ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΠΟΥΤΣΗ
Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης έχουμε γνωρίσει κυβερνήσεις αδύναμες, ανίκανες, ακόμα και ανάλγητες. Ποτέ όμως δεν είχαμε βιώσει συνδυαστικά τόσο αλαζονεία, διαφθορά και αποστροφή προς τον λαό όσο στη σημερινή διακυβέρνηση. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει κατορθώσει το ακατόρθωτο: να ευτελίσει πλήρως το διεθνές κύρος της χώρας, υπονομεύοντας την ίδια την κρατική υπόσταση της Ελλάδας ως υποκείμενο διεθνούς πολιτικής.
Η Τουρκία προβάλλει ως ανερχόμενη περιφερειακή υπερδύναμη, «καταπίνει» γεωπολιτικά εδάφη επιρροής, εκμεταλλεύεται κάθε κενό, κάθε δισταγμό της Αθήνας. Η Αίγυπτος μάς εμπαίζει στα ανοιχτά του Σινά. Το Ισραήλ του Νετανιάχου μας θεωρεί δεδομένους υπηκόους ενός μεταπρατικού κρατιδίου. Ο Ζελένσκι μάς θυμάται μόνο όταν χρειάζεται και άλλη στρατιωτική βοήθεια, ψήφους ή ρητορική κάλυψη. Και οι ΗΠΑ; Μας αντιλαμβάνονται ως χρήσιμο αλλά αναλώσιμο συμπλήρωμα της Τουρκίας, την οποία αντιμετωπίζουν πλέον ως κεντρικό γεωστρατηγικό εταίρο στην Ανατολική Μεσόγειο.
Και απέναντι σε αυτή την εθνική συρρίκνωση, τι αντιτάσσει η αντιπολίτευση; Ένα κενό. Ένα ηχηρό, ντροπιαστικό κενό. Κι αν κάποιος τολμήσει να ζητήσει σοβαρή αντιπαράθεση, η μόνη εύλογη αντίδραση είναι ένας μαζικός, πικρός λαϊκός καγχασμός. Αναρωτιέται κανείς ποιο είναι αυτό το δηλητήριο που έχει διαποτίσει το σώμα της αντιπολίτευσης και της μείζονος και της ελάσσονος, και των κάθε λογής παραφυάδων. Γιατί αυτή η παράλυση; Είναι άραγε η αρρωστημένη αρχομανία, η εξουσιολαγνεία μετριοτήτων του κομματικού σωλήνα που αποστρέφεται η κοινωνία; Είναι η αποστροφή του λαού προς έναν κομματικό λόγο αποκομμένο από τη σκληρή καθημερινότητα του πολίτη; Μια καθημερινότητα που σημαδεύεται από φτώχεια, ακρίβεια, ανασφάλεια και εξευτελισμό.
Και όμως , εδώ βρίσκεται το μέγιστο παράδοξο, η βαθύτερη παθολογία του ελληνικού πολιτικού βίου: η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αν και διαβόητη για τη διαφθορά, την κοινωνική αναλγησία και την εθνική της αδυναμία, εξακολουθεί να προηγείται με διαφορά. Πώς είναι δυνατόν; Διότι, απλούστατα, ο πολίτης δεν βρίσκει εναλλακτική που να εμπιστευτεί.
Και κάπως έτσι, σε μια χώρα που έχει προ πολλού ξεχάσει τι σημαίνει συλλογικό όραμα και εθνική αξιοπρέπεια, η πολιτική ηγεμονία οικοδομείται πάνω στην απουσία αντιπάλου και στην απελπισία ενός λαού που τιμωρεί μεν, αλλά ποτέ δεν εμπιστεύεται. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Δεν αρκεί να φύγει μια κυβέρνηση ανυπόληπτη. Ούτε να έρθει απλώς κάποιος άλλος στη θέση της. Αυτό που απαιτείται είναι μια ριζική αποτοξίνωση του πολιτικού μας συστήματος. Μια υπέρβαση. Και αυτή δεν θα προέλθει από τους ίδιους φθαρμένους μηχανισμούς που σήμερα, ως μοναδικοί παίκτες, ανταλλάσσουν ρόλους, όχι ευθύνες.
Η Ελλάδα δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να πορεύεται με τον αυτόματο πιλότο. Το ερώτημα είναι: ποιος τολμά να σπάσει το καλούπι;
Διότι αυτό που διακυβεύεται σήμερα δεν είναι απλώς μια εκλογική αναμέτρηση, αλλά το ίδιο το νόημα της Δημοκρατίας μας. Μιας Δημοκρατίας που χωρίς λογοδοσία, Δικαιοσύνη και θεσμική Κάθαρση καταντά σκιά του εαυτού της. Χωρίς πατριωτικό καθήκον από τους ηγήτορες και διακυβέρνηση με ανάληψη ευθύνης, η χώρα σέρνεται πίσω από τις εξελίξεις, διεθνώς ανυπόληπτη και κοινωνικά αποσυντεθειμένη.
Το παλλαϊκό αίτημα δεν είναι πια η εναλλαγή κομμάτων. Είναι η αλλαγή παραδείγματος. Είναι μια νέα πολιτική συνθήκη, με γνήσια λαϊκή στήριξη, όχι από μηχανής θεούς, αλλά από πολίτες που αξιώνουν μια πατρίδα αξιοπρέπειας, δικαίου και ευθύνης.
