 |
| +Θανάση Νικολαΐδη* |
Τόσες ελπίδες
θέριεψαν, καθώς πάνω στα βράχια,
σαν ανεμώνη
άνθισες. Μα ήρθε ξεροβόρι.
Χριστέ,
αλλάξαμε στρατί, στην καταχνιά, στ’
αγιάζι,
Χριστέ, Σου
ξεστολίσαμε τη φτωχική τη φάτνη.
Τα πάθη τ’
αχαλίνωτα, στα δίσεκτα τα χρόνια,
συναγερμοί,
ξεσηκωμοί, της γης οι αρματωμένοι
ξεθώριασαν και τ’
όνειρο κοντά Σου να βρεθούμε.
Αστροπελέκια,
κεραυνοί, ανταριασμένη η πλάση,
πόλεμος, δάκρυα,
μοναξιά, φύλακες, δεσμωτήρια,
μίσος, φωτιά και
σίδερο, κάστρα και πολεμίστρες.
Γονιοί που νεκροφίλησαν
και μάτια που στερέψαν’
σημάδεψαν τη ζήση
μας. Είμαστε τόσο μόνοι…
Μεσσία
αμεσουράνητε, θεόσταλτε Σωτήρα,
δροσιά του ανθού
κι αυγερινέ, ξεδιψαστή οδοιπόρου,
βασιλικού
ακροβλάσταρο κι αντίδωρο Θεού,
να μου’ δειχνε και
μένανε της Βηθλεέμ το αστέρι
προσκυνητάρι
μακρινό, το φτωχικό καλύβι.
Και δώρο την αγάπη
μου αντί χρυσό και σμύρνα
να Σου ‘ φερνα
γονατιστός, Θεέ μου, βασιλιά μου.
Δίπλα Σου πόσο θα’
θελα να γεννηθώ, Χριστέ μου,
και της γεννήτρας
Παναγιάς να ‘χα κι εγώ το χάδι.
Λίκνο το λίκνο
Σου, Χριστέ, μα κι ο σταυρός δικός μου.
Στα μέρη τ’
αγιόβατα μαζί να περπατούσα
και μια του
φωτοστέφανου να μ’ άγγιζε αχτίνα,
να μου ‘φερνε την
Άνοιξη, το φως και τη γαλήνη,
στης Άγιας το
ξημέρωμα νύχτας των Χριστουγέννων.
Και με το
γλυκαπάντημα, νιογέννητε Χριστέ μου,
μαζί ζωής ξεκίνημα
καινούριο ν’ αρχινούσα,
μ’ όλης της γης
τους ταπεινούς, δύστυχους, πεινασμένους.
Βαρκάρης μας στις
τρικυμιές, μ’ αστροφεγγιά, με νέφη
και βάλσαμο τα
λόγια Σου ν’ αγγίζαν’ τις ψυχές μας.
Να γαληνεύαν’ οι
καρδιές, να θέριευαν οι ελπίδες
για μια ζωή
χαρούμενη, παντοτινή κι αιώνια.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΙΩΣ. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ
*Ο Αξέχαστος Θανάσης Νικολαΐδης, υπήρξε στενός
συνεργάτης της Efenpress, (από τα πρώτα της "βήματα")
με καθημερινά άρθρα του
σχολιάζοντας την επικαιρότητα με το χαρακτηριστικό
μοναδικό, συγγραφικό και γλαφυρό του τρόπο.
Η Efenpress,Τιμή Ένεκεν, τον αναφέρει πάντα
πρώτο στη λίστα των Συνεργατών-Αρθρογράφων της.
