Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
«Καλά κάνει ο κ. Πανούσης και λέει τα αυτονόητα που
δυστυχώς- ακόμη και αυτά- στο κυβερνητικό στρατόπεδο είναι περιζήτητα» αναφέρει
το Ποτάμι, σε ανακοίνωσή του για το άρθρο-φωτιά του αναπληρωτή υπουργού
Προστασίας του Πολίτη.
Και τι γίνεται τώρα, που η έκρηξη στις σχέσεις στελεχών του
Σύριζα μεταξύ τους λόγω ποολυγλωσσίας
αγγίζει τα όρια της γενικευμένης κρίσης; Το γνωστό πια σε όλους άρθρο
του κ. Πανούση και κυρίως η ρητορική του
ερώτηση αν «Αριστερή Διακυβέρνηση
σημαίνει ανοχύρωτη χώρα;», άναψε νέες φωτιές στο Μαξίμου, που προσπαθούσε να
διαχειριστεί τα προβλήματα στις σχέσεις Πανούση-Βούτση «μετακομίζοντας» τον
πρώτο στο υπουργείο Δικαιοσύνης, μετά την εισβολή των αντιεξουσιαστών στο
προαύλιο της Βουλής.
Ο κ. Πανούσης φέρεται
να επιθυμεί να εφαρμοστεί ο Νόμος, κυρίως στις περιπτώσεις που θίγονται
δικαιώματα άλλων πολιτών ή δημιουργούνται προβλήματα δημόσιας ασφάλειας. Από
την πλευρά του, ο «συνάδελφός του κ.
Βούτσης – για να μη μιλήσουμε για την κυρία Κωνσταντοπούλου δηλαδή- εμφανίζεται
αντίθετος και δεν συμφωνεί με την επέμβαση της Αστυνομίας, σε παρόμοιες
περιπτώσεις.
Έτσι λοιπόν, η ανακοίνωση του «Ποταμιού» ακούγεται πολύ
εύστοχη και φυσικά αναδεικνύει όχι μόνο την περίπτωση του καθηγητού Πανούση
αλλά και άλλων μελών της Κυβέρνησης Τσίπρα . Αναδεικνύει και σοβαρές διαφορές
και μεταξύ άλλων στελεχών του
κυβερνητικού σχηματισμού που κέρδισε μεν – περίπου δια περιπάτου- τις εκλογές,
κυρίως γιατί στηρίχτηκε και σε μια «νέα
αντίληψη» κομματικής συγκρότησης , επενδύοντας
εύγλωττα και στην κοινωνικοπολιτική
διαφορετικότητα των υποψηφίων του και δίνοντας στους απογοητευμένους
ψηφοφόρους την εικόνα του «καινούργιου».
Ένας νέος αρχηγός, μια καινούργια πολιτική αντίληψη, μια
ανανέωση που πάντα θρέφει την ελπίδα ιδίως
σ΄ένα δυστυχή, απογοητευμένο λαό που αυτό ακριβώς επιζητούσε: Το… κάτι
άλλο.
Τελικά, φοβάμαι ότι η δραστηριοποίηση πολλών και
διαφορετικών προσωπικοτήτων στο εκτελεστικό έργο μιας κυβέρνησης που εξελέγη
βάσει συγκεκριμένων προδιαγραφών τις οποίες μόλις ανέλαβε να υλοποιήσει,
προέκυψε… ύφαλος. Άλλα πιστεύει και επιχειρεί προσπαθεί να εφαρμόσει ο ένας και
άλλα ο άλλος, ίσως χωρίς να έχουν καν διαβάσει το πρόγραμμα του κόμματος με το
οποίο εξελέγησαν.
Θυμάμαι λοιπόν εκείνη την
προσπάθεια του Γιάγκου Πεσματζόγλου με το Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού
(ΚΟΔΗΣΟ) το οποίο ιδρύθηκε το ’79 κυρίως
από στελέχη της διασπασμένης ΕΔΗΚ και
έχοντας ήδη εκλεγμένους βουλευτές,
είχε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Μόλις όμως φτάσαμε και πάλι σε εκλογές, οι
ιθύνοντες χρησιμοποίησαν το …παιχνιδιάρικο διαφημιστικό σλόγκαν «Μήπως είσαι
ΚΟΔΗΣΟ ;».
Τελικά… κανείς δεν ήταν ΚΟΔΗΣΟ. Ούτε οι υποψήφιοι του.
