Γράφει ο
Δρ Ευάγγελος Στεργιούλης*
Το ζήτημα αποστολής στην Ουκρανία ελληνικών πυραυλικών συστημάτων Patriot και S-300 δεν ήρθε προσφάτως στη δημοσιότητα εντελώς ξαφνικά, όπως αφήνεται να εννοηθεί από διάφορες πηγές ενημέρωσης, αλλά έχει τεθεί από ΗΠΑ και ΝΑΤΟ από τις αρχές του ρωσο-ουκρανικού πολέμου.
Πρόκειται για ένα ζήτημα μείζονος σημασίας για την εθνική ασφάλεια της Χώρας και δικαιολογημένα προκλήθηκαν έντονες αντιδράσεις σε όλους ανεξαιρέτως τους πολιτικούς χώρους. Μάλιστα, το ζήτημα θα συνεχίσει να παραμένει στην νατοϊκή ατζέντα και η Ελλάδα θα συνεχίσει να πιέζεται για χορήγηση ενός μέρους των εν λόγω πυραυλικών συστημάτων στην Ουκρανία.
Η Ελλάδα σωστά καταδίκασε απο την πρώτη στιγμή την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, παραβιάζοντας κατάφωρα κάθε έννοια του διεθνούς δικαίου. Σωστά, επίσης, συμμετείχε σε κοινές πρωτοβουλίες του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τόσο για την παροχή οικονομικής και ανθρωπιστικής βοήθειας όσο και για την παροχή πολεμικού εξοπλισμού στην Ουκρανία.
Όμως, αυτό που διαφαίνεται μετά από δύο και πλέον χρόνια πολέμου στην Ουκρανία, τόσο η Βορειοατλαντική συμμαχία όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση ουδόλως εκτίμησαν τη συνεπή ελληνική στάση. Και τούτο αποδεικνύεται από το γεγονός ότι παρά τις πρόσφατες προκλητικές και απαράδεκτες ευθείες απειλές της Τουρκίας σε βάρος ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά και σε βάρος της Κύπρου, δεν υπήρξε καμία επίσημη αντίδραση ούτε από το ΝΑΤΟ ούτε από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Έτσι, η Ελλάδα πιέζεται να παραδώσει μέρος των οπλικών συστημάτων της που αφορούν άμεσα την ασφάλεια των κυριαρχικών της δικαιωμάτων από την Τουρκία, ενώ η ίδια η Τουρκία ουδέποτε καταδίκασε την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ουδέποτε συμμετείχε στην ενιαία στάση των μελών της βορειοατλαντικής συμμαχίας προς υποστήριξη της Ουκρανίας με αποστολή πολεμικού εξοπλισμού και ουδέποτε τήρησε τους οικονομικούς περιορισμούς που επέβαλε η διεθνής κοινότητα σε βάρος της Ρωσίας.
Αντιθέτως, η Τουρκία εδώ και δύο χρόνια συνεχίζει τις εμπορικές συναλλαγές της τόσο σε αγαθά όσο και σε ενέργεια με τη Ρωσία, με αποτέλεσμα να αποκομίζει τεράστια οικονομικά οφέλη, ενώ παράλληλα διατηρεί την ιδιότητα ως υποψήφια χώρα προς ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και συγχρόνως διαπραγματεύεται την αναβάθμιση της τελωνειακής της ένωσης.
Τούτων δοθέντων, λοιπόν, εφόσον ΝΑΤΟ και Ευρωπαΐκή Ένωση δεν συμμερίζονται τις ανησυχίες της Ελλάδας για τις συνεχείς τουρκικές απειλές σε βάρος των ελληνικών νησιών, την κυριαρχία των οποίων ευθέως αμφισβητεί η Τουρκία, όσο και σε βάρος της Κύπρου, την οποία όχι μόνο δεν αναγνωρίζει ως ανεξάρτητη κρατική οντότητα αλλά παράλληλα ζητά και την αναγνώριση των κατεχομένων στην βόρεια Κύπρο, τότε ας μείνει το 18% της Ουκρανικής επικράτειας στην κατοχή της Ρωσίας, όπως έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα και ας σταματήσει η Ελλάδα την ενεργό υποστήριξη προς την Ουκρανία.
Ίσως έτσι οι σύμμαχοί μας να καταλάβουν επιτέλους τι σημαίνει να υπάρχει εδώ και πενήντα χρόνια το 37% του εδάφους της Κύπρου υπό την κατοχή της Τουρκίας.
Ίσως έτσι οι σύμμαχοί μας να καταλάβουν τι σημαίνει να υπάρχει casus belli από το 1995 από την τουρκική εθνοσυνέλευση σε βάρος της Ελλάδας, το οποίο να επιβεβαιώνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα με ευθείες τουρκικές προκλητικές απειλές για την κυριαρχία των ελληνικών νησιών και όλων των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας.
Διότι κάποια στιγμή ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αντιληφθούν ότι ούτε οι ίσες αποστάσεις μεταξύ θύτη και θύματος, ούτε η τήρηση δύο μέτρων και δύο σταθμών συνάδουν με το διεθνές δίκαιο.-
*Ο κ. Ευάγγελος Στεργιούλης είναι Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστήμιου, Υποστράτηγος ε.α. της Ελληνικής Αστυνομίας και απόφοιτος των Σχολών Εθνικής Άμυνας και Εθνικής Ασφάλειας.
https://m.facebook.com/evangelos.stergioulis
_________
Αναρτήθηκε από τον Στρατηγό κ. Αθαν. Καραντζίκο
