Άρθρο
Γνώμης του Ευάγγ. Αθανασιάδη
Πάντα
στις δύσκολες στιγμές του Έθνους,
όλοι
έστρεφαν το βλέμμα προς την Ελίτ της κοινωνίας:
Η
Ακαδημία Αθηνών, οι Διανοούμενοι, οι Λόγιοι,
οι
Πανεπιστημιακοί, οι Ανώτατοι Δικαστικοί, οι Στρατηγοί,
οι
Διπλωμάτες, οι Διακεκριμένοι Αρθρογράφοι,
ο
κόσμος των Τεχνών και... και...
Και
πάντα υπήρχαν κάποιες μορφές που έδειχναν τον δρόμο...
Τώρα
παντελής αφωνία... "απέσβετο και το λάλον ύδωρ"*
Σήμερα,
αυτό το καθημαγμένο Έθνος ήλθαν
να
το σώσουν και να το εκφράσουν:
ο
Σλούκας και ο Αλεξανδρής.
(που
είναι ο Διπλωματικός, Δικαστικός και Δικηγορικός κόσμος να τους στηρίξει;;)
Ίσως
μόνο στους αθλητές έμειναν
αντανακλαστικά
και αγωνιστικότητα...
Ανεχόμαστε
τα πάντα, έχουν αλλοτριωθεί και αμβλυνθεί τα κριτήριά μας;;..
Έχει
καμφθεί η θέλησή μας, έχουμε υποστείλει την Ελληνικότητά μας;;...
έχει
μαλθακεύσει η μαχητικότητά μας;;..
Καλά
για τους πολιτικούς πλέον, ούτε λόγος...
Και
ας μην αναφερθούμε σε κάτι βαρύγδουπους...
Μήπως
πρέπει να προβληματιστούμε όλοι;;...
ΥΓ*.
"έχει στερέψει και το νερό που
μιλάει", απόσπασμα από τον τελευταίο χρησμό της Πυθίας.
