«Ἀπὸ τότε ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς κηρύσσειν καὶ λέγειν· Μετανοεῖτε…» (Ματθ. 4,17)
Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοί μου, ἑωρτάσαμε ἐμεῖς οἱ ἀνάξιοι τὶς μεγάλεςἑορτές. Τὴ νύχτα τῶν Χριστουγέννων ἀκούσαμε τὸ ἐμβατήριο «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ…» (Λουκ. 2,14). Μετὰ ἑπτὰ ἡμέρες, τὴν 1η Ἰανουαρίου, ζήσαμε τὴν ἑορτὴ τῆς Περιτομῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὴν ὁποία δόθηκε στὸ Θεῖο Βρέφο τὸ ὄνομα Ἰησοῦς. Καὶ στὴν ἑορτὴ τῶν Φώτων βρεθήκαμε νοερῶς στὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνου, εἴδαμε τοὺς οὐρανοὺς νὰ ἀνοίγωνται, τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο νὰ κατέρχεται «ἐν εἴδει περιστερᾶς» καὶ τὸν οὐράνιο Πατέρα νὰ βεβαιώνῃ «τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές» (ἀπολυτ. Φώτ.).
Σήμερα, Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα, βλέπουμε ὅτι ὁ Κύριος –ἀφοῦ μετὰ τὸ βάπτισμα, ὅπως διηγοῦνται τὰ Εὐαγγέλια, πέρασε τὸν Ἰορδάνη, βγῆκε στὴν ἔρημο, ἔμεινε ἐκεῖ σαράντα ἡμέρες, νήστεψε, προσευχήθηκε, πάλεψε μὲ τὶς σκοτεινὲς δυνάμεις καὶ νίκησε κάθε πειρασμό– ἐμφανίζεται πλέον στὸν κόσμο ὡς ὁ μοναδικὸς Διδάσκαλος. Σήμερα τὸ εὐαγγέλιο μᾶς παρουσιάζει τὸν Κύριο ν᾽ ἀρχίζῃ τὸ κοσμοσωτήριο ἔργο του, τὸ ἔργο τοῦ διδασκάλου. Καὶ εἶνε ἰδιαιτέρως ἐνδιαφέρον καὶ ὠφέλιμο νὰ μάθουμε ποιός ἦταν ὁ πρῶτος λόγος, ἡ πρώτη λέξι του.
Σήμερα, Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα, βλέπουμε ὅτι ὁ Κύριος –ἀφοῦ μετὰ τὸ βάπτισμα, ὅπως διηγοῦνται τὰ Εὐαγγέλια, πέρασε τὸν Ἰορδάνη, βγῆκε στὴν ἔρημο, ἔμεινε ἐκεῖ σαράντα ἡμέρες, νήστεψε, προσευχήθηκε, πάλεψε μὲ τὶς σκοτεινὲς δυνάμεις καὶ νίκησε κάθε πειρασμό– ἐμφανίζεται πλέον στὸν κόσμο ὡς ὁ μοναδικὸς Διδάσκαλος. Σήμερα τὸ εὐαγγέλιο μᾶς παρουσιάζει τὸν Κύριο ν᾽ ἀρχίζῃ τὸ κοσμοσωτήριο ἔργο του, τὸ ἔργο τοῦ διδασκάλου. Καὶ εἶνε ἰδιαιτέρως ἐνδιαφέρον καὶ ὠφέλιμο νὰ μάθουμε ποιός ἦταν ὁ πρῶτος λόγος, ἡ πρώτη λέξι του.
* * *
Ἡ τελευταία λέξις, ἀγαπητοί μου, μὲ τὴν ὁποία σφράγισε τὰ χείλη του τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, εἶνε ἡ λέξις «Τετέλεσται» (Ἰω. 19,30). Ἀλλ᾽ ὅπως ἡ τελευταία λέξις ἔχει μεγάλη σημασία, τὸ ἴδιο καὶ ἡ πρώτη λέξις του. Ποιά λοιπὸν ἦταν ἡ πρώτη λέξι ποὺ εἶπε ἀρχίζοντας τὸ διδακτικό του ἔργο;
Ὁ Κύριος δὲν ἔμοιαζε μ᾽ ἐμᾶς τοὺς σημερινοὺς κήρυκες, ποὺ λέμε πολλὰ μὰ τὰ νοήματά μας εἶνε λίγα. Ὁ Κύριός μας ἔλεγε λίγα, ἀλλὰ τὰ λόγια του εἶχαν μεγάλη σημασία. Ἡ πρώτη λοιπὸν λέξι ποὺ βγῆκε ἀπ᾽ τὸ στόμα τοῦ Κυρίου ἔχει τόση σημασία καὶ περικλείει τόσο μεγάλα νοήματα, ὥστε ἔφτανε αὐτὴ καὶ μόνη, ἂν θέλαμε νὰ τὴν ἐφαρμόσουμε ὅλοι, νὰ κάνῃ τὸν κόσμο εὐτυχισμένο, νὰ μεταβάλῃ τὴ γῆ σὲ οὐρανό. Ποιά εἶνε ἡ λέξις αὐτή; Εἶνε, ἀγαπητοί μου, ἡ λέξις «Μετανοεῖτε» (Ματθ. 4,17).
Εἶνε ἀνάγκη νὰ ἑρμηνεύσουμε τὴ λέξι αὐτή; ὑπάρχει κανεὶς ποὺ δὲν τὴν καταλαβαίνει; Ὅλοι πάνω – κάτω γνωρίζουμε τὴ σημασία της. Καὶ ὅλοι αἰσθανόμαστε ὅτι κάτι πρέπει ν᾽ ἀλλάξῃ· κάτι ν᾽ ἀλλάξῃ στὸ ἄτομο, στὴν οἰκογένεια, στὴν κοινωνία, στὴν ἐκκλησία. Δὲν πάει ἄλλο. Νιώθουμε ὅτι ἡ Γῆ – ὁ πλανήτης μας ἔφτασε σὲ σημεῖο πού, ἂν δὲν γίνῃ μιὰ ἀλλαγή, κινδυνεύει νὰ γίνῃ νεκροταφεῖο ἀπέραντο. Τί πρέπει νὰ κάνῃ ὁ κόσμος γιὰ νὰ σωθῇ;
Αὐτοὶ ποὺ κυβερνοῦν τὰ ἔθνη προτείνουν διάφορα σχέδια, τὸ ἕνα πάνω στ᾽ ἄλλο. Σοφοὶ ἄνθρωποι, μεγάλοι πολιτικοί, ἰσχυροὶ κυβερνῆτες σκέπτονται, στίβουν τὰ μυαλά τους, καὶ βγάζουν διάφορα σχέδια πῶς νὰ σώσουν τὴν ἀνθρωπότητα. Μὰ τὰ σχέδια, παρ᾿ ὅλη τὴν καλὴ διάθεσί τους, ὅλα ναυαγοῦν, ἀποτυγχάνουν. Γιατί; ποῦ σκοντάφτουν; Σὲ ἕνα σημεῖο. Ποιό;
Ἂς μὴ ἐπαινοῦμε πολὺ τὸν ἄνθρωπο. Παρ᾿ ὅλα τὰ ἐπιτεύγματα τῆς ἐπιστήμης ὁ ἄνθρωπος ἔχει ὑποστῆ ῥιζικὴ φθορά. Ἂς λένε οἱ φιλόσοφοι κ᾽ οἱ ποιηταὶ κ᾽ οἱ διανοούμενοι· ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶνε ἰδανικός, μέσα του ἔχει ἀτέλεια. Δὲν εἶνε πλέον ὅπως βγῆκε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Δημιουργοῦ. Κλίνει πρὸς τὸ κακό. Ἔχει διαφθαρῆ μέχρι τέτοιου σημείου, ὥστε τὰ πάθη καὶ οἱ κακίες του ἔγιναν δευτέρα φύσις. Τὸ μυαλό του δὲν σκέπτεται σωστά, ἡ καρδιά του δὲν ἀγαπάει, ἡ θέλησί του δὲν ἔχει δύναμι νὰ ἐκτελέσῃ ἐκεῖνα ποὺ θέλει ὁ Θεός. Εἶνε λοιπὸν ἡ φύσις του κακή, πονηρή· καί, ὅπως ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας, «φύσιν πονηρὰν μεταβαλεῖν οὐ ῥάδιον», δὲν εἶνε εὔκολο πρᾶγμα ν᾽ ἀλλάξῃ ἡ κακὴ φύσις τοῦ ἀνθρώπου (Μένανδρος).
Ἐδῶ εἶνε τὸ μεγάλο μυστήριο, ποὺ ἀγνοοῦν οἱ ἀσχολούμενοι μὲ τὴ διόρθωσι τῆς ἀνθρωπότητος. Μὲ ἄλλα λόγια· μπορεῖ νὰ πάρῃς ἕνα ζητιάνο ἢ ἕναν κακοῦργο καὶ νὰ τὸν στολίζῃς μὲ διάφορες φορεσιές· νὰ τοῦ βάζῃς σήμερα πράσινα, αὔριο κίτρινα, μεθαύριο κόκκινα, ὅλα τὰ κουστούμια. Μὰ ὅσα κουστούμια κι ἂν τοῦ ἀλλάξῃς, ὁ ἄνθρωπος παραμένει ὁ ἴδιος. Πρέπει ν᾽ ἀλλάξῃ κάτι ἄλλο, βαθύτερο. «Κουστούμια» φτειάχνουν οἱ διάφοροι κοσμοδιορθωταί. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος, εἴτε ὑπὸ δημοκρατίαν εἴτε ὑπὸ τυραννίαν εἴτε ὑπὸ οἱονδήποτε καθεστώς, στὸ βάθος παραμένει κακός, κανένα σύστημα δὲν μπορεῖ νὰ τὸν ἀλλάξῃ. Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀλλάξῃ ἐσωτερικῶς, ἀπὸ μέσα, δὲν γίνεται καμμία οὐσιαστικὴ ἀλλαγή.
Ναί, εἶνε πονηρὴ – κακὴ ἡ φύσις τοῦ ἀνθρώπου κ᾽ εἶνε πολὺ δύσκολο ν᾽ ἀλλάξῃ ἐσωτερικά (ἠθικά, θρησκευτικά, πνευματικά). Εἶνε σὰν νὰ λέμε – τί· στὴ γάτα νὰ μὴν τρώῃ ποντίκια ἢ στὴν ἀλεποῦ νὰ μὴν τρώῃ κόττες ἢ στὸ λύκο νὰ μὴν τρώῃ ἀρνιὰ ἢ στὸ γεράκι νὰ μὴν τρώῃ περιστέρια ἢ στὸ λιοντάρι νὰ μὴν τρώῃ κρέας ἀλλὰ νὰ τρώῃ γρασίδι – χόρτο, σὰν νὰ λέμε στὰ ζῷα αὐτὰ ν᾽ ἀλλάξουν τὴ φύσι τους. Ὑπάρχει καμμιὰ δύναμι ποὺ μπορεῖ ν᾽ ἀλλάξῃ τὸν ἄνθρωπο;
Πῶς νὰ σᾶς ἐξηγήσω τὸ μεγάλο μυστήριο τῆς ἀνθρωπίνης κακίας; Ἕνα μόνο θὰ πῶ στηριζόμενος στὰς Γραφάς· ναὶ ὑπάρχει μία δύναμις ποὺ μπορεῖ νὰ τὸ κάνῃ, δύναμις ἐκτὸς τοῦ κόσμου. Ἂς σκεφτοῦμε βαθειά. Ἂν ὁ ἄνθρωπος μποροῦσε νὰ σωθῇ μόνος του, θὰ κατέβαινε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο; Γιὰ νὰ κατεβῇ ἐδῶ ὁ Χριστός, ἄρα μόνο ὁ Θεὸς μποροῦσε ν᾽ ἀλλάξῃ τὸν ἄνθρωπο.
Καὶ ὁ Χριστὸς ἔκανε καὶ κάνει τὸ μέγα θαῦμα, ἀλλάζει τὸν ἄνθρωπο ἐσωτερικῶς. Δὲν τοῦ ἀλλάζει κουστούμια, συστήματα· τοῦ ἀλλάζει τὴν καρδιά. Ὅσοι ἄκουσαν τὸ κήρυγμα τοῦ Κυρίου, τὸ «Μετανοεῖτε», ὑπέστησαν αὐτὴ τὴν ἀλλαγή, τὴν ἐπανάστασι κατὰ τοῦ ἑαυτοῦ των. Ἄκουσαν τὸ «Μετανοεῖτε» φιλάργυροι ποὺ δὲν ἔδιναν νερὸ στὸν ἄγγελό τους κ᾽ ἔδωσαν τὰ ὑπάρχοντά τους, φονιᾶδες πού ᾽χαν βάψει τὰ χέρια τους στὸ αἷμα καὶ γονάτισαν μπροστὰ στὸν Ἐσταυρωμένο, γυναῖκες ἁμαρτωλὲς καὶ ἔκλαψαν ζητώντας τὸ ἔλεος. Βλέπουμε λύκους νὰ γίνωνται ἀρνιά. Αὐτὸ τὸ θαῦμα τῆς μεταβολῆς τοῦ ἀνθρώπου μόνο κοντὰ στὸ Χριστὸ γίνεται.
Ὁ Κύριος δὲν ἔμοιαζε μ᾽ ἐμᾶς τοὺς σημερινοὺς κήρυκες, ποὺ λέμε πολλὰ μὰ τὰ νοήματά μας εἶνε λίγα. Ὁ Κύριός μας ἔλεγε λίγα, ἀλλὰ τὰ λόγια του εἶχαν μεγάλη σημασία. Ἡ πρώτη λοιπὸν λέξι ποὺ βγῆκε ἀπ᾽ τὸ στόμα τοῦ Κυρίου ἔχει τόση σημασία καὶ περικλείει τόσο μεγάλα νοήματα, ὥστε ἔφτανε αὐτὴ καὶ μόνη, ἂν θέλαμε νὰ τὴν ἐφαρμόσουμε ὅλοι, νὰ κάνῃ τὸν κόσμο εὐτυχισμένο, νὰ μεταβάλῃ τὴ γῆ σὲ οὐρανό. Ποιά εἶνε ἡ λέξις αὐτή; Εἶνε, ἀγαπητοί μου, ἡ λέξις «Μετανοεῖτε» (Ματθ. 4,17).
Εἶνε ἀνάγκη νὰ ἑρμηνεύσουμε τὴ λέξι αὐτή; ὑπάρχει κανεὶς ποὺ δὲν τὴν καταλαβαίνει; Ὅλοι πάνω – κάτω γνωρίζουμε τὴ σημασία της. Καὶ ὅλοι αἰσθανόμαστε ὅτι κάτι πρέπει ν᾽ ἀλλάξῃ· κάτι ν᾽ ἀλλάξῃ στὸ ἄτομο, στὴν οἰκογένεια, στὴν κοινωνία, στὴν ἐκκλησία. Δὲν πάει ἄλλο. Νιώθουμε ὅτι ἡ Γῆ – ὁ πλανήτης μας ἔφτασε σὲ σημεῖο πού, ἂν δὲν γίνῃ μιὰ ἀλλαγή, κινδυνεύει νὰ γίνῃ νεκροταφεῖο ἀπέραντο. Τί πρέπει νὰ κάνῃ ὁ κόσμος γιὰ νὰ σωθῇ;
Αὐτοὶ ποὺ κυβερνοῦν τὰ ἔθνη προτείνουν διάφορα σχέδια, τὸ ἕνα πάνω στ᾽ ἄλλο. Σοφοὶ ἄνθρωποι, μεγάλοι πολιτικοί, ἰσχυροὶ κυβερνῆτες σκέπτονται, στίβουν τὰ μυαλά τους, καὶ βγάζουν διάφορα σχέδια πῶς νὰ σώσουν τὴν ἀνθρωπότητα. Μὰ τὰ σχέδια, παρ᾿ ὅλη τὴν καλὴ διάθεσί τους, ὅλα ναυαγοῦν, ἀποτυγχάνουν. Γιατί; ποῦ σκοντάφτουν; Σὲ ἕνα σημεῖο. Ποιό;
Ἂς μὴ ἐπαινοῦμε πολὺ τὸν ἄνθρωπο. Παρ᾿ ὅλα τὰ ἐπιτεύγματα τῆς ἐπιστήμης ὁ ἄνθρωπος ἔχει ὑποστῆ ῥιζικὴ φθορά. Ἂς λένε οἱ φιλόσοφοι κ᾽ οἱ ποιηταὶ κ᾽ οἱ διανοούμενοι· ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶνε ἰδανικός, μέσα του ἔχει ἀτέλεια. Δὲν εἶνε πλέον ὅπως βγῆκε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Δημιουργοῦ. Κλίνει πρὸς τὸ κακό. Ἔχει διαφθαρῆ μέχρι τέτοιου σημείου, ὥστε τὰ πάθη καὶ οἱ κακίες του ἔγιναν δευτέρα φύσις. Τὸ μυαλό του δὲν σκέπτεται σωστά, ἡ καρδιά του δὲν ἀγαπάει, ἡ θέλησί του δὲν ἔχει δύναμι νὰ ἐκτελέσῃ ἐκεῖνα ποὺ θέλει ὁ Θεός. Εἶνε λοιπὸν ἡ φύσις του κακή, πονηρή· καί, ὅπως ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας, «φύσιν πονηρὰν μεταβαλεῖν οὐ ῥάδιον», δὲν εἶνε εὔκολο πρᾶγμα ν᾽ ἀλλάξῃ ἡ κακὴ φύσις τοῦ ἀνθρώπου (Μένανδρος).
Ἐδῶ εἶνε τὸ μεγάλο μυστήριο, ποὺ ἀγνοοῦν οἱ ἀσχολούμενοι μὲ τὴ διόρθωσι τῆς ἀνθρωπότητος. Μὲ ἄλλα λόγια· μπορεῖ νὰ πάρῃς ἕνα ζητιάνο ἢ ἕναν κακοῦργο καὶ νὰ τὸν στολίζῃς μὲ διάφορες φορεσιές· νὰ τοῦ βάζῃς σήμερα πράσινα, αὔριο κίτρινα, μεθαύριο κόκκινα, ὅλα τὰ κουστούμια. Μὰ ὅσα κουστούμια κι ἂν τοῦ ἀλλάξῃς, ὁ ἄνθρωπος παραμένει ὁ ἴδιος. Πρέπει ν᾽ ἀλλάξῃ κάτι ἄλλο, βαθύτερο. «Κουστούμια» φτειάχνουν οἱ διάφοροι κοσμοδιορθωταί. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος, εἴτε ὑπὸ δημοκρατίαν εἴτε ὑπὸ τυραννίαν εἴτε ὑπὸ οἱονδήποτε καθεστώς, στὸ βάθος παραμένει κακός, κανένα σύστημα δὲν μπορεῖ νὰ τὸν ἀλλάξῃ. Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀλλάξῃ ἐσωτερικῶς, ἀπὸ μέσα, δὲν γίνεται καμμία οὐσιαστικὴ ἀλλαγή.
Ναί, εἶνε πονηρὴ – κακὴ ἡ φύσις τοῦ ἀνθρώπου κ᾽ εἶνε πολὺ δύσκολο ν᾽ ἀλλάξῃ ἐσωτερικά (ἠθικά, θρησκευτικά, πνευματικά). Εἶνε σὰν νὰ λέμε – τί· στὴ γάτα νὰ μὴν τρώῃ ποντίκια ἢ στὴν ἀλεποῦ νὰ μὴν τρώῃ κόττες ἢ στὸ λύκο νὰ μὴν τρώῃ ἀρνιὰ ἢ στὸ γεράκι νὰ μὴν τρώῃ περιστέρια ἢ στὸ λιοντάρι νὰ μὴν τρώῃ κρέας ἀλλὰ νὰ τρώῃ γρασίδι – χόρτο, σὰν νὰ λέμε στὰ ζῷα αὐτὰ ν᾽ ἀλλάξουν τὴ φύσι τους. Ὑπάρχει καμμιὰ δύναμι ποὺ μπορεῖ ν᾽ ἀλλάξῃ τὸν ἄνθρωπο;
Πῶς νὰ σᾶς ἐξηγήσω τὸ μεγάλο μυστήριο τῆς ἀνθρωπίνης κακίας; Ἕνα μόνο θὰ πῶ στηριζόμενος στὰς Γραφάς· ναὶ ὑπάρχει μία δύναμις ποὺ μπορεῖ νὰ τὸ κάνῃ, δύναμις ἐκτὸς τοῦ κόσμου. Ἂς σκεφτοῦμε βαθειά. Ἂν ὁ ἄνθρωπος μποροῦσε νὰ σωθῇ μόνος του, θὰ κατέβαινε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο; Γιὰ νὰ κατεβῇ ἐδῶ ὁ Χριστός, ἄρα μόνο ὁ Θεὸς μποροῦσε ν᾽ ἀλλάξῃ τὸν ἄνθρωπο.
Καὶ ὁ Χριστὸς ἔκανε καὶ κάνει τὸ μέγα θαῦμα, ἀλλάζει τὸν ἄνθρωπο ἐσωτερικῶς. Δὲν τοῦ ἀλλάζει κουστούμια, συστήματα· τοῦ ἀλλάζει τὴν καρδιά. Ὅσοι ἄκουσαν τὸ κήρυγμα τοῦ Κυρίου, τὸ «Μετανοεῖτε», ὑπέστησαν αὐτὴ τὴν ἀλλαγή, τὴν ἐπανάστασι κατὰ τοῦ ἑαυτοῦ των. Ἄκουσαν τὸ «Μετανοεῖτε» φιλάργυροι ποὺ δὲν ἔδιναν νερὸ στὸν ἄγγελό τους κ᾽ ἔδωσαν τὰ ὑπάρχοντά τους, φονιᾶδες πού ᾽χαν βάψει τὰ χέρια τους στὸ αἷμα καὶ γονάτισαν μπροστὰ στὸν Ἐσταυρωμένο, γυναῖκες ἁμαρτωλὲς καὶ ἔκλαψαν ζητώντας τὸ ἔλεος. Βλέπουμε λύκους νὰ γίνωνται ἀρνιά. Αὐτὸ τὸ θαῦμα τῆς μεταβολῆς τοῦ ἀνθρώπου μόνο κοντὰ στὸ Χριστὸ γίνεται.
* * *
Τὸ «Μετανοεῖτε», ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ καμπάνα τοῦ οὐρανοῦ ποὺ ἀκούγεται σὲ κάθε ἐποχή. Ἡ φωνὴ αὐτὴ τοῦ Χριστοῦ διαβαίνει ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη καὶ φτάνει ὣς ἐμᾶς. Φτάνει καὶ στὴ γενεά μας, μία γενεὰ ποὺ ἔχει φύγει μακριὰ ἀπ᾽ τὸ Θεὸ καὶ ἁμάρτησε ὅσο καμμία ἄλλη γενεά. Θὰ βρεθοῦν ἆραγε σήμερα αὐτιὰ ν᾽ ἀκούσουν τὸ «Μετανοεῖτε»; θὰ ὑπάρχουν ἄντρες καὶ γυναῖκες, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ποὺ θ᾽ ἀποφασίσουν νὰ ἀλλάξουν τὴ ζωή τους;
Φτάσαμε, ἀδελφοί μου, σὲ χρόνια πού, ὅπως εἶπα καὶ ἄλλοτε, οἱ ἄνθρωποι ἔκλεισαν τὰ αὐτιά τους μὲ βουλοκέρι καὶ δὲν θέλουν ν᾽ ἀκοῦνε τὰ λόγια τοῦ Κυρίου. Ἔτσι ὅμως βρισκόμαστε πλέον στὴν ἄκρη τοῦ γκρεμοῦ.
Ὁ κόσμος ὅλος, ὅπως λένε τὰ ἱερὰ βιβλία καὶ ἡ Ἀποκάλυψις, –δὲν εἶνε παραμύθι αὐτό–κρέμεται ἀπὸ μιὰ κλωστή. Ἐὰν ὅλοι μας, μικροὶ καὶ μεγάλοι, πλούσιοι καὶ φτωχοί, δεξιοὶ καὶ ἀριστεροί, μαῦροι ἄσπροι κόκκινοι καὶ ὅλων τῶν χρωμάτων, ἐὰν δὲν δείξουμε τὴ μετάνοια ποὺ κηρύτει σήμερα ὁ Κύριος ἀλλὰ μείνουμε ἀμετανόητοι, τότε τί μέλλει νὰ γίνῃ;
Ἐμένα τὸν ἁμαρτωλὸ ρωτᾶτε τί μέλλει νὰ γίνῃ; Ἐὰν ἐσὺ ἡ γυναίκα ποὺ ἀτιμάζεις τὸν ἄντρα σου, ἐσὺ ὁ ἄντρας ποὺ βλαστημᾷς τὸ Θεό, ἐσὺ τὸ παιδὶ ποὺ χτυπᾷς τὸ γονιό σου, ἐσὺ ὁ πλούσιος ποὺ ἁρπάζεις τὸ ψωμὶ τοῦ φτωχοῦ, ἐσὺ ὁ φτωχὸς ποὺ γογγύζεις κατὰ τοῦ Θεοῦ· ἐὰν ὅλοι μας, μικροὶ – μεγάλοι, ἀπὸ τὰ ἀνάκτορα μέχρι τὴν καλύβα, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, δὲν δείξουμε μετάνοια πραγματικὴ ἀλλὰ μείνουμε ἀμετανόητοι· ἐὰν καὶ τὸ νέο ἔτος εἶνε ἔτος ἀμετανόητο καὶ κοντὰ στὰ ἄλλα ἁμαρτήματα ποὺ διαπράξαμε στὰ προηγούμενα χρόνια προσθέσουμε καὶ νέες βλασφημίες, νέες πορνεῖες, νέες μοιχεῖες, νέες ἀδικίες καὶ κλοπὲς καὶ κακουργήματα· ἐὰν ἐξακολουθήσῃ αὐτὸ τὸ ὄργιο πάνω στὴ Γῆ, τότε, ἀδελφοί μου, μὴ ρωτᾶτε ἐμένα· ἀντέστε στὰ σπιτάκια σας καὶ ἂν πιστεύετε στὸν Ἐσταυρωμένο ἀνοῖξτε τοὺς προφήτας καὶ τὴν Ἀποκάλυψι, κ᾽ ἐκεῖ θὰ δῆτε τί θὰ γίνῃ στὸν κόσμο.
Δὲν ἔχω δύναμι νὰ συνεχίσω· τὰ γόνατά μου τρέμουν, ἡ γλῶσσα μου τραυλίζει, τὰ μάτια μου δακρύζουν, ἡ καρδιά μου πάει νὰ σπάσῃ. Αὐτὰ ποὺ θὰ συμβοῦν εἶνε τόσο καταπληκτικά, τόσο τρομερὰ καὶ ἀπαίσια, ποὺ δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ τὰ ὑποφέρῃ ἡ ἀμετανόητη ἀνθρωπότης.
Δὲν ἔχετε καρδιά, δὲν ἔχετε αἴσθημα, ἀδελφοί μου; Ποῦ βρισκόμαστε! Ἐὰν δὲν μετανοήσουμε κ᾽ ἐξακολουθήσουμε τὸ ἴδιο βιολὶ τοῦ διαβόλου, τότε ἀλλοίμονο· καὶ τ᾽ ἀστέρια τ᾽ οὐρανοῦ θὰ γίνουν ἀστροπελέκια στὰ κεφάλια μας, καὶ οἱ πέτρες ποὺ πατοῦμε θὰ γίνουν φίδια νὰ μᾶς φᾶνε, καὶ τὰ ποτάμια θὰ ὁρμήσουν νὰ μᾶς πνίξουν, καὶ ὅλη ἡ γῆ θὰ ἐπαναστατήσῃ.
Ἕως ὅτου ἔχουμε καιρό, ἂς μετανοήσουμε, γιὰ νὰ σωθοῦμε διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγίων· ἀμήν.
Φτάσαμε, ἀδελφοί μου, σὲ χρόνια πού, ὅπως εἶπα καὶ ἄλλοτε, οἱ ἄνθρωποι ἔκλεισαν τὰ αὐτιά τους μὲ βουλοκέρι καὶ δὲν θέλουν ν᾽ ἀκοῦνε τὰ λόγια τοῦ Κυρίου. Ἔτσι ὅμως βρισκόμαστε πλέον στὴν ἄκρη τοῦ γκρεμοῦ.
Ὁ κόσμος ὅλος, ὅπως λένε τὰ ἱερὰ βιβλία καὶ ἡ Ἀποκάλυψις, –δὲν εἶνε παραμύθι αὐτό–κρέμεται ἀπὸ μιὰ κλωστή. Ἐὰν ὅλοι μας, μικροὶ καὶ μεγάλοι, πλούσιοι καὶ φτωχοί, δεξιοὶ καὶ ἀριστεροί, μαῦροι ἄσπροι κόκκινοι καὶ ὅλων τῶν χρωμάτων, ἐὰν δὲν δείξουμε τὴ μετάνοια ποὺ κηρύτει σήμερα ὁ Κύριος ἀλλὰ μείνουμε ἀμετανόητοι, τότε τί μέλλει νὰ γίνῃ;
Ἐμένα τὸν ἁμαρτωλὸ ρωτᾶτε τί μέλλει νὰ γίνῃ; Ἐὰν ἐσὺ ἡ γυναίκα ποὺ ἀτιμάζεις τὸν ἄντρα σου, ἐσὺ ὁ ἄντρας ποὺ βλαστημᾷς τὸ Θεό, ἐσὺ τὸ παιδὶ ποὺ χτυπᾷς τὸ γονιό σου, ἐσὺ ὁ πλούσιος ποὺ ἁρπάζεις τὸ ψωμὶ τοῦ φτωχοῦ, ἐσὺ ὁ φτωχὸς ποὺ γογγύζεις κατὰ τοῦ Θεοῦ· ἐὰν ὅλοι μας, μικροὶ – μεγάλοι, ἀπὸ τὰ ἀνάκτορα μέχρι τὴν καλύβα, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, δὲν δείξουμε μετάνοια πραγματικὴ ἀλλὰ μείνουμε ἀμετανόητοι· ἐὰν καὶ τὸ νέο ἔτος εἶνε ἔτος ἀμετανόητο καὶ κοντὰ στὰ ἄλλα ἁμαρτήματα ποὺ διαπράξαμε στὰ προηγούμενα χρόνια προσθέσουμε καὶ νέες βλασφημίες, νέες πορνεῖες, νέες μοιχεῖες, νέες ἀδικίες καὶ κλοπὲς καὶ κακουργήματα· ἐὰν ἐξακολουθήσῃ αὐτὸ τὸ ὄργιο πάνω στὴ Γῆ, τότε, ἀδελφοί μου, μὴ ρωτᾶτε ἐμένα· ἀντέστε στὰ σπιτάκια σας καὶ ἂν πιστεύετε στὸν Ἐσταυρωμένο ἀνοῖξτε τοὺς προφήτας καὶ τὴν Ἀποκάλυψι, κ᾽ ἐκεῖ θὰ δῆτε τί θὰ γίνῃ στὸν κόσμο.
Δὲν ἔχω δύναμι νὰ συνεχίσω· τὰ γόνατά μου τρέμουν, ἡ γλῶσσα μου τραυλίζει, τὰ μάτια μου δακρύζουν, ἡ καρδιά μου πάει νὰ σπάσῃ. Αὐτὰ ποὺ θὰ συμβοῦν εἶνε τόσο καταπληκτικά, τόσο τρομερὰ καὶ ἀπαίσια, ποὺ δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ τὰ ὑποφέρῃ ἡ ἀμετανόητη ἀνθρωπότης.
Δὲν ἔχετε καρδιά, δὲν ἔχετε αἴσθημα, ἀδελφοί μου; Ποῦ βρισκόμαστε! Ἐὰν δὲν μετανοήσουμε κ᾽ ἐξακολουθήσουμε τὸ ἴδιο βιολὶ τοῦ διαβόλου, τότε ἀλλοίμονο· καὶ τ᾽ ἀστέρια τ᾽ οὐρανοῦ θὰ γίνουν ἀστροπελέκια στὰ κεφάλια μας, καὶ οἱ πέτρες ποὺ πατοῦμε θὰ γίνουν φίδια νὰ μᾶς φᾶνε, καὶ τὰ ποτάμια θὰ ὁρμήσουν νὰ μᾶς πνίξουν, καὶ ὅλη ἡ γῆ θὰ ἐπαναστατήσῃ.
Ἕως ὅτου ἔχουμε καιρό, ἂς μετανοήσουμε, γιὰ νὰ σωθοῦμε διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγίων· ἀμήν.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Απολλώ Μοναχός
Ιερά Μονή Δοχειαρίου
63087 Δάφνη Αγίου Όρους
τηλ. 6944567223
Ιερά Μονή Δοχειαρίου
63087 Δάφνη Αγίου Όρους
τηλ. 6944567223
http://www.qrz.com/db/SV2ASP
φαξ. 2377023271
φαξ. 2377023271
