ΒΑΣΙΛEIOY Λ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΠΟΥΛΟY
Αναπληρωτή Καθηγητή του Τμήματος Φιλολογίας της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών και Πολιτισμικών Σπουδών Πανεπιστημίου Πελοποννήσου
45 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή Ελλάδα και Κύπρος θεώνται αμήχανα μια νέα τουρκική εισβολή, ανίκανες να αντιδράσουν δια της ισχύος. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται και πάλι και, ενώ σκοπός (κατά τον Θουκυδίδη) της Ιστορίας δεν είναι η διατήρηση στη μνήμη των ανθρωπίνων πράξεων, αλλά η αποφυγή μελλοντικών σφαλμάτων μέσα από τη γνώση του παρελθόντος, αφού παρά τον ανεπανάληπτο χαρακτήρα τους τα γεγονότα επιστρέφουν κατά παρόμοιο τρόπο, λόγω της σταθερής παραμέτρου που ενυπάρχει στον πυρήνα τους, δηλαδή της ανθρωπείας φύσεως,
διαπιστώνουμε ότι διαπράττουμε σωρεία σφαλμάτων από άγνοια ή αβελτερία, επιλήσμονες του χρέους έναντι της πατρίδας μας και του ελληνισμού.
Στο διάστημα αυτό η Τουρκία με όραμα και σχέδιο μακρόπνοο κατέστη περιφερειακή υπερδύναμη, για να μπορεί να επιβάλλει ad libitum τις στρατηγικές επιλογές της, γνωρίζοντας ότι στις διεθνείς σχέσεις η ισχύς και όχι το δίκαιο είναι αυτός ο παράγοντας που προωθεί τα κρατικά συμφέροντα. Μεγάλη απόδειξη είναι η εδραίωσή τους στην Κύπρο, όπου κανείς, ούτε Ευρώπη ούτε Αμερική ούτε ΟΗΕ ούτε Ρωσία δεν θέλησαν ούτε κατόρθωσαν να απομακρύνουν τους εισβολείς παρά τις ατέρμονες θεωρητικές συζητήσεις.
Η Τουρκία με γνώμονα το κριτήριο της εθνικής ισχύος και ταυτόχρονα με γνώση της αδυναμίας των Ελλήνων να τους αντιμετωπίσουν στρατιωτικά προωθεί καθημερινά τους στρατηγικούς της στόχους στην Κύπρο και στο Αιγαίο, εμπαίζοντας τους διεθνείς οργανισμούς και τη διεθνή έννομη τάξη. Αποτελεί βέβαια αφελή προσδοκία η σκέψη ότι ξένα στρατεύματα θα έλθουν να υπερασπισθούν το Αιγαίο ή την Κύπρο, αφού η υπεράσπιση της κυριαρχίας μιας χώρας εναπόκειται στη δική της ισχύ και πουθενά αλλού. Αν οι Έλληνες το 1821 περίμεναν το «Μόσκοβο» να μας απελευθερώσει, θα ήμασταν ακόμη υπόδουλοι στους Τούρκους.
Η γείτονα χώρα σήμερα παράγει ή συμπαράγει προηγμένα οπλικά συστήματα, όπως αεροπλάνα, πλοία, τανκς, τεθωρακισμένα οχήματα, πυραύλους μακρού βεληνεκούς, ανεπάνδρωτα αεροσκάφη κ.τ.λ., δημιουργώντας και ισχύ και ανάπτυξη και διασφάλιση πόρων από τις συμπαραγωγές και τις εξαγωγές. Από τη συμμετοχή της π.χ. στο πρόγραμμα F 35, έγινε γνωστό ότι θα προσποριζόταν 9 δις δολάρια, εκτός της αεροπορικής υπεροπλίας, που θα αποκτούσε με την αγορά 100 F 35.
Από την άλλη πλευρά στην Ελλάδα, μετά από μια σοβαρή προσπάθεια επανεξοπλισμού κατά τους χρόνους της μεταπολίτευσης και μια σοβαρότερη ακόμα εξοπλιστική προσπάθεια τη δεκαετία του 1980 με τη λεγόμενη «αγορά του αιώνα» και τα υπόλοιπα προγράμματα προμήθειας προηγμένου υλικού για τις ένοπλες δυνάμεις, δεν υπήρξε στρατηγικό όραμα για την αξιοποίηση των εγχώριων αμυντικών δυνατοτήτων (π.χ. απ αξιώθηκε το πυραυλικό αντιαεροπορικό σύστημα Άρτεμις, ενώ ατόνησαν τελικά οι προσπάθειες για ενίσχυση των ενόπλων μας δυνάμεων με ΤΟΜΑ/ΤΟΜΠ «Λεωνίδας» και «Κένταυρος», εγχώριας παραγωγής), ενώ αποθαρρύνθηκαν και μικρές εταιρίες παραγωγής αμυντικού υλικού.
Είχαν βέβαια επιλεγεί για προφανείς λόγους οι αγορές τύπου σούπερ μάρκετ, τις οποίες μερικοί πολιτικάντηδες, επιδέξιοι στις λαθροχειρίες, θεώρησαν ευκαιρία αθέμιτου πλουτισμού τους, ενώ οι αγκυλώσεις διαφόρων πολιτικών κύκλων υπονόμευσαν μια συγκροτημένη και μακρόπνοη στρατηγική δημιουργίας σοβαρής αμυντικής βιομηχανίας.
Το επιχείρημα που δήθεν ακούγεται ότι τα χρήματα των εξοπλισμών μπορούσαν να διατεθούν αλλού είναι καθαρή ιδεοληπτική αγκύλωση, γιατί πρώτιστο μέλημα ενός οργανωμένου κράτους είναι η ασφάλεια των κατοίκων του από εχθρικές επιβουλές και μετά η ευμάρεια τους. Ο πατριωτισμός επιβάλλει την ιεράρχηση των αξιών μιας κοινωνίας για την εξασφάλιση πρωτίστως της επιβίωσής της. Όταν οι απειλές εξ Ανατολών τον 5ο αιώνα π.Χ. εμφανίσθηκαν στην Ελλάδα, ο Θεμιστοκλής δημιούργησε το πρώτο εθνικό κοινό ταμείο άμυνας, πείθοντας τους Αθηναίους να προσφέρουν το εισόδημά τους από τα ορυχεία του Λαυρίου σε ένα κοινό ταμείο για τη δημιουργία στόλου. Αυτή η ενέργειά του ήταν σωτήρια, γιατί με αυτόν τον στόλο αντιμετώπισε νικηφόρα τους Πέρσες. Σύγχρονο παράδειγμα αποτελεί και η αγορά του αιώνα, χωρίς την οποία η Τουρκία θα κυριαρχούσε στο Αιγαίο.
Τελευταία πληροφορηθήκαμε ότι ένα ποσό 37 δις ευρώ υπάρχει ως οικονομικό μαξιλαράκι ασφαλείας στη χώρα. Καλύτερο όμως μαξιλαράκι από μια άμυνα που να εξασφαλίζει την αξιοπρέπεια της χώρας μας δεν υπάρχει. Έτσι, από αυτό πρέπει να αντλήσουν άμεσα όσοι έχουν επίγνωση της ιστορίας αυτής της χώρας και των απειλών που δέχεται εξ Ανατολών, ώστε κατεπειγόντως να δρομολογηθούν:
Στρατιωτικά:
1. Η αγορά 40 μαχητικών Rafale (με πυραύλους μακρού πλήγματος) και 60 μαχητικών F 35 (με συμπαραγωγή)
2. Η προμήθεια 100 αρμάτων Leopard και η συμπαραγωγή άλλων 500
3. Η παραγωγή ή συμπαραγωγή ανεπάνδρωτων αεροσκαφών
4. Η συμπαραγωγή φρεγατών
Στρατηγικά:
Η επανενεργοποίηση του ενιαίου αμυντικού χώρου (ΕΑΧ) με αμυντική οργάνωση και συνεκπαίδευση και σύσταση προς την Κύπρο για αγορά με συμπαραγωγή προηγμένων αεροσκαφών Gripen, κατάλληλων για τις κλειστές αερομαχίες στην περιοχή, καθώς και αντιαεροπορικών και αντιαρματικών συστημάτων.
Αναπτυξιακά/αμυντικά:
Η επανεκκίνηση των γραμμών παραγωγής της αμυντικής μας βιομηχανίας, αλλά και η ενθάρρυνση νέων εταιριών για παραγωγή οπλικών συστημάτων, τα οποία και ανάπτυξη θα δημιουργήσουν με τη διάχυση της αμυντικής τεχνολογίας στον ειρηνικό τομέα (το GPS ξεκίνησε από το πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ και τώρα είναι σύνηθες αξεσουάρ όλων των σκαφών και οχημάτων, αλλά και κινητών τηλεφώνων) και σοβαρή ενίσχυση της αποτρεπτικής μας δύναμης. Με τον τρόπο αυτό και θα μειώσουμε την ανεργία των νέων μας και θα σταματήσουμε την επιστημονική αιμορραγία που παρατηρείται με τη φυγή του επιστημονικού δυναμικού μας προς τις προηγμένες χώρες της Ευρώπης.
Είναι επίσης σκόπιμο να αναληφθεί μια πρωτοβουλία ίσως από την κυβέρνηση, να πεισθούν πρόσωπα και εταιρίες που διαθέτουν μεγάλα κεφάλαια να βοηθήσουν στην κατεύθυνση του άμεσου επανεξοπλισμού της χώρας, για να διασφαλισθούν η Αξιοπρέπεια, η Ιστορία και ο Πολιτισμός αυτής της χώρας και να αποφευχθεί έτσι η επανάληψη της φράσης του Πρωθυπουργού στην κρίση των Ιμίων «Δυστυχώς είμαστε κατώτεροι των περιστάσεων». Η Ιστορία όμως δεν δίνει συγχωροχάρτι σε τέτοιου είδους εξομολογήσεις. Αυτό που απαιτείται είναι ανάληψη ευθύνης και ανάληψη κατεπείγουσας δράσης.
Πραγματικά οι καιροί ου μενετοί.
