30.12.16

Εγώ δεν ξέρω... αλλά...


                                                                       

Eγώ δεν ξέρω τι είναι ποίηση
(λένε πως ανήκει στους προνομιούχους),
αλλά ξέρω πως όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται, λίγο ή πολύ,
φιλόσοφοι, καλλιτέχνες κι εφευρέτες.
Οι δυσκολίες, όμως, της ζωής, σιγά - σιγά,
στομώνουν το ταλέντο και τις ικανότητές τους.

Εγώ δεν ξέρω τις διαφορές,
ανάμεσα στην πείνα και τη σκλαβιά,
αλλά ξέρω πως ο άνθρωπος ,
που δεν έχει το πιο απαραίτητο στη ζωή, το φαγί,
καταντάει σκλάβος στην πείνα του,
όπως οι παθιασμένοι στα πάθη τους.
Τότε, κι η ελευθερία του καταντάει γαυγίσματα...


Εγώ δεν ξέρω το πρόσωπο της αδικίας
(στα σίγουρα είναι άσκημο),
αλλά ξέρω πως η αδικία μοιάζει
με το φοβιτσιάρικο εκείνο σκυλί,
που όταν του δείξεις φόβο,
παίρνει θάρρος και σου ορμάει...

Εγώ δεν ξέρω γιατί γυρίζει η γη
(καθόλου δε με πειράζει),
αλλά ξέρω πως αν δεν υπήρχαν τα σύννεφα,
ο ήλιος θα μοίραζε εξίσου σ’ όλους τις αχτίνες του.
Και τότε η φιλανθρωπία θα ’ταν βρισιά,
η εκμετάλλευση μια άγνωστη λέξη,
και στα σίγουρα η Λευτεριά, η Δικαιοσύνη
και η Ειρήνη θα ’ταν κανονικότητες.

Εγώ δεν ξέρω από οικονομία και κοινωνιολογία
(δεν τα πάω και τόσο καλά με τις θεωρίες),
αλλά ξέρω πως κανένας δε δικαιούται να’ χει δυο πουκάμισα,
όταν το δεύτερο λείπει από κάποιον άλλον.

Εγώ δεν ξέρω πως ζουν τα πλουσιόπαιδα
(δεν είχα τέτοια ατυχία),
αλλά ξέρω πως τα παιδιά του Κάτω Μπουλόνε,
στο Μπουένος Άιρες, φοβούνται να κοιμηθούν όταν ψιχαλίζει,
γιατί πλημμυρίζουν τα δωμάτιά τους,
και πως λιποθυμούν στους δρόμους απ’ την πείνα.

Αμαρτία... Αργεντινή!



Γιώργος Μακρίδης

Λογοτέχνης-Θεατρικός Συγγραφέας
-Αυστραλία-