Του συνεργάτου μας κ. Δημητρίου Π. Λυκούδη*
Έχουμε και στο παρελθόν αναφερθεί, έχω την αίσθηση επαρκώς, και πάντοτε με βάση τους Πατέρες της Εκκλησίας μας και τους Ιερούς Κανόνες ότι δε μπορεί να γίνεται ανάδοχος ανήλικος δεδομένου ότι απέχει παντελώς (όχι βέβαια ότι το σύνολο των ενηλίκων έχει γνώση), από τη γνώση και την αποδοχή ενσυνειδήτως των δογμάτων και των αληθειών της Πίστεώς μας, με αποτέλεσμα να αδυνατεί να εμφυσήσει την πίστη , τον σεβασμό και την αγάπη στο βρέφος προς τον Λυτρωτή της Πίστεώς μας, Κύριον Ιησούν Χριστόν. Εδώ όμως, δράττομαι της περιστάσεως, για ακόμη μία φορά, να αναφερθώ και να κατακεραυνώσω την όλη «θεατρικότητα» του Μυστηρίου(Φεύ!), απο την ανθρώπινη πλευρά. Σημαιοστολισμοί και αρκουδοστολισμοί, ανθοστολισμοί πέριξ, επί και εννίοτε και εντός αυτής της κολυμβήθρας, μπαλονοθεατρινίστικα σόου και «μισογδυμένες» δεσποινίδες και κυρίες, κάμνατε λάθος μέγα! Η πλαζ και η παραλία ευρίσκεται εις έτερον τόπον, ουχί εις τον ιερόν Ναόν. Δεν αναφέρομαι στην εκούσια παραδοχή της αμαρτίας μας, αλλοίμονο, αυτό άλλωστε, αν συμβαίνει αυτοθέλητα απο την πλευρά μας και συνοδεύεται απο την προσπάθεια της μετανοίας και της επανόδου είναι κάτι που αναπαύει απόλυτα τον Ουρανό. Άλλωστε, ο ίδιος ο Κύριος μας, μάς διαβεβαιώνει ότι «ήλθε για να καλέσει αμαρτωλούς εις μετάνοιαν». Αναφέρομαι, όμως, στην αδιαντροπιά, στον εμπαιγμό, στον άκριτο λειτουργικό συνωστισμό που «έτυχε», για το «καλό». επειδή «πρέπει» να «μαζευτούμε» σε έναν «ιερό» χώρο και να «βαπτίσουμε» το παιδί!
Ως εκ τούτου, έχουμε ευθύνη άπαντες, κληρικοί και λαϊκοί, απέναντι στις ψυχές των ανθρώπων και κυρίως απέναντι στην ημετέραν ψυχήν. Όχι λοιπόν, ανήλικοι ανάδοχοι στο Μυστήριο της Βαπτίσεως, όχι «καραγκιοζιλίκια» για να φανούμε αρεστοί στους ανθρώπους. Και πάντοτε όνομα ένα, το τονίζω, ΕΝΑ και ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ και Καλήν Απολογίαν επί του Φοβερού Βήματος!
*Δημήτριος Π. Λυκούδης
Θεολόγος – Φιλόλογος, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών
‘
