Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ
Στις 27 Οκτωβρίου,παραμονή της μεγάλης εθνικής εορτής είχαμε δημοσιεύσει τη φωτογραφία από το 1940…Μία ομάδα νέων ανθρώπων που ανήκαν στην πνευματική,καλλιτεχνική,επιστημονική και οικονομική ελίτ της εποχής! Όλοι ντυμένοι στο χακί έτοιμοι να πάνε στο μέτωπο. Και πήγαν.
Ποιοι εικονίζονται στη φωτογραφία αλλά και ποιοι άλλοι επιφανείς πολίτες εκείνης της εποχής έσπευσαν να πολεμήσουν μπορείτε να το θυμηθείτε ΕΔΩ… Αξίζει τον κόπο.
Οι εποχές άλλαξαν…
Θυμηθήκαμε τη φωτογραφία με αφορμή το θέμα που προέκυψε με την εξαγορά της θητείας του υπουργού Παιδείας Κ.Γαβρόγλου. Επισημάναμε την ανείπωτη υποκρισία ενός πολιτικού-κομματικού συστήματος που θυμάται τη θητεία μόνο όταν πρόκειται για τον κομματικό αγώνα και την αντιπαράθεση.Και πάντα “βλέπει” τον “λουφαδόρο” του απέναντι “κομματικού χαρακώματος”,παριστάνοντας πως δεν γνωρίζει πόσους τέτοιους κουβαλά στο δικό του κόμμα…
Η εποχή της μεταπολίτευσης είναι η εποχή της “λούφας”…Αυτή τη περίοδο έγινε “νόμος” να προσπαθείς είτε να αποφύγεις τη στράτευση,είτε να περάσεις “ζάχαρη”. Με το “η Κύπρος είναι μακριά” της δεξιάς και την εμμονή του ανερχόμενου ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς να απορρίπτει οτιδήποτε φορούσε στολή, ήταν εύκολο να αναπτυχθεί η ψυχολογία της “λούφας”… Σ΄ όλους μας.
Με το πέρασμα του χρόνου δεν ήταν κατακριτέο να αποφεύγεις τη στράτευση ή να έχει “βύσμα”… Ήταν το ζητούμενο, που έγινε αυτονόητο και τέλος δεδομένο. Όχι για όλους βέβαια. Τα παιδιά των φτωχώτερων,των πιο αδύναμων, εκείνα τα παιδιά που δεν είχαν “επαφή” οι οικογένειές τους έστω με τον …παπά της ενορίας φύλαγαν και φυλάνε ακόμη όλους τους υπόλοιπους που “είχαμε τον τρόπο μας”…
Σ΄ αυτό το κλίμα της “λούφας” τα κόμματα έπαιξαν ρόλο πρωταγωνιστικό. Η καλή μετάθεση “κοντά στο σπίτι” ήταν το νούμερο ένα ρουσφέτι πολιτευτών και βουλευτών. Ανέξοδο ρουσφέτι για τους ίδιους, μεγάλη ανακούφιση για τις οικογένειες που είχαν παιδί στρατιώτη. Και κάπως έτσι οι “βολεμένοι” έγιναν πλειοψηφία σε σχέση μ΄ εκείνους που έπαιρναν απολυτήριο από τα σύνορα. Το χειρότερο; Δεν είχαν καμία αναγνώριση γι΄ αυτό στην μετέπειτα ζωή τους. Μάλλον αποτελούσε ένα…στίγμα της κοινωνικής τους αδυναμίας ότι δεν μπόρεσαν “ούτε μια καλή μετάθεση να πάρουν”.
Δεν ήταν καθόλου δύσκολο σ΄ αυτό το κλίμα να δούμε και φυγόστρατους στα βουλευτικά έδρανα! Σε κανέναν δεν έκανε εντύπωση,μετά από λίγα χρόνια…
Γι΄ αυτό λέμε ότι είναι λίγο φαιδρό να τσακώνονται τα ελληνικά κόμματα για το ποιος από τους βουλευτές τους και τα στελέχη τους δεν έχουν υπηρετήσει τη θητεία τους!
Ας αρχίσουν να ζητούν από τους υποψήφιους βουλευτές τους τη στρατολογική τους κατάσταση ή ακόμη καλύτερα ας θέσουν ως απαραίτητη προϋπόθεση να ΄χουν κανονικά υπηρετήσει για να τους εντάξουν στα ψηφοδέλτιά τους και μετά βλέπουμε…Δεν είναι τόσο δύσκολο να το κάνουν,αν πράγματι κόπτονται τόσο πολύ…
Το να βγαίνουν ξαφνικά και να παραδίδουν …μαθήματα πατριωτισμού έχει καταντήσει αστείο…
Και κάτι τελευταίο: πατριώτης δεν είναι αυτός που έχει απλά υπηρετήσει τη θητεία του ή ήταν σημαιοφόρος στο σχολείο του. Πατριώτης είναι αυτός που εκτός απ΄ αυτά ,στην πολιτική του ζωή σέβεται τις όποιες υποχρεώσεις του στο κράτος,πληρώνοντας για παράδειγμα τους φόρους που του αναλογούν…Κι αυτό πατριωτισμός είναι.
militaire
