30.8.21

Κι όμως, υπάρχει αντίδοτο για τους τουρκικούς S-400

 

ΓΡΙΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ/ https://slpress.gr/

Έχουμε επανειλημμένως αναφερθεί στη δυνατότητα του ελληνικού Πυροβολικού να αποτελέσει ένα αξιόπιστο αντίδοτο στους τουρκικούς S-400. Η δυνατότητα αποτελεί μέρος των πιο πρόσφατων αντιλήψεων στην τέχνη, την επιστήμη και την τεχνολογία του πολέμου. Οι αντιλήψεις αυτές προκύπτουν από μια κοσμογονική γεωπολιτική σύγκρουση που βρίσκεται εν εξελίξει αυτή τη στιγμή στην παγκόσμια σκακιέρα μεταξύ των μεγάλων ευρασιατικών δυνάμεων και της μεγάλης ναυτικής δύναμης του πλανήτη.

Ωστόσο, ακόμη και έτσι, η άποψη ότι συστήματα του ελληνικού Πυροβολικού μπορούν να αποτελέσουν ένα (και φυσικά όχι το μοναδικό) αντίδοτο για τους τουρκικούς S-400 συνεχίζει να αντιμετωπίζεται με έντονο σκεπτικισμό. Δεν αναφέρομαι, φυσικά, στη μερίδα των “εκλεκτών” συμπολιτών μας, οι οποίοι απλά δεν δύνανται να αντιληφθούν πως μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο και χλευάζουν κάθε σχετική πρόταση.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι σαν να πιστεύουν πως οι τουρκικοί S-400 προστατεύονται από κάποιο είδος ενεργειακής ασπίδας, σαν αυτές που βλέπουμε σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας και όταν φθάσουν εκεί οι ρουκέτες και οι οβίδες θα ανατινάζονται πάνω της. Υπάρχει όμως και ένας υγιής σκεπτικισμός, ο οποίος προέρχεται από την αντίληψη πως αυτές οι μεθοδολογίες δράσης του πυροβολικού και οι τεχνολογίες που τις πλαισιώνουν, είναι ακόμη πολύ καινούργιες, έχουν πειραματικό χαρακτήρα και εν πάση περιπτώσει ανήκουν στο μέλλον, ενώ το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς μέχρι τότε.

Τα πράγματα, όμως, δεν είναι έτσι. Οι σχετικές επιχειρησιακές αντιλήψεις για τη χρήση όπλων πυροβολικού με παρόμοιο τρόπο έχουν ηλικία δεκαετιών. Συγκεκριμένα, στα τελευταία χρόνια του Ψυχρού Πολέμου οι ΗΠΑ δημιούργησαν το δόγμα της Αερο-Εδαφικής Μάχης (AirLand Battle), το οποίο στόχευε να προσφέρει ικανότητες “κρούσης εις βάθος” στις δυνάμεις του ΝΑΤΟ, έτσι ώστε να αντιμετωπίσουν τους τεράστιους τεθωρακισμένους και μηχανοκίνητους σχηματισμούς του Συμφώνου της Βαρσοβίας στο ευρωπαϊκό θέατρο επιχειρήσεων.

Πυρά ακριβείας σε βάθος

Πνευματικός πατέρας της Αερο-Εδαφικής Μάχης ήταν ο Στρατηγός Donn Starry, διοικητής των δυνάμεων του Στρατού των ΗΠΑ στη Γερμανία και αργότερα επικεφαλής της Διοίκησης Εκπαίδευσης και Δόγματος (TRADOC) των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων. Ο Starry, έχοντας μελετήσει από κοντά τις επιχειρήσεις στον Πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ, όπου τον είχε στείλει ο Στρατηγός Creighton Abrams μαζί με τον ταξίαρχο Bob Baer, κατέληξε στο εξής συμπέρασμα:

Για να αντιμετωπιστεί η σοβιετική πλημμυρίδα σε περιοχές όπως ήταν το περιβόητο Fulda Gap στη Γερμανία, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους έπρεπε να απομακρυνθούν από τη λογική της μετωπικής αντιπαράθεσης με τις εχθρικές δυνάμεις και να προχωρήσουν σε προσβολή στόχων σε όλο το βάθος της εχθρικής διάταξης, συμπεριλαμβανομένων κέντρων διοίκησης, γραμμών διοικητικής μέριμνας, επικοινωνιακών κόμβων και συστημάτων αεράμυνας.


Συνακόλουθα απαιτούνταν μεγάλος όγκος παρατεταμένων πυρών ακριβείας και υψηλής καταστρεπτικότητας σε μεγάλο βεληνεκές. Πυρήνας της φιλοσοφίας της Αερο-Εδαφικής Μάχης ήταν η χρήση της τακτικής αεροπορίας και πυροβολικού μεγάλου βεληνεκούς. Για να καλύψουν τις απαιτήσεις αυτές αναπτύχθηκαν οπλικά συστήματα, στα οποία περιλαμβάνονται το μαχητικό ελικόπτερο AH–64 Apache, ο πολλαπλός εκτοξευτής ρουκετών MLRS και ο τακτικός πύραυλος μεγάλου βεληνεκούς ATACMS.

Άρα, η χρήση του πυροβολικού σε ρόλους καταστολής και καταστροφής εχθρικών συστημάτων αεράμυνας δεν είναι κάποια καινοτόμα ιδέα, αλλά αποτελεί μέρος της στρατιωτικής ορθοδοξίας εδώ και δεκαετίες. Ο δε Ελληνικός Στρατός διαθέτει ήδη τα προαναφερθέντα οπλικά συστήματα που σχεδιάστηκαν ακριβώς για να φέρουν εις πέρας παρόμοιες αποστολές.

Πύραυλοι στα χέρια ανταρτών

Όπως έχω τονίσει σε προηγούμενα άρθρα, τα περισσότερα σχετικά οπλικά συστήματα είναι εδώ και καιρό τεχνολογικά ώριμα. Άλλα όπλα τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε παρόμοιους ρόλους, όπως είναι ο αμερικανικός τακτικός πύραυλος μεγάλου βεληνεκούς DeepStrike, ο οποίος σχεδιάζεται να αντικαταστήσει τους ATACMS, αναμένεται να κατασκευαστεί προσεχώς.

Πρέπει μάλιστα να τονιστεί ότι τα πυραυλικά συστήματα υψηλής ακρίβειας πλήγματος δεν αποτελούν πλέον προνόμιο μόνο τεχνολογικά προηγμένων κρατών. Για παράδειγμα, η οργάνωση ανταρτών Ansar Allah στην Υεμένη (γνωστοί ως Χούτι), στις 28 Οκτωβρίου 2018, παρουσίασε μια κατευθυνόμενη έκδοση του πυραύλου Badr-1, τον Badr–1P, για τον οποίο υποστηρίζει ότι επιτυγχάνει βεληνεκές 130 χλμ και ακρίβεια πλήγματος μόλις τριών μέτρων. Οι ισχυρισμοί περί ακρίβειας πλήγματος του βλήματος που προβάλλουν οι Χούτι φαίνεται πως λαμβάνονται σοβαρά υπόψη.

Επίσης, στις 16 Απριλίου 2019, οι Χούτι παρουσίασαν και τη νέα έκδοση του βλήματος Badr-F, η οποία εκρήγνυται στον αέρα (airburst), μεγιστοποιώντας τα φονικά αποτελέσματα στο έδαφος. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπό τους, Yahya Sari, ο πύραυλος έχει βεληνεκές 160 χλμ και εκρήγνυται 20 μέτρα πάνω από το έδαφος προκαλώντας φονικά αποτελέσματα σε μια περιοχή διαμέτρου 350 μέτρων.

Παρενθετικά να πούμε ότι στις 21 Μαρτίου 2018 οι Χούτι υποστήριξαν ότι χτύπησαν με αντιαεροπορικό πύραυλο ένα σαουδαραβικό μαχητικό αεροσκάφος F-15. Πράγματι, ένα F-15 της Βασιλικής Σαουδαραβικής Αεροπορίας (RSAAF) προσβλήθηκε εκείνη τη μέρα, αλλά ο χειριστής του κατάφερε να το επιστρέψει στη βάση του. Το ενδιαφέρον είναι ότι φαίνεται πως οι Χούτι χρησιμοποίησαν πύραυλο αέρος–αέρος R-27, σοβιετικής προέλευσης, που εξόπλιζε τα μαχητικά MiG-29 της Αεροπορίας της Υεμένης πριν τον πόλεμο και τον οποίο μετέτρεψαν ώστε να μπορεί να εκτοξεύεται από το έδαφος.


Αυτή η “ασύμμετρη” αξιοποίηση οπλικών συστημάτων από μια αντάρτικη δύναμη μιας υποανάπτυκτης χώρας δείχνει τι μπορεί να κάνει ένα ευρωπαϊκό κράτος που έχει πρόσβαση σε προηγμένες τεχνολογίες, αν φυσικά έχει φαντασία και θέληση να αποκτήσει πλεονεκτήματα έναντι του αντιπάλου αφήνοντας κατά μέρος τις όποιες δικαιολογίες. Αυτό είναι το πρόβλημα της Ελλάδας.

Σμήνη από drones εναντίον S-400

Υπάρχει, επίσης, η δυνατότητα χρησιμοποίησης σμηνών (swarms) αποτελούμενα από μεγάλο αριθμό μικρών drones ή περιφερόμενων πυρομαχικών (loitering munitions) σε επιθέσεις κορεσμού εναντίον συστημάτων αεράμυνας. Πρέπει να επισημανθεί πως ούτε αυτές οι δυνατότητες είναι κάτι που αναμένεται να προκύψει σε κάποιο απροσδιόριστο μέλλον. Για να επιτευχθούν δεν χρειάζεται η ανάπτυξη εξωτικών τεχνολογιών.

Στην πραγματικότητα είναι κάτι που ήδη εφαρμόζεται Και μάλιστα από δυνάμεις με πολύ μικρές τεχνολογικές δυνατότητες. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια των εργασιών της διάσκεψης SOFIC (Special Operations Forces Industry Conference), που έγινε στην Τάμπα της Φλόριντα τον Μάιο 2017, ο Στρατηγός Tony Thomas, διοικητής της Διακλαδικής Διοίκησης Ειδικών Επιχειρήσεων των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ, ανέφερε, επί λέξει, ότι το ISIS στη Μοσούλη είχε επιτύχει «τακτική υπεροχή στον αέρα» με την ευρεία χρήση τροποποιημένων εμπορικά διαθέσιμων drones. Τα drones αυτά εκτελούσαν αποστολές αναγνώρισης και κρούσης έχοντας τροποποιηθεί για να μεταφέρουν και να ρίχνουν από αέρος βομβίδες των 40 χιλιοστών. Κάποια άλλα είχαν μετατραπεί σε εναέριους αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς (airborne IED / ABIED).

Εν κατακλείδι, λοιπόν, εις βάρος των χλευασμών εγχώριων κυβερνογενίτσαρων και τρωκτικών ξένων πρεσβειών, όντως υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες για την ανάπτυξη από τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις υψηλής αποτελεσματικότητας μαχητικών ικανοτήτων. Ικανοτήτων προσαρμοσμένων στα υψηλής τεχνολογίας οπλικά συστήματα που προμηθεύεται η Τουρκία, όπως είναι οι S-400.

Όλα τα παραπάνω είναι ενδεικτικά. Το ζήτημα δεν είναι αν υπάρχει η δυνατότητα, αλλά το εάν η Ελλάδα θα επενδύσει σε λύσεις που θα προέρχονται από εμάς για εμάς και θα ενισχύσουν τις εγχώριες παραγωγικές δυνατότητες, ή θα συνεχίσουμε να καταφεύγουμε στη συνήθη επιλογή της μαζικής δωρεάς δισ. ευρώ σε μεγάλες βιομηχανίες του εξωτερικού, με τη  μορφή αγορά πανάκριβων οπλικών συστημάτων που δεν αφήνουν τίποτα στην ελληνική πολεμική βιομηχανία.

https://slpress.gr/

_____________

Μιχάλης Τσολάκης  /  Efenpress