Ο δεύτερος λόγος είναι η πίστη μου στα δημοκρατικά ιδεώδη, χωρίς οποιαδήποτε κομματική χροιά. Για σοβαρά εθνικά θέματα δεν μπορεί να αποφασίζει, σε οποιαδήποτε χώρα, ένα κόμμα ή συνασπισμός κομμάτων, αν δεν θέσει καθαρά και ολοκληρωμένα το πρόβλημα ενώπιον της λαϊκής ετυμηγορίας με δημοψήφισμα ή εκλογές, στις οποίες το ποσοστό να υπερβαίνει το 50%+1 του συνόλου των ψηφοφόρων. Οι φωνές για Δημοκρατία, Ελευθερία, Ανθρώπινα Δικαιώματα κλπ είναι λόγια του αέρα και σαπουνόφουσκες δημαγωγών αν, σε ένα πραγματικά δημοκρατικό κράτος, δεν τηρείται η βασική αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Συνεπώς, το θέμα δεν είναι κομματικό για να επιφέρει διάσπαση της ενότητας του λαού και της κοινωνίας, αλλά η εφαρμογή μιας ύψιστης και βασικής δημοκρατικής αρχής, η οποία θα πρέπει να τηρείται από όλες τις κυβερνήσεις σε κρίσιμα και σοβαρά εθνικά θέματα. Ένα μόνιμο θεσμικό όργανο υπό την εποπτεία της Προεδρίας της Δημοκρατίας, θα ήταν προφανώς η λύση για να αποφεύγονται οι κομματικές αντιπαραθέσεις σε εθνικά θέματα.
Έχουν διατυπωθεί από πολλούς διαφορετικές εκτιμήσεις για τις επιπτώσεις δυο σημείων της Συμφωνίας των Πρεσπών, με την αναγνώριση της «μακεδονικής εθνότητας και της μακεδονικής γλώσσας». Οι δικές μου αντιρρήσεις βασίζονταν στο γεγονός ότι, η Ιστορία της Αρχαίας Μακεδονίας, άρρηκτα συνδεδεμένη με όλη την Εληνική Ιστορία και τον Ελληνικό Πολιτισμό, υπέστη μια χοντροκομμένη παραχάραξη για καθαρά πολιτικούς λόγους στο πλαίσιο της βαλκανικής πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων. Όσο και αν ψάξει κάποιος αρχαίες ιστορικές πηγές και αρχαιολογικά ευρήματα, δεν θα ανακαλύψει και το παραμικρό ίχνος κάποιας σχέσης ανάμεσα στη γλώσσα των Αρχαίων Μακεδόνων και στη βουλγαρική διάλεκτο που τη βάφτισαν ως «μακεδονική». Πρόκειται για μια τεράστια πολιτιστική απάτη. Η Ελλάδα την αποδέχτηκε και ισχύει πλέον ως μια διεθνής συμφωνία, ενώ η Βουλγαρία αρνήθηκε να συναινέσει, διότι γνωρίζει ότι αυτή η ψευτομακεδονική γλώσσα είναι η προγονική γλώσσα των Βουλγάρων.
Ερευνητές από αξιόλογα ξένα πανεπιστήμια έχουν πλέον τελεσίδικα αποφανθεί ότι, οι Μακεδόνες μιλούσαν μια ελληνική διάλεκτο. Σχεδόν όλα τα ονόματα, τοπωνύμια, οι μήνες του έτους κλπ είναι ελληνικά. Μετά τον 5ο π.Χ. αιώνα η γλώσσα εξελίχθηκε στην Κοινή Ελληνική, την οποία ο Μέγας Αλέξανδρος διέδωσε στην Ασία και στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτή ήταν η επίσημη γλώσσα των Μακεδόνων, σε αυτή γράφονταν «Οι Εφημερίδες» (το επίσημο αρχείο της εκστρατείας του Μ. Αλέξανδρου) και αυτή τη γλώσσα διδάσκονταν οι 30 χιλιάδες νεαροί Πέρσες που εντάχθηκαν στο στρατό του μακεδόνα στρατηλάτη «για να μπορούν να συνεννοούνται», όπως αναφέρουν οι ιστορικοί, με τους μακεδόνες στρατιώτες των μεικτών στρατιωτικών μονάδων. Συνεπώς, η μακεδονική γλώσσα που αναγνωρίζεται με τη Συμφωνία των Πρεσπών, νομιμοποιεί μια ιστορική απάτη που έγινε για πολιτικούς και γεωστρατηγικούς λόγους. Δεν υπάρχει και το ελάχιστο, το παραμικρό ιστορικό υπόβαθρο.
Μια από τις απόψεις με πρακτική σημασία και εφαρμογή, που έχουν διατυπωθεί για το θέμα αυτής της γλώσσας στη δεκαετία του 2010, με μια αρνητική συνέπεια πολλή μεγάλης βαρύτητας, υπήρξε η επίσημη αναγνώριση της «μακεδονικής» από το Βατικανό. Με δεδομένο το κύρος και την επιρροή του Πάπα στα εκατομμύρια των Καθολικών σε όλον τον κόσμο, η πολιτιστική απάτη αποκτούσε την εγκυρότητα ενός χριστιανού ηγέτη. Ο Πάπας, στις μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης, έδινε ευχές σε όλες τις επίσημες γλώσσες και μαζί με αυτές και στη «μακεδονική γλώσσα». Το ελληνικό κράτος, όπως πάντα σε όλες τις πλαστογραφήσεις της ελληνικής ιστορίας, έμεινε άφωνο και αδιάφορο. Και σε αυτή την περίπτωση, για να μη ρίξουμε, κατά την προαιώνια συνήθειά μας τις ευθ’υνες μας στους άλλους, θα πρέπει να θυμηθούμε ότι τότε είχαν αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» πάνω από 140 χώρες και η Ελλάδα δεν είχε απευθύνει σε καμία απ’ αυτές «ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΔΙΑΒΗΜΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ».
Δυστυχώς οι έλληνες ηγέτες δεν είχαν την πολιτιστική ευαισθησία των βούλγαρων πολιτικών, οι οποίοι απειλούν με βέτο την ΕΕ για το πρόβλημα της «μακεδονικής γλώσσας».. Ακούστηκαν τότε κάποιες μεμονωμένες φωνές διαμαρτυρίας ελλήνων πολιτών και μεταξύ τους και η δική μου. Θα πρέπει να τονίσω ότι, στις επιστολές μου, επέδειξα τον επιβαλλόμενο θρησκευτικό σεβασμό ενός ορθόδοξου χριστιανού προς τους ανώτατους αξιωματούχους άλλου χριστιανικού δόγματος, διότι θεωρώ τη Χριστιανοσύνη, παρά τις δογματικές διαφορές, ως μία, ενιαία και αδιάσπαστη ενότητα στις θεμελιώδεις βάσεις του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Δεν γνωρίζω την επίδραση που είχαν οι μεμονωμένες διαμαρτυρίες των ελλήνων πολιτών, αλλά πολύ γρήγορα το Βατικανό άλλαξε στάση και δικαίωσε τις προσδοκίες μας. Ο Πάπας έπαυσε, σε ελάχιστο χρόνο, να μνημονεύει ως μακεδονική τη βουλγαρική διάλεκτο.
Είχα αποφασίσει να παρέμβω εγγράφως όταν την πρωτοχρονιά του 2008 είχα παρακολουθήσει, σε ιταλικό τηλεοπτικό σταθμό, μια τέτοια αναφορά του Πάπα στην ανύπαρκτη αυτή γλώσσα και αποφάσισα να διαμαρτυρηθώ.
Έκανα μια γραπτή (στα γαλλικά) παρέμβασή μου στο Βατικανό για την προσφώνηση ευχών από τον Πάπα στη «Μακεδονική γλώσσα» στο Urbi et Orbi {παπική ευλογία «στην Πόλη/Ρώμη και στην Οικουμένη»}. Τότε είχε απαντήσει στη διαμαρτυρία μου (18-1-2008) ο υπογραμματέας (υφυπουργός) και αργότερα γραμματέας (υπουργός) του Κράτους του Βατικανού Mgr Pietro Parolin, ο οποίος με διαβεβαίωσε ότι θα διαβίβαζε το αίτημά μου στην ανώτατη αρμόδια Αρχή του Βατικανού. Από πλευράς της Νουντσιατούρας των Αθηνών παρενέβη ο Αποστολικός Νούντσιος Patrick Coveney. Αυτός με ρώτησε ποια προσφώνηση του Πάπα δεν θα πρόσβαλε το λαό της ελληνικής Μακεδονίας. Απάντησα ότι, ως την επίλυση του θέματος της ονομασίας, δεν θα έπρεπε να γίνεται καμιά προσφώνηση σε «μακεδονική γλώσσα» στο Urbi et Orbi. Είχα την καλόπιστη άποψη να πιστεύω πως, σε οποιαδήποτε επίλυση του προβλήματος της ονομασίας, δεν θα υπήρχε περίπτωση αναγνώρισης ως «μακεδονικής» μιας (όπως ισχυρίστηκα στους δυο αξιωματούχους του Βατικανού) βουλγαρικής διαλέκτου. Υπήρξα αφελής. Η Συμφωνία των Πρεσπών με διέψευσε.
Στο Κράτος του Βατικανού υπάρχουν θρησκευτικοί αξιωματούχοι με τεράστια μόρφωση. Γνωρίζουν την ελληνική ιστορία καλύτερα από πολλούς Έλληνες. Ας ελπίσουμε ότι, παρά τη δική μας συναίνεση για τη νομιμοποίηση μιας πολιτιστικής απάτης (προσωπικά τη θεωρώ ως τη μεγαλύτερη του 20ου αιώνα), οι Έλληνες δεν θα ξανακούσουν τον Πάπα, κάθε μεγάλη χριστιανική γιορτή, να απευθύνει από τον εξώστη του Βατικανού ευχές στη «μακεδονική γλώσσα» στα συγκεντρωμένα πλήθη των πιστών (και από τα ΜΜΕ «στη Ρώμη και σε όλη την Οικουμένη». Διοτι το Urbi et Orbi, με δεδομένη την κρατική οντότητα του Βατικανού, δεν έχει μόνο τη σημασία των ευχών «για την πόλη και την οικουμένη», αλλά δηλώνει και την κρατική βούληση για αναγνώριση διεθνών γεγονότων και καταστάσεων (π.χ. έμμεση αναγνώριση μιας διεθνούς συμφωνίας).
Πιστεύω ότι οι αρμόδιοι του υπουργείου εξωτερικών του Βατικανού, παρά τα ασυγχώρητα λάθη των Ελλήνων μετά και από εκφοβιστικές παρεμβάσεις κάποιων μεγάλων δυνάμεων, θα έχουν την επιβαλλόμενη εντιμότητα, ως θρησκευτικοί ηγέτες, να μην διαπράξουν και αυτοί, για δεύτερη φορά, το ίδιο λάθος, νομιμοποιώντας μια ολοκάθαρη και αναμφισβήτητη πολιτιστική απάτη. Ας αντιμετωπίσουν με επιείκεια ,ένα κράτος που έχασε την αυτοεκτίμησή του και ρίχνει στα σκουπίδια την ιστορία του και γενικότερα την πολιτιστική του κληρονομιά.
