12.2.20

Νεοελληνική πατέντα: Οι τηλεοπτικές αυξήσεις στις συντάξεις

Γ. Ι. Πατσόπουλος

Οι προγραμματισμένες αλλαγές στην ασφαλιστική νομοθεσία δημιούργησαν ένα νέο τηλεοπτικό προϊόν: τις αναλύσεις και τους πίνακες για τις επιθυμητές αυξήσεις των συντάξεων και τον υπολογισμό των αναδρομικών. Αλλο που δεν ήθελαν οι σκαπανείς της «ενημέρωσης» και της «πληροφόρησης». Με τη βοήθεια των «εργατολόγων», των «ειδικών», των συνδικαλιστών, των οικονομολογούντων και των συνταξιολογούντων βομβαρδίζουν το τηλεοπτικό κοινό με αναλύσεις και υπολογισμούς κολακεύοντας τις ελπίδες του.
Ετσι δημιουργήθηκε μια νέα εφαρμογή των πειραμάτων του Παβλόφ: οι συνταξιούχοι τηλεθεατές ικανοποιούνται με τα λόγια, τους πίνακες, τις αναλύσεις. Χάνουν την αξία τους οι πραγματικές αυξήσεις, αν και όποτε καταβληθούν.

Θυμίζει το περίφημο «θα πάρετε μηδενικές αυξήσεις». Θετική έκφραση: Ούτε «όχι» ούτε «δεν». Πολύ γρήγορα ξεχνάμε ότι οι συνταξιολογούντες και συμβουλάτορες είναι οι ίδιοι άνθρωποι που συμμετείχαν στην εφαρμογή περίπου 15 νόμων σχετικά με τις περικοπές. Το περίεργο σύμπτωμα: Αυτοί που βοήθησαν με ακατανόητους και πολύπλοκους ασφαλιστικούς νόμους τις πολλαπλές μειώσεις προκειμένου να «εξυγιανθεί» το ασφαλιστικό σύστημα, οι ίδιοι να συμβουλεύουν τους συνταξιούχους πώς θα υπολογίσουν τα αναδρομικά και τις επερχόμενες αυξήσεις. Νέο είδος επιστήμης, η απόλυτη εξειδίκευση: Οι εργατολόγοι έγιναν συνταξιολόγοι. Με απόλυτη εξάσκηση στο τέχνασμα του Χότζα (του Μακιαβέλι της πάλαι ποτέ Ανατολής): Σου αφαιρούν 100, μετά από χρόνια και «μελέτες» σού δίνουν 10 και είσαι και πολύ ευχαριστημένος. Επαναλαμβάνονται και οι ωραίες και εν πολλοίς ακατανόητες λέξεις, όπως «ποσοστά αναπλήρωσης» κ.ά.

Αναδρομικά. Τι λέξη! Λαχταριστό επιδόρπιο. Ελκυστική όσο η αναμονή της ηδονής. Τον τελικό, όμως, λόγο έχει η Δικαιοσύνη που άλλους δικαιώνει και άλλους όχι. Ανάλογα με τις σκοπιμότητες και τις κοινωνικές ευαισθησίες, ποτέ όμως ανάλογα με την έννοια του δικαίου! Κατά αποκλειστικότητα δικαιώνει τους λειτουργούς της. Αναδρομικά στις συντάξεις: Ενα θέμα που δεν ολοκληρώνεται ποτέ γιατί ποτέ δεν είναι αληθινό. Σαν τις δικαστικές υποθέσεις που δεν τελειώνουν. Απλώς παραγράφονται. Ο λαός είπε: «Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει, σαράντα μέρες κοσκινίζει». Οι μελέτες, οι αναλύσεις, η κατάταξη σε κατηγορίες, οι εισηγήσεις, οι δικαστικές αποφάσεις, ο τηλεοπτικός χρόνος, το χαρτί, το μελάνι και οι εργατοώρες που ξοδεύτηκαν για χάρη τους προφανώς κοστίζουν περισσότερο από τα ίδια τα υπερδιαφημιζόμενα αναδρομικά.


Τι περιμένεις από έναν κρατικό μηχανισμό που δεν γνωρίζει τους δικούς του νόμους. Απόδειξη, η κατάργηση των μηνιαίων εκκαθαριστικών σημειωμάτων στις συντάξεις. Τόσο μεγάλη η πολυνομία και το μπέρδεμα, που δεν είναι δυνατόν να συνταχθούν. Αν το έκανε αυτό μια ιδιωτική επιχείρηση, θα είχε να αντιμετωπίσει μερικά πρόστιμα δεκάδων χιλιάδων για παράβαση βασικών διατάξεων της εργατικής νομοθεσίας. Ενα κράτος που μηχανεύεται την πολυπλοκότητα για να μη βρίσκει άκρη κανείς. Που μετατρέπει τα απλά σε δύσκολα έως αδύνατα για την εξυπηρέτηση μιας ομάδας «ειδικών». Που δεν εννοεί να καταλάβει το αυτονόητο, ότι η πολυνομία και οι συχνές αλλαγές βλάπτουν σοβαρά την υγεία του συστήματος.

Ακούμε τις τελευταίες μέρες μια περισπούδαστη συμβουλή των «ειδικών» της συνταξιολογίας: Οσο υψηλότερη ασφαλιστική κατηγορία επιλέξουμε από σήμερα και εφεξής, τόσο υψηλότερη σύνταξη θα εισπράξουμε. Κοινός νους! Ο τόσο σπάνιος! Πράξεις απλής αριθμητικής. Με μια σημείωση: Αυτό θα ίσχυε σε ένα κράτος με συνέπεια, σταθερή νομοθεσία και αρχές που σέβονται την ανταποδοτικότητα της σύνταξης.


Ποιος διαφωνεί με αυτή τη συμβολή, από πρώτη εντύπωση λογική; Διαφωνεί, δυστυχώς, η πρόσφατη ιστορία: ασφαλισμένοι της ανώτατης κλάσης ή μισθωτοί με υψηλές αποδοχές και κρατήσεις είδαν τη σύνταξή τους να διαμορφώνεται σε επίπεδα πολύ χαμηλότερα από τα ασφάλιστρα που είχαν καταβάλει και να υφίστανται περικοπές πολύ υψηλότερες από τις αντίστοιχες των συναδέλφων τους που δεν είχαν ακολουθήσει αυτή την τακτική.

Οταν η ασφαλιστική νομοθεσία ακολουθεί την ισοπεδωτική λογική αντί της ανταποδοτικής, τέτοιες σωστές κατά τα άλλα συμβουλές έχουν μόνο θεωρητική αξία. Αυξάνουν μόνο τις προσδοκίες και όχι τις ίδιες τις συντάξεις. Η ισοπεδωτική νοοτροπία εκφράζεται και με τους νεοελληνικούς χαρακτηρισμούς «πλαφόν στις συντάξεις», «υψηλοσυνταξιούχος», «διπλοσυνταξιούχος» κ.τ.λ. (Για τη μη λαϊκιστική ακρίβεια, o καταβάλλων διπλά και υψηλά ασφάλιστρα.) Πρέπει να ντρέπονται όσοι εργαζόμενοι πλήρωναν υψηλά ασφάλιστρα για πολλά χρόνια. Αυτή είναι κατά βάθος η άποψη των δήθεν ειδικών που κατά τα άλλα συμβουλεύουν την κατάταξη σε υψηλή ασφαλιστική κατηγορία. Και επιπλέον χαϊδεύουν τα αυτιά των χαμηλοσυνταξιούχων που είναι και οι περισσότεροι. Το μεγαλείο του ανίκητου λαϊκισμού! Ολοι τον κατηγορούν και ακόμα περισσότεροι τον ακολουθούν!

Η πολλαπλή επανάληψη ισχυροποιεί την ελπίδα της υλοποίησης, όταν μάλιστα όλοι οι «ειδικοί» με διαφορετικές γνώσεις και πολιτικές αποχρώσεις ασχολούνται με τις αναλύσεις. Το όλο σκηνικό συμπληρώνει κάποιος δυστυχής συνταξιούχος που λέει το παράπονό του για τις ατέλειωτες περικοπές. Η ελπίδα από τη μια και η δυστυχία από την άλλη! Το τέλειο σενάριο, η άψογη σκηνοθεσία για να προκαλέσει ενδιαφέρον το «έργο» και να αυξήσει την τηλεθέαση. Εφόσον η παράσταση αρέσει, επαναλαμβάνεται. Οσοι είναι ρεαλιστές και δεν ξέχασαν το πρόσφατο παρελθόν δεν απασχολούνται καθόλου, όπερ και το ασφαλέστερο. Οπως είπε κάποιος που είχε την καλή πρόθεση να τα μελετήσει σε βάθος και στο τέλος αγανάκτησε: «Μη βλέπετε τηλεόραση. Μόνο ενημερώστε τον τραπεζικό σας λογαριασμό».


https://www.protothema.gr/