Άρθρο Γνώμης του Ευάγγ. Αθανασιάδη
Αναλύσεις επί αναλύσεων. Γνώμες και απόψεις.
Και όμως, η κυρία επιδίωξη, ήταν οι συμβολισμοί και ο ψυχολογικός επηρεασμός. ‘Ολοι μας, φανήκαμε εύκολος αποδέκτης και ευάλωτος στόχος, στην εχθρική ψυχολογική προσβολή.
Σήμερα και εγώ, θα σταθώ στους συμβολισμούς.
Και μόνο στην «ονομάτων επίσκεψη».
Προχθές αντιπαρατάχθηκαν δύο πλοία. Αλλά και τα δύο ονόματά τους.
Δύο κόσμοι, δύο Ιστορίες. Δύο κοσμοθεωρίες. Δύο πρακτικές, δύο τρόποι ζωής.
Η Αλήθεια και το Ψεύδος.
Ο Ιδιοκτήτης και ο Άρπαγας.
Ο Άρχοντας και το Ic oglani*.
Ο Οθωμανός Πειρατής και ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας.
Τα δύο ονόματα των Πλοίων.
Ίσως είναι η καλύτερη σύνοψη, εξήγηση, αιτιολόγηση, αλλά και μελλοντική προβολή, των γεγονότων.
Ο Oruc Reis Barbaros (1474–1518), ήταν Πειρατής, αρχικά στο Αιγαίο και μετά στην Δ. Μεσόγειο. Έμεινε στην ιστορία για τη βαρβαρότητα και τις σφαγές του.
Ήταν γενίτσαρος, Αλβανικής καταγωγής, γεννημένος στην Μυτιλήνη και ο μεγαλύτερος αδερφός, του γνωστού πειρατή Χαϊρεντίν Μπαρμπαρός. Ο Ορούτς όμως, ακολούθησε πρώτος τον δρόμο της πειρατείας. Αιχμαλωτίστηκε από τους Ιππότες της Ρόδου και έγινε σκλάβος. Τον αγόρασε ένας Αιγύπτιος εμίρης. Στην Αλεξάνδρεια τα δύο αδέλφια ξανάσμιξαν και με τη βοήθεια του εμίρη επιδόθηκαν ξανά σε πειρατικές επιδρομές.
Τις πειρατικές τους ικανότητες εκμεταλλεύτηκε αργότερα ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής και έκανε τον Χαϊρεντίν Μπαρμπαρός οργανωτή του στόλου του και τον Ορούτς τον ανεγνώρισε σαν κυβερνήτη της Αλγερίας. Από εκεί και την Τυνησία ασκούσαν πειρατεία σε παπικές γαλέρες και ισπανικά πλοία, στην Δ. Μεσόγειο.
Το 1518 σε μια επίθεση, οι Ισπανοί τον περικύκλωσαν στην αλγερινή πόλη Τλέμτσεν. Προσπαθώντας να σπάσει τον κλοιό σκοτώθηκε.
Ο Νικηφόρος Φωκάς (912 μχ- 969 μχ), ήταν Στρατιωτικός και από το 963 μχ έως το 969 μχ Αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Τα λαμπρά στρατιωτικά κατορθώματά του συνέβαλαν στην αναζωπύρωση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας κατά τον 10ο αιώνα.
Σαν στρατιωτικός ηγήθηκε της εκστρατείας για την απελευθέρωση της Κρήτης (961 μχ) από τους Σαρακηνούς (Άραβες), και επανέφερε την Κρήτη στους κόλπους της βυζαντινής αυτοκρατορίας για τα επόμενα 250 χρόνια.
Μετά το θάνατο του αυτοκράτορα Ρωμανού Β', ο Νικηφόρος Φωκάς, το 963 μχ στέφθηκε αυτοκράτορας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Σαν Αυτοκράτορας η πολιτική του ήταν η συνέχιση των αγώνων εναντίον των Αράβων στην Ανατολή. Τους έδιωξε από την Κιλικία, ανακατέλαβε την Κύπρο και προσάρτησε μεγάλο μέρος της Συρίας, προχωρώντας έως την Τρίπολη. Παράλληλα, περιφρούρησε τα βυζαντινά συμφέροντα στη Νότια Ιταλία και Σικελία.
Επιβεβαίωσε τη βυζαντινή κυριαρχία στη Μεσόγειο και έως τον Ευφράτη ποταμό.
Ομοίως αποκατέστησε τα βόρεια σύνορα της αυτοκρατορίας, με μια σύντομη εκστρατεία στα βυζαντινο-βουλγαρικά σύνορα, καταλαμβάνοντας όλα τα σημαντικά φρούρια.
Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους αυτοκράτορες του Βυζαντίου και μεγαλόπνοος οραματιστής της παγκόσμιας ακτινοβολίας της αυτοκρατορίας.
Είχε την φήμη αδέκαστου και αφοσιωμένου στρατιώτη.
Και σαν αυτοκράτορας ακόμα, κοιμόταν στο δάπεδο σε μια γωνία του αυτοκρατορικού δωματίου, συνήθεια που τηρούσε από τον καιρό που ήταν στρατιωτικός.
Σήμερα δύο πλοία. Ένας άρπαγας Πειρατής και ένας Βυζαντινός Αυτοκράτορας.
Δυο ξεχωριστοί Κόσμοι. Δυο ξεχωριστές Ιστορίες.
Η σύγκρουση αναπόφευκτη.
* Παιδί κακής διαγωγής, αλήτης, «τσογλάνι».
