Του Υποστρατήγου ε.α. Κωνσταντίνου Αργυροπούλου
Τα όσα συμβαίνουν στις ημέρες μας -καθώς πιστεύω- είναι εκτός πάσης λογικής. Και εξηγούμαι. Ο Τούρκος συνιστά έναν εχθρό, ο οποίος ουδέποτε στην μεταξύ της φυλής των Ελλήνων και των Μογγόλων επαφή και στην καταναγκαστική τους γειτνίαση από τον VI μ.Χ. αιώνα, έχει να επιδείξει ένα κάποιο ανθρώπινο πρόσωπο. Είναι βάρβαρος στην συμπεριφορά του και απέχει από οιαδήποτε σχέση εμπιστοσύνης και αποδεκτικότητας από τον πολιτισμένον δυτικόν κόσμον. Αυτή είναι η μία παράμετρος σειράς συλλογισμών της κοινής λογικής. Η κοινή λογική αποφαίνεται, ότι ο Τούρκος είναι Τούρκος και θα παραμείνει Τούρκος εις τους αιώνας. Επίσης η στάση των Ελλήνων είναι αποκρυσταλλωμένη, ως προς τις εκδηλούμενες σκέψεις, συναισθήματα και προσδοκίες του ανατολίτη. Είναι επιφυλακτική, πλήρης περιεργείας και σωρείας ερωτημάτων. Ωστόσο το πρόβλημα είναι αλλού. Ευρίσκεται στην πλευρά του «Δυτικού Πολιτισμού».
Στην προσπάθεια κατανοήσεως του προβλήματος, ας αναφερθούμε στην διάσκεψη κορυφής των Βρυξελλών 10-11 Δεκεμβρίου 2020. Υπήρξε «ομόφωνη» απόφαση των ηγετών των κρατών/μελών της ΕΕ δηλώνουσα την ανάρμοστη στάση της Τουρκίας και επιφυλάσσεται να προβεί σε κυρώσεις μετά τρίμηνον αφ’ἣς η Τουρκία -στο μεταξύ- δεν συμμορφώσει την συμπεριφοράν της έναντι Κύπρου και Ελλάδος. Αλλ’όμως παρόμοια απόφαση είχε ληφθεί και τρεις μήνες ενωρίτερον. Συνεπώς, ο νους και του πλέον αδαούς περί τα γεωπολιτικά και γεωοικονομικά τεκταινόμενα καταλαβαίνει, ότι η ΕΕ δεν έχει σκοπό να απεμπολήσει τα οικονομικά συμφέροντα ενίων εταίρων τιμωρώντας την Τουρκία.
Και το ερώτημα είναι βασανιστικό. Τελικά ποίος είναι ο εταίρος στην ΕΕ, η Ελλάδα και η Κύπρος ἢ η Τουρκία; Κι αν δεν το θέσουμε με όρους οικονομικών συμφερόντων, τότε το ερώτημα είναι, πού βρίσκεται ο Δυτικός Πολιτισμός, ο οποίος πρεσβεύει αξίες, δημοκρατίες, ελευθερίες και λοιπά ευάκουστα, όταν η Τουρκία απαξιοί τα τοις πάσιν αρεστά και ασεβεί στα ανθρώπινα δικαιώματα; Όταν σαν μουσουλμανική χώρα απειλεί με ισλαμική κατάκτηση την Ευρώπη; Όταν δεν αναγνωρίζει το διεθνές δίκαιο παρά μόνον, όταν το δίκαιο αυτό είναι συμβατό με τις επιδιώξεις της; Τί τελικά είναι οι Ευρωπαίοι για εμάς που πιστεύουμε στην ΕΕ; Τί είναι το ΝΑΤΟ για εμάς τους πιστούς του συμμάχους;
Ένα πρώτο αποφαντικό. Δεν υπάρχουν προθέσεις εμπράκτου αρωγής εκ μέρους ΕΕ και ΝΑΤΟ, πλην μιας ανεξόδου ρητορικής. Και εάν σταματούσαν στην ρητορική, τούτη η ιδαιτερότητα των οικονομικο-πολιτικών εταίρων (ΕΕ) και συμμάχων (ΝΑΤΟ) θα χαρακτηρίζονταν, ως αδυναμία επιλύσεως διαφορών. Ωστόσο οι εταίροι μας οι Ευρωπαίοι μάς παρεκίνησαν (ώθησαν και πίεσαν) να προβούμε σε διερευνητικές επαφές γνωρίζοντας, ότι η ελληνική κυβέρνηση θα αποδειχθεί πιστή τοις κείνων ρήμασι. Όμως και ο τελευταίος βεβλαμμένος νους καταλαβαίνει, ότι ουδέποτε μία κυβέρνηση που σέβεται τους ψηφοφόρους ομοεθνείς της οδηγείται σε ομιλίες με αποκλειστικό σκοπό την παραχώρηση εθνικής περιουσίας και όχι εθνική διεκδίκηση πλέον του ήδη υφισταμένου τίτλου ιδιοκτησίας (Ελληνική επικράτεια) για κάτι που ιστορικά είναι καταχωρημένο, ως αλύτρωτη Ελλήνων γη.
Όντες μόνοι, είναι απορίας άξιον, γιατί εδώ και μισόν αιώνα δεν έχουμε ισχυροποιήσει την ασφάλειά μας ἢ έστω την αποτρεπτική μας ικανότητα, ώστε να αμυνόμεθα ἢ και να διεκδικούμε αναλόγως ισχύος; Ποία η δικαιολογία των μπλε, πράσινων, ροζέ και λοιπών χρωμάτων της ίριδος, οι οποίοι μας έχουν χωρίσει σε αριστερούς, δεξιούς, κεντρώους και άλλες εκδόσεις υστερούντων γνωσιακά ιδεοπλήκτων και λοιπών χαχόλων, δεδομένου, ότι όλοι τούτοι οι 300 αποτελούν ένα κόμμα; Αυτό το κόμμα εκμεταλλεύσεως των αγαθοπίστων και των υπνωτισμένων κυρίως ένεκα των ελεγχομένων από ολίγους επιτηδείους media των ψυχοδιαστροφικών και ιδεοστρεβλωτικών επινοήσεων.
Την ιστορία γράφουν οι εκάστοτε εγκαταβιούντες σε τούτον το ταλαίπωρο ελληνικό χώρο. Κι εμείς οι σημερινοί αποδεικνυόμεθα ανάξιοι να συνεχίσουμε την συγγραφή της Ελληνικής Ιστορίας με πρόσημο θετικό. Είμεθα η γενιά των ουραγών μέσα στην παγκόσμιο νοόσφαιρα. Σερνόμαστε πίσω από πολιτικούς, οι οποίοι μπορούν και καταπείθουν τους αποβλακωμένους, ότι η νέα τάξη πραγμάτων είναι μία αναγκαιότης για να προχωρήσουμε στο μέλλον.
Ποίος τέλος πάντων είναι υπεύθυνος για όλα τα δεινά που μαστίζουν την χώρα; Μα και βέβαια εμείς! Εμείς οι διαβόητοι υποκριτές, οι οποίοι παραπονούμεθα διαρκώς, ότι είμαστε τα αθώα θύματα όλων των άλλων πλην ημών αυτών. Και γιατί παρακαλώ είμαστε εμείς υπεύθυνοι θα ρωτήσει κάποιος. Διότι ψηφίζουμε εκείνους που μυθολογούν πλάθοντας όνειρα προς ανακούφιση των κατατρεγμένων, των αναξιοπαθούντων, των ελαφρονόων και των εθελοτυφλούντων. Ψηφίζουμε αυτούς που παρέδωσαν την Μακεδονία στους Σλάβους, οι οποίοι δεν παύουν να είναι διεκδικητές και Ελληνικού εδάφους και Ελληνικής Ιστορίας. Ψηφίζουμε αυτούς οι οποίοι ομοφωνούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση στο χαϊδολόγημα του Τούρκου.
Και δηλαδή, τι έπρεπε να κάνουν οι πολιτικοί μας στο θέμα αυτό;
Να σύρουν την Γερμανία, την Ισπανία, την Ιταλία σε διεθνή δικαστήρια, ως έχουσες ποινική ευθύνη για εξοπλισμό αλλοτρίας χώρας, η οποία χώρα απειλεί με casus belli Ελλάδα και Κύπρο, χώρες μέλη της ΕΕ. Τι πιο προδοτικό για Έλληνες πολιτικούς που συναινούν για μια επικείμενη ελληνική τραγωδία; Συνεπώς, ποίος είναι υπεύθυνος; Είμαστε εμείς όλοι οι οποίοι τους ανεχόμεθα και τους ψηφίζουμε και τους ξαναψηφίζουμε!
