Η Θεσσαλονίκη έχει πολλά κοινά με τη Βαρκελώνη. Αμφότερες είναι μεσογειακές πόλεις που βρίσκονται στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος και έχουν το ίδιο κλίμα. Μέχρι το 1992 είχαν και άλλο ένα κοινό. Είχαν στραμμένα τα νώτα τους στη θάλασσα. Ο αστικός ιστός ήταν αποκομμένος από τη θάλασσα.Στη Βαρκελώνη εκεί που τελείωνε η πόλη ξεκινούσαν βιομηχανίες που έριχναν απόβλητα στη θάλασσα. Στη Θεσσαλονίκη δυτικά είχαμε τα σφαγεία για να κάνουν αυτήν τη δουλειά, ενώ στο κέντρο και στα ανατολικά τα αστικά λύματα «συναγωνίζονταν» τις δυτικές εστίες μόλυνσης. Η πόλη πλειοδοτούσε μόνο στο… οικολογικό αποτύπωμά της....
Το 1992, εν όψει Ολυμπιακών Αγώνων, η Βαρκελώνη αναμορφώθηκε πλήρως. «Συμφιλιώθηκε» με το υγρό στοιχείο, τα παλιά βιομηχανικά κτίρια έγιναν μουσεία και εστιατόρια, μαρίνες δημιουργήθηκαν, μεταφέρθηκε άμμος και η ακτογραμμή της πόλης μετατράπηκε σε πλαζ. Ο βιολογικός καθαρισμός λειτούργησε και τα ύδατα καθάρισαν. Σήμερα, η Βαρκελώνη «πνίγεται» στον τουρισμό, όλο το χρόνο. Το χειμώνα για να δουν τα κτίρια απαράμιλλης αρχιτεκτονικής αισθητικής και να επισκεφτούν τα μουσεία της, ενώ το καλοκαίρι επιπροσθέτως για να κολυμπήσουν στα πεντακάθαρα νερά της, να περιπλανηθούν περπατώντας στα σοκάκια της παλιάς πόλης και να γυρίσουν με ποδήλατο ή τελεφερίκ τις όμορφες γειτονιές της. Η Θεσσαλονίκη έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα που δείχνει να προσπαθεί να απολέσει. Την περασμένη εβδομάδα ο Ισπανός αρχιτέκτων Αθεμπίγιο στη Θεσσαλονίκη -και όχι στην Αθήνα- αναγνώρισε προοπτικές πλήρους αισθητικής αναμόρφωσης. Εάν προχωρούσε η «απόσυρση» κατοικιών από το πυκνοκατοικημένο κέντρο, όπου οι παλαιές πολυκατοικίες είναι ευεπίφορες στην κατάρρευση λόγω σεισμού και στη θέση τους γίνονταν πάρκα, ενώ οι ιδιοκτήτες τους λάμβαναν οικόπεδα προς ανοικοδόμηση στην περιοχή της ΔΕΘ, εάν μεταφερόταν η ΔΕΘ και ένα μέρος της γινόταν πάρκο, ενώ ένα άλλο οικοδομούνταν (για όσες πολυκατοικίες γκρεμίζονταν στο κέντρο), εάν μπορούσες με τελεφερίκ να πηγαίνεις από το Σέιχ Σου στο Λευκό Πύργο και τούμπαλιν, εάν από το Λευκό Πύργο μέχρι το Μέγαρο Μουσικής κατασκευάζονταν μαρίνες, εάν δημιουργούνταν πλαζ από το Μέγαρο Μουσικής μέχρι τη Μίκρα, εάν καθαρίζαμε πλήρως το Θερμαϊκό, εάν, εάν, εάν… Κι όμως όλα αυτά θα μπορούσαν να γίνουν εάν υπήρχε όραμα και δε θεωρούσαμε ιστορική επιτυχία το γεγονός ότι ο δήμαρχος απέκτησε ιδιόκτητο γραφείο…
Το ανωτέρω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος» την Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010. |
