Aπό την δεκαετία του '70 που τα ξαδέρφια μου σπούδαζαν στην Ιταλία άκουγα για την Ιταλική παραδοξότητα να αλλάζουν οι κυβερνήσεις σαν τα πουκάμισα αλλά το κράτος να λειτουργεί άψογα.
Τελικά αυτό αποδείχθηκε ένας μύθος αφού η απόκριση του Ιταλικού κράτους στην αντιμετώπιση της επιδημίας αποδείχθηκε τραγική, καταστροφική για τους πολίτες.
Νομίζω ότι μετά τον Μπερλουσκόνι άλλα κόμματα και αρχηγούς ψήφιζαν οι Ιταλοί και άλλα πρόσωπα τα οποία δεν είχαν επιλέξει έβλεπαν στην Κυβέρνηση.
Το περάσαμε και εμείς αυτό εδώ ευτυχώς για ένα μικρό διάστημα με τον Παπαδήμο.
Θυμόμαστε όλοι ότι εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και του θυμού που αυτή είχε προκαλέσει στους πολίτες διάφορα μέσα ενημέρωσης και εξωθεσμικοί παράγοντες πλάσαραν ως λύση τις περίφημες κυβερνήσεις τεχνοκρατών.
Σε αυτές θα έμπαιναν "σκληροπυρηνικοί χειρουργοί" - τεχνοκράτες όπου θα έπαιρναν υποτίθεται άμεσα τα μέτρα που απαιτούνται επειδή δεν θα λογάριαζαν το πολιτικό κόστος.
Βλέποντας τα αποτελέσματα της κυβέρνησης Κόντε τις τελευταίες ημέρες αντιλαμβανόμαστε πόσο επικίνδυνη θα ήταν μια τέτοια εξέλιξη.
Τελικά το άγχος του πολιτικού κόστους που διακατέχει τους πολιτικούς δεν είναι τόσο κακό όσο φαίνεται.
Είναι το ροόμετρο που ρυθμίζει οι αποφάσεις να λαμβάνονται με τρόπο που να ικανοποιούνται κατά το δυνατόν ισομερώς όλες οι κοινωνικές δυνάμεις και συμφέροντα.
Ο καθένας φαντάζεται τι θα συνέβαινε εάν στην πολιτική ζυγαριά έμπαιναν μονόμπατα τα συμφέροντα των λίγων χωρίς την εξισορρόπηση της άλλης πλευράς από τα συμφέροντα των πολλών.
Εξάλλου απόρριψη ή επιβράβευση ενός πολιτικού για όσα έπραξε ή έσφαλε στο τέλος της τετραετίας είναι το άλφα και ωμέγα της δημοκρατικής διαδικασίας.
Ο Κόντε σε ποιανού την κρίση θα τεθεί όταν δεν θα είναι αρχηγός κόμματος στις επόμενες εκλογές;
Το δεύτερο μύθευμα που κατέρρευσε η κρίση που διανύουμε είναι ή αναγκαιότητα ή όχι της δημόσιας υγείας.
Καλά τα ιδιωτικά θεραπευτήρια για κανέναν μηνίσκο αμυγδαλές κλπ. αλλά για σοβαρές και μαζικές περιπτώσεις ασθενών όπως αυτές που βιώνουμε μόνο η δημόσια υγεία που συνδέεται άμεσα με το δημόσιο συμφέρον μπορεί να τα αντιμετωπίσει.
Δυστυχώς τα τελευταία 30 χρόνια το δημόσιο σύστημα υγείας εγκαταλείφθηκε.
Μετά το ‘90 στο λεκανοπέδιο χτίστηκε μόνο το Αττικό.
Στην Θεσσαλονίκη που δεν έχει ούτε Παίδων με ιδιωτική προσφορά το Παπαγεωργίου.
Μόνο στις πρωτεύουσες νομών έγιναν νέα νομαρχιακά νοσοκομεία.
Τα μεγάλα περιφερειακά Πάτρα, Γιάννενα, Ηράκλειο, Λάρισα πάλιωσαν και θέλουν ενισχύσεις και εκσυγχρονισμό.
Ο ηρωισμός που δείχνουν και θα δείξουν οι εργαζόμενοι στην υγεία αλλά και όσοι φυλάνε σήμερα τα σύνορα στον Έβρο και στο Αιγαίο αποδεικνύει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ασφαλής κοινωνία χωρίς ισχυρές δομές.
Χωρίς ανθρώπους που δεν επιλέγουν μόνο μια δουλειά με βάση το κριτήριο της επαγγελματικής αποκατάστασης αλλά με κάτι περισσότερο ένα εσωτερικό κίνητρο υπέρβασης και ηρωισμού.
Το τραγικό είναι ότι η χώρα κυβερνήθηκε από κάτι τύπους σαν τον Πάγκαλο που αποκάλεσε τους στρατιωτικούς αντιπαραγωγικούς.
Τώρα όλοι γνωρίζουμε τι θα συνέβαινε εάν οι αντιπαραγωγικοί δεν μπλόκαραν τα σχέδια Ερντογάν στον Έβρο ή οι άλλοι αντιπαραγωγικοί δεν ξημεροβραδιάζονταν στα νοσοκομεία.
Προσωπικά είμαι από αυτούς που έχουν υποστεί σκληρή φορομπηχτική πολιτική και είχα δυσανασχετήσει.
Όμως τώρα βλέπω ότι εξαιτίας αυτών των φόρων έχουμε σωστά φυλαγμένα σύνορα, αστυνομία που περιπολεί στους δρόμους και γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό που θα μας δώσει ένα χέρι βοηθείας όταν αρρωστήσουμε.
Μπορεί να μην είναι όλα στο επίπεδο που θέλουμε αλλά υπάρχει κάτι.
http://www.antinews.gr/
