Ν. Λυγερού
Η εκπαίδευση είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας. Όχι διότι πρέπει να το λύσει μα γιατί πρέπει να ζήσει με αυτό και να το χρησιμοποιήσει ως λύση για άλλα προβλήματα πιο σοβαρά όσον αφορά στο κόστος που προκαλούν σε σχέση με τους ψηφοφόρους. Για την κοινωνία η αξία του προβλήματος προέρχεται από το κέρδος που μπορεί να βγάλει λύνοντάς το ή ακόμα καλύτερα από την εντύπωση ότι το έλυσε. Η εκπαίδευση δεν είναι ουσιαστική για την κοινωνία διότι αφορά μόνο και μόνο το μέλλον ενώ η κοινωνία ασχολείται μόνο και μόνο με το παρόν. Ο ορίζοντάς της είναι μικρός. Πρέπει να επιβιώσει καθημερινά. Ενώ η εκπαίδευση ζει μέσα στο αύριο.
Συνεπώς είναι ένα ουσιαστικό λάθος να ενσωματωθεί η εκπαίδευση στα κοινωνικά προβλήματα. Η κοινωνία όχι μόνο δεν είναι σε θέση να λύσει το πρόβλημα της εκπαίδευσης αλλά δεν της συμφέρει. Η κοινωνία αναζητά την ισορροπία ενώ η εκπαίδευση είναι θέμα αλλαγής. Η εκπαίδευση έχει ανάγκη τον άνθρωπο ενώ η κοινωνία το άτομο. Ο στόχος της εκπαίδευσης είναι να δημιουργεί τον άνθρωπο μέσω του ατόμου που της προσφέρει η κοινωνία. Το μοντέλο της εκπαίδευσης βασίζεται στις ανθρώπινες σχέσεις ενώ η κοινωνία κάνει χρήση των σχέσεων ιεραρχίας μέσα σε ένα ανώνυμο πλαίσιο. Η εκπαίδευση δημιουργεί την έννοια του ανθρώπου μέσω της αξιολογίας και η κοινωνία αφαιρεί κάθε ανθρώπινο στοιχείο από το άτομο.
Με όλα αυτά τα αντιφατικά στοιχεία είναι δύσκολο για τη νοημοσύνη να αποδεχθεί ότι όντως η κοινωνία επιδιώκει να λύσει τον προβληματισμό της εκπαίδευσης. Άρα πρέπει το θέμα να αλλάξει ριζικά όσον αφορά στο πλαίσιο επίλυσης.
Η εκπαίδευση έχει μία αξία εξαιτίας της ανθρωπιάς που εμπεριέχει.
Είναι η βάση της και το θεμέλιό της.
Δίχως την ανθρωπιά ο δάσκαλος εκφυλίζεται και γίνεται πια ένας απλός καθηγητής που χρειάζεται το σύστημα για να επιβιώσει.
Δεν μπορεί πια ούτε να έχει τον ρόλο του Σωκράτη ούτε το επίπεδο του μέντορα. Ο σεβασμός του φοιτητή προέρχεται από το σύστημα και όχι από την αναγνώριση της αξίας.
Η εκπαίδευση βασίζεται στην ουσία στο ασύμμετρο διπολικό ζευγάρι του δασκάλου και του μαθητή με την ελεύθερη επιλογή του καθενός.
Αυτό το ζευγάρι ζει και έχει νόημα μόνο μέσα στην ανθρωπότητα και παραβιάζει τα κοινωνικά δεδομένα. Δημιουργεί επιπλέον ένα πλαίσιο προβληματισμού και αναθεώρησης των γνώσεων πράγμα το οποίο ανατρέπει de facto την κοινωνία.
Η εκπαίδευση χρειάζεται ελευθερία και νοημοσύνη διότι κανένα άλλο εργαλείο του ανθρώπου δεν του δίνει πρόσβαση στο μέλλον, στο συνεχόμενο μέλλον. Και αυτό μπορούμε να το πετύχουμε μέσω της έρευνας.
Αν η εκπαίδευση αγγίζει το παρόν όπως θα το ήθελε η κοινωνία, μετά από λίγο θα ζούσε στο παρελθόν.
Ενώ η εκπαίδευση παράγει τη μνήμη του μέλλοντος.
Η εκπαίδευση είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας. Όχι διότι πρέπει να το λύσει μα γιατί πρέπει να ζήσει με αυτό και να το χρησιμοποιήσει ως λύση για άλλα προβλήματα πιο σοβαρά όσον αφορά στο κόστος που προκαλούν σε σχέση με τους ψηφοφόρους. Για την κοινωνία η αξία του προβλήματος προέρχεται από το κέρδος που μπορεί να βγάλει λύνοντάς το ή ακόμα καλύτερα από την εντύπωση ότι το έλυσε. Η εκπαίδευση δεν είναι ουσιαστική για την κοινωνία διότι αφορά μόνο και μόνο το μέλλον ενώ η κοινωνία ασχολείται μόνο και μόνο με το παρόν. Ο ορίζοντάς της είναι μικρός. Πρέπει να επιβιώσει καθημερινά. Ενώ η εκπαίδευση ζει μέσα στο αύριο. Συνεπώς είναι ένα ουσιαστικό λάθος να ενσωματωθεί η εκπαίδευση στα κοινωνικά προβλήματα. Η κοινωνία όχι μόνο δεν είναι σε θέση να λύσει το πρόβλημα της εκπαίδευσης αλλά δεν της συμφέρει. Η κοινωνία αναζητά την ισορροπία ενώ η εκπαίδευση είναι θέμα αλλαγής. Η εκπαίδευση έχει ανάγκη τον άνθρωπο ενώ η κοινωνία το άτομο. Ο στόχος της εκπαίδευσης είναι να δημιουργεί τον άνθρωπο μέσω του ατόμου που της προσφέρει η κοινωνία. Το μοντέλο της εκπαίδευσης βασίζεται στις ανθρώπινες σχέσεις ενώ η κοινωνία κάνει χρήση των σχέσεων ιεραρχίας μέσα σε ένα ανώνυμο πλαίσιο. Η εκπαίδευση δημιουργεί την έννοια του ανθρώπου μέσω της αξιολογίας και η κοινωνία αφαιρεί κάθε ανθρώπινο στοιχείο από το άτομο.
Με όλα αυτά τα αντιφατικά στοιχεία είναι δύσκολο για τη νοημοσύνη να αποδεχθεί ότι όντως η κοινωνία επιδιώκει να λύσει τον προβληματισμό της εκπαίδευσης. Άρα πρέπει το θέμα να αλλάξει ριζικά όσον αφορά στο πλαίσιο επίλυσης.
Η εκπαίδευση έχει μία αξία εξαιτίας της ανθρωπιάς που εμπεριέχει.
Είναι η βάση της και το θεμέλιό της.
Δίχως την ανθρωπιά ο δάσκαλος εκφυλίζεται και γίνεται πια ένας απλός καθηγητής που χρειάζεται το σύστημα για να επιβιώσει.
Δεν μπορεί πια ούτε να έχει τον ρόλο του Σωκράτη ούτε το επίπεδο του μέντορα. Ο σεβασμός του φοιτητή προέρχεται από το σύστημα και όχι από την αναγνώριση της αξίας.
Η εκπαίδευση βασίζεται στην ουσία στο ασύμμετρο διπολικό ζευγάρι του δασκάλου και του μαθητή με την ελεύθερη επιλογή του καθενός.
Αυτό το ζευγάρι ζει και έχει νόημα μόνο μέσα στην ανθρωπότητα και παραβιάζει τα κοινωνικά δεδομένα. Δημιουργεί επιπλέον ένα πλαίσιο προβληματισμού και αναθεώρησης των γνώσεων πράγμα το οποίο ανατρέπει de facto την κοινωνία.
Η εκπαίδευση χρειάζεται ελευθερία και νοημοσύνη διότι κανένα άλλο εργαλείο του ανθρώπου δεν του δίνει πρόσβαση στο μέλλον, στο συνεχόμενο μέλλον. Και αυτό μπορούμε να το πετύχουμε μέσω της έρευνας.
Αν η εκπαίδευση αγγίζει το παρόν όπως θα το ήθελε η κοινωνία, μετά από λίγο θα ζούσε στο παρελθόν.
Ενώ η εκπαίδευση παράγει τη μνήμη του μέλλοντος.
