Ένοπλες Δυνάμεις σε Τουρκία και Ελλάδα: Οι πικρές αλήθειες που παραγνωρίζουν όσοι θεωρούν ότι η η ισχύς της γειτονικής χώρας θα επηρεαστεί από την οικονομική κρίση.
Γράφει ο δημοσιογράφος Ευθύμιος Πέτρου
Πριν σπεύσουμε να διαπιστώσουμε την «ευκαιρία» που δημιουργείται για το αμυντικό μας σύστημα εξ αιτίας της οικονομικής καταρρεύσεως της Τουρκίας, πρέπει να βάλουμε μερικά πράγματα στην θέση τους.
Πράγματι η Άγκυρα θα δυσκολευθεί πάρα πολύ να πληρώσει με τις πληθωριστικές της λίρες προγράμματα όπως η απόκτησις των αεροπλάνων F-35 ή των πυραυλικών συστημάτων S-400.
Δεν θα έχει όμως κανένα πρόβλημα να συνεχίσει την υποστήριξη των F-16 της, την ναυπήγηση των φρεγατών και κορβετών του προγράμματος Mil-Gem, την προώθηση του προγράμματος για ανάπτυξη νέου άρματος μάχης και τα προγράμματα κατασκευής μη επανδρωμένων αεροχημάτων ή ηλεκτρονικών συστημάτων μάχης για όλους τους κλάδους των Ενόπλων της Δυνάμεων.
Αφήνουμε κατά μέρος τις δυνατότητες εξαγωγής στο Πακιστάν και άλλες μουσουλμανικές χώρες.
Αυτό έχει επιτευχθεί μετά τέσσερεις δεκαετίες συνεχούς και μεθοδικής προσπαθείας η Τουρκία σήμερα είναι εις θέσιν να καλύπτει το 80% των αμυντικών αναγκών της από την εγχώρια κρατική και ιδιωτική βιομηχανία της.
Για να δούμε κατάματα την πραγματικότητα θα αναφέρουμε ότι το αντίστοιχο μέγεθος για την Ελλάδα είναι το 9%.
Δηλαδή εξαρτώμεθα κατά 91% από το εξωτερικό για να διατηρούμαστε αξιόμαχοι.
Η Τουρκία αντιμετωπίζει πράγματι προβλήματα. Πιθανότατα θα πρέπει να εγκαταλείψει το μεγαλεπήβολο σχέδιο για την ναυπήγηση αεροπλανοφόρου.
Θα αφήσει πίσω τα δορυφορικά της προγράμματα τα οποία στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό σε εισαγόμενες τεχνολογίες.
Όμως ούτε η διαθεσιμότης των δυνάμεών της θα μειωθεί ούτε θα έχει προβλήματα στις τακτικές συντηρήσεις.
Ένοπλες Δυνάμεις και συσχετισμοί
Είναι λοιπόν πολύ μικρό το «παράθυρο» που αφήνεται και μάλλον δεν επιτρέπει την αισιοδοξία ότι μπορεί να έχουμε κερδίσει κάποιο χρόνο.
Δυστυχώς έχουμε χάσει τόσο χρόνο μέχρι στιγμής που φοβούμεθα ότι είναι πολύ δύσκολο πλέον να τον καλύψουμε. Και το χειρότερο είναι ότι εφησυχάζουμε.
Σχετικοί και άσχετοι πολιτικοί παράγοντες διαβεβαιώνουν με κάθε ευκαιρία ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις μας παραμένουν αξιόμαχες με υψηλό βαθμό ετοιμότητος και ότι η αποτρεπτική ισχύς μας διατηρείται υψηλή.
Τα γεγονότα όμως είναι ότι η τελευταία μείζων αγορά πολεμικού υλικού έγινε το 2006 και ότι από το 2010 ο αμυντικός προϋπολογισμός της χώρας μειώνεται κάθε χρόνο. Κάποια χρόνια μάλιστα οι μειώσεις έφθασαν το 37% στο σύνολο.
Που σημαίνει ότι οι δαπάνες ανταλλακτικών και συντηρήσεως ουσιαστικώς μηδενίσθησαν. Θα ήταν αφελές να πιστεύει κανείς ότι με αυτά τα δεδομένα η ετοιμότης και οι δυνατότητες των Ενόπλων Δυνάμεων έχουν παραμείνει αλώβητες.
Για την πρόσφατη απόφαση διαθέσεως ενός δισεκατομμυρίου ευρώ για την κάλυψη επειγουσών αναγκών μόνον με την παλαιά έκφραση «πολύ αργά και πολύ λίγα» μπορεί να σχολιασθεί…
Είναι αλήθεια ότι το προσωπικό και των τριών Κλάδων έχει ξεπεράσει τον εαυτό του σε προσπάθειες για να διατηρεί το επίπεδο στο καλύτερο δυνατόν επίπεδο. Όμως και εδώ τα προβλήματα εντείνονται.
Δεν θα θέλαμε να αναφερθούμε σε διαβαθμισμένα στοιχεία όπως οι αριθμοί του προσωπικού και οι στελεχώσεις των στρατιωτικών μονάδων και σχηματισμών.
Θα επισημάνουμε μόνον ότι εντός της προσεχούς διετίας σημαντικός αριθμός επαγγελματιών οπλιτών φθάνει στο όριο της προβλεπομένης υπηρεσίας και πιθανότατα θα αποχωρήσει.
Δεν μπορεί κανείς να κάνει τον οπλίτη μέχρι την ηλικία συνταξιοδοτήσεως. Θα προκύψουν λοιπόν ανάγκες προσλήψεως προσωπικού.
Ή αυξήσεως της στρατιωτικής θητείας. Αν και το τελευταίο θα αποτελούσε την πιο ενδεδειγμένη λύση, μάλλον δεν θα ευρεθεί κυβέρνησις που θα επιδείξει το πολιτικό σθένος να την αποφασίσει.
armyvoice
