5.10.11

«Άι στο διάολο, ΔΝΤ»…


Στέλιου Παπαθεμελή

Η χώρα πορεύεται επί ξυρού ακμής. Σέρνεται κυριολεκτικά «εν σκότει και σκιά θανάτου». Χωρίς πυξίδα και χωρίς καπετάνιο.
Ο φαύλος κύκλος της ύφεσης κατασπαράσσει τα σωθικά της. Οι ξένοι πάτρωνες δεν ορρωδούν προ ουδενός για να ικανοποιήσουν τις αδηφάγες ορέξεις τους καταπίνοντας το αίμα της.
Σε κάθε νέα «δόση» επαναλαμβάνεται το ίδιο σήριαλ κατατρομοκράτησης του κόσμου, για να του φορτώσουν άνευ αντιστάσεως τον καινούριο κεφαλικό φόρο.

Ζούμε σε μια σχιζοφρενική ατμόσφαιρα. Έβγαλαν στο σφυρί τα Υπουργεία Εξωτερικών, Εσωτερικών, Πολιτισμού, Υγείας, τη ΓΑΔΑ, ό,τι πουλιέται. Φορολογούν ό,τι είναι ακίνητο. Τρέλλα.
Πασχίζουν να σπρώξουν τον κοσμάκη με διαδοχικά σοκ στην κατάθλιψη για να τον καταστήσουν ανενεργό. Άθελά τους όμως αποσταθεροποιούν τους μηχανισμούς κοινωνικής πειθαρχίας με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Ο λαός είναι καζάνι που βράζει έτοιμο από στιγμή σε στιγμή να εκραγεί.
Το χρέος θα φτάσει το 2012 στο 189 % του ΑΕΠ, λέει τώρα το ΔΝΤ (ούτε για αυτοεκπληρούμενη προφητεία δεν είναι ικανό, αφού το προέβλεπε στο 172 %).
Το χρέος, ο Ανδρέας το είχε παραδώσει στον Μητσοτάκη στο 69 %, ο Μητσοτάκης στον Ανδρέα στο 111 %, ο Καραμανλής στον ΓΑΠ στο 115 % και αυτός στον επόμενό του θα το αφήσει στο 189 %. Φρίκη!
Εκατοντάδες χιλιάδες εκδιώκονται εκτός αγοράς εργασίας, στον ιδιωτικό, τώρα και στον δημόσιο τομέα.
Συνέπεια: προκλητική ανισότητα, καθολική ανέχεια, γενικευμένη αβεβαιότητα.
Τι τέξεται η επιούσα;
Η πείσμων εμμονή στην αυτοκτονική πολιτική της αφαίμαξης απεργάζεται και επισπεύδει την εξέγερση των αδικουμένων.
Αυτό το διαβολικό μείγμα άγριας λιτότητας και καθολικής απορρύθμισης (συνεχείς απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, μηδενική ανάπτυξη) κυοφορεί τον αργό θάνατο της κοινωνίας και της χώρας.
Μπορεί στην Ελλάδα να αργοπόρησε o ξεσηκωμός των αδικημένων, αλλά ένας σπινθήρας σήμερα φτάνει για να περάσουν τα πράγματα σε μπουρλότο. Τα α-μέτρητα και ά-μετρα μέτρα της Τρόικας έχουν ισοπεδώσει τα έσχατα όρια αντοχής ενός λαού βασανισμένου. Όταν όμως ξεσηκωθεί, θα κινηθεί με την πυρηνική δύναμη του απελπισμένου. Και αυτή είναι φωτιά και λάβρα.
Μια άμεση παύση πληρωμών, παρά την ασυγχώρητη απώλεια πολύτιμου χρόνου, επειδή εξακολουθεί να επάγεται συστημικά ρίσκα για το ευρώ, αλλά και για το δολλάριο, διατηρεί ακόμη, την αποτελεσματικότητά της.
Επί μήνες κάποιοι φωνάζουμε, μη εισακουόμενοι «σπεύστε σε αναδιαπραγμάτευση του χρέους».Τότε ένα hairkut του 50 % ήταν αρκετό. Σήμερα πάνε σ’ αυτό, αλλά είναι πια λίγο και αλυσιτελές. Η πολυδιαφημισμένη από τους εγχώριους ψιττακούς Συμφωνία της 21ης Ιουλίου παγιώνει τα δεσμά της χώρας. Εκ στόματος Ρουμπινί η πικρή αλήθεια: «Η καλύτερη επιλογή είναι να απορρίψει η Ελλάδα τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου που προσέφερε η Ευρώπη, επειδή ισοδυναμεί με ληστεία [το ακούνε οι ιεροφάντες της ;] παρέχοντας πολύ μικρότερη ανακούφιση από αυτή που χρειάζεται η χώρα και υπό την απειλή της πτώχευσης να διαπραγματευθεί μια καλύτερη. (Financial Times/Καθημερινή 25/9/11). Νηφάλια κραυγή που δεν φοβάται την επιστροφή στη δραχμή, την συνιστά μάλιστα ως εργαλείο επανεκκίνησης και ανάκτησης της ανταγωνιστικότητας.
Από το Βερολίνο ο Πρόεδρος του SPD Γκάμπριελ, παραδέχεται την εξάντληση των αντοχών μας και παραδίδει μαθήματα απλής οικονομικής αριθμητικής στους ημέτερους μαθητευομένους μάγους: «Εκείνος που περικόπτει μισθούς και συντάξεις και απολύει ανθρώπους καταστρέφει την ίδια την ανάπτυξη». Εκτίμηση φερέγγυου κοινού νου μακράν πάσης αφερέγγυας ευφυΐας Και το αυτονόητο επιμύθιον: «Στη Γερμανία κάναμε το αντίθετο [απ’ ό,τι πειθαναγκάζουν εμάς] την περίοδο της δικής μας δημοσιονομικής κρίσης. Γι’ αυτό και ξεπεράσαμε καλύτερα απ’ όλους την κρίση» (Bild/Ελευθεροτυπία 27/9/11).
Διά ταύτα και αμελλητί:
-Βαθύ κούρεμα του χρέους. «Εν χρω κεκαρμένον».
-Σοβαρό πλαίσιο πάταξης φοροδιαφυγής.
-Τέρμα στις οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων και στις οριζόντιες αυξήσεις φόρων.
-Εξαρθολογισμός δημοσίων δαπανών (σκοπιμότητα-αποδοτικότητα).
-Ανάπτυξη. Εκμηδένιση γραφειοκρατικού τέρατος. Δημόσιες επενδύσεις.
Εδώ ταιριάζουν όσα έγραψε για την Αργεντινή η Naomi Klein («Φράχτες και παράθυρα» σ.31), «Ο λαός… δοκίμασε τη λύση του ΔΝΤ. Τώρα είναι η σειρά του να κυβερνήσει τη χώρα, (…) δεν πρέπει να ικετεύει για δάνεια, να απαιτήσει αποζημιώσεις».
Το τελικό «διά ταύτα» το συνόψισαν κάποιοι κατατρεγμένοι Αργεντινοί: «Άι στο διάολο, ΔΝΤ»..