίγουροι πως αν το Ιράν προκληθεί αρκετά ώστε να αντεπιτεθεί με σφοδρότητα εναντίον τους προκαλώντας δεκάδες ή εκατοντάδες θύματα, η κυβέρνηση Μπάιντεν θα αντιμετωπίσει τόσο ασφυκτική πολιτική πίεση (όχι μόνο από το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι που δραστηριοποιείται στις ΗΠΑ αλλά και από πολλές αμερικανικές χριστιανικές οργανώσεις που υπηρετούν πιστά την ατζέντα του διεθνούς σιωνισμού) ώστε, εν όψει και των κρίσιμων προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου, δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να εμπλακεί στρατιωτικά κατά του Ιράν. Δηλαδή το Ισραήλ επιδιώκει να αρχίσει έναν πόλεμο με το Ιράν τον οποίο θα αναλάβουν να τελειώσουν οι ΗΠΑ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αμερικανική πολεμική μηχανή υπερέχει συντριπτικά της ιρανικής και μπορεί να προκαλέσει μεγάλες ζημιές στο Ιράν σε περίπτωση που ο Μπάιντεν επιλέξει τελικά να προχωρήσει σε πολεμική ρήξη. Ωστόσο, όσο εύκολο είναι να ξεκινήσει κανείς μία στρατιωτική σύγκρουση με το Ιράν, άλλο τόσο δύσκολο είναι να την τερματίσει σύντομα και επιτυχώς. Οι σύμβουλοι του Μπάιντεν αλλά και αρκετοί στρατιωτικοί ειδήμονες (π.χ. ο στρατηγός Τζακ Κην) δείχνουν να πιστεύουν πως οι ΗΠΑ μπορούν να χτυπήσουν στρατιωτικά το Ιράν με τέτοιο τρόπο ώστε να μην υπάρξει κλιμάκωση της σύρραξης. Ο Ιρανός υπουργός Εξωτερικών, όμως, έχει προειδοποιήσει τις ΗΠΑ πως «η ιδέα ενός “σύντομου πολέμου” με το Ιράν αποτελεί πλάνη». Θα πρέπει άλλωστε να υπήρξαν σοβαροί λόγοι που 6 Αμερικανοί πρόεδροι μετά την Ισλαμική Επανάσταση του 1979 απέφυγαν να εμπλακούν σε πόλεμο με το Ιράν παρά τις ασφυκτικές πιέσεις που τους ασκούσε το εβραϊκό λόμπι.
1) Το Ιράν έχει πληθυσμό 86,5 εκατομμυρίων ανθρώπων (που ο μέσος όρος ηλικίας τους είναι κάτω από 30 έτη), και σε έκταση είναι σχεδόν τετραπλάσιο από το Ιράκ και σχεδόν τριπλάσιο από την Ουκρανία. Μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ οι Αμερικανοί δεν τόλμησαν να τα ξαναβάλουν με χώρα που είχε πληθυσμό μεγαλύτερο από 25 εκατομμύρια κατοίκους (στην κατηγορία αυτή ήταν η Σερβία το 1999 και το Ιράκ το 2003, όπως και η Βόρεια Κορέα σήμερα), και στο Αφγανιστάν (35 εκατομμύρια κάτοικοι) που το επιχείρησαν επειδή είχαν να κάνουν με διαλυμένο κράτος χωρίς στρατό ουσιαστικά, κόλλησαν επί 20 χρόνια χωρίς να πετύχουν τελικά θετικό αποτέλεσμα. Το να χτυπήσουν τώρα το Ιράν θα είναι σαν να ανεβαίνουν δύο κατηγορίες στην αναζήτηση εχθρών, και αυτό εγκυμονεί πολλούς κινδύνους. Λόγω του γεωγραφικού και πληθυσμιακού μεγέθους της χώρας δεν τίθεται ζήτημα χερσαίας αμερικανικής επέμβασης - άλλωστε είναι οδυνηρές οι μνήμες της καταδρομικής επιχείρησης «Eagle Claw» το 1980. Οι Αμερικανοί όχι μόνο δεν μπορούν να διαθέσουν τις αναγκαίες χερσαίες δυνάμεις (διότι καιροφυλακτούν και άλλες απειλές από τη Ρωσία, την Κίνα και τη Βόρεια Κορέα) αλλά ούτε και να αντέξουν το οικονομικό βάρος μιας στρατιωτικής κατοχής του Ιράν (εκείνη του μικρότερου Ιράκ έχει στοιχίσει μέχρι τώρα πάνω από 4 τρισεκατομμύρια δολάρια). Άρα ό,τι κάνουν οι Αμερικανοί κατά του Ιράν θα το κάνουν αναγκαστικά μόνο με αεροπορικά και πυραυλικά πλήγματα.
2) Το Ιράν είναι άθικτο εδώ και 36 χρόνια. Σε αντίθεση με το Ιράκ, το Αφγανιστάν και άλλες χώρες που δέχτηκαν την επίθεση των Αμερικανών, το Ιράν είχε πάρα πολύ χρόνο στη διάθεσή του για να προετοιμάσει την άμυνά του μετά τη λήξη του πολέμου με το Ιράκ το 1988, χωρίς να φθείρεται στο μεταξύ από πολέμους ή αντάρτικα.
3) Μετά το τέλος του πολέμου με το Ιράκ οι Ιρανοί έχουν αναγάγει τις έξυπνες επενδύσεις στην άμυνα σε πραγματική τέχνη φροντίζοντας ώστε ακόμα και η τελευταία δεκάρα που ξοδεύουν σε όπλα να πιάνει τόπο. Επειδή είναι ρεαλιστές και αντελήφθησαν από νωρίς πως δεν έχουν καμία ελπίδα να ανταγωνιστούν τους εχθρούς τους σε δαπανηρά συμβατικά όπλα, προτιμούν να μην αγοράζουν πανάκριβες πολεμικές πλατφόρμες αλλά να δίνουν έμφαση στην ανάπτυξη οικονομικών λύσεων και όπλων που θα τιμωρήσουν τον εχθρό προκαλώντας του δυσανάλογα μεγάλη ζημιά σε σχέση με το κόστος τους. Όπως ακριβώς αιφνιδιάστηκαν καταστροφικά οι Σαουδάραβες με την επίθεση που δέχτηκαν στις πετρελαιοπηγές τους τον Σεπτέμβριο του 2019 από φθηνά drones-καμικάζι και από πυραύλους cruise, απέναντι στα οποία η αεράμυνά τους για την οποία δαπάνησαν δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια αποδείχτηκε άχρηστη, έτσι είναι πολύ πιθανό να περιμένουν δυσάρεστες εκπλήξεις και τους Αμερικανούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι η κατάρριψη του μη επανδρωμένου αμερικανικού RQ-4A Global Hawk που πέτυχαν οι Ιρανοί στις 20 Ιουνίου 2019 ήταν η πρώτη παγκοσμίως για αυτού του τύπου τα drones στα 18 χρόνια που είναι σε υπηρεσία. Τα Global Hawk, που στοιχίζουν το καθένα όσο δύο μαχητικά F-16, μπορούν να πετούν επί 34 ώρες σε ύψος 20 χιλιομέτρων στα όρια της στρατόσφαιρας καλύπτοντας συνολικά απόσταση 24.000 χιλιομέτρων - και οι Ιρανοί κατέρριψαν ένα τέτοιο drone με πύραυλο που δεν στοιχίζει ούτε 100.000 δολάρια. Επίσης οι Ιρανοί είναι οι μόνοι στον κόσμο μέχρι σήμερα που κατάφεραν (το 2011) να μπουν στη συχνότητα ενός υπερσύγχρονου αμερικανικού stealth drone τύπου RQ-170 Sentinel την ώρα που αυτό βρισκόταν εν πτήσει, να το θέσουν υπό τον έλεγχό τους, και να το προσγειώσουν άθικτο σε δικό τους αεροδρόμιο - και φυσικά μέσα σε λίγο καιρό το είχαν αντιγράψει και είχαν φτιάξει το δικό τους κατασκοπευτικό stealth drone! Οι Ιρανοί εκπαίδευσαν και εξόπλισαν την οργάνωση Χεζμπολάχ του Λιβάνου και την εφοδίασαν με σύστημα επικοινωνίας οπτικών ινών το οποίο ήταν απρόσβλητο στα ισραηλινά αντίμετρα στον πόλεμο του 2006. Οι Ιρανοί ήταν επίσης εκείνοι που εφοδίασαν την ιρακινή αντίσταση με τις τρομερές διατρητικές βόμβες κοίλης γόμωσης EFP οι οποίες θάβονταν στις άκρες των δρόμων και διέλυαν τις αμερικανικές φάλαγγες τεθωρακισμένων ενεργοποιούμενες με τηλεχειρισμό - στοιχίζοντας πάνω από 2.000 νεκρούς στις δυνάμεις κατοχής. Άρα οι Ιρανοί κάθε άλλο παρά αμελητέος αντίπαλος είναι.
4) Οι Ιρανοί έχουν πολεμική πείρα και μάλιστα πρόσφατη, αφού τόσο στη Συρία το 2011-24 όσο και στον Λίβανο το 2006 ουσιαστικά αυτοί ήταν που πολέμησαν κατά του ISIS και κατά του Ισραήλ αντίστοιχα, και χωρίς την ενεργό συμμετοχή τους η έκβαση αυτών των πολέμων θα ήταν τελείως διαφορετική.
5) Ισραηλινοί και Αμερικανοί δεν έχουν καταφέρει μέχρι τώρα να απομονώσουν τελείως διπλωματικά το Ιράν, κάτι που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να καταφερθεί ένα αποφασιστικό στρατιωτικό πλήγμα εναντίον του. Το Ιράν έχει τη στήριξη της Ρωσίας, ενώ διατηρεί άριστες σχέσεις με την Κίνα και την Τουρκία. Τώρα αποδεικνύεται πόσο ολέθριο λάθος διέπραξαν οι ΗΠΑ σπρώχνοντας τη Ρωσία σε πόλεμο με την Ουκρανία. Αυτό που κατάφεραν τελικά ήταν να καταστρέψουν την Ουκρανία και να έχουν αυτή τη στιγμή τους Ρώσους εξοργισμένους με τη Δύση και πιο κοντά από ποτέ στην Κίνα. Έκαναν δηλαδή οι Αμερικανοί ό,τι χειρότερο μπορούσαν να κάνουν για τα συμφέροντα της Δύσης και τώρα θα γευτούν τα επίχειρα.
6) Οι Αμερικανοί φοβούνται ιδιαίτερα τον απρόβλεπτο τρόπο με τον οποίο θα απαντήσει το Ιράν αν δεχτεί επίθεση από αυτούς, έστω και περιορισμένης κλίμακας. Στην περίπτωση αυτή είναι βέβαιο πως οι Ιρανοί θα απαντήσουν χτυπώντας σκληρά το Ισραήλ. Μία βροχή βαλλιστικών πυραύλων κατά των ισραηλινών πόλεων, του λιμανιού της Χάιφα ή των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ισραήλ στη Ντιμόνα στην έρημο Νεγκέβ, ή πλήγματα αντιποίνων κατά των αμερικανικών βάσεων που είναι διάσπαρτες από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα μέχρι το Ιράκ θα κλιμακώσει ανεξέλεγκτα τη σύγκρουση. Το Ιράν θα ενεργήσει επίσης και με ασύμμετρο τρόπο, κλείνοντας τα Στενά του Ορμούζ από όπου διέρχεται το 20% του παγκόσμιου εμπορίου πετρελαίου και το 33% του παγκόσμιου εμπορίου υγροποιημένου φυσικού αερίου προκαλώντας απότομη άνοδο των τιμών των καυσίμων διεθνώς, και άρα παγκόσμια ενεργειακή κρίση παρόμοια με εκείνη που προκλήθηκε από τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973. Και σε μια τέτοια περίπτωση κερδισμένοι θα βγουν ο Πούτιν της Ρωσίας και ο Μαδούρο της Βενεζουέλας.
Υ.Γ. Θέλω να πιστεύω ότι ο Νετανιάχου δεν θα εκμεταλλευτεί τη ραγδαία κλιμάκωση της έντασης με το Ιράν για να καταστρέψει το μουσουλμανικό τέμενος Αλ Ακσά στην Ιερουσαλήμ και να επιρρίψει την ευθύνη σε κάποιον ιρανικό πύραυλο που αστόχησε.
Stirlitz
Πηγή: i-epikaira.blogspot.com
