Γράφει η
Σοφία Βούλτεψη
Τον καιρό που ασκούσαν τη σκοτεινή εξουσία τους, μιλούσαν συνεχώς για το «παρακράτος της δεξιάς» που… υπονόμευε την κυβέρνηση της… άσπιλης και αμόλυντης Αριστεράς, της οποίας προέβαλαν κάποιο άγνωστο ιστορικά ηθικό πλεονέκτημα. Σε κάθε αποκάλυψη – από τους Πετσίτηδες ως τα ταξίδια Παππά στη Βενεζουέλα με τον Αρτεμίου και την απόφαση του ΣτΕ για τον καναλάρχη υπουργό Επικρατείας – η απάντηση περί πολιτικού και δικαστικού παρακράτους ερχόταν αυτόματα.
Σήμερα, που το παρακράτος τους αποκαλύφθηκε σε όλη του την έκταση, σήμερα που αποκαλύφθηκε ότι ακολούθησαν πιστά τις σταλινικές μεθόδους εξόντωσης των πολιτικών αντιπάλων με στήσιμο δικών τύπου Μόσχας, πάλι μιλούν για παρακρατικές μεθόδους. Και πάλι παριστάνουν τα θύματα.
Ανιστόρητοι και ανελλήνιστοι όπως είναι, όχι μόνο αγνοούν τα βασικά, αλλά και χρησιμοποιούν την άγνοιά τους για να δώσουν δικές τους ερμηνείες προς δόξαν της προπαγάνδας τους.
Παρίσταναν – και εξακολουθούν να παριστάνουν - ότι το παρακράτος είναι κάτι που λειτουργεί εναντίον του κράτους – και όχι συμπληρωματικά για να κάνει την βρώμικη δουλειά. Και ενώ αυτοί οι ίδιοι ήταν το κράτος, κάθε φορά που συνέβαινε κάτι που τους δυσαρεστούσε ή πήγαινε κόντρα στα σχέδιά τους, κατηγορούσαν για παρακράτος την αξιωματική αντιπολίτευση, δηλαδή αυτούς που βρίσκονταν εκτός κράτους.
Έτσι, τον Οκτώβριο του 2016, όταν το ΣτΕ έκρινε αντισυνταγματικό το νόμο Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες, το ίδιο το Γραφείο πρωθυπουργού μίλησε για παρακράτος, ο Πολάκης για «δικαστικό πραξικόπημα», η Γεροβασίλη για απόφαση που… στερεί νοσηλευτές από τα νοσοκομεία και πόρους για τους παιδικούς σταθμούς και ο Παππάς, ο υπουργός που είχε προκαλέσει όλη την ανωμαλία, μίλησε για «απόφαση που δικαίως σε μεγάλο κομμάτι του λαού μας δημιουργεί ένα αίσθημα αδικίας».
Για παρακράτος μιλούσαν και εκείνη τη Δευτέρα, 10 Οκτωβρίου 2016, κατά τη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής με θέμα την διαπλοκή. Εκείνη ακριβώς την ημέρα, το Μέγαρο Μαξίμου επισκεπτόταν ο Κύπριος δικηγόρος Αρτεμίου, με τον οποίο ο κ. Παππάς είχε ταξιδέψει το 2013 στη Βενεζουέλα για να… φέρουν τρόφιμα από τα άδεια σουπερμάρκετ του Τσάβες και του Μαδούρο.
Στο παρακράτος είχε βασίσει την ομιλία του ο τότε αναπληρωτής υπουργός Παπαγγελόπουλος. Ότι τάχα το παρακράτος της διαπλοκής βρίσκεται πίσω από τις επιθέσεις στην κυβέρνηση με στόχο την ανατροπή της. Και προχώρησε σε μια αναδρομή που έφθασε ως τα… Ιουλιανά του 1965.
Τα ίδια είπε και τώρα που αποχώρησε από την επιτροπή της Βουλής – «θέλησαν να με φιμώσουν για να μην αποκαλύψω τις μαφιόζικες παρακρατικές μεθόδους», δήλωσε ο Παπαγγελόπουλος.
Αλλά για κακή του τύχη, την ίδια εκείνη μέρα ήλθαν οι ανακοινώσεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες, για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό με τη Νοβάρτις και την επίσημη δήλωση, σύμφωνα με την οποία «η συμφωνία δεν περιέχει ισχυρισμούς σχετικά με φερόμενη δωροδοκία πολιτικών στην Ελλάδα». Με τη σημείωση ότι αυτοί που εμπλέκονταν στις καταχρηστικές πληρωμές και στην παροχή προνομίων ήταν επαγγελματίες υγείας.
Αυτοί ακριβώς με τους οποίους δεν ασχολήθηκε το παρακράτος του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα σκάνδαλο για το οποίο ήλθε η ώρα να λογοδοτήσουν.
Τι εστί παρακράτος
Για να τελειώνουμε: Οι αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών αποτελούν τον ορισμό του παρακράτους. Τόσο ως προς τη σκευωρία που το παρακράτος του ΣΥΡΙΖΑ έστησε στην (κατασκευασμένη) υπόθεση της Νοβάρτις, όσο και ως προς τη συνομιλία Παππά – Μιωνή, όπου ο πανίσχυρος υπουργός του Τσίπρα εμφανίζεται να αποκαλεί «τύπισσα» μια δικαστή και θα την φώναζε για να της πει «καταλαβαίνεις τι κάνεις κορίτσι μου;».
Ο όρος «παρακράτος» χρησιμοποιείται για ένα σύνολο κρυφών μηχανισμών, με παράνομη δράση. Στους μηχανισμούς αυτούς χρησιμοποιούνται πρόσωπα και εντός και εκτός των θεσμών. Δηλαδή πρόσωπα που είτε ανήκουν στην πολιτική εξουσία, είτε βρίσκονται εκτός αυτής, αλλά ακολουθούν τις εντολές κάποιων εκ των μηχανισμών της. Και επομένως, το παρακράτος είναι ένας μηχανισμός που λειτουργεί εκτός των θεσμών, αλλά κινείται εντός των θεσμών.
Δεν νοείται ύπαρξη παρακράτους, αν δεν ακουμπά στο κράτος. Δεν υπάρχει παρακράτος χωρίς τη συμμετοχή του κράτους. Το λέει και η λέξη: Παρά το κράτος. Δίπλα στο κράτος. Είναι αδύνατον να λειτουργήσει παρακράτος, αν τα πλοκάμια του δεν ξεκινούν από το κράτος και δεν καταλήγουν στο κράτος. Το παρακράτος είναι το μακρύ χέρι του κράτους.
Αυτά που αποκαλύπτονται σήμερα και όσα αποκαλύπτονταν όλα αυτά τα χρόνια της συριζαϊκής εξουσίας είναι στοιχεία που κραυγάζουν υπέρ της ύπαρξης παρακρατικού μηχανισμού, τα νήματα του οποίου κινούνταν μέσα από το Μέγαρο Μαξίμου.
Έβαλαν στο στόχαστρο δέκα πρόσωπα, έστησαν μηχανισμό εξουδετέρωσης των πολιτικών τους αντιπάλων, δημιούργησαν την μεγαλύτερη σκευωρία από συστάσεως ελληνικού κράτους, από το πρωί ως το βράδυ συκοφαντούσαν, βασιζόμενοι σε κουκουλοφόρους «μάρτυρες» τους οποίους παρουσίαζαν ως… ήρωες, πολέμησαν λυσσαλέα τον Σαμαρά και όσους βρίσκονταν γύρω του, μιλώντας – ο ίδιος ο Τσίπρας στις 6 Φεβρουαρίου 2018 ενώ ετοίμαζε τη Συμφωνία των Πρεσπών – για «πατριωτισμό της μίζας».
Για να ταυτίσουν τον Σαμαρά με τον «πατριωτισμό της μίζας» και να απαξιώσουν τις απόψεις του υπέρ της Μακεδονίας. Και από κοντά να ξεφορτωθούν όλους τους υπόλοιπους, να… «τελειώσουμε με το παλιό», όπως επαναλάμβανε σε κάθε ευκαιρία ο Τσίπρας.
Πώς θα μιλούσε ο Τσίπρας για «πατριωτισμό της μίζας» αν ο παρακρατικός του μηχανισμός δεν είχε στήσει την υπόθεση του δήθεν χρηματισμού πολιτικών προσώπων από τη Νοβάρτις;
Και πρέπει τώρα, αυτή τη στιγμή, ο Τσίπρας να μας πει: Υπήρχαν μίζες; Και αφού δεν υπήρχαν, εκείνος πώς μιλούσε για μίζες;
Η προπαγάνδα με τους «10 Παπασταύρου»
«Δικοί τους οι 10 Παπασταύρου, δική τους και η Νοβάρτις», είχε φωνάξει μέσα στη Βουλή ο Τσίπρας στις 18 Μαΐου 2018. Και δεν σταματούσε όλα αυτά τα χρόνια να επαναλαμβάνει – η Νοβάρτις, ο Παπασταύρου, τα πόθεν έσχες, η Μαρέβα…
Και όταν όλες οι φοβερές και τρομερές υποθέσεις πήγαιναν στο αρχείο – δηλαδή ήταν τόσο γελοίες που η Δικαιοσύνη δεν έκρινε καν ότι έπρεπε να τις στείλει στο ακροατήριο – προσπαθούσαν – και προσπαθούν και σήμερα – να μας πουν ότι… η αρχειοθέτηση δεν αποτελεί αθώωση.
Και όταν ο εισαγγελέας οικονομικού εγκλήματος τους απαντούσε, στις 5 Νοεμβρίου 2019, ότι από τις 25 υποθέσεις που είχαν επιστρέψει στη Δικαιοσύνη μετά την εξεταστική, οι 13 είχαν πάει ήδη στο αρχείο και άλλες 3 κατά ένα μέρος στο αρχείο, έκαναν ότι δεν άκουγαν και συνέχιζαν το βιολί τους.
Και συνεχίζουν: Τα 2,6 εκ με τα οποία ο Σαμαράς χρηματοδότησε την προεκλογική καμπάνια του 2015 – ενώ η υπόθεση επί των ημερών τους ελέγχθηκε από τέσσερις εισαγγελείς και δεν βρέθηκε τίποτε – το πόθεν έσχες του Παπασταύρου για το 2012 – ενώ στις 6 Νοεμβρίου 2019 η αρμόδια για τον έλεγχο πόθεν έσχες Επιτροπή της Βουλής, η οποία απαρτίζεται από ανώτατους δικαστικούς λειτουργούς, ορκωτούς λογιστές και μειοψηφία πολιτικών προσώπων, διαπίστωσε την κατά τον νόμο ορθή υποβολή της δήλωσης και έθεσε την υπόθεση στο αρχείο.
Αλλά στις 20 Μαΐου 2019, ο Τσίπρας, μιλώντας στο ραδιόφωνο του 247, είπε: «Έναν Πετσίτη βρήκανε και αυτός ήταν μία φούσκα. Ο κ. Πετσίτης δεν διαχειρίστηκε χρήμα, δεν ήταν σύμβουλος στο Μαξίμου, ενώ σύμβουλος του Σαμαρά ήταν ο Παπασταύρου και έφτιαχνε offshore και είπε γι’ αυτό ας είχαμε δέκα Παπασταύρου».
Από το 2014 αυτή η δουλειά!
Και να τα δημοσιεύματα! Και να οι υπουργοί που έστελναν τα κατασκευασμένα δημοσιεύματα στη Δικαιοσύνη. Και να οι δηλώσεις. Για παράδειγμα των ΑΝΕΛ, στις 4 Φεβρουαρίου 2017: «Οι χοντρές μπίζνες με τον κ. Σταύρο Παπασταύρου είναι η συνεκτική ουσία των κυρίων Μητσοτάκη και Σαμαρά που μετέτρεψε τη Νέα Δημοκρατία σε συνήγορο υπεράσπισης του ΠΑΣΟΚ».
Γι’ αυτές τις δηλώσεις δεν θα λογοδοτήσει κανείς;
Το σχέδιο των συκοφαντών
Γιατί δεν τα έλεγαν όλα αυτά τυχαία. Ήθελαν να «τελειώνουν με το παλιό» γιατί το παρελθόν τους στοίχειωνε. Έπρεπε να μην υπάρχει κάτι με το οποίο να μπορούν να τους συγκρίνουν. Ήθελαν να σβήσουν την διετία 2012 -2014, όταν δύο – στην αρχή τρία με την τύχη του τρίτου γνωστή - κόμματα και πολλοί άνθρωποι και από τα δύο κόμματα έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά για να σώσουν την χώρα που είχε βρεθεί και με τα δύο πόδια στον αέρα πάνω από τον γκρεμό.
Δούλεψαν σκληρά, δεχόμενοι τις μύριες επιθέσεις και κάτω από βομβαρδισμό ψεμάτων, βελτίωσαν την οικονομία, όπως όλοι οι αριθμοί έδειχναν, έβγαλαν τη χώρα στις αγορές, διαπραγματεύτηκαν με τους δανειστές αρνούμενοι παραχωρήσεις τύπου υπερταμείου και Μακεδονίας, ζητούσαν μια δίμηνη μόνο παράταση του μνημονίου για να βγούμε από την περιπέτεια χωρίς εθνικές ήττες, στα τέλη του 2014 όλοι οι Έλληνες έβλεπαν πια ένα φως στο τέρμα του τούνελ.
Αυτή η πορεία σταμάτησε με την προπαγάνδα τους. Και πήγαμε στο τρίτο μνημόνιο, με τη χώρα να υποθηκεύει το σύνολο της δημόσιας περιουσίας της. Με όπλο την προπαγάνδα του περίφημου mail Χαρδούβελη, που, όπως είχε προβλέψει και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, θα φάνταζε παιδική χαρά μπροστά σ’ αυτά που θα έρχονταν – και ήλθαν!
Ένας από αυτούς τους συγγραφείς του mail Χαρδούβελη, το ύψος του οποίου δεν έφθανε το 1 δις και απέκλειε κατάργηση του ΕΚΑΣ – το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ κατήργησε – ήταν και ο Σταύρος Παπασταύρου.
Πώς θα τα πολεμούσαν όλα αυτά; Προφανώς με την συκοφαντία και την σπίλωση προσώπων. Δεν είχαν άλλο δρόμο. Έπρεπε να συκοφαντήσουν τον Σαμαρά και το επιτελείο του – οι offshore, τα πόθεν έσχες, η Νοβάρτις.
Και μετά έπρεπε να συκοφαντήσουν και τον επόμενο αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και άρχισαν να χτυπούν τη γυναίκα του – η Μαρέβα τούτο, η Μαρέβα εκείνο…
Και επειδή τώρα έχουν καταληφθεί από ιερή οργή ότι τάχα υπουργός απείλησε δικαστή, θα απαντήσει κανείς τι διαφορετικό έκανε το γραφείο Τύπου του τότε πρωθυπουργού, όταν - τον Οκτώβριο του 2016, μετά την απόφαση του ΣτΕ για το νόμο Παππά, με τον οποίο μετέφερε στον εαυτό του τις αρμοδιότητες του ΕΣΡ - παρομοίασε τους δικαστικούς λειτουργούς με παρακράτος;
Ο Γολγοθάς της Σαββαΐδου μέσω σταλινισμού
Και έτσι φέρονταν σε όλους. Πολλούς τους έχουμε πια ξεχάσει. Όπως την Κατερίνα Σαββαΐδου, εκλεκτή καθηγήτρια πανεπιστημίου, γενική γραμματέα Δημοσίων Εσόδων επί Σαμαρά, την οποία καρατόμησαν στις 22 Οκτωβρίου 2015, αφού της φόρτωσαν δύο κατηγορίες, μεταξύ των οποίων και «πάγωμα» προστίμου. Και τελικά, τσάκα-τσάκα, στις 29 Οκτωβρίου, ασκήθηκε εναντίον της ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος, ενώ ήδη της είχε ασκηθεί δίωξη και για πλημμέλημα.
Για ποιο πράγμα; Για μια συνηθισμένη παράταση προθεσμίας καταβολής φόρου, πάγια πρακτική όλων των κυβερνήσεων, μεταξύ των οποίων και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Σωστά! Διότι έπρεπε να στηρίξουν και το αφήγημά τους κατά των ολιγαρχών και των καναλαρχών, το αφήγημα για το «τρίγωνο της διαπλοκής». Η μία άκρη του ήταν οι τράπεζες, οπότε περιέλαβαν και τον πρώην υπουργό Οικονομικών και μετά διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννη Στουρνάρα, στον οποίο – και στη σύζυγό του – δεν σταμάτησαν στιγμή να επιτίθενται.
Σε σκευωρία είχαν καταφύγει τότε για να ξεπεράσουν και το πρόβλημα της αποπομπής Σαββαΐδου, αφού η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων ήταν ουσιαστικά ανεξάρτητη αρχή. Το είχε πει και η τότε εκπρόσωπος Γεροβασίλη: «Εφόσον υπάρχει παραπομπή σε δίκη, είναι αρμοδιότητα του υπουργικού συμβουλίου…»
Δηλαδή, οι σταλινικοί, πρώτα σε παραπέμπουν σε δίκη, για να μπορούν άνετα να σε διώξουν μετά!
Και ποιο ήταν το πραγματικό «έγκλημά» της; Μα ότι στις 27 Ιουλίου 2015 είχε διατάξει κατεπείγουσα ένορκη διοικητική εξέταση για την διερεύνηση τέλεσης τυχόν αξιόποινων πράξεων από υπαλλήλους, καθώς και εσωτερικό έλεγχο στα πληροφοριακά συστήματα της γραμματείας της, για τυχόν παράνομη ή αδικαιολόγητη λήψη δεδομένων, δηλαδή τα ΑΦΜ των πολιτών.
Προφανώς επειδή τότε ακούγονταν τα ηρωικά ότι θα δημιουργείτο ένα παράλληλο σύστημα, που δεν θα το έπιαναν τα ραντάρ των δανειστών! Τα γνωστά του Βαρουφάκη, που τελικά αποκαλύφθηκαν με το σχέδιο της ομάδας Γκαλμπρέιθ. Και τότε ο Τσίπρας έκανε ότι δεν ήξερε – αλλά πήγε, τον Ιούνιο του 2015, με τον Λαφαζάνη στην Αγία Πετρούπολη για να βρει χρηματοδότηση σε ρούβλια!
Την καρατόμησαν, λοιπόν, τη Σαββαΐδου – αφού την έστειλαν κατηγορούμενη - οπότε η έρευνα για την υποκλοπή στοιχείων φορολογουμένων δεν έγινε ποτέ! Και ποτέ δεν μάθαμε πώς θα το έκαναν το κόλπο τους το παρακρατικό!
Γι’ αυτό και ο Καμμένος είχε πει «ένα λάθος έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ: Που κράτησε τη Σαββαΐδου»!
Η Σαββαΐδου δικαιωνόταν συνεχώς. Η εισαγγελέας του Α.Π. έκανε αίτηση αναίρεσης. Η υπόθεση έφθασε στο Συμβούλιο Εφετών. Και εκεί η Σαββαΐδου δικαιώθηκε. Και οι δύο υποθέσεις δεν έφθασαν ποτέ στο ακροατήριο. Μάλιστα, για τη μία από τις δύο προσπάθησαν να στείλουν την υπόθεση κατευθείαν στο ακροατήριο, χωρίς προανάκριση. Η Σαββαΐδου έκανε προσφυγή και πάλι δικαιώθηκε.
Ήταν ή όχι στημένα όλα αυτά από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;
Η απίστευτη ταλαιπωρία των τραπεζικών στελεχών
Δίκες ήθελαν να στήσουν και εναντίον πρώην τραπεζικών στελεχών. Από το 2015 άρχισαν να ψάχνουν και δεν έβρισκαν τίποτε. Καμιά υπόθεση δεν έφτασε στο ακροατήριο. Το περίφημο «Πόρισμα Καλούδη» πήγε στο αρχείο. Επί χρόνια οι «όμηροι» του ΣΥΡΙΖΑ, μεγάλοι άνθρωποι και με βεβαρημένη υγεία, επισκέπτονταν τα ανακριτικά γραφεία τουλάχιστον δύο φορές τον μήνα! Μέσα σε δύο μόνο χρόνια δέχθηκαν 20 κλήσεις! Τον Απρίλιο του 2019 ανταποκρίθηκαν σε έξι κλήσεις και κατέθεσαν τρία υπομνήματα. Μόνο τη Μεγάλη Δευτέρα του 2019 επισκέφθηκαν τρία ανακριτικά γραφεία και κατέθεσαν υπομνήματα σε άλλα δύο! Πλήρωσαν χιλιάδες ευρώ σε δικηγόρους και έξοδα. Δεν βρήκαν τίποτε!
Και στο μεταξύ, ούτε από την επιτροπή της Βουλής που οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έστησαν δεν βγήκε τίποτε. Όλοι οι μάρτυρες δήλωναν πως ακολουθήθηκαν όλοι οι πιστοληπτικοί κανονισμοί και ότι από όλα τα δάνεια που έδωσαν οι τράπεζες μόνο το 1% αφορούσε τα Μέσα Ενημέρωσης. Και τελικά έβγαλαν πόρισμα που συζητήθηκε στη Βουλή στις 2 Φεβρουαρίου 2017 και με το οποίο έστειλαν την υπόθεση στη Δικαιοσύνη. Οπότε και κορυφώθηκε η ταλαιπωρία αυτών των ανθρώπων.
Και ήθελα να συνεχίσουν! Πόσα χρόνια; Πόσα χρόνια από το 2015; Αυτή ήταν η απονομή Δικαιοσύνης επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: Να σέρνουν τον κόσμο στα ανακριτικά γραφεία ενώ δεν βρισκόταν ποτέ τίποτε. Αυτή ήταν η δουλειά της Εισαγγελίας Διαφθοράς – αντί να πάει να βρει πώς πραγματικά έγινε η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος με τη Νοβάρτις.
Αβίαστα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι είχαν στήσει ένα καθαρά σταλινικό κράτος. Μετέφεραν στην Αθήνα τις Δίκες της Μόσχας, της περιόδου 1936-1938.Με μαζική τρομοκρατία και εκατομμύρια νεκρούς και εκτοπισμένους στα γκουλάγκ της Σιβηρίας.
Οι ομοιότητες με τον Σταλινισμό τρομακτικές: Μικρό και κλειστό κέντρο λήψης αποφάσεων, παρακολούθηση και εντοπισμός των αντιφρονούντων, ποινικοποίηση της αντίθετης άποψης, φυσική, πολιτική και επαγγελματική εξόντωση των αντιπάλων, καμιά διάκριση εξουσιών, έλεγχος της Δικαιοσύνης, έκτακτα δικαστήρια, τρομοκράτηση αστυνομικών και δικαστικών αρχών – όπως προκύπτει και από τους διαλόγους που τις προηγούμενες μέρες είδαν το φως της δημοσιότητας.
Συμπέρασμα: Πριν από έναν χρόνο δεν άλλαξε κυβέρνηση. Επέστρεψε η Δημοκρατία…
