Άρθρο
Γνώμης του Ευάγ. Αθανασιάδη (*)
Η
Τουρκία δεν θέλει πόλεμο. Φοβάται τον Πόλεμο. Περισσότερο φοβάται επειδή ξέρει
ότι μπορεί να χάσει τον πόλεμο. Θα καταρρακωθεί το γόητρο της και θα εξαλειφτεί
ο ασκούμενος εκφοβισμός.
Θα
χάσει το κύριο όπλο της που είναι η απειλή και ο εκφοβισμός.
Ποτέ
η Τουρκία δεν θα επιχειρήσει έναν πόλεμο με έναν σύγχρονο Στρατό με ναυτικό και
αεροπορία.
Θα
επιχειρεί πάντα, υπό την απειλή συρράξεως, να πετύχει αποτελέσματα χωρίς
πόλεμο.
Όλες
αυτές που ονομάζουμε πολεμικές επιχειρήσεις της Τουρκίας είναι μετακινήσεις
στρατιωτικών τμημάτων. Καμία σχέση με προέλαση και επίθεση.
Στην
Συρία, προηγούνται ανταρτικά τμήματα, που ασφαλίζουν και αν χρειαστεί, θα
πολεμήσουν και ακολουθούν τα στρατιωτικά Τουρκικά τμήματα. Οι αντίπαλοι τους
χωρίς πυροβολικό, αεροπορία και ούτε καν σύγχρονα όπλα υποστηρίξεως πεζικού.
Στην
Κύπρο ομοίως με απόλυτη αεροπορική και ναυτική κυριαρχία και ένα αντίπαλο
στρατό που ήταν απασχολημένος με άλλη εμπλοκή.
Τέτοιες
ευνοϊκές τακτικές συνθήκες δεν δίδονται ούτε σε ασκήσεις ομάδος.
Και
τα μεγαλύτερα αποτελέσματα τα πέτυχαν σε χρόνο καταπαύσεως των εχθροπραξιών, με
παραβίαση των συμφωνιών. Το ίδιο και στα Ίμια.
Η
εμπλοκή και η στοχοποίηση των πλοίων τους το 1996 στα Ίμια τους στοιχειώνει.
Οι
αναχαιτίσεις στο Αιγαίο τους προϊδεάζουν επαρκώς και ξεκάθαρα για τις
πραγματικές συνέπειες.
Θα παίρνουν αυτό που θέλουν,
χωρίς πόλεμο, επειδή εμείς θα είμαστε νικημένοι από τις φοβίες μας και
ανεπαρκείς στον διπλωματικό χειρισμό των καταστάσεων.
Στην χειρότερη περίπτωση, θα
αναζητήσουν μία ευκαιρία περιορισμένης στρατιωτικής αναμετρήσεως, σε χρόνο που
δεν θα υπάρχει πολιτική βούληση, που θα είναι μπλοκαρισμένη η λήψη πολιτικής
απόφασης.
Ιστορικά ο μόνος πόλεμος που οι
Τούρκοι νίκησαν σε αντιπαράθεση
Τακτικών Στρατών, είναι η Εκστρατεία της Καλλίπολης. Έγινε το
1915 (Φεβρουάριο ’15 έως Ιανουάριο ’16) κατά τον Α’ΠΠ, από Αγγλογαλλικά και
Αυστραλιανά στρατεύματα. Δεν συμμετείχε ή Ελλάδα.
Σε
αυτό συνετέλεσε κυρίως μια ατέλειωτη σειρά λαθών των συμμάχων.
Για την περίπτωση της Καλλίπολης,
γράφτηκε από Στρατιωτικούς και Ιστορικούς πως «δεν υπήρξε στρατηγικό λάθος που να μην διαπράχθηκε».
Για
παράδειγμα, σε αυτή την περίπτωση οι σύμμαχοι, ζήτησαν από ένα Στόλο να
αντιπαρατεθεί σε ισχυρά οχυρωμένα επάκτια πυροβολεία, πράγμα αναντίστοιχο.
Στην
ίδια περιοχή το 1912 και 1913, δηλ προ δύο ετών, ο Ελληνικός Στόλος
καταναυμάχησε τον Τουρκικό, τον έτρεψε σε φυγή με βαριές απώλειες σε τέτοιο
βαθμό, που να μην τολμήσει να επιχειρήσει άλλη αντιπαράθεση ξανά.
Ομοίως
το 1912 και 1913, ο Ελληνικός Στρατός εκπόρθησε δύο ισχυρά οχυρωμένες, από τους
Γερμανούς, τοποθεσίες (Σαραντάπορο, Μπιζάνι).
Παρεμπιπτόντως
και δύο συμπεράσματα.
Οι
Γερμανοί θα είναι πάντα παραδοσιακοί φίλοι με τους Τούρκους.
Οι
Αμερικανοί δέσμιοι του όγκου, της έκτασης και της θέσης της Τουρκίας.
Η
ισχύς και η αποφασιστικότητα των δικών μας Ενόπλων Δυνάμεων και του λαού είναι
η μόνη στέρεη και σωστή βάση για την ειρήνη και την ευημερία μας.
«Θέλεις
ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο».
«Προτίμησες
τον εξευτελισμό για να αποφύγεις τον πόλεμο. Θα έχεις και τον πόλεμο».
Για
το θέμα ίσως και να επανέλθουμε.
(*)
Ο Ευάγγελος Αθανασιάδης είναι Συνταγματάρχης ε.α.
