Του Παντελή Σαββίδη
Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη στο Ευρωκοινοβούλιο σχετικά με τη βόρεια γειτονική μας χώρα που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Ο Αυστριακός ευρωβουλευτής των Πρασίνων και της Ευρωπαϊκής Ελεύθερης Συμμαχίας Τόμας Βάιτς ετοίμασε μια έκθεση για τη Βόρεια Μακεδονία και την ευρωπαϊκή της πορεία – σε αυτήν αναφέρεται στην αναγνώριση της μακεδονικής γλώσσας και ταυτότητας.
Η έκθεση άφησε αδιάφορους τους Έλληνες ευρωβουλευτές. Τι θα μπορούσαν να πουν άλλωστε, αφού η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, προεξαρχόντων των Τσίπρα και Κοτζιά, αναγνώρισε και τα δύο στη Συμφωνία των Πρεσπών;
Η αναγνώριση έγινε με την τυπική διαφωνία του Μητσοτάκη της ΝΔ, αλλά την ουσιαστική αποδοχή της. Η διαφωνία υπήρξε για τα μάτια του κόσμου.
Εκείνοι που αντέδρασαν ήταν οι Βούλγαροι ευρωβουλευτές οι οποίοι διαφωνούν και με τα δύο. Και με τη γλώσσα ως μακεδονική (βουλγαρικό ιδίωμα την θεωρούν), και με την ταυτότητα. Ζητούν και κάτι άλλο για να συναινέσουν στην έναρξη ενταξιακών συνομιλιών. Να αλλάξει το Σύνταγμα και να συμπεριληφθούν και οι Βούλγαροι της χώρας ως συνιστώσα εθνότητα του κράτους, όχι ως μειονότητα.
Κάτω από την βουλγαρική πίεση ο κ. Βάιτς ζήτησε να αναβληθεί η ψηφοφορία για τις 24 Ιουνίου ώστε να υπάρξουν οι αναγκαίες συζητήσεις που θα οδηγήσουν σε κοινό τόπο. Είπε όμως και κάτι άλλο ενδιαφέρον. Ότι το Ευρωκοινοβούλιο –και η έκθεσή του– δεν επιδιώκουν να λύσουν κρατικές διαφορές. Αλλά να προασπίσουν τις ευρωπαϊκές αξίες. Ο καθένας έχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού.
Είναι ένα σημαντικό ατομικό –και συλλογικό– δικαίωμα ο αυτοπροσδιορισμός, αλλά από ένα σημείο και πέρα χάνεται η σημασία του. Έχει αφεθεί εννοιολογικά απροστάτευτο. Επικαλούμενοι αυτό το δικαίωμα, θα μπορούσαν και οι Βούλγαροι να υποστηρίξουν ότι ο Αντρέας Χόφερ, εθνικός ήρωας των Αυστριακών, ήταν ομοεθνής τους;
Ο Χόφερ ήταν ένας Τιρολέζος αγωνιστής και ηγέτης της εξέγερσης του 1809 ενάντια στη βαυαρική και γαλλική κατοχή στο πλαίσιο των Ναπολεόντειων Πολέμων. Ηγήθηκε των αγροτολαϊκών στρατευμάτων και αρχικά πέτυχε νίκες κατά των εισβολέων. Συνελήφθη, μεταφέρθηκε στη Μάντοβα και εκτελέστηκε από τις γαλλικές δυνάμεις το 1810, κατόπιν εντολής του ίδιου του Ναπολέοντα.
Στην Αυστρία, ο Χόφερ εκπροσωπεί την αντίσταση ενάντια στην ξένη κυριαρχία, την πίστη στην πατρίδα και την καθολική θρησκευτική πίστη.
Προφανώς ο κ. Βάις θα γελάσει όταν ακούσει έναν τέτοιο ισχυρισμό. Και όμως, μεταξύ των ισχυρισμών των Σκοπίων για την ιστορική τους εξέλιξη είναι και η εθνικοποίηση ιστορικών προσωπικοτήτων όπως ο Αλέξανδρος. Αλλά και στη διαμάχη τους με τη Σόφια, τα Σκόπια διεκδικούν μέρος της Ιστορίας.
Αυτά για τους Αυστριακούς, τους Γερμανούς και τους άλλους Ευρωπαίους δεν έχουν σημασία. Διότι αφορούν άλλους. Δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού, λένε.
Όταν όμως το δικαίωμα θίγει δικά τους συμφέροντα, τότε αίρεται.
Θα σας αναφέρω δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις που ρευστοποιούν το σκοπιανό αφήγημα, όπως μου τις αποκάλυψε αυτόπτης μάρτυς, ο πρέσβης ε.τ. σήμερα Ελευθέριος Καραγιάννης.
Ο κ. Καραγιάννης ήταν ο Έλληνας πρέσβης στο Βελιγράδι όταν άρχισε η διαμάχη στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Από το 1990 έως το 1993. Πήρε εντολή από την Αθήνα να δει τον Γκλιγκόροφ και να αρχίσει μαζί του συνομιλίες για τα θέματα που υπήρχαν μεταξύ των δύο μερών.
Κατά τις συνομιλίες αυτές σε ιδιωτική χαλάρωση, ο Γκλιγκόροφ δέχθηκε ότι ο λαός που εκπροσωπούσε ήταν σλαβικός και ήρθε στην περιοχή μετά τον 6ο αιώνα. Ο Έλληνας πρέσβης του ζήτησε να το πει αυτό δημοσίως. Ο Γκλιγκόροφ, παρά το ότι δεχόταν τα προαναφερθέντα, του είπε πως δεν θέλει να μιλήσει δημοσίως διότι δεν μπορεί να αλλάξει την Ιστορία όπως γράφτηκε ως σήμερα. Προσέξτε: Να αλλάξει την ιστορία όπως γράφτηκε…
Οι συνομιλίες συνεχίσθηκαν με την παρέμβαση του Μιλόσεβιτς και ο Γκλιγκόροφ φάνηκε ότι θα μπορούσε να δεχθεί την ονομασία Σλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Ζήτησε όμως χρόνο, να ρωτήσει και τον πρόεδρο της Βουλής Στόγιαν Άντοφ με τον οποίο συνεργαζόταν στην κυβέρνηση.
Ο Άντοφ, ο οποίος ηγείτο ενός μικρού κόμματος, καθυστερούσε να δώσει την απάντηση και όταν την έδωσε ήταν αρνητική.
Κατά τον κ. Καραγιάννη υπήρξε παρέμβαση ευρωπαϊκής δύναμης στον Άντοφ, να μην αποδεχθεί την πρόταση ώστε να διαιωνιστεί το πρόβλημα. Το οποίο –υποτίθεται– η δύναμη αυτή αγωνιζόταν να λύσει!
Ο πρέσβης δεν θέλησε να κατονομάσει τη δύναμη αλλά έμαθα πως πρόκειται για τη Γερμανία. Άλλα μπροστά και άλλα πίσω.
Η Γερμανία έχει μια βαλκανική πολιτική που αποσκοπεί στην προώθηση των δικών της συμφερόντων. Δεν θέλει η Ελλάδα να διαδραματίσει ηγεμονικό ρόλο στα Βαλκάνια (κάτι που η Αθήνα αποδέχθηκε και εγκατέλειψε την περιοχή). Ευνοεί ορισμένες φορές τα τουρκικά συμφέροντα λόγω της παραδοσιακής σχέσης με την Άγκυρα και της σύμπτωσης συμφερόντων, αλλά προσπαθεί να περιορίσει τη ρωσική, την κινεζική και την τουρκική επιρροή. Το αποτέλεσμα δείχνει ότι ως προς την Τουρκία απέτυχε. Αλλά προφανώς Βερολίνο και Άγκυρα θα συνεργαστούν όπου χρειάζεται.
Και η Αυστρία ομού μετά της Ιταλίας επεδίωξαν ιστορικά η Ελλάδα να μην φτάσει ως την Αδριατική, ενώ θα μπορούσε. Το επιδιώκουν ως προς την επιρροή και σήμερα. Και η Αθήνα το αποδέχθηκε. Δεν υπάρχει αλβανική πολιτική στο ΥπΕξ. Ή μάλλον, η πολιτική του εξαντλείται στο να «βγάλει από το κεφάλι του» το πρόβλημα με τη μειονότητα. Αδιαφορεί για τα πάντα. Το αποτέλεσμα είναι ότι η μειονότητα εκλείπει ραγδαία, όχι σιγά σιγά. Την Τουρκία όμως την ανέχονται στον Αυλώνα με ναυτική βάση.
Η Αθήνα έβγαλε από το κεφάλι της και το «μακεδονικό». Κάποια στιγμή θα το βρει μπροστά της. Νομίζει ότι ρύθμισε και την ΑΟΖ με την Αίγυπτο, κάνοντας απαράδεκτες παραχωρήσεις.
Τώρα ήρθε η σειρά της Λιβύης να απαλλάξει την Αθήνα από το άγχος διαμόρφωσης πολιτικής. Ο Χαφτάρ σκέφτεται να αναγνωρίσει τη συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης.
Αυτό είναι το σύγχρονο ελλαδικό κράτος. Ό,τι πέτυχαν οι Έλληνες ως σήμερα, το παραχωρεί σταδιακά για να κοιμούνται ήσυχοι στην Αθήνα. Μέχρι που κάποια μέρα θα χτυπήσει η πόρτα τους και δεν θα είναι ο γαλατάς. Θα είναι ο Επισκέπτης από τον Γαλατά. Ο Ταγίπ Ερντογάν.
