Γράφει ο συνεργάτης μας Δημήτριος Π. Λυκούδης
Στο Νομό Πιερίας και σε υψόμετρο 900 μ. δεσπόζει η επιβλητική Ιερά Μονή (Παλαιά) του Οσίου Διονυσίου του εν Ολύμπω. Η Μονή απέχει 18 χιλιόμετρα από το Λιτόχωρο και, σύμφωνα με την Παράδοση, την ίδρυσε ο Όσιος Διονύσιος, ο κτήτωρ και πνευματικός αυτής.
Τον όσιο Διονύσιο δεν τον εγνώριζα καλά. Είχα ακούσει τ᾿ όνομά του, ένας ακόμη όσιος, πίστευα παλαιότερα.
Αφορμή για να μελετήσω την οσιακή ζωή του στάθηκε μια από τις πρώτες περιπλανήσεις μου στον Άθωνα, κάπου στα 1997, τότε που έφηβος περιδιάβαινα την έρημο του Όρους και αναζητούσα να βρω Πατέρες και ερημίτες οσίους, ξέρεις, σαν και αυτούς που διάβαζα και διαβάζεις και εσύ, ακόμη και σήμερα, στα "Γεροντικά".
Τότε, σε μία προσκυνηματική μου επίσκεψη σ᾿ έναν γέροντα, μισή περίπου ώρα από την Ιερά Μονή Καρακάλλου, ο γέροντας του κελλίου εκείνου, ο μοναχός Μάρκελλος, μού μίλησε για τον όσιο Διονύσιο, τον θαυματουργό. Μάλιστα, δε, μετά την πνευματική συζήτηση και της φιλοξενίας που γεύθηκα από τον π. Μάρκελλο, περπατήσαμε μαζί και φθάσαμε ως την καλύβη που χρησιμοποιούσε ο Όσιος Διονύσιος όσο εγκαταβίωνε στο Όρος. Η καλύβη του Οσίου και ο μικρός ναός, περιττό να σημειώσω, ήταν σχεδόν εγκαταλελειμμένα.
Στις επόμενες, δε, από τότε, συχνές επισκέψεις μου στον Άθωνα, η καλύβη του π. Μαρκέλλου που με υποδεχόταν και με κερνούσε πνευματικά, το θυμάμαι ωσάν εχθές, δε δεχόταν επισκέψεις. Ο π. Μάρκελλος είχε ξεκινήσει το ταξίδι προς την Ουράνια Πατρίδα!
Έτσι αγάπησα πολύ τον όσιο Διονύσιο τον εν Ολύμπω. Σε άλλο κείμενο, θα επανέλθω σκιαγραφώντας την οσιακή και "αγγελική" ζωή του Οσίου επί της γης, καθώς και τα αναρίθμητα χαρίσματά του. Επί της παρούσης, όμως, θα αρκεσθώ σε ένα θαυμαστό σημείο, από τα πολλά που επιτελεί ο Όσιος, με αποδέκτη ένα μικρό αγόρι, που φέρει τ᾿ όνομα Βασιλάκης!
Πηγαίνοντας προς το ασκητήριο του Οσίου Διονυσίου, μέσα από καταπράσινα δασώδη μονοπάτια και ρεούμενα κελαριστά ρυάκια (η Πηγή που αναδύει φρέσκο, δροσερό και αγιασμένο νερό είναι θαύμα του Οσίου, όσο ήταν εν ζωή) συναντάει κάποιος ένα μικρό Προσκυνητάρι. Ο επισκέπτης θα ανάψει το κανδήλι και θα προσευχηθεί. Εάν, δε, κοιτάξει με πιότερη προσοχή, διαβάζει: «ο μικρός Βασιλάκης Τρ..., του Πλωτάρχου, Κατερίνη 1971 (το επίθετο στο προσκυνητάρι αναγράφεται ολόκληρο!).
Σύμφωνα με την Παράδοση, ο μικρός Βασιλάκης βρέθηκε με τους γονείς του στην περιοχή γύρω στα μέσα Σεπτεμβρίου 1971. Το δάσος, όμως, πυκνό, δυσπρόσιτο, μυστηριώδες ακόμη περισσότερο για ένα μικρό παιδί. Αυτό ήταν! Ο Βασιλάκης χάθηκε και τον αναζητούσαν μια ολόκληρη εβδομάδα ο Στρατός, οι Αστυνομικές Αρχές, τα συνεργεία διάσωσης. Οι γονείς έστεκαν απαρηγόρητοι και προσεύχονταν στον όσιο Διονύσιο.
Μία εβδομάδα διήρκεσαν οι έρευνες των Αρχών για τον μικρό Βασίλη. Και, πράγματι, ο μικρός βρέθηκε και ήταν καλά στην υγεία του. Στις δε επίμονες ερωτήσεις όλων, εξαιρέτως, δε, των γονέων του, πού ήταν και πώς πέρασε αυτές τις ημέρες, ο μικρός απάντησε: «Ένας καλόγερος μού έδινε φαγητό και νερό, μου έκανε παρέα και με σκέπαζε το βράδυ για να μην κρυώνω!».
Η έκπληξη όλων και η ανείπωτη χαρά ξεχείλισε όταν, λίγη ώρα αργότερα, ο μικρός Βασίλης με τους γονείς του, ευθύς αμέσως μετά την εύρεσή του, πήγαν στην Ιερά Μονή του Οσίου Διονυσίου για να ευχαριστήσουν τον όσιο για τις πρεσβείες του, βλέποντας την εικόνα του Οσίου Διονυσίου στο τέμπλο του Καθολικού της Μονής, φώναξε: «Να, αυτός είναι ο καλόγερος που τόσες μέρες με φρόντιζε, αυτός είναι!».
Έκτοτε, ο πατέρας του μικρού Βασίλη, από ευγνωμοσύνη προς τον Πανάγιο Θεό και τιμή προς τον Όσιο Διονύσιο, χειροτονήθηκε ιερέας και διαμένει στην πόλη Κ. της βορείου Ελλάδος. Ο δε Βασιλάκης, άνδρας πια σήμερα, είμαι σίγουρος, τόσο θα αγαπάει και θα ευλαβείται τον όσιο Διονύσιο τον εν Ολύμπω, τον θαυματουργό!
Όσο για εμένα, μου είναι αδύνατον κάθε που σκέπτομαι τον όσιο Διονύσιο, αυτομάτως και ταυτοχρόνως, να μην έρχεται να συμπλεύσει στον κουρασμένο νου μου η μορφή του π. Μαρκέλλου, εκείνου του αγαθού ερημίτη - κελλιώτη που, πρώτος, μού μίλησε για τον όσιο. Και κάθε που ανέρχομαι και πάλι περιπλανώμενος διαβάτης και προσκυνητής στα μονοπάτια του Άθωνα, δεν ξεχνώ εκείνη την καλύβη, ερειπωμένη και αυτή σήμερα, του μακαριστού πατρός.
Δεν ξεχνώ και, κάθε φορά, νοσταλγικά και οφειλετικά στην πατρική αγάπη του, φθάνω έως την ερειπωμένη και ερμητικά κλειδωμένη του εξώπορτα και καταθέτω λίγα δάκρυα, ένα μικρό πράσινο αγιορείτικο φύλλο, έτσι, στη μνήμη της πάλαι ποτέ αγιορείτικης φιλίας μας και στην προσμονή της αιώνιας αντάμωσής μας...
