Όπως έλεγε το εμβατήριο των εθελοντών Ελλήνων Κυπρίων Β΄Π.Π. του ΑΚΕΛ σε στίχους του *Τεύκρου Ανθία: «Εμείς όλοι της Κύπρου μας παιδιά, του ΑΚΕΛ πάντα πιστοί σημαιοφόροι, για της Ελλάδας μας τη Λευτεριά, ριχτήκαμε στη μάχη πρωτοπόροι. (…) Εμπρός η γαλανόλευκη θαρθεί στ’ ωραίο μας νησί να κυματίσει, και μπρος σε μια περίχαρην αυγή η Λευτεριά το κάστρο της θα χτίσει.»
*Τεύκρος Ανθίας – Ποιητής της Αριστεράς και της πονεμένης Κύπρου (1903 -1968.)
Ο ελληνολάτρης Τεύκρος Ανθίας (Ανδρέας Παύλος) ήταν ελληνοκύπριος ποιητής.
Το 1941 εκλέγεται στην ΚΕ του ΑΚΕΛ. Από το 1945 η ποίηση του Ανθία καταγράφει σύγχρονα γεγονότα, ειδικά την επανάσταση της Ελλάδας και της ΚύπρουΤα κύρια θέματα ήταν η ζωή, η αγάπη, η αντίσταση – ήρωές του, οι φτωχοί και καταπιεσμένοι. Από το 1945 η ποίηση του Ανθία καταγράφει σύγχρονα γεγονότα, ειδικά την αντίσταση της Ελλάδας και Κύπρου, την ελπίδα για κοινωνική αλλαγή, την πάλη εναντίον της ξένης κυριαρχίας, για δικαίωση και ελευθερία.
Για την ιστορία…. Που σήμερα ξεχνά η ηγεσία του ΑΚΕΛ….
Οι Πρώτοι Μάρτυρες του ΑΚΕΛ για την Ένωση…
25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1945, στον εορτασμό της εθνικής επετείου στο χωριό Λευκόνοικο θυσιάστηκαν για την Ένωση της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα, οι πρώτοι μας μάρτυρες του ΑΚΕΛ, στην παρέλαση των Λαϊκών Οργανώσεων με επικεφαλής τη γαλανόλευκη ελληνική σημαία μας και τους φουστανελοφόρους Ακελιστές. Εκείνη την εποχή η μόνη σημαία που είχε το ιδρυθέν το 1941 ΑΚΕΛ ήταν η Γαλανόλευκη με τον μεγάλο σταυρό στη μέση και στο κέντρο της σε κύκλο το όνομα του κόμματος...
Δ Υ Ο ΝΕΚΡΟΙ: Ανδρέας Εξηντάρης 28 ετών και Μιχαήλ Ευθυμίου Κουρτέλλας 12 χρονών μαθητής.
Δ Ω Δ Ε Κ Α οι τραυματίες: Λοΐζος Γιαννή 23χρ., Ανδρόνικος Κυπριανού 35, Θεόδωρος Ανδρονίκου 29, Αντώνης Γιωργαλλίδης 33, Χριστόδουλος Μυλωνά 25, Σώζος Χριστοφή 18, Καλλίνικος Σιμιλλή 18, Γεώργιος Σιμιλλή 23, Χριστόδουλος Λαγού 27, Κυριάκος Χριστοφή 36, Ιάκωβος Αρτεμίου 21, Παναγής Καρακίνη 20 ετών.
Α Π Α Ν Τ Ε Σ άοπλοι, ειρηνικοί παρελαύνοντες. Πυροβοληθέντες εν ψυχρώ από την αστυνομία των Εγγλέζων Αποικιοκρατών. Προτού καν λήξει ο συμμαχικός αγώνας των ελεύθερων λαών κατά του Ναζισμού και του Φασισμού. Στον οποίο, παγκόσμιο αγώνα, την 1η νίκη οι Έλληνες την κατορθώσαμε στην Πίνδο και στη Βόρειο Ήπειρο 1940 - 1941. Και στον οποίο οι Εγγλέζοι σύμμαχοι μάς καλούσαν να καταταγούμε εθελοντές πολεμιστές στο Cyprus Regiment, για της Ελλάδας μας τη λευτεριά και για της Κύπρου την εθνική αποκατάσταση...
Λ Η Γ Ο Ν Τ Ο Σ του Β ́ Παγκοσμίου Πολέμου, φρόντισαν όμως οι Βρετανοί Αποικιοκράτες, εις μεν την καθημαγμένη μάνα Ελλάδα να εξωθήσουν τον φρικτό εμφύλιο πόλεμο, εις δε την Κύπρο να επιβάλουν ξανά την αιματηρή ανθενωτική τους τρομοκρατία. Συνέχεια της φοβερής Παλμεροκρατίας που είχαν επιβάλει μετά την εθνικο-λαϊκή εξέγερσή μας των Οκτωβριανών του 1931 για την Ένωση και η οποία είχε διακοπεί «εκ των πραγμάτων» την 28η Οκτωβρίου 1940, με την εισβολή της φασιστικής Ιταλίας στην Ελλάδα και το πανεθνικό - παλλαϊκό ΟΧΙ του Μεταξά..
Κ Α Τ Ε Θ Ε Σ Ε τη μαρτυρία του τότε κι ο Λοΐζος Σιακαλλή Χριστοφή: «Όταν η παρέλαση είχε φτάσει πια εις την μοιραίαν γέφυραν του χωριού μας, οι διαδηλωτές των Λαϊκών Οργανώσεων ετραγουδούσαν ειρηνικά εθνικά εμβατήρια. Θυμούμαι ότι έναν εμβατήριο ήταν ‘η ελληνική σημαία’ και ότι μια στροφή του ανέφερε: ‘Μάνα μου σ’ αγαπώ, στον εχθρό δεν την αφήνω, προτιμώ να σκοτωθώ’ - προσθέσας: Και πράγματι εκείνη τη στιγμή μας πυροβόλησαν και εσκοτωθήκαμε»...
Κ Α Ι ΟΛ’ ΑΥΤΑ, με άλλα πολλά, γραμμένα από τον αείμνηστο δημοσιογράφο, που διετέλεσε και Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ, 1945 - 1949, Φιφή Ιωάννου το 1976 σε σειρά ιστορικών άρθρων του στην τότε εφημερίδα «Απογευματινή» της Λευκωσίας, που έγιναν το 2005 το βιβλίο «Έτσι άρχισε το Κυπριακό» εκδ. Φιλίστωρ (σελ. 115-136).
13.9.1947: Το Πέμπτο συνέδριο του ΑΚΕΛ. Αvαθεωρείται τo Καταστατικό στo oπoίo τovίζεται ότι τo Κόμμα αγωvίζεται για τηv Εvωση με τηv Ελλάδα.
S-815
Στις 13 Σεπτεμβρίου 1947, λίγο πριν από την έναρξη των εργασιών της Συμβουλευτικής Συνέλευσης ή Διασκεπτικής (1.11.1947) συνερχόταν στη Λευκωσία το Πέμπτο συνέδριο του ΑΚΕΛ.
Το συνέδριο πραγματοποιήθηκε σε μια πανηγυρική ατμόσφαιρα με ζητωκραυγές και συνθήματα υπέρ της Ενωσης της Κύπρου με την Ελλάδα.
Η αίθουσα του συνεδρίου ήταν σημαιοστολισμένη με ελληνικές σημαίες και το βήμα του Συνεδρίου ήταν επίσης καλυμμένο με μια ελληνική σημαία.
Η παρουσία της σημαίας στο βήμα του συνεδρίου δεν ήταν τυχαία. Είχε τη σημασία της. Και όπως έγραψε η εφημερίδα "Δημοκράτης" εκφραστικό όργανο του ΑΚΕΛ:
"Η παρουσία της Ελληνικής σημαίας που σκεπάζει το βήμα του συνεδρίου συμβολίζει τον βασικό προσανατολισμό του Κόμματος μας και θυμίζει σε όλους το μεγάλο χρέος για τη ένταση του αγώνα μέχρι την πραγματοποίηση του εθνικού πόθου του λαού μας, για την εθνική του αποκατάσταση. Αυτή καθοδηγεί τη σκέψη των συνέδρων και τονώνει το κουράγιο για τη συνέχιση του εθνικού μας δρόμου με πιο ανοικτά και γοργά βήματα".
Σε ένα πανώ αναγραφόταν το σύνθημα "Ζήτω η Ενωση, για ψωμί του λαού και την ανάπτυξη του τόπου μας".
Σημ. Σήμερα δεν θα βρείτε ούτε δείγμα ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ σημαίας. Ούτε στο οίκημα του ΑΚΕΛ, ούτε στις παλλαϊκές κουμουνιστικές συγκεντρώσεις του. Προκαλεί αλλεργία…
Στο συνέδριο παρέστησαν 110 αντιπρόσωποι από όλη τη Κύπρο και άλλα μέλη του Κόμματος και σ' αυτό συζητήθηκαν μεταξύ άλλων και οργανωτικά θέματα.
Ο Οργανωτικός Γραμματέας του Κόμματος Εζεκίας Παπαϊωάννου χρησιμοποίησε μάλιστα ωραίες φράσεις για να εξυμνήσει τον ενωτικό αγώνα των Κυπρίων λέγοντας ότι σαν βασική αιτία των δεινών του Κυπριακού λαού έβλεπε την αποικιακή κυβέρνηση.
Ο Εζεκίας Παπαϊωάννου ήταν φανατικός οπαδός της Ενωσης και ο ίδιος μάλιστα φημιζόταν αργότερα ότι είχε βγάλει την πρώτη ενωτική του ομιλία στο Λονδίνο την περίοδο της εξέγερσης των Οκτωβριανών στην Κύπρο το 1931.
Πρόσθεσε ο Παπαϊωάννου:
"Πώς θα μπορέσει να προοδεύσει αυτός ο τόπος; Η απάντηση βγαίνει από τα πιο πάνω. Να φύγουν οι Αγγλοι από την Κύπρο, να μας αφήσουν να ενωθούμε με την υπόλοιπη Ελλάδα και να μας αφήσουν να δουλέψουμε χέρι με χέρι με τους άλλους αδελφούς μας Ελληνες για την ανάπτυξη του νησιού μας. Η Ενωση με την Ελλάδα δεν είναι για μας τέρμα στο οποίο θα σταθούμε για να πούμε νυν απολύεις τον δούλο σου Δέσποτα. Είναι σταθμός για περαιτέρω δουλειά και αγώνες του τόπου μας για ανάπτυξη μέσα στα πλαίσια ενός ελεύθερου ελληνικού κράτους".
Αλλά δεν ήταν αυτές μόνο οι μοναδικές εκδηλώσεις για την Ενωση που ακούονταν στο συνέδριο.
Στο αναθεωρημένο καταστατικό του Κόμματος που εγκρίθηκε περιλαμβανόταν επίσης πρόνοια για την Ενωση, αναφερόταν δηλαδή ότι το Κόμμα αγωνιζόταν για την Ενωση και είχε ως στόχο του αυτή την επιδίωξη.
Το άρθρο 3 του αναθεωρημένου καταστατικού προέβλεπε:
" Στο σημερινό στάδιο κάτω από συνθήκες εθνικής υποδούλωσης του Κυπριακού λαού, το ΑΚΕΛ βάζει στην πρώτη γραμμή τον αγώνα για την εθνική αποκατάσταση του λαού, την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα".
Το αναθεωρημένο καταστατικό του ΑΚΕΛ που κάλυπτε όλη τη δράση του Κόμματος έχει ως εξής:
ΑΡΘΡΟ 1: ΟΝΟΜΑ: Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζομένου Λαού (ΑΚΕΛ).
ΑΡΘΡΟ 2: ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ: Το Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζομένου Λαού (ΑΚΕΛ) είναι η εργαζόμενη εμπροσθοφυλακή της εργατικής τάξης και του εργαζομένου λαού της Κύπρου, καθοδηγείται από τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού και συγκεντρώνει στις γραμμές του τα πιο εκλεκτά δραστήρι ακαι συνειδητά στοιχεία του εργαζομένου λαού.
ΑΡΘΡΟ 3: ΣΚΟΠΟΙ: Το ΑΚΕΛ έχει σαν τελικό του σκοπό την ανοικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, όπου τα μέσα της παραγωγής ανήκουν στο σύνολο του εργαζομένου λαού και όπου καταργείται ολότελα η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Στο σημερινό στάδιο, κάτω από συνθήκες εθνικής υπδούλωσης του Κυπριακού Λαού, το ΑΚΕΛ βάζει στην πρώτη γραμμή τον αγώνα για την εθνική αποκατάσταση του λαού, την Ενωση της Κύπρου με την Ελλάδα…….
Το ΑΚΕΛ πιστεύοντας πως η ανάπτυξη των εργαζομένων στρωμάτων αποτελεί ισχυρό όπλο στους καθημερινούς τους αγώνες, εργάζεται ακούραστα για να αναπτύξει την πολιτική συνείδηση των εργαζομένων και του εργαζομένου λαού με βάση την επιστημονική και μαρξιστική θεωρία.
Και όλα τα πιο πάνω, τα αποσιωπά, χρόνια τώρα, η έχουσα... «μεγάλο πρόβλημα» και με τη Γαλανόλευκή μας και με τους αγώνες μας για την Ένωση, νυν ηγεσία του ΑΚΕΛ...
Το Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού (ΑΚΕΛ) είναι κυπριακό πολιτικό κόμμα, ένα από τα τρία κυρίαρχα κόμματα του πολιτικού σκηνικού της Κύπρου. Αποτελεί μετεξέλιξη του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου. Ιδρύθηκε το 1926 ως Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου και μετέπειτα το 1941 ιδρύεται το Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού και συγχωνεύονται το 1944 ως ΚΚΚ-ΑΚΕΛ. Σημαντική ημέρα στην ιστορία του κόμματος αποτελεί η 16η Ιουνίου 1943. Την ημέρα εκείνη, η κεντρική επιτροπή του ΑΚΕΛ κάλεσε τα μέλη του κόμματος να καταταχθούν εθελοντικά στον αγγλικό στρατό (η Κύπρος ήταν αποικία των Βρετανών όπου μόνο διαμέσου του αγγλικού στρατού μπορούσαν να καταταγούν), για να πολεμήσουν τις δυνάμεις του Χίτλερ. Η απόφαση έλεγε: «Να γίνει έκκλησις προς όλα τα μέλη του Κόμματος δι’ εθελοντικήν κατάταξιν εις τας ενόπλους δυνάμεις προς ενίσχυσιν του αγώνος δι’ απελευθέρωσιν της Ελλάδος από την Χιτλερικήν τυραννίαν, απελευθέρωσιν των υποδούλων χωρών και εξασφάλισιν του εθνικού, πολιτικού και κοινωνικού μέλλοντος της Νήσου». Οι πρώτοι που προσφέρθηκαν να καταταγούν ήταν τα ίδια τα 17 μέλη της Κεντρικής επιτροπής (τελικά πήγαν μόνο τα 11 μέλη καθώς κρίθηκε αναγκαίο να παραμείνουν μερικά άτομα στην Κύπρο και στο κόμμα). Η έκκληση του κόμματος για εθελοντική κατάταξη έγινε αποδεκτή με ενθουσιασμό ανάμεσα Στην εκλογή προέδρου τον Δεκέμβριο του 1959 το ΑΚΕΛ τάχθηκε κατά της εκλογής του Μακαρίου επειδή ήταν αντίθετο με την παραμονή των βρετανικών βάσεων και τη στάθμευση Ελλήνων και Τούρκων στρατιωτών στο νησί.στις λαϊκές μάζες.
Από το 1948, το ΑΚΕΛ τασσόταν υπέρ της αυτοκυβέρνησης και της ένωσης με την Ελλάδα. Αυτή η στάση προέκυψε μετά από συνάντηση με τον Νίκο Ζαχαριάδη, ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, το φθινόπωρο του 1948. Οι προτροπές του Ζαχαριάδη οδήγησαν σε σύγκρουση εντός του ΑΚΕΛ, το οποίο προέβη στην αλλαγή Γενικού Γραμματέα και στον χαρακτηρισμό - στα πλαίσια του Έκτου Συνεδρίου του Κόμματος - της πολιτικής στο εθνικό ζήτημα ως «λανθασμένη». Το κόμμα, με βάση τη νέα πολιτική, ενέκρινε την αποστολή επιστολών από δημοτικά συμβούλια (ελεγχόμενα από το κόμμα) προς τα Ηνωμένα Έθνη τον Νοέμβριο του 1949 ζητώντας τη διενέργεια δημοψηφίσματος υπό την αιγίδα του διεθνούς οργανισμού, ώστε να καταγραφεί η πολιτική βούληση των Κυπρίων. Το δημοψήφισμα πραγματοποιήθηκε τελικά το επόμενο έτος με οργανωτή την Εθναρχία (Εκκλησία) της Κύπρου.[13]
Μέσα στον Ιανουάριο του 1950 όπου έγινε το δημοψήφισμα (ουσιαστικά ήταν συγκέντρωση υπογραφών) η αριστερά όπως και η δεξιά οργάνωσαν συγκεντρώσεις στη Λευκωσία και στην επαρχία. Ο τότε Βρετανός διοικητής της επαρχίας Λεμεσού, Αrthur F.J. Reddaway ανέφερε προς τη βρετανική κυβέρνηση λεπτομέρειες από αυτές τις συγκεντρώσεις. Μεταξύ άλλων σημειώνει ότι στις συγκεντρώσεις της αριστεράς συμμετείχαν και εθνικιστές οι οποίοι επευφήμησαν και τις ομιλίες τού αριστερού δημάρχου της Λεμεσού και του επαρχιακού γραμματέα του ΑΚΕΛ. Για την αξιοποιηση του δημοψηφίσματος, η αριστερά είχε την άποψη ότι έπρεπε να αναληφθεί πρωτοβουλία για την προσέγγιση των κρατών της Ανατολικής Ευρώπης και της ΕΣΣΔ ώστε να στηρίξουν το αίτημα της αυτοδιάθεσης.[14]
Μετά τη συγκέντρωση των υπογραφών, όπου με συντριπτική πλειοψηφία εγκρίθηκε το αίτημα για αυτοδιάθεση, λόγω διαφωνιών στο χειρισμό του θέματος, δημιουργήθηκαν δύο αντιπροσωπίες ("πρεσβείες") προκειμένου να φέρουν το θέμα στη διεθνή κοινότητα. Στη μια αντιπροσωπία ήταν επικεφαλής ο επίσκοπος Κυρηνείας Κυπριανός και η άλλη ελεγχόταν από το ΑΚΕΛ. Η δεύτερη είχε την ονομασία Εθνικός Απελευθερωτικός Συνασπισμός (ΕΑΣ) και συμμετείχαν ο γεν.γραμματέας του ΑΚΕΛ Εζεκίας Παπαϊωάννου, το μέλος του κόμματος Εύδωρος Ιωαννίδης που διέμενε στο Λονδίνο και το στέλεχος Αδάμος Αδάμαντος, δήμαρχος Αμμοχώστου. Αυτή η πρεσβεία δεν έγινε δεκτή στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ. Στη Βρετανία δεν έγινε δεκτή από τον Υπουργό Αποικιών αλλά είχε επαφές με στελέχη του Εργατικού και του Κομμουνιστικού Κόμματος Αγγλίας. Επίσης είχε επαφές, χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα, σε Τσεχοσλοβακία, Ρουμανία, Ουγγαρία και Πολωνία. Δεν τους δόθηκε βίζα να επισκεφθούν τη Σοβιετική Ένωση.[15]
Το Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού μέχρι και το 1967 τασσόταν υπέρ της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα.[16] Μετέπειτα τάχθηκε υπέρ της ανεξάρτητης Κύπρου και ενάντια στη διχοτόμηση της Κύπρου. Υποστηρίζει την επανένωση των δύο κοινοτήτων του νησιού με μία ομοσπονδιακή λύση, καθώς επίσης και την αποστρατικοποίηση, με αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων, και τη μη ευθυγράμμιση της χώρας.[17] Ήταν ενάντιο της ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με βασικό του σύνθημα το «ΕΟΚ-ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο».[18] Αργότερα έκανε πολιτική στροφή υποστηρίζοντας την ένταξη υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Στο δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν τάχθηκε υπέρ του «Όχι». Στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου του 2006 το κόμμα μείωσε τη δύναμή του κατά 3 ποσοστιαίες μονάδες λαμβάνοντας το 31,15% των ψήφων. Το 2008 εξέλεξε τον πρώην Γενικό Γραμματέα του κόμματος, Δημήτρη Χριστόφια, ως Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας.
ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ…..
2.4.1955: ΤΟ ΑΚΕΛ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΕΟΚΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ.
Το ΑΚΕΛ δεν συμφωνούσε με την τακτική του ένοπλου αγώνα, που εφάρμοζε η ΕΟΚΑ.
Ομως και η Εθναρχούσα Εκκλησία και ο Αρχηγός της ΕΟΚΑ δεν ήθελαν με κανένα τρόπο τη συνεργασία του ΑΚΕΛ στον αγώνα αυτό.
Και το χειρότερο θεωρούσε ότι συμμετοχή του ΑΚΕΛ στον απελευθερωτικό αγώνα θα έκαμνε ζημιά, παρά καλό.
Και αυτό γιατί σε μια περίοδο που ο ψυχρός πόλεμος μεταξύ Ανατολής και Δύσης βρισκόταν στο απώγειο του, συμμετοχή της Αριστεράς σ' αυτόν τον αγώνα θα έστρεφε τη Δύση, στην οποία προσέβλεπαν για βοήθεια, εναντίον των Κυπρίων και του αγώνα τους.
Οι επικεφαλείς του αγώνα της ΕΟΚΑ Γεώργιος Γρίβας-Διγενής και Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ήταν και οι δυο αντικομμουνιστές.
Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ποτέ του ουσιαστικά, μέχρι την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ, δεν ήθελε τη συνεργασία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Συνεργαζόταν μαζί του, κι αυτό κατά τα διαστήματα, όταν ήθελε ουσιαστικά τη μαζικότητα του ΑΚΕΛ και για να δείξει στους ξένους κυρίως, μαζικές εκδηλώσεις σε αυτά που επιδίωκε ή εναντίον αυτών που προσπαθούσαν να πλασάρουν οι βρεττανοί και η διεθνής κοινότητα γενικότερα.
Σε δηλώσεις στις 27 Μαϊου 1955, ένα μήνα μετά την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ είπε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος σαν ρωτήθηκε αν υπήρχε συνεργασία μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς:
"Δεν νομίζω ότι συνεργασία μετά των κομμουνιστών θα ωφελήση τον Κυπριακόν αγώνα, διότι ούτοι βλέπουν το κάθε τι με τον κομματικόν φακόν. Αυτό αποδεκνύει η πικρά πείρα του παρελθόντος".
Ο Μακάριος θεωρούσε τον εαυτό του μεγάλο αντικομμουνιστή, πράγμα που δεν απέκλειε κάθε μορφή συνεργασίας, αλλά μετέπειτα συνεργάσθηκε……
Στις 17 Ιουλίου 1955 δήλωσε σε απεσταλμένους των τουρκικών εφημερίδων "Μιλλιέτ" και "Χουρριέτ":
"Γελώ όταν ο τύπος σας με αποκαλεί εχθρόν. Τούτο είναι καθαρά συκοφαντία. Είμαι ο υπ' αριθμόν ένα εχθρός του κομμουνισμού".
Την ίδια τακτική, και ίσως πιο φανατική, έναντι του ΑΚΕΛ τηρούσε και ο Αρχηγός της ΕΟΚΑ, Γεώργιος Γρίβας- Διγενής, ο οποίος ως αρχηγός της Οργάνωσης "Χ" στην Ελλάδα κατά τον εμφύλιο πόλεμο, συγκρούστηκε άγρια με τους Κομμουνιστές.
Στις συγκρούσεις αυτές χύθηκε μάλιστα πολύ αίμα.
Και όπως ο κόσμος ήταν τότε χωρισμένος σε Δεξιούς και Αριστερούς ή Εθνικόφρονες και Κομμουνιστές, μια τέτοια συνεργασία ήταν αδύνατη.
Από την άλλη, ενώ η Δεξιά τάχθηκε υπέρ του ένοπλου αγώνα, η Αριστερά υποστήριζε τους μαζικούς λαϊκούς αγώνες με κινητοποιήσεις και άσκηση πίεσης εναντίον των Αγγλων με αυτή τη μορφή και όχι με τα όπλα.
Αλλά και το ΑΚΕΛ, σε πολλές περιπτώσεις κατηγορούσε το Μακάριο ότι στόχευε σε συνθηκολόγηση με τους Αγγλους αποικιοκράτες.
Το ΑΚΕΛ που είχε ταχθεί ανοικτά εναντίον της εκλογής του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου ως Αρχιεπισκόπου το 1950 και είχε μάλιστα θεωρήσει την εκλογή του ως εκκλησιαστικό πραξικόπημα.
Ο Γενικός Γραμματέας του Κόμματος Εζεκίας Παπαϊωάννου σε συνέντευξη του στον Ελεύθερο Ραδιοσταθμό της Ελεύθερης Ελλάδας, που ύβριζε συνεχώς τον Αρχιεπίσκοπο ως εθνοπροδρότη, διασπαστή και συνθηκολόγο, ανέφερε λίγο μετά την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ:
"Η κυπροκαπηλία και οι τυχοδιωκτισμοί σκοπόν έχουν να συγκαλύψουν την υποταγή και συνθηκολόγηση της Κυβέρνησης Παπάγου και του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στους Εγγλέζους αποικιστές"
Σε μια άλλη μάλιστα περίπτωση ανέφερε:
"Μορφές αγώνα βρίσκουμε πολλές και δοκιμασμένες, φτάνει η Εθναρχία να εγκαταλείψει την πολιτική της διάσπασης και της υποταγής στα θελήματα των ξένων".
Οταν εξερράγησαν οι πρώτες βόμβες της ΕΟΚΑ την 1η Απριλιου 1955, το ΑΚΕΛ αντέδρασε αμέσως με ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής του Επιτροπής, στην οποία τονιζε ότι "αυτού του είδους η δραστηριότητα μονάχα ζημιά μπορεί να προκαλέση στον Κυπριακό αγώνα".
Στην ανακοίνωση του το Πολιτικό Γραφείο του ΑΚΕΛ (2.4.1955) χαρακτήρισε ύποπτο το φυλλάδιο του Αρχηγού της ΕΟΚΑ και επικαλούμενο τον Λένιν χρησιμοποιούσε πολυ βαριά γλώσσα για να καταδικάσει τη δράση της Επαναστατικής Οργάνωσης, γιατί πίστευε ότι η λύση του Κυπριακού θα μπορούσε να βρεθεί μόνο με ειρηνικά μέσα και όχι με ένοπλο αγώνα.
Αναφερόταν στην ανακοίνωση:
"Οι δυναμιτιστικές εκρήξεις που σημειώθηκαν τις πρωϊνές ώρες της Παρασκευής επαναφέρουν πιο έντονα μπροστά στον Κυπριακό λαό ένα ζήτημα, για το οποίο επιβάλλεται να διαλυθεί κάθε δυνατή σύγχυση και από τον τελευταίο κύπριο πατριώτη. Γνωστά ιμπεριαλιστικά δημοσιογραφικά όργανα και πρακτορεία δοκίμασαν από την πρώτη στιγμή να παρουσιάσουν αυτές τις εκρήξεις σαν δράση που σχετίζεται με τον εθνικό αγώνα του Κυπριακού λαού. Ακόμα τα ιμπεριαλιστικά μεγάφωνα δεν θα αργήσουν να ανεβάσουν τον τόνο των εκκλήσεων τους για ένταση των καταπιεστικών μέτρων και περαιτέρω κτύπημα του Κυπριακού λαού που θα συνδυάζεται βέβαια και με την απαραίτητη συνταγματική βιτρίνα.
Πώς πρέπει όμως ο Κυπριακός λαός να δει αυτά τα γεγονότα;
Είναι μήπως γεγονότα που έστω και κατά διάνοιαν μπορούν να προάγουν την υπόθεση του;
Είναι μήπως "πατριωτικό" έργο που κάνουν οι εμπνευστές αυτής της δράσης, όπως διατείνεται ένα ύποπτο φυλλάδιο που κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με τις πρωϊνές δυναμιτιστικές εκρήξεις;
Είναι μήπως οι εμπνευστές αυτής της δράσης "διαλεκτοί "ήρωες που πρέπει να τους τιμήσει ο λαός;
Είναι πιθανόν μερικοί καλής πίστης άνθρωποι, επηρεασμένοι από δημαγωγικά λόγια να πιστεύουν ότι αυτή η τακτική εξυπηρετεί τον εθνικό αγώνα. Αδίστακτα όμως το ΑΚΕΛ λέγει: Αυτού του είδους η δραστηριότητα μονάχα ζημιά μπορεί να προκαλέσει στον Κυπριακό αγώνα. Πιστεύουμε ότι ο Κυπριακός λαός βασισμένος και στην πείρα του συμφωνεί απόλυτα μ αυτή τη θέση.
Ο λαός βασικά έδειξε την επαγρύπνηση και την ψυχραιμία του. Εφτασε όμως η στιγμή που κάθε τίμιος πατριώτης πρέπει να ξεκαθαρίσει ολότελα στην σκέψη του τι αποτελεί ορθή τακτική αγώνα και τι αποτελεί προβοκάτσια και παιχνίδι των εχθρών του λαού και της υπόθεσης του. Η εργατική τάξη και η αγροτιά της Κύπρου πάνω απ' όλα πρέπει να θυμούνται διδάγματα της ιστορίας όσον ασφορά τη λεγόμενη "τρομοκρατική δράση"
Ο μεγαλύτερος προλεταριακός επαναστάστης της ιστορίας, εκείνος που ωδήγησε στην εθνική απελευθέρωση και κοινωνική απολύτρωση εκατομμύρια λαούς που καταπιέζονταν από το τσαρικό καθεστώς, ο Λένιν, καταδίκασε από τα πρώτα χρόνια της επαναστατικής του δράσης και πάλεψε ενάντια στην λανθασμένη προβοκατορική τακτική της ατομικής τρομοκρατίας και των "διαλεκτών ηρώων" γιατί τη θεωρούσε "επιζήμια για το επαναστατικό κίνημα".
Ο δρόμος ενάντια στο τσαρισμό που είχαν διαλέξει οι ναρότνικοι (οργάνωση τρομοκρατών) γράφει η ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ενωσης, ο δρόμος με τις μεμονωμένες δολοφονίες, με την ατομική τρομοκρατία ήταν στραβός και βλαβερός για την επανάσταση.
Η πολιτική της ατομικής τρμοκρατίας υπαγορευόταν από λαθεμένη θεωρία των ναρότνικων για τους "ενεργητικούς ήρωες".
Η απατηλή αυτή θεωρία έλεγε πως μόνο ξεχωριστά, διαλεχτά άτομα κάνουν ιστορία, ενώ η μάζα, ο λαός, η τάξις, ο "όχλος" όπως τον έλεγαν περιφρονητικά οι ναρότνικοι συγγραφείς είναι ανίκανος για συνειδητές οργανωμένες πράξεις και δεν μπορεί, παρά μονάχα να ακολουθεί τυφλά τους "ηρωες".
Ο Λένιν από τον Απρίλη του 1902 έγραφε: "Οποιος έχασε την πίστη του η όποιος ποτέ δεν πίστεψε σ' αυτή τη δυνατότητα (του πλατειού παλλαϊκού αγώνα) είναι πραγματικά δύσκολο να βρει άλλη διέξοδο για το αίσθημα της αγανάκτησης και για την επαναστατική του δραστηριότητα.
Η πολιτική δράση έχει τη λογική της που δεν εξαρτιέται από τη συνείδηση εκείνων που με τις καλύτερες προθέσεις καλούν στην τρομοκρατία.
Αυτά τα κλασσικά διδάγματα ας έχουν υπ' όψη τους όλοι οι εργάτες, οι αγρότες και οι εργαζόμενοι της Κύπρου που αποτελούν την εμπροσθοφυλακή του εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα. Η Ιστορία δεν έχει να παρουσιάσει ούτε ένα παράδειγμα λαού που κέρδισε τη λευτεριά του βασισμένο στις μέθοδες της τρομοκρατίας ή των τραμπουκισμών. Αντίθετα η απελευθέρωση κάθε λαού ήταν αποτέλεσμα του μαζικού ενιαιομετωπικού αγώνα και του παλλαϊκού ηρωϊσμού.
Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΣ ΚΥΠΡΙΑΚΟΣ ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ Μ' ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ.
Το αλάθητο συμπέρασμα που πρέπει να βγάλει κάθε Κύπριος πατριώτης είναι ότι τέτοιες μέθοδες ποτέ δεν προωθούν τον αγώνα για εθνική απελευθέρωση. Οι μέθοδες αυτές εκφυλίζουν τον αγώνα και τον εκθέτουν στη συκοφαντία και τα κτυπήματα των εχθρών του.
Το ΑΚΕΛ για άλλη μια φορά απευθύνεται προς ολόκληρο τον πατριωτικό κυπριακό λαό και τον καλεί:
Οι εργάτες απορρίπτοντας την τρομοκρατία και τους τυχοδιωκτισμούς, σαν μέθοδο αγώνα
α). Να δυναμώσει την πατριωτική του επαγρύπνηση στον ανώτατο βαθμό και να περιφρουρήσει τον αγώνα του από κάε προβοκάτσια, διαστρέβλωση, δυσφήμηση και κτύπημα.
β). Να απομονώσει πάρα πέρα τους διασπαστές και να εντείνει στο έπακρο την πάλη του για την συγκρότηση του ενιαίου πατριωτικού μετώπου.
γ). Συσπειρωμένος να συνεχίσει τον ενιαίο μαζικό ανοικτό αγώνα του ενάντια στα καταπιεστικά μέτρα των αποικιστών για τη λευτεριά, την ειρήνη και την επιβίωση του".
Παρόμοια ήταν και η στάση της ΠΕΟ, της οργάνωσης των Εργαζομένων του ΑΚΕΛ.
Η ΠΕΟ, στην απουσία του Γενικού της Γραμματέα Ανδρέα Ζιαρτίδη που βρισκόταν στο Λονδίνο, χρειάστηκε μια διήμερη συνδιάσκεψη για να αποφασίσει ποια στάση θα τηρούσε, προφανώς λόγω διαφωνιών.
Η ΠΕΟ με τη σειρά της θεώρησε ύποπτη την εξέγερση της ΕΟΚΑ και τους άνδρες της τυχωδιώκτες που στόχευαν να πλήξουν το εργατικό κίνημα.
Καλούσε επίσης τα μέλη της να παραμείνουν μακρυά από την επαναστατική οργάνωση.
Σε ψήφισμα που εγκρίθηκε από έκτακτη συνδιάσκεψη που έγινε στις 2 και 3 Ιουλίου, στη Λευκωσία αναφερόταν:
"Η έκτακτη συνδιάσκεψη της ΠΕΟ που συνήλθε στις 2 και 3 Απριλίου 1955 στην "Αλάμπρα" καλεί την εργατική τάξη της Κύπρου να μείνει μακρυά από τις προκλητικές ενέργειες που σημειώνονται τελευταία. Δεν υπάρχει ούτε ελάχιστη αμφιβολία οτι οι ενέργειες αυτές ξεκινούν μέσα από κύκλους που σκοπό τους έχουν να κτυπηθει το γνήσιο, το μαζικό εργατικό και λαϊκό κίνημα, να δικαιοληγηθούν νέα καταπιεστικά αντιλαϊκά μέτρα, να οξυνθούν οι αντιθέσεις Ελλήνων και Τούρκων, δεξιών και αριστερών.
Οι εργάτες απορρίπτοντας την τρομοκρατία και τους τυχοδιωκτισμούς, σαν μέθοδο αγώνα, καλούνται να συνενώσουν τις δυνάμεις τους σε ένα ισχυρό πανεργατικό μέτωπο. Δεν υπάρχει καλύτερη μέθοδος αγώνα από την ενιαία και μαζική λαϊκή κινητοποίηση.
Η συνδιασκεψη καλεί το συντεχνιακό κίνημα να επαγρυπνεί, να μη αφήσουμε ούτε ένα εργάτη να πέσει στην παγίδα τυχοδιωκτών και εχθρών των εργατών και του λαού.
Να μη αφήσουμε να κτυπηθεί το λαϊκό κίνημα, να προστατεύσουμε την ενότητα των εργατών και του λαού.
Να μη αφήσουμε να κτυπηθεί το λαϊκό κίνημα, να προστατεύσουμε την ενότητα των εργατών και του λαού, να διεκδικήσουμε και να περιφρουρήσουμε τις δημοκρατικές του ελευθερίες".
Ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ Εζεκίας Παπαϊωάννου κατάγγειλε μάλιστα τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και διεθνώς, μέσω μεγάλου αμερικανικού πρακτορείου ειδήσεων ως διασπαστή και τον κάλεσε να εγκαταλείψει τη διασπαστική του πολιτική και την πολιτική υποταγής έναντι των ξένων και να δεχθεί ενιαίο αγώνα με το ΑΚΕΛ.
Εν συνεχεία και σήμερα…….
Δύο φορές, 24η και 29η τρ. ο κ. Ά. Κυπριανού, στο Ράδιο Πρώτο, υποστήριξε ότι τη Γραμμή της Ένωσης του 1964, το κόμμα του, την αποκήρυξε στην «αυτοκριτική» του 1965! Ιδού λοιπόν η «Χαραυγή» του ΑΚΕΛ, Τρίτης 27ης Ιουνίου 1967 (δύο μήνες μετά την επιβολή της Χούντας) που δημοσίευε και την αγόρευση του τότε ΓΓ του ΑΚΕΛ Εζεκία Παπαϊωάννου στην ολομέλεια της Βουλής της προηγούμενης μέρας: «Οφείλομε να συμβάλομε όλοι με όλες μας τις δυνάμεις για να αποφύγομε τον διαμελισμό [και] διαδήλωσε ακόμη μία φορά, με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο την εμμονή του κόμματος τη εργατικής τάξης στο αίτημα της γνήσιας ΕΝΩΣΗΣ χωρίς εδαφικά, διοικητικά ή άλλα ανταλλάγματα, αίτημα το οποίο υιοθέτησε ομοφώνως η Βουλή με ψήφισμα το οποίο ενέκρινε στις 30 Ιουνίου 1964». Από την 1η σελ. της «Χ» 27.6.67 κι οι αγορεύσεις του τότε Προέδρου της Βουλής Γλ. Κληρίδη και των βουλευτών Λέλλου Δημητριάδη, Γ. Τζιρκώτη, Ν. Κόσιη και Β. Λυσσαρίδη. Στην 4η σελ. τ’ ομόφωνο ΨΗΦΙΣΜΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ:
«Η Βουλή των Αντιπροσώπων, διερμηνεύουσα τους προαιωνίους πόθους του Ελληνισμού της Κύπρου και διαδηλούσα την αμετάκλητον απόφασίν του διά σύντομον εθνικήν αποκατάστασιν, ΔΙΑΚΗΡΥΤΤΕΙ ότι: (α) Παρά τας οιασδήποτε αντιξόους περιστάσεις, δεν θα αναστείλει τον νυν διεξαγόμενον μετά της ομοθύμου συμπαραστάσεως ολοκλήρου του Πανελληνίου αγώνα του, μέχρις ότου, ο αγών αυτός ευοδωθή διά της άνευ ενδιαμέσου τινός σταθμού ΕΝΩΣΕΩΣ ενιαίας και ολοκλήρου της Κύπρου μετά της Μητρός Πατρίδος. (β) Θα συμβάλη με όλα τα εις την διάθεσίν της μέσα εις την προαγωγήν του κλίματος ψυχικής ενότητος μεταξύ του Ελληνικού Κυπριακού λαού και του της Μητρός Πατρίδος ως και εις την στενήν συνεργασίαν μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου, απαραιτήτου προϋποθέσεως διά την ευόδωσιν του Εθνικού μας Αγώνος» («Χ» 27.6.1967).
Ο γ.γ του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού καλεσμένος στην εκπομπή του ΡΙΚ την Πέμπτη το βράδυ (19/1) σε συζήτηση για το Κυπριακό δήλωσε ανάμεσα σε άλλα ότι «εμείς δεν θεωρούμε ότι η Κύπρος είναι Ελληνική».
«Το ΑΚΕΛ είναι κόμμα πατριωτικό και το έχει αποδείξει διαχρονικά. Το ΑΚΕΛ ενδιαφέρεται και ο τόπος μας και ο λαός μας να επιβιώσει σε αυτή τη γη που μας γέννησε. Θεωρούμε όμως ως λαό της Κυπριακής Δημοκρατίας και τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους. Δεν θεωρούμε ότι η Κύπρος είναι Ελληνική, όπως θεωρούν κάποιοι οι οποίοι με την μεγαλύτερη ευκολία είναι έτοιμοι να ξεπουλήσουν ένα μεγάλο μέρος για να μείνει ένα κομμάτι της Κύπρου το οποίο να είναι αμιγώς Ελληνικό…».
Πρόσθετο πληροφοριακό. Του Σάββα Ιακωβίδη.
Γιατί όλοι εξανίστανται με τις ανθελληνικές δηλώσεις του Γ.Γ. του ΑΚΕΛ αλλά και ότι προτιμά έναν αριστερό Τουρκοκύπριο, για Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρά έναν δεξιό Ελληνοκύπριο; Φαίνεται ότι δεν παρακολουθούν τις θέσεις του ΑΚΕΛ. Ο Άντρος Κυπριανού, με τις δηλώσεις του στο ραδιοσταθμό του «Πολίτη», επιβεβαίωσε τη διαχρονική συνέπεια του κόμματός του σε αναλλοίωτες διακηρύξεις. Τι είναι το ΑΚΕΛ;Είναι ένα κομμουνιστικό κόμμα, που επιμένει ακόμα να θητεύει στο μαρξισμό-λενινισμό. Οι ΑΚΕΛικοί, εξ απαλών ονύχων, εμποτίζονται μεταξύ πολλών άλλων, πρώτον, με τις διεθνιστικές ιδέες και τους υποβάλλουν ότι είναι Κύπριοι, τελεία. Γι’ αυτό ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ είπε: «Δεν θα ήθελα να έχω έναν δεξιό Ελληνοκύπριο για Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας και θα προτιμούσα να έχω έναν αριστερό Τ/κύπριο». Και εξήγησε:Οι πολιτικές που θα ακολουθήσει ένας αριστερός Τ/κύπριος είναι πιο κοντά στις πολιτικές, που ο ίδιος θα ήθελε να ακολουθηθούν. Έστω και αν το ΑΚΕΛ στήριξε δεξιούς ή κεντροδεξιούς Προέδρους -Μακάριος, Κυπριανού, Τάσσος- ουδέποτε απέκρυψε τις αριστερές καταβολές του ούτε τη διεθνιστική φιλοσοφία του. Το ΑΚΕΛ είναι συνεπές στις θέσεις του. Γι’ αυτό ανέκαθεν πάλεψε για συνεργασία με τους Τ/κ, τους οποίους, ακόμα και λίγους μήνες μετά την τουρκική εισβολή, αποκαλούσε αδελφούς του, ενώπιον του οργισμένου Μακαρίου. Πιστεύει στην επαναπροσέγγιση. Θεωρεί τους Τ/κ ως παιδιά της ίδιας πατρίδας, έστω και αν προχθές ο κατοχικός Έρογλου παραδέχθηκε ότι οι Τ/κ είναι επήλυδες, δηλ. απόγονοι των εισβολικών τουρκικών στρατευμάτων, που κατέλαβαν την Κύπρο το 1571. Το ΑΚΕΛ, παρά τις φραστικές τοποθετήσεις του, ουδέποτε ανέχθηκε κάθε τι το ελληνικό. Θυμηθείτε: Ο Πρόεδρος Χριστόφιας είχε καθυβρίσει την Ελλάδα ως *«ξιπετσιμένον κουρκουτάν». Ομολόγησε δημόσια ότι κομμουνιστής γεννήθηκε και κομμουνιστής θα πεθάνει. Και εξομολογήθηκε στον Άσαντ της Συρίας ότι οι Έλληνες της Κύπρου είναι πιο κοντά στους Σύριους παρά στους Έλληνες. Ο Δ. Χριστόφιας μίλησε για εισβολή της Ελλάδας στην Κύπρο. Προτιμούσε τον κατοχικό Ταλάτ επειδή, τάχα, ήταν ιδεολογικά συγγενείς και… σύντροφος. Ανέκαθεν το ΑΚΕΛ ενισχύει παντοιοτρόπως το Τουρκικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα επειδή είναι αριστερό. Θυμηθείτε, επίσης, όσα λέχθηκαν και δεν διαψεύστηκαν πριν από καιρό ότι με τις γενναιόδωρες υποχωρήσεις τους, Χριστόφιας και ΑΚΕΛ θα προετοίμαζαν συνεχή αριστερή πλειοψηφία στις ελεύθερες και στις κατεχόμενες περιοχές, ώστε ποτέ να μην επιτραπεί στη Δεξιά ή στην Κεντροδεξιά να κυβερνήσει την ομόσπονδη Κύπρο.
*Για την Ελλάδα μας…ξιπετσισμένος κουρκουτάς. Υποτιμητική έκφραση ξιπετσισμένος = χωρίς δέρμα – πέτσα, κουρκουτάς = σαύρα – ερπετό.
Για το ΑΚΕΛ ….Χαμαιλέοντας που αλλάζει χρώματα ανάλογα με το περιβάλλον.
Με αφορμή την προεκλογική εκστρατεία, το ΑΚΕΛ ανέσυρε και πάλι τον άθλιο διαχωρισμό των πολιτών σε δημοκράτες και πραξικοπηματίες, με επίμονη αναδρομή στο θλιβερό παρελθόν.
Γιατί, λοιπόν, θα ορρωδούσε στην επιλογή αριστερού Τ/κ ως Προέδρου, αντί ενός δεξιού;
Οι δηλώσεις Α. Κυπριανού συνιστούν ηχηρό χαστούκι ειδικά για τον ΔΗΣΥ που, για δύο χρόνια, στήριζε την καταστροφική πολιτική Χριστόφια. Τώρα εισπράττει ξανά το «ευχαριστώ».
Το ΑΚΕΛ δεν αλλάζει. Δεν πρόκειται να αλλάξει. Έχει την κοσμοθεωρία του, την κομμουνιστική φιλοσοφία του, τις ανθελληνικές ιδεοληψίες του, τις αντιδεξιές προκαταλήψεις του, τις αριστερές παρορμήσεις του.
Κάνει τη δουλειά του, μένοντας αγκιστρωμένο στο 1917.
Έτσι πιστεύει, έτσι ενεργεί. Τα κεντροδεξιά κόμματα και ειδικά ο ΔΗΣΥ, αντί να εξανίστανται, να απορούν και να οργίζονται, ας εξηγήσουν στους πολίτες πώς θα ανακόψουν τα σχέδια του ΑΚΕΛ, όχι μόνο για την Προεδρία, εκ περιτροπής ή και με Τ/κ, αλλά και για πολλά μεγάλα ζητήματα, όπου επελαύνει ασύδοτος ο ΑΚΕΛικός οδοστρωτήρας.
* ΠΗΓΗ: »ΣΗΜΕΡΙΝΗ»
Αυτονόητα τα συμπεράσματα……..
Π.Β. Συγγραφέας – Ποιήτρια.
_________________________________
From: Antonis Antonas
