Αὐτή τήν ὥρα, ἐκφράζοντας τήν λύπη μας, πού ἡ Ἁγιά Σοφιά ἔγινε τζαμί, χτυπᾶνε οἱ καμπάνες τῶν ἐκκλησιῶν μας, ὅπως χτυπᾶνε τήν ἡμέρα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς. Ἔτσι διέταξαν οἱ ἀξιωματοῦχοι τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. Χωρίς πολλά πολλά λόγια καί ἐπεξηγήσεις. Ὅ, τι καταλάβει ὁ καθένας...!
Ποιός νά μιλήσει σήμερα γιά τούς πραγματικούς λόγους ἁπώλειας τῆς Ἁγιᾶς Σοφιᾶς; Ποιός νά μιλήσει γιά τίς ἁμαρτίες μας, γιά τήν ἀμετανοησία μας, γιά τήν δικαία ὀργή τοῦ Θεοῦ, γιά τιμωρία καί κόλαση; Σχεδόν κανένας! Αὐτά τά πράγματα τραυματίζουν, λένε, τίς εὐαίσθητες ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Πρέπει νά λέμε πράγματα μαλακά καί εὐχάριστα.
Ὅσο καί νά χτυπᾶνε πένθιμα οἱ καμπάνες, τίποτε δέν πρόκειται νά ἀλλάξει, ἐάν δέν νοιώσουμε, ὅτι χτυπᾶνε ὄχι γιά τόν χαμό τῆς Ἁγιᾶς Σοφιᾶς, ἀλλά γιά τήν ἁπώλεια τῆς ψυχῆς μας ἀπό τό βάρος τῶν ἀνεξομολόγητων ἀμαρτιῶν καί τῆς προδοσίας τῆς Πίστεως τῶν Ἁγίων μας Πατέρων…
ΦΜ
