21.6.21

περί ...‘’γυναικοκτονίας’’




 Ένα άρθρο σεμινάριο

Θάνος Τζήμερος

‘’Θα μου πεις: μα δεν βλέπεις ότι πίσω από τους φόνους γυναικών, που γίνονται από εραστές και συζύγους, νυν ή πρώην (παλαιότερα κι από αδερφούς και πατεράδες, για λόγους τιμής) κρύβεται η αντίληψη πως “η γυναίκα μου είναι κτήμα μου κι ό,τι θέλω την κάνω”; Βεβαίως το βλέπω.

Βλέπω όμως κι άλλα πράγματα, τα οποία οι μεταφεμινίστριες δεν τολμούν να θίξουν. Βλέπω, ας πούμε, ότι οι άντρες που σχημάτισαν αυτή την κοσμοαντίληψη, δεν φύτρωσαν στα λάχανα.Από κάποιες μανάδες έχουν ανατραφεί, που ορκίζονται ότι το παιδί τους έχει πάντα δίκιο, ότι είναι το καλύτερο στον κόσμο κι ότι κάθε φορά που έχει προστριβές με το περιβάλλον του είναι γιατί δεν το καταλαβαίνουν το καημένο και το αδικούν. Βλέπω ότι οι γυναίκες που έπεσαν θύματα των συντρόφων τους, λίγο πιο πριν ήταν ερωτευμένες μαζί τους, και αντέτειναν, σε κάποιους που πιθανόν να διέβλεπαν αυταρχισμό στη συμπεριφορά του γαμπρού, “μ΄ αρέσει γιατί είναι άντρας που με διεκδικεί” ή “έννοια σου, εγώ θα τον φέρω στα νερά μου”. Ενδεχομένως να χώρισαν κάποιον προηγούμενο σύντροφό τους, που “ήταν εντελώς ξενέρωτος, Τασία μου, να φανταστείς τού έλεγα ότι θα βγω και δεν με ρώταγε ούτε με ποια παρέα, ούτε μου έκανε σκηνή αν αργούσα – μα είναι άντρας αυτός;”. Βλέπω γυναικεία sites και περιοδικά που κάνουν θραύση στον κοριτσόκοσμο να δίνουν συμβουλές του τύπου “πώς θα τον τυλίξεις” προτείνοντας “να κρύψεις το ζωηρό παρελθόν σου” ή “να του πεις ψέματα πως έμεινες έγκυος”, να εγκαθιδρύσεις δηλαδή μια σχέση εξαπάτησης, με στόχο να τον παντρευτείς, μη τυχόν και μείνεις στο ράφι. Το 2021 αυτά, όχι το 1950.


Βλέπω καταπιεστικούς γονείς (και τους δύο) να οδηγούν σε κοινωνική ασφυξία τα κορίτσια τους, έτσι που να είναι πρόθυμες να κλεφτούν με τον πρώτο τυχόντα για να απελευθερωθούν από τη γονική επιτήρηση ή να ρουφάν την ελευθερία (και τη σεξουαλική) χωρίς χαλινό και με άγνοια του κινδύνου, μόλις περάσουν σε μια σχολή και φύγουν από την οικογενειακή φωλιά – φυλακή. Βλέπω γυναίκες που υφίστανται μόνιμα ενδοοικογενειακή βία, έστω και ως σκαιά συμπεριφορά, να την ανέχονται λόγω οικονομικής εξάρτησης, διότι – θα το πω ευθέως – βολεύονται να δουλεύει άλλος, να φέρνει τα λεφτά στο σπίτι άλλος, και δεν θέλουν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται: ανεξαρτησία αλλά και αγώνα για τον επιούσιο. Βλέπω 25χρονα μοντέλα να παντρεύονται τον κουασιμόδο εφοπλιστή (που μπορεί να έχει και την ηλικία του παππού τους), διότι “γοητεύθηκαν από την προσωπικότητά του”, η οποία, αργότερα, στην αγωγή διαζυγίου, περιγράφεται με τα μελανότερα χρώματα, αλλά, ώ του θαύματος, αποκαθίσταται όταν η παθούσα εξασφαλίσει μια ηγεμονική διατροφή, οπότε… “έχουμε πολύ καλές σχέσεις με τον πατέρα των παιδιών μου”. Έβλεπα, και δεν το πίστευα, τις ερωτικές επιστολές που έφταναν σωρηδόν στον καταδικασμένο “δράκο” Παπαχρόνη (τον θυμάστε;) που βίαζε και σκότωνε γυναίκες. Βλέπω επίσης τις ίδιες μεταφεμινίστριες (θα εξηγήσω παρακάτω τον όρο) να ανακαλύπτουν του κόσμου τα ελαφρυντικά όταν η σύζυγος ή η ερωμένη σκοτώνει τον σύντροφό της. Τότε δεν είναι ανδροκτονία, δεν είναι έμφυλη βία. Δεν είναι ούτε καν δολοφονία. Είναι επειδή δεν άντεχε άλλο, επειδή της είχε κάνει τη ζωή μαρτύριο, επειδή τέτοιο φαλλοκρατικό γουρούνι που ήταν, αυτό του άξιζε.

Δεν θα με ενοχλούσε, λοιπόν, ο νεολογισμός αν ήταν ιδεολογικά ουδέτερος, ως μια αφόρτιστη εξειδίκευση της ορολογίας, όπως λέμε “τριπλουνίστας” για να προσδιορίσουμε με ακρίβεια το είδος του άλματος στο οποίο επιδίδεται ο αθλητής. Όμως, ο όρος “γυναικοκτονία” δεν είναι έτσι. Εξ ορισμού, επιδιώκει να προσδώσει, γενικά στο ανδρικό φύλο, απεχθή χαρακτηριστικά που διαθέτουν ελάχιστα παραβατικά μέλη του και που βεβαίως – βεβαίως δεν είναι αποκλειστικότητά τους. Το έμφυλο μίσος, για παράδειγμα, κατά των ανδρών, είναι κυρίαρχο στοιχείο στις ακτιβιστικές φεμιναζί ομάδες, οι οποίες προσλαμβάνουν την ιδιότητα του λευκού straight άνδρα ως τουλάχιστον ποινικό αδίκημα, μη σου πω έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Με ενοχλεί επίσης που χρησιμοποιείται ως υπόβαθρο για ακραία παράλογες απόψεις. Έμφυλη βία ανακάλυψαν οι μεταφεμινίστριες στον θάνατο του “Ζακ” λες κι όταν κάποιος έχει μπουκάρει στο μαγαζί σου, είσαι σε θέση να ξέρεις “πώς το κάνει”. Κι όμως αυτή η εξωφρενικά παράλογη, βλακώδης “οπτική” υποστηρίζεται σοβαρά με περισπούδαστες αναλύσεις από νομικούς, κοινωνιολόγους και πολιτικούς. Γκουγκλάρετε τους όρους Ζακ – έμφυλη βία και θα βρείτε ένα σωρό αναφορές, άρθρα και “σοβαρές” συζητήσεις, να σας πέσει το σαγόνι.

Με ενοχλεί που προσπαθεί να υποδαυλίσει σχέσεις μόνιμης αντιπαράθεσης και καχυποψίας μεταξύ ανδρών και γυναικών, πάντα με τη στήριξη της αριστεράς. Τώρα που τους τελείωσε ο ταξικός πόλεμος, κάποιο άλλο συγκρουσιακό περιβάλλον πρέπει να δημιουργήσουν για να τροφοδοτείται το αριστερό αφήγημα, το οποίο υιοθετούν και αρκετοί δεξιοί (κατά δήλωσίν τους) μην τυχόν και θεωρηθούν συντηρητικοί από τις “προχώ” παρέες τους. Και με ενοχλεί ακόμα περισσότερο, διότι σε όλη μου τη ζωή αγωνίστηκα μαζί με όλους τους προοδευτικούς, άνδρες και γυναίκες, ετεροφυλόφιλους και ομοφυλόφιλους, για τη νομική εξίσωση των ανθρώπων, χωρίς το φύλο, το χρώμα, η καταγωγή, η θρησκεία, η σεξουαλική ταυτότητα ή οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό, φυσικό ή επίκτητο, να συνεπάγεται αποψίλωση των δικαιωμάτων τους και των ευκαιριών τους στη ζωή.

Με ενοχλεί, εν τέλει, που ένα τόσο πολύπλοκο και πολυπαραγοντικό θέμα, όπως η ενδοοικογενειακή βία, “κουκουλώνεται” με απλοϊκές γελοιότητες που κατασκευάζουν ένα αποδιοπομπαίο τράγο, τις “έμφυλες σχέσεις εξουσίας”, και καθαρίζουν.’’

https://www.thepresident.gr