Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Ο Τάσσος έφυγε. Λαμπρότερο επιτύμβιο από τον παραπάνω τίτλο μιας από της μεγαλύτερης τουρκικές εφημερίδες, δεν θα μπορούσε να’ χει Έλληνας. Αυτό ας χαραχθεί στο νου και την ψυχή του καθενός από μας.
Σκεφθείτε έναν προς έναν όλο αυτό το συρφετό που τον μίσησε και τον πολέμησε κι εδώ και στην Κύπρο. Ποιος τους υπολόγισε ποτέ; Ποιός τους φοβήθηκε, ποιός τους σεβάστηκε; Κανείς.
Π...........ς των πρεσβειών και του μαύρου χρήματος. Λαδωμένοι αρουραίοι των ξένων συμφερόντων. Ποιος ξένος υπολόγισε ποτέ αυτές τις πολιτικοδημοσιογραφικές κοκότες; Κανείς. Βρείτε έστω μια τόση δα ασήμαντη προσφορά τους στο Κοινό των Ελλήνων. Τίποτα. Μια επαρχιώτικη φτωχομπινέδικη μαφία, ψιλοπαλιανθρωπάκοι, ανακυκλωμένοι αριστεροί και ραμολιμέντα της Αποστασίας, διανοούμενοι του δίφραγκου, κομπέρ της πολιτικής, αδίστακτα ασπόνδυλα της κοινοβουλευτικής ραστώνης και όλοι, μα όλοι, βαθύτατα μισέλληνες, συμπλεγματικοί επαρχιώτες της Εσπερίας.
Ο Τάσσος ήταν Αρχηγός, πρόμαχος. Σίγουρα είχε ελαττώματα κι έκανε λάθη. Όμως τον άντρα τον κρίνει η μεγάλη ώρα κι εκεί ο Τάσσος στάθηκε τείχος Τιμής και Εθνικού Συμφέροντος.
Για τον Τάσσο...
του Λάζαρου Μαύρου 
Β Ρ Α Δ Υ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ 13ης Αυγούστου 2004.
Η πλατεία ενός από τα ομορφότερα χωριά στον κόσμο, της Χώρας Αστυπαλαίας, πλάι στους οκτώ παρατεταγμένους παμπάλαιους μύλους, ήταν γεμάτη κόσμο.
Καφενεία, ταβέρνες, σουβλατζίδικα, δεν τους έμεινε άδεια καρέκλα. Όρθιοι, πολλαπλάσιοι. Δύο γιγαντοοθόνες πρόβαλαν από την τηλεόραση, σε απευθείας μετάδοση, τα καθέκαστα της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Κάποια στιγμή το πλήθος στην πλατεία της Αστυπάλαιας, ξεσπά σε ένα ενθουσιώδες παρατεταμένο χειροκρότημα. Κι οι καθήμενοι σηκώθηκαν όρθιοι χειροκροτώντας.
Ήταν η στιγμή που η οθόνη, δείχνοντας τους επισήμους στο Καλλιμάρμαρο, σταμάτησε για λίγο, γεμάτη από το πρόσωπο του προέδρου της Κύπρου Τάσσου Παπαδόπουλου σε κοντινό πλάνο. Στο πλήθος που χειροκροτούσε δεν υπήρχε κανένας Δηκοϊκός, Ακελιστής, Συναγερμικός, Εδεκίτης ή άλλος Κύπριος. Ελλαδίτες ήσαν όλοι.
Παραθεριστές. Και το αυθόρμητο χειροκρότημά τους ήταν ο κότινος που ο όπου γης Ελληνισμός απένειμε ενστικτωδώς και εξ αποστάσεως στον αθλοφόρο της εθνικής ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ των Ελλήνων. Όλων των Ελλήνων.
Τον ΑΝΘΡΩΠΟ που, μόλις τέσσερις μήνες νωρίτερα, Απρίλη του 2004, ως Πρόεδρος της Κύπρου, ενσάρκωσε το ΟΧΙ της παλλαϊκής, πανελλήνιας ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, απέναντι στην φοβερή απειλή του Σχεδίου Ανάν: Την απειλή διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και μετατροπής της Κύπρου σε τουρκο-βρετανικό προτεκτοράτο.
Των ΕΛΛΗΝΩΝ η τεράστια πλειοψηφία, στην Κύπρο, στην Ελλάδα, στη Διασπορά, έχει καταγράψει αθλοφόρο στη συλλογική μνήμη και συνείδηση του έθνους, τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Σ' αυτή την ατελείωτη Ιστορία που μετριέται διά μέσου των αιώνων με τα ΟΧΙ της εθνικής αξιοπρέπειας και του ελευθερίης γλιχόμενοι. Από τον Ονήσιλο του 499π.Χ., τον Μαραθώνα του 490, τις Θερμοπύλες του 480,τον Παλαιολόγο του 145
3, την Πίνδο του 1940, τον Μαχαιρά του 1957, την Αντίσταση του 1963-64, του 1974, ως τη Δερύνεια του 1996 και το Δημοψήφισμα του 2004. Χάραξαν ανεξίτηλα εκείνο που αυθόρμητα ένιωσαν χρέος να χειροκροτήσουν, έστω και σε άσχετη (;) στιγμή οι Έλληνες, στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών της Αθήνας, όταν ο φακός της τηλεόρασης στάθηκε για λίγα δευτερόλεπτα στο πρόσωπο του Τάσσου.
Μ Α Ζ Ι ΜΕ των οικείων του, αυτές τις δύσκολες ώρες στον θάλαμο της εντατικής του νοσοκομείου, όπου βρίσκεται ο Τάσσος Παπαδόπουλος, προστίθενται οι ευχές κι οι προσευχές των όπου γης Ελλήνων: Έρρωσο αθλοφόρε κι ο Θεός μαζί σου.
(σημ enkripto : το κείμενο δημοσιέυτηκε στην Σημερινή με τίτλο " Αθλοφόρε, έρρωσο!".. Τάσσο ,προσευχόμαστε για εσένα ,ο Θεός μαζί σου)
