24.3.13

Ε Π Ι Κ Α Ι Ρ Ο Τ Η Τ Α


Αποκατάσταση…


Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ
ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ την αλλαγή και μόνο με δημοκρατία θα’ ρθει. Κόντρα στον φασισμό της παρεξηγημένης  ελευθερίας. Και, βέβαια, δεν την  περιμένουμε απ’ τον ουρανό ή  από μετανιωμένους που θ’ αλλάξουν ρότα.
ΜΕ τη δημοκρατία «κανένας δεν κάνει ό,τι θέλει» και το περάσαμε στα ψιλά. Έτσι μας βόλευε και τους βόλευε, αλλά στο τέλος «ξυρίζουν κλπ». Είναι λίγο(;) αργά να επιβάλεις κανόνες σε μιαν Ελλάδα όπου δεν βλέπεις…αμουντζούρωτη πινακίδα (της τροχαίας). Να τα βάλεις με τον τραμπούκο που πέταξε το πακέτο ή τον «φίλαθλο» που σκαρφάλωσε με σκάλα(!) για να κολλήσει αυτοκόλλητο της ομάδας του ακόμα και στο φανάρι.

ΕΙΝΑΙ πολύ αργά να στείλεις στους…στρατώνες  «στρατηγούς» του συνδικαλισμού, παρακινδυνευμένο να λιγοστέψεις τα προνόμιά τους. Μαθημένοι αυτοί κι εμείς, στρωμένοι στη λογική που αμοιβαίου συμφέροντος, αγοραίου και ενίοτε ανήθικου, πλην νόμιμου.
ΚΙ ύστερα στρέψαμε την κεφαλή προς τους «μικρούς ήρωες» των καταλήψεων στα μουντζουρωμένα σχολεία πρόωρων  καψούρηδων που νιώθουν λεύτεροι. Ρυθμίζουν τη λειτουργία τους με αλυσίδες και λουκέτα. Κάποτε και με καδρόνια…Μαραγκών, με σχάρες που σκοτώνουν.
ΥΣΤΕΡΑ έπεσε η ματιά  μας στα μορμολύκεια του παρελθόντος  που ακόμα προστατεύονται από  αστυνομικούς, γιατί κάποτε «πρόσφεραν»  στην Ελλάδα υπηρετώντας από τιμητικά, πολιτικά, «προσοδοφόρα» πόστα. Στους σημερινούς, φρέσκους, ονειροπόλους και ομονοούντες για τα καλά, συμφέροντα και ακατάργητα κοινοβουλευτικά τους προνόμια. Διακρίναμε ατιμώρητους Μαντέληδες που ομολόγησαν και Τσουκάτους που μας μπέρδεψαν, ωστόσο, με τον νόμο παραμάσχαλα σαν σωτήριο ευαγγέλιο και με το παραδάκι να’ χει κάνει φτερά.
ΦΑΝΤΑΣΟΥ, λοιπόν, να κοπάσει  η μπόρα και η Ελλάδα ν’ αρχίσει  να ανασαίνει. Από πόσες μεριές θα τραβολογούν τους (όποιους) κυβερνώντες  με το «δος κι εμένα μπάρμπα!». Με τις δομές που δεν άλλαξαν και τις συνήθειες που δεν κόβονται. Λογάριασε πόσοι «καινούριοι» θα ξεπεταχτούν βλέποντας ατιμώρητους «παλιούς», δράσαντες (και δράξαντες) ζαρωμένους στη γωνιά. Πολιτικούς που θα συνεχίσουν την «προσφορά» με τα παιδιά τους, γονείς που θα καμαρώνουν για το φυντάνι τους-καταληψία, ρυπαντές των δρόμων και φοροκλέφτες (όταν χαλαρώσουν τα μέτρα).
ΚΑΙ, κάτω, στην πλατεία  λαοθάλασσα με πανό για την «αποκατάσταση». Ποιος κλάδος θα (πρωτο)αποζημιωθεί  για τις θυσίες του (περικοπές κλπ.) απ’ το πρώτο ευρώ που θα περισσέψει(;) στο ταμείο. Κι ύστερα; «Το κόμμα σου, το κόμμα μου» κι έχει ο Θεός από «αγώνες» και διχόνοια. Με τους ξένους σε αναμονή, πότε θα αξιοποιήσουν τις δομές που έστησαν για όφελός τους πάνω στις δικές μας, τις ίδιες κι αναλλοίωτες.