Η ρωσική στάση στην Ουκρανία προκαλεί έντονο αναλυτικό ενδιαφέρον, διότι δεν συνάδει με το συμβατικό πρότυπο συμπεριφοράς μιας μεγάλης δύναμης, που διαθέτει σημαντική υπεροχή μέσων και δυνατοτήτων. Η ασυμμετρία ανάμεσα στις δυνατότητες της Μόσχας και στις επιλογές της μοιάζει αντιφατική μόνο όταν ο πόλεμος εξετάζεται μέσα από το πρίσμα της άμεσης και θεαματικής νίκης.
Στην πραγματικότητα, η στρατηγική που ακολουθεί η Μόσχα αποκτά συνοχή, όταν προσεγγιστεί μέσα από δύο θεμελιώδη ερωτήματα, τα οποία ξεκλειδώνουν τη μεθοδολογία και τους στόχους της Ρωσίας. Αυτά τα ερωτήματα αποτελούν το σημείο εκκίνησης της τριλογίας των άρθρων που ακολουθεί:
- Γιατί η Μόσχα αποφεύγει μια γενικευμένη επίθεση και δεν διακόπτει ριζικά τη δυτική στρατιωτική βοήθεια;
- Ποιο είναι το γεωγραφικό όριο, που θεωρεί αναγκαίο να φτάσει, ώστε να εξασφαλίσει μια βιώσιμη και μακροχρόνια αρχιτεκτονική ασφαλείας μετά τη λήξη των επιχειρήσεων;
Η επιλογή αυτή δεν οφείλεται αποκλειστικά σε στρατιωτικές ελλείψεις, οι οποίες φυσικά υφίστανται και περιορίζουν το επιχειρησιακό εύρος, αλλά συνδέεται με το γεγονός ότι η Μόσχα διεξάγει πόλεμο παρατεταμένης εξάντλησης με μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Η στρατηγική της κρίνεται από την αναλογία κόστους και οφέλους και από τη δυνατότητα διατήρησης των διεθνών ισορροπιών χωρίς απότομες ανατροπές. Σε αυτό το πλαίσιο αναδεικνύονται επτά καθοριστικά στοιχεία που διαμορφώνουν τη σημερινή της συμπεριφορά.
Εστιάζει στην προοδευτική εξάντληση της ΕΕ
Η Μόσχα συνειδητοποιεί ότι η παρατεταμένη ένταση βαρύνει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, πυροδοτεί πολιτικές διαιρέσεις και υπονομεύει την εσωτερική αλληλεγγύη της Ένωσης. Καθώς η αντιπαράθεση παρατείνεται, τα μέλη της δυσκολεύονται να διατηρήσουν ομοιόμορφη στάση απέναντι στη Ρωσία. Σε αυτό το κλίμα, η Μόσχα εκμεταλλεύεται την κούραση για δύο κεντρικούς σκοπούς:
- Η συνέχεια του άρθρου ΕΔΩ