Posted By: Νικήτας Κακλαμάνης
Ασφάλεια. Μία από τις πιο βασικές αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος. Στην Ελλάδα του 2015, παρά τα τόσα οικονομικά προβλήματα, η Αστυνομία έχει καταφέρει να ανταποκριθεί -σε μεγάλο ποσοστό- στις ανάγκες της σημερινής κοινωνίας και το αίσθημα ασφάλειας συνεχίζει να επικρατεί.
Αν παρατηρήσει κάποιος τις χώρες, όπου έχουν εφαρμοστεί τόσο σκληρές οικονομικές πολιτικές, όπως στην Ελλάδα τη τελευταία 5ετία, οι κοινωνικές καταστάσεις που προκλήθηκαν είναι πραγματικά χαοτικές και η ανασφάλεια κυριάρχησε.
Η σημερινή, καλή γενικά, κατάσταση στη πατρίδα μας οφείλεται σε μεγάλο ποσοστό στη σωστή διαχείριση από τη πλευρά της ΕΛ.ΑΣ.
Ουδείς μπορεί να ισχυριστεί, ότι δεν υπήρξαν και μεμονωμένες παρεκτροπές στη συμπεριφορά οργάνων της τάξης σε έκτακτες περιπτώσεις.
Όλοι όμως πρέπει να αναλογιστούν, ότι συγκριτικά με το εκρηκτικό κλίμα που δημιουργείται από την οικονομική και εργασιακή καταχνιά που βιώνει ο Έλληνας, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι και οι αστυνομικοί είναι άνθρωποι με όρια, έχουν επιτευχθεί ισορροπίες κατανόησης. Αυτό θεωρώ, ότι είναι και το κομβικό σημείο ανάμεσα στα όργανα της τάξης και τον πολίτη.
Για όσους δεν γνωρίζουν τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αστυνομικοί είναι πολλά. Αφορούν τις υποδομές, τον πεπαλαιωμένο εξοπλισμό που εγκυμονεί κινδύνους για τη προσωπική τους ασφάλεια και βέβαια όπως και για τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, το οικονομικό. Κι’ όμως αυτά ξεχνιούνται την ώρα του καθήκοντος.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι, που επιδιώκουν να ξεπεράσουν τη γραμμή ασφαλείας, η οποία έχει χαραχθεί εδώ και 5 χρόνια. Πυκνά-συχνά τους βρίσκουμε στις «ουρές» μεγάλων συγκεντρώσεων, φορούν (συνήθως) μαύρα ρούχα και κουκούλες και χρησιμοποιούν ως όπλα ακόμη και βόμβες «μολότοφ» ικανές να αφαιρέσουν μέχρι ανθρώπινες ζωές.
Εδώ ακριβώς, λοιπόν, ανοίγω το κεφάλαιο –Ασφάλεια, που περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Το αναφέρω όσο πιο απλά μπορώ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται υπέρ της απαγόρευσης της οπλοφορίας κατά την αστυνόμευση διαδηλώσεων και συλλαλητηρίων.
Υπέρ της διάλυσης των ΜΑΤ-ΥΜΕΤ και υπέρ της απαγόρευσης χρησιμοποίησης άλλων ειδικών δυνάμεων για τη «καταστολή λαϊκών κινητοποιήσεων».
Τα ερωτήματα, που μου έρχονται αυθόρμητα είναι τα εξής:
Οι «μπαχαλάκηδες» που προσπάθησαν να διαλύσουν την Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2008 ή εκείνοι που έκαψαν με «μολότοφ» ζωντανούς τρεις ανθρώπους κι’ ένα έμβρυο στη Marfin στις 5 Μαΐου 2010, πως θα αντιμετωπίζονται;
Μήπως θα πάψουν ξαφνικά να προκαλούν επεισόδια και να κάνουν πλιάτσικο σε καταστήματα, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση;
Οι αστυνομικοί θα αντιμετωπίζουν την εκτόξευση «μολότοφ» με …τριαντάφυλλα;
Οι αστυνομικοί δεν είναι άνθρωποι ή δεν έχουν οικογένειες, που δεν θα γνωρίζουν αν θα πάνε το βράδυ στο σπίτι τους;
Και στο κάτω-κάτω της γραφής, οι συγκεκριμένοι «επαγγελματίες» ταραξίες με ποιο «μαγικό» τρόπο θα μπορούν να αντιμετωπιστούν;
Σε καμία περίπτωση δεν είμαι υπέρ της βίας. Στα 25 χρόνια της πολιτικής μου πορείας το έχω αποδείξει. Με ενοχλεί, όμως όταν η βία χωρίζεται σε «καλή αριστεροαναρχική» και σε «κακή αστυνομική».
Η βία, απ’ όποιον κι αν ασκείται, έχει το ίδιο οικτρό αποτέλεσμα. Είναι άδικος ο διαχωρισμός της ειδικά μάλιστα, όταν αναφερόμαστε σε πιθανό κόστος ακόμη και ανθρώπινων ζωών. Κάτι, που δεν θέλω να πιστέψω ότι στον ΣΥΡΙΖΑ το εννοούν μονόπλευρα.
http://ysterografa.gr/
