Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 4 Ιουνίου 2016
Είναι βέβαιο, και ιστορικά αποδεδειγμένο σε πλείστες περιπτώσεις, ότι όσες φορές ο δρομέας μιας διαδρομής ζωής, γυρίζει το κεφάλι για να κοιτάξει προς τα πίσω, αγναντεύοντας υποσυνείδητα το παρελθόν το οποίο αποχαιρετάει, χάνει τον βηματισμό του, και, αν δεν γκρεμοτσακιστεί, στην καλύτερη των περιπτώσεων για εκείνον, σκοντάφτει.
Εμείς ως λαός έχουμε σε πληθωρισμό δόσεων την παθογένεια να κοιτάζουμε πίσω, στο χθες, στο παρελθόν, σε όσα θα έπρεπε να αποτελούν ανάμνηση. Όχι για να διδαχθούμε από τυχόν λάθη, παραλείψεις, στρεβλώσεις και παθογένειες. Αλλά για να… κολλήσουμε. Ισως και να βρούμε τον βολικό αποπροσανατολισμό, που θα καταστήσει κατανοητή την καθυστέρηση στο να αγκαλιάσουμε το μέλλον.
Σε πολιτικό επίπεδο, έχει αξία να σταθεί κανείς στις ζυμώσεις που εξελίσσονται στον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς, έστω σε επίπεδο προσώπων και… κουτσομπολιού.
Δηλαδή και κυρίως, στη συζήτηση που ξεκίνησε για την προοπτική ανάκλησης από την εφεδρεία του Κώστα Σημίτη, προκειμένου να πρωταγωνιστήσει ο ίδιος στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς.
Φυσικά, ο πρώην πρωθυπουργός προχώρησε στις αυτονόητες αρνήσεις-διαψεύσεις, οι εντυπώσεις ωστόσο δεν αλλάζουν. Δεκαέξι χρόνια μετά τη νίκη του στις «περίεργες» εκλογές του 2000, και το πανηγύρι διαπλοκής που συνεχίστηκε με οργιώδεις διαστάσεις, ο Κώστας Σημίτης προβάλλει ακόμη και σήμερα για πολλούς, ως σημείο αναφοράς. Αν όχι… ως το μόνο σημείο αναφοράς στον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς.
Φυσικά, οι νοσταλγοί του Σημίτη, και εκείνης της εποχής, παραμένουν μέχρι και σήμερα αρνητές της κοινής λογικής και της πραγματικότητας. Δεν είναι πρόθυμοι να αποδεχτούν ότι, η οκταετία Σημίτη «φούσκωσε» τη διαπλοκή στην Ελλάδα, και επί της ουσίας άνοιξε το δρόμο για την εθνική χρεοκοπία, με την υπογραφή του τελευταίου των Παπανδρέου που έγινε πρωθυπουργός, το 2010.
Και κάπου εδώ, στην εξίσωση του γραφήματος εισβάλλει η παράμετρος Βενιζέλος. Ευάγγελος Βενιζέλος. Του PSI και της βαθιάς, διαχρονικής και μη αναστρέψιμης τοξικότητας.
Στη σκιά των σεναρίων περί μετακίνησής του στη Νέα Δημοκρατία, στα πλαίσια της αντίστροφης διαδρομής που είχε ακολουθήσει προ πολλών δεκαετιών ο Ιωάννης Μπούτος, ο συγκυβερνήτης της περιόδου 2012-2015, εξελίχτηκε σε «αναγκαίο κακό» για τη Φώφη Γεννηματά.
Η οποία επέλεξε να υπογράψει «σύμφωνο συμβίωσης» με τη βενιζελική πτέρυγα, και να γκρεμίσει έτσι τις γέφυρες με τον Οίκο των Παπανδρέου, με ό, τι συνεπάγεται αυτό για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ. Το ζοφερό πλέον μέλλον του ΠΑΣΟΚ.
Το μέλλον του Κέντρου αναζητείται κάπου… Αριστερά. Όπως συμβαίνει πάντοτε σε περιόδους κρίσης, όταν η Κεντροαριστερά της κοινωνικής αλληλεγγύης έχει περισσότερο πρόθυμους ακροατές σε επίπεδο κοινωνίας, από ο, τι η Κεντροδεξιά των μεταρρυθμίσεων και της τεχνοκρατικής προσέγγισης.
Ο Κώστας Σημίτης, ο κατά τον Ανδρέα Παπανδρέου… «δεξιούλης», όπως και ο Ευάγγελός Βενιζέλος, φαντάζουν σήμερα εκτός εποχής και κλίματος.
Η μοιραία επιλογή της Φώφης Γεννηματά λοιπόν, περιόρισε το ακροατήριό της στα αριστερά του Κέντρου. Και έφερε τον Αλέξη Τσίπρα ακόμη πιο κοντά στη… Σοσιαλδημοκρατία.
Η φύση άλλωστε απεχθάνεται τα κενά. Και η ζωή τιμωρεί τα φάλτσα…
http://ysterografa.gr/
