Αξιωματικός σημαίνει ο έχων αξιώματα αλλά κυρίως αυτός που έχει αξίες και αρχές.
Ειλικρινά αισθάνομαι αισχύνη και καταισχύνη που υπήρξα αξιωματικός και θεωρούμαι συνάδελφος αυτού του ωμού εκβιαστή που διοικούσε το Πυροσβεστικό Σώμα.
Δεν θυμάμαι αν συμπεριλαμβάνεται και τι θέση κατέχει στα προσόντα του αξιωματικού το ήθος.
Κατά την γνώμη μου πρέπει να κατέχει την πρώτη θέση και μετά όλα τα υπόλοιπα.
Βέβαια οποιαδήποτε θέση και αν κατέχει το ήθος, έρχεται το πολτικό αήθες σύστημα το οποίο ισοπεδώνει και μαζοποιεί τα πάντα σαν οδοστρωτήρας και στην επιλογή των στελεχών επικρατεί το πόσο κομματόσκυλο είναι ο καθένας.
Ο τέως προϊστάμενος, (δεν τον αποκαλώ Αρχηγό γιατί εστερείτο παντελώς των αρετών του αρχηγού), του Πυροσβεστικού Σώματος όχι μόνο δεν ήταν αήθης και κακοήθης αλλά ήταν και ευήθης.
Αυτόν επέλεξαν οι αήθεις και ευήθεις πολιτικοί του προϊστάμενοι για να τους κάνει τις βρωμοδουλειές, τις οποίες δεν θα τις έκανε ένας αξιωματικός με ήθος, αξιοπρέπεια και αρχοντιά.
Και επειδή είχε εξαντλήσει την ιεραρχία και δεν είχε να κερδίσει τίποτε περισσότερο δεν υπήρχε λόγος να συμπεριφερθεί τόσο αχαρακτήριστα.
Ναι μέν αλλά. Είχε όμως υποχρέωση να προστατεύσει τους αήθεις και τους ευήθεις που τον επέλεξαν για «αρχηγό».
Πρέπει να γίνουνε πολλά, παρά πολλά για να γίνουμε μια ευνομούμενη και δημοκρατική χώρα. Απέχουμε παρασάγγας. Πιστεύω δε ότι δεν θα γίνουμε ποτέ δημοκρατική χώρα δίοτι οι πολιτικοί δεν ενεργούν επ’ ωφελεία του λαού και στο όνομα της δημοκρατίας αλλά εν ονόματι των πολιτικών και ατομικών τους συμφερόντων.
Δυστυχώς, δυστυχέστατα οι αυτοκαλούμενοι αριστεροί, κομμουνιστές και τάχα μου προοδευτικοί αποδεικνύεται ότι έχουν κάνει τα αίσχιστα.
Παρισότεροι όμως αισχροί είναι αυτοί που τους ακολουθούν και τους ψηφίζουν.
Ο Πυραγός έκανε τα ευνόητα και αυτά που απορρέουν από τον όρκο τον οποίο έχει δώσει. Πόσοι όμως πόσοι θα είχαν το ηθικό σθένος και την πουτσαριά για να μην υπακούσουν και να αντισταθούν στους εκβιασμούς του προϊσταμένου του; Κατά τη γνώμη μου ελαχιστότατοι. Διότι οι περισσότεροι είναι ψοφίμια και φιλοτομαριστές.
Εκείνο όμως που θαύμασα πιό πολύ στον Πυραγό έιναι το θάρρος που αντιμετωπίζει όχι μόνο τις απειλές και τις εγκληματικές σε βάρος του ενέργειες αλλά για τη φράση που είπε: «ότι αυτά που υπέστη και που θα υποστώ δεν είναι τίποτε μπροστά στη συμφορά και τα 102 θύματα στο Μάτι».
Και πάλι θα δώσω παρά πολλά εύγε στο Πυραγό για τη σθεναρή και άκαμπτη θέση του, αλλά κυρίως για το αδαμάντινο ήθος του.
Έχω τη γνώμη ότι η Πολιτεία, έστω και υποκριτικά, διότι δεν πιστεύει στις αξίες γι’ αυτό και δεν τις προωθεί, πρέπει να βραβεύσει τον Πυραγό ως παράδειγμα προς μίμηση.
