http://roykoymoykoy.blogspot.gr/
Εντύπωση άσχημη μου έκανε, μια χτεσινή δημοσίευση, όπου μια παλαιά μεγάλη φωτογραφία σε κάδρο μιάς κυρίας, βρέθηκε πεταμένη στα σκουπίδια. Λογικά, πρέπει να ήταν η γιαγιά ή η μητέρα αυτών που την πέταξαν. Συγχρόνως, ήρθε στο μυαλό μου μια άλλη εικόνα, που ο ίδιος έζησα. Πρίν από 15 περίπου χρόνια, απέναντι από το πατρικό μου σπίτι ζούσε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, ο δε άνδρας ήταν απόστρατος αξιωματικός.Κάποια στιγμή, ο άνδρας πέθανε. Σε τρείς μέρες μετά το θάνατό του, οι κάδοι σκουπιδιών που είναι ακριβώς απέναντι, ήταν γεμάτοι από τα προσωπικά του αντικείμενα, καθώς και πάνω από 100 βιβλία, κυρίως στρατιωτικά της Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού. Βέβαια, τα περισσότερα από αυτά, πήγαν διάφοροι και τα περιμάζεψαν. Σίγουρα, ανάλογα περιστατικά συμβαίνουν σε πολλές οικογένειες, αναδεικνύοντας την έλλειψη πνεύματος οικογένειας και την ηθική αναλγησία πολλών από εμάς. Τίποτα δεν είναι τυχαίο! Όλοι, όσοι έχουμε μια κάποια ηλικία που προδικάζει την λήξη της πορείας μας σε κάποια χρόνια ( ελπίζω αρκετά…) ίσως έχουμε τον προβληματισμό ( μαζί με πολλούς άλλους…) για το τι θα γίνουν τα πράγματά μας, αυτά που με αγάπη μαζέψαμε μια ολόκληρη ζωή. Ελπίζω, να μην έχουν την τύχη της παλαιάς φωτογραφίας, ή των προσωπικών αντικειμένων του εα αξκού που σας περιέγραψα παραπάνω. Είναι θέμα αγάπης, αναμνήσεων, νοσταλγίας, παιδείας…. Πρίν από 20 περίπου χρόνι, ανακάλυψα σε μια γωνιά στο πατρικό μου, μια μεγάλη φωτογραφία ( 40 Χ 60) του 19ου αιώνα. Ο πατέρας μου, μου είπε πως ήταν ο παππούς του, ο προπάππους μου δηλαδή. Την φωτογραφία την συντήρησα επαγγελματικά, την έβαλα σε κάδρο και τώρα κοσμεί τον τοίχο του σπιτιού μου, πρώτη και μεγαλύτερη από άλλες οικογενειακες φωτογραφίες. Ήταν ο προπάππους μου! Οι ρίζες μου! Οι καταβολές μου!
Αυτά τα πράγματα, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ!
