Ἡ ποντιακὴ εἶναι μία ἀπὸ τὶς λίγες διαλέκτους τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ποὺ σχετίζονται τόσο ἄμεσα μὲ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γλώσσα. Σήμερα, μὲ τὴ γεωγραφική της ἔννοια δὲν ὑφίσταται πλέον, ὅμως ἀκόμη καὶ τώρα, παρὰ τὸ ὅτι πέρασε σχεδὸν ἕνας αἰῶνας ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Ποντιακὸς Ἑλληνισμὸς ἐκπατρίστηκε, ἐξακολουθεῖ νὰ ὑπάρχει σὲ πολλὲς περιοχὲς τῆς πατρίδας μας καὶ κυρίως στὴ Μακεδονία, ὅπου διαβιοῦν ἀμιγεῖς ποντιακοὶ πληθυσμοί. Ὁ γλωσσολόγος Ἄνθιμος Παπαδόπουλος, προβλέπει ὅτι μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου θὰ συμβεῖ ἡ πλήρης γλωσσικὴ ἀφομοίωσή της μὲ τὴν ἐπίδραση τῆς νεοελληνικῆς γλώσσας καὶ θὰ καταταγεῖ στὴν κατηγορία τῶν νεκρῶν γλωσσῶν.
Σήμερα ἡ ποντιακή, ὅπως καὶ κάθε νεοελληνικὴ διάλεκτος ἢ ἰδίωμα, δὲν εἶναι ἀποκλειστικὸ ὄργανο καθημερινῆς ἐπικοινωνίας παρὰ μόνο μίας μικρῆς μερίδας ἀνθρώπων, κι αὐτοὶ στὸ μέλλον θὰ εἶναι ὅλο καὶ λιγότεροι.
Ἐδῶ ἔρχονται οἱ Σύλλογοι νὰ παίξουν τὸν ρόλο γιὰ τὸν ὁποῖο εἶναι ταγμένοι. Νὰ καταφέρουν νὰ μεταλαμπαδεύσουν τὴν κουλτούρα τῶν προγόνων μας σὲ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερες ἐπερχόμενες γενιές. Καὶ ὅταν λέμε κουλτούρα ἐννοοῦμε τὰ ἤθη καὶ ἔθιμα, τὴν παράδοση, τὴν ἱστορία καὶ τὴ διάλεκτο ἐπικοινωνίας μεταξύ τους.
Ὅλα αὐτὰ μποροῦν νὰ παραμείνουν στὴ συνείδηση τῶν ἐπερχόμενων γενεῶν μέσα ἀπὸ τὰ τραγούδια, τοὺς χορούς, τὶς ἐκδηλώσεις καὶ τὸ θέατρο. Τὸ αἰσιόδοξο μήνυμα τῆς συμμετοχῆς τῆς νεολαίας μας μᾶς δίνει ἐλπίδα γιὰ τὴ συνέχιση τῆς παράδοσης.
Ε.ΡΩ.
www.romnios.g
