 |
Ο Τάσος Δούσης τα «χώνει» στο old money της Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα στο City Hotel.  Παιδιά, στη ζωή μου πρέπει να έχω σιχτιρίσει για καμιά δεκαπενταριά ξενοδοχεία (έχω επισκεφθεί πάνω από 1000). Συνήθως τα παίρνω στο κρανίο, όταν άλλο περιμένω να δω κι άλλο βλέπω! Δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα να μείνω είτε σε τσαντίρι, είτε σε ξενοδοχείο 2* ή 3*. Υπολογίζω και λέω από μέσα μου: «Φίλε, αυτό διάλεξες, αυτό θα πάρεις». Προσέξτε· έχει τύχει να κοιμηθώ στη Βενεζουέλα σε δωμάτιο όπου άνοιξα το συρτάρι του κομοδίνου και βρήκα χρησιμοποιημένα προφυλακτικά... Έχει τύχει να διαλέξω ξενοδοχείο στη Ρώμη, όπου δεν μπορούσα να ανοίξω την πόρτα της τουαλέτας, γιατί έβρισκε στην ντουλάπα. Στο Ελσίνκι έχω κοιμηθεί... σε τόσο μικρό δωμάτιο, που δεν θα χωρούσε ούτε σκύλος. Άρα αντιλαμβάνεστε ότι μια «μικρή» εμπειρία στο θέμα «δωμάτιο-ξενοδοχείο-παροχές-Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η ιστορία έχει απίστευτο γέλιο. Για τις ανάγκες του Thessaloniki Magazine είπα στη συνεργάτιδά μου, τη Γιάννα, να μου κλείσει ξενοδοχείο στην πόλη. Εδώ και χρόνια μένω στο Daios και γιατί με βολεύει και γιατί το θεωρώ ένα από τα πιο καλά 5* ξενοδοχεία στη χώρα. Έλα όμως που σπάει ο διάολος το ποδάρι του και μου απαντάει ο Δημητράκης ο Δάιος ότι είναι fully booked για το Σάββατο. Τι να κάνω; Ποιο άλλο ξενοδοχείο είναι στο κέντρο και με βολεύει; Το Excelsior και το City Hotel που ανήκει στην ίδια οικογένεια. Με το που τους παίρνουμε: «Ναι, βεβαίως. Θα ετοιμάσουμε μια σουίτα για τον κο Δούση». Δεν τσεκάρω στο internet, όπως θα έπρεπε, τα σχόλια των ταξιδιωτών για το συγκεκριμένο ξενοδοχείο -όπως κάνω πάντα-, διότι απλώς την έφαγα ο ηλίθιος από την ευγένεια του διευθυντή του ξενοδοχείου. Με τα πολλά, για να μην σας κουράζω, φτάνω στη ρεσεψιόν του City Hotel στην πανέμορφη και αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη. Παίρνω την κάρτα, ρωτάω τον ρεσεψιονίστ για το πού πάω και μου λέει «στον 8ο όροφο». Σιγοψιθυρίζω: «Καλά ξεκινήσαμε. Συνήθως τα ξενοδοχεία στον τελευταίο όροφο έχουν τις σουίτες». Κούνια που με κούναγε. Με το που βγαίνω από το ασανσέρ, πέφτω επάνω στην πόρτα του δωματίου 810. «Οχ», αναστενάζω, «σουίτα και πάνω στο ασανσέρ, χλωμό». Ανοίγω την πόρτα, τι να δω. Ένα δωμάτιο κανονικό, με δύο μονά κρεβάτια ενωμένα. Τρώω την πρώτη σφαλιάρα. Τηλεφωνώ στη ρεσεψιόν. Τους λέω: «Ρε παιδιά, αυτό είναι σουίτα;» «Ξέρετε...», τα μάσαγε ο ρεσεψιονίστ, «θα σας πάρει τηλέφωνο ο διευθυντής μας». Σκέφτομαι από μέσα μου: «Δεν μπορεί, κάποιο λάθος θα έχει γίνει». Περνάνε πέντε, περνάνε δέκα, περνάνε δεκαπέντε λεπτά, ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Τους ξανακαλώ και ως δια μαγείας με συνδέουν με το διευθυντή του ξενοδοχείου. Δεύτερη σφαλιάρα. «Ξέρετε, κε Δούση, είχαμε μία σουίτα, αλλά δεν την έχουμε διαθέσιμη. Τη δώσαμε». Μένω με το ακουστικό στο χέρι. «Καλά», τους απαντώ, «ρε παιδιά, γιατί δεν ειδοποιήσατε; Θα πήγαινα σε ένα άλλο ξενοδοχείο». Σου λέει ο πονηρός «ας τον βάλουμε τώρα εκεί κι άμα δεν μιλήσει, θα είμαστε ΟΚ». Α ρε καρντάσια, ψωνίσατε από σβέρκο. «Όπως και να 'χει», τους λέω, «δεν πειράζει. Να δούμε αν έχει δωμάτια τουλάχιστον απέναντι στο Excelsior, που είναι και 5*». Εντωμεταξύ, όσο περνούσε η ώρα, ήθελα να πλύνω τα χέρια μου, να πάω στην τουαλέτα, όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι. Τι διαπιστώνω, λέτε; Κρατηθείτε. Ήταν αλλού η τουαλέτα κι αλλού το μπάνιο για να πλύνεις τα χέρια σου και να κάνεις ντους. Φανταστείτε την εικόνα! Πας να κάνεις την ανάγκη σου και έτσι όπως είσαι άπλυτος, τρέχεις, ανοίγεις την πόρτα, διασχίζεις όλο το δωμάτιο και πας στο μπάνιο, για να πλύνεις τα χέρια σου. Ό,τι πιο βρόμικο έχω συναντήσει σε όλη μου τη ζωή. Σε καμιά χώρα του κόσμου -ούτε στο Πακιστάν, ούτε στο Αφγανιστάν, ούτε στο Μαλάουι της Αφρικής- δεν υπάρχει τουαλέτα που να μην μπορείς κατευθείαν να πλύνεις τα χέρια σου. Αντιλαμβάνεστε και ό,τι άλλο. Ποιος άσχετος και βλάξ σκέφτηκε να κάνει αυτό το φοβερό λάθος μέσα στο δωμάτιο; Είναι δυνατόν; Πώς θα πιάσεις τα πόμολα, πώς θα βγεις από την τουαλέτα; Μοιάζω για τριτοκοσμικός και δεν το κατάλαβα; Μάλλον. Όσο περίμενα, έτσι για χαβαλέ κάνω κι εγώ ένα τηλέφωνο στο Excelsior. Με μεγάλη έκπληξη διαπιστώνω ότι και δωμάτια υπάρχουν και σουίτες... Έχω χάσει την μπάλα. Δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει, γιατί ποτέ δεν μου έχει συμβεί κάτι ανάλογο. «Λες να έχουν καμιά κρυφή κάμερα και να μου κάνουν πλάκα; Μπα, δεν τους έχω για τόσο έξυπνους», παραμιλώ. Για τέταρτη φορά ξαναπαίρνω το διευθυντή. Πριν προλάβω να ανοίξω το στόμα μου, μου λέει το εξής φοβερό: «Δυστυχώς στο Excelsior δεν έχουμε δωμάτια και θα πρέπει να μείνετε σε αυτό που σας έχουμε δώσει». Ταυτόχρονα, ο τύπος αρχίζει και ένα γλοιώδες δημοσχετίστικο του πόσο του αρέσουν οι εκπομπές μου και πόσο φανατικός θαυμαστής μου είναι. Καταλήγει, ρωτώντας με: «Μα τόσο χάλια είναι το δωμάτιο και δεν θέλετε να μείνετε;» Λοιπόν τα είπα σε αυτόν, αλλά θα τα πω και σε εσάς, για να σχηματίσετε προσωπική άποψη. Μιλάμε για ξενοδοχείο 4*. Οι τοίχοι, εκτός του ότι χρειάζονταν ένα βαψιματάκι, ήταν από γυψοσανίδα και χαλαρά άκουγα ό,τι γινόταν ακριβώς δίπλα μου. Το δωμάτιο ήταν πάνω στο ασανσέρ κι όποτε άνοιγε, ήταν σαν να έμπαιναν οι άνθρωποι στο δωμάτιό μου. Τα σκεπάσματα-καλύμματα ήταν παλιά και φθαρμένα. Η τηλεόραση ήταν 14΄΄, από εκείνες τις παλιές, τις μπουρούχες. Το internet παρεχόταν με επιπλέον χρέωση. Μέσα στο δωμάτιο δεν υπήρχε χώρος για να ακουμπήσω το laptop. Το μπάνιο θύμιζε σε διαστάσεις τα μπάνια που έχουν στις καμπίνες των καραβιών. Για την τουαλέτα σας τα είπα, μην επανέρχομαι. Δεν είχε δωρεάν χώρο στάθμευσης. Το προσωπικό στη ρεσεψιόν ήταν χωρίς ούτε ένα χαμόγελο. Να σημειώσουμε ότι όταν μιλάμε για City Hotel, απευθυνόμαστε κατά κύριο λόγο σε επαγγελματίες. Για να μην αρχίσω να σας λέω και κάτι μπινελίκια που άρχισα να ρίχνω. Για να το κλείσω το θέμα, ευχαρίστησα τον τύπο για τα καλά του λόγια, αλλά του πρότεινα να έρθει να μείνει αυτός στο συγκεκριμένο δωμάτιο. Μάζεψα τις βαλίτσες μου και κατέβηκα, για να σηκωθώ να φύγω. Ακριβώς στην είσοδο της ρεσεψιόν βλέπω έναν τύπο ψηλό, με ευγενικό χαμόγελο να μου λέει: «Θα πιούμε ένα καφεδάκι; Έχεις λίγο χρόνο;» Ήταν ο διευθυντής του ξενοδοχείου. Δεν υπήρχε αυτό που ζούσα. Ο τύπος με άφησε εντελώς μαλάκα. Μου είχε ξεσκίσει την ημέρα, με είχε κοροϊδέψει, με έβαλε σε ένα δωμάτιο εντελώς κατώτερο των προσδοκιών μου -για να μην τίποτα πιο βαρύ- και στο τέλος ήθελε να πιούμε και καφέ. Εκεί ήταν όπου ξεχείλισε το ποτήρι. «Ρε συ», του λέω, «με δουλεύεις; ». «Όχι», μου λέει, «ξέρεις, τώρα είχαμε δύο ακυρώσεις στο Excelsior». Ο άνθρωπος είχε μάθει να απευθύνεται μονίμως ή σε ασχέτους ή σε ηλίθιους. Ήθελε να με πείσει, σώνει και καλά, ότι όλα ήταν μια παρεξήγηση και ότι δεν τρέχει τίποτα. Όπου «φύγει φύγει» και «μαύρη πέτρα». Το συγκεκριμένο δρόμο τον έχω διαγράψει εντελώς από το μυαλό μου. Να σας πω κάτι; Θα το ανεχόμουν, θα έβρισκα την άκρη να μείνω ακόμη και σε ένα τόσο κακό δωμάτιο, αρκεί να με έπειθαν ότι έκαναν το καλύτερο και ότι δεν με κοροϊδεύουν. Με έπεισαν όμως για το εντελώς αντίθετο. Ειλικρινά, κάτι τέτοιο, τουλάχιστον στην Ελλάδα, δεν μου έχει συμβεί ποτέ. Εσείς τώρα νομίζετε ότι η ιστορία σταματάει εδώ. Αμ δε, σιγά μην σταματούσε. Χτυπάει το εταιρικό μου τηλέφωνο και βλέπω στις εισερχόμενες κλήσεις «Όλγα Κυριακίδου». Είναι μια κοπέλα που δουλεύει στο τομέα της διαφήμισης της ελεύθερης αγοράς. Με πήρε έντρομη: «Ξέρετε κε Δούση, με πήρε η κα Τορνιβούκα από το City Hotel και το Excelsior και διέκοψε το πρόγραμμα της διαφήμισης που είχε με το ICONS για τη φετινή σεζόν. Το έκανε, μου είπε, επειδή διαπίστωσε ότι η συμφωνία barter που είχαμε δεν λειτουργεί σωστά». Ντρέπομαι να σας πω τι ακριβώς είπα στην Όλγα για το πρόγραμμα και τα λεφτά της συγκεκριμένης κυρίας! Κατάλαβα ότι είχαν την ηλίθια εντύπωση, επειδή ήταν πελάτες στην εταιρεία μου, ότι θα μπορούσα να κάνω το βλάκα. Είχαν την αφέλεια να πιστέψουν ότι θα με τιμωρούσαν για τη συμπεριφορά μου, αν ακύρωναν την οικονομική συμφωνία που είχαν με το περιοδικό. Κυρία μου, εκτός από τα λεφτά, το χρήμα που αγαπάτε τόσο πολύ εσείς που είστε και από παλιές οικογένειες, υπάρχει κι αυτό που λέμε εμείς οι απλοί και φτωχοί «αξιοπρέπεια». Κυρία Τορνιβούκα μου και όλα τα λεφτά του κόσμου να μου προσφέρατε στο συγκεκριμένο δωμάτιο του ξενοδοχείου σας δεν θα έμενα ούτε λεπτό. Δυστυχώς, έχετε την εντύπωση ότι όλα αγοράζονται και όλα πωλούνται. Σε λάθος πόρτα χτυπήσατε. Υπάρχουν και κάποιοι που ούτε αγοράζονται, ούτε εξαγοράζονται. Ένα «συγγνώμη» απλό θα έφτανε για να ξεχαστεί όλη αυτή η παρωδία. Αντί αυτού, προτιμήσατε τον τρόπο της οικονομικής «τιμωρίας». Φυσικά δεν σας αδικώ· δεν με γνωρίζετε και δεν σας γνωρίζω, άρα δεν ξέρετε τι τρέλα κουβαλάω ως άνθρωπος. Κυρία μου, εγώ δεν χαμπαριάζω ούτε από πελάτες, ούτε από μη. Λέω τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, γιατί δεν είμαι άνθρωπος ούτε των δημοσίων σχέσεων, ούτε του γλειψίματος. Θα πω τη γνώμη μου με θάρρος και τόλμη και σε αυτόν που με τιμά με τη συνεργασία του και στον άλλο που τυχαίνει να μην είναι συνεργάτης του περιοδικού μου. Αν ρωτήσετε φίλους σας ξενοδόχους, θα σας το επιβεβαιώσουν 100%. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο κι ό,τι έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια στη δημοσιογραφία -στο αντικείμενο του ταξιδιού κι όχι μόνο- είναι απολύτως επιτυχημένο. Δεν είναι καθόλου συμπττωματικό, πιστέψτε με, που το Icons Traveller's είναι το πρώτο σε κυκλοφορία περιοδικό εδώ και χρόνια. Κάτι καλό θα κάνουμε, αγαπητή μου, κι αυτό το κρίνει ο κόσμος που πηγαίνει στο περίπτερο. Αλήθεια, ο κόσμος τι λέει για το «4*» City Hotel; Θα σας συνιστούσα να κάνατε μια βόλτα στο www.booking.com. Εκεί θα διαπιστώσετε με τα ίδια σας τα μάτια ποια είναι η γνώμη των ταξιδιωτών για την ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρετε στον κόσμο και τους πελάτες σας. Ειλικρινά σας εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να μπορέσετε κάποια στιγμή να δείτε πέρα από τη δύναμη, το χρήμα και την ισχύ. Τότε θα καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι να μπαίνει ο άλλος σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και να νιώθει «σαν το σπίτι του». Με εκτίμηση, Η ομάδα του Travel Style www.travelstyle.gr |
