Ἀπό τή Ναζαρέτ στή Βηθλεέμ.
Ἐννέα περίπου ἡμέρες σκληρῆς καί κοπιώδους ὁδοιπορίας χρειάστηκε νά διανύσει ἡ Παρθένος, ἕως ὅτου καταλύσει στό ταπεινό καί σιωπηλό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ…
Ὑπέμεινε τόν βαρύτατο κόπο τῆς κακοτράχαλης πορείας, ἐξασφαλίζοντας ὅμως στόν Θεό πού κυοφοροῦσε τήν ἄνεση τῆς μητρικῆς νηδύος.
Οἱ βράχοι ἔγιναν κρεβάτι γιά τό ἄσπιλο σῶμα της γιά νά μήν στερήσει τόν Θεό ἀπό τήν ἁπαλότητα τῆς μητρικῆς της ἀγκάλης.
Ὑπέμεινε τό διαρκές ψῦχος τῆς ἡμέρας καί τήν ἀμείλικτη παγωνιά τῆς νύκτας, χαρίζοντας στόν Θεό πού ἔφερε ἐντός της τήν ζωοποιό θερμότητα τῶν σπλάγχνων της.
Σκόνη, λάσπες καί χῶμα σκέπαζαν τά κουρασμένα πόδια τῆς Παναχράντου, γιά νά παραμείνουν τά πόδια τοῦ Θεοῦ ἀκηλίδωτα, ἀμόλυντα.
Λιγοστή τροφή καί ἐλάχιστες γουλιές νεροῦ ἀπό τόν Ἰορδάνη μοιραζόταν μέ τόν ἅγιο μνήστορα, γιά νά ὁλοκληρώσουν τήν πορεία. Καί ὅμως, τό σαρκωμένο στήν κοιλία της Θεῖο Βρέφος δέν στερήθηκε ποτέ τήν πλούσια καί ἀδιάλειπτη τροφή τῶν μητρικῶν αἱμάτων.
Κινδύνους ἀπό ληστές, σαρκοφάγα ζῷα, πτηνά, ἑρπετά καί ἔντομα, οὐρλιαχτά ζῴων καί τρόμους δαιμονίων τῆς νυκτός ὑπέμειναν οἱ αἰσθήσεις τῆς Ἀφθόρου, κι ὅμως, μέσα σέ κάθε φόβο, Ἐκείνη στεκόταν φρουρός ἄγρυπνος, περιφρουρώντας μέ σιωπηλή καρτερία τόν Θεό πού ἀνέπνεε ασφαλής ἐντός της.
Ἡ νύκτα ἐφόβιζε τά πάντα, μά δέν ἄγγιζε τήν εἰρήνη της· διότι Ἐκεῖνος πού ἔπλασε τό φῶς ἀναπαυόταν στό σκοτάδι τῶν σπλάγχνων της ἀνενόχλητος, ειρηνικός.
Καί ὅταν μετά τόσες μέρες ἔφθασε στό ταπεινό σπήλαιο, ἐξῆλθε ὁ Υἱός της στόν κόσμο. Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί πού ἐγεννήθη ὁ Χριστός… Σέ ἕναν κόσμο που απεδείχθη ἀφιλόξενος καί μοχθηρός, κρύος καί ἄσπλαγχνος, αγνώμων και προδότης, φθονερός καί κακοποιός.
Ἤξερε πού ἐρχόταν.
Ἄξιζε ὅμως γιά Ἐκεῖνον νά κατέβει στήν γῆ καί μόνο γιά τήν Μητέρα Του. Τόν μόνον ἀληθῶς ἄνθρωπον. Ἡ ἀγάπη πού εἰσέπραξε ἀπό Ἐκείνην ἔφθανε νά Τόν κάνει ὀφειλέτη τῆς ἀνθρωπότητος.
Δι' ἡμᾶς γάρ ἐγεννήθη παιδίον νέον. Ὁ πρό αἰώνων Θεός!
ΚΑΛΑ ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ !
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΙΣΤΩΝ Ι.Μ.ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ