Mε αφορμή το πάρτυ των μπαχαλάκηδων στην Ερμού, ο Δήμαρχος… της καρδιάς μας βγήκε στα ΜΜΕ για να επαναφέρει στη συλλογική μνήμη πόσο μεγάλο, μοιραίο και ιστορικό ατύχημα υπήρξε η θητεία του.
Ο Γιώργος Καμίνης περνάει εδώ και χρόνια στην Ιστορία ως ένα διαρκές… χασμουρητό. Ως ένας άνθρωπος μετρίων δυνατοτήτων, που έφτασε σε ένα συγκλονιστικά υψηλό αξίωμα, πολύ πάνω από το “ύψος” του. Επειδή ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος, την κατάλληλη στιγμή, τότε που, στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010, το πανίσχυρο και διαχρονικό σύστημα ΠΑΣΟΚ ήθελε να αλώσει την “κεντροδεξιά” Αθήνα.
Σκεφτείτε το λίγο. Στην εποχή της μεγάλης εθνικής κρίσης, η πιο ιστορική πρωτεύουσα του δυτικού πολιτισμού είχε την απόλυτη ατυχία να διοικηθεί από έναν άνθρωπο που εξελίχτηκε σε… συνήγορο της μετριότητας. Χωρίς όραμα, χωρίς έμπνευση, χωρίς το “κάτι” που θα τον ξεχώριζε, και θα επέτρεπε στην Αθήνα να αγκαλιάσει την πρόοδο.
Στα χρόνια της άχρωμης δημαρχίας Καμίνη, η Αθήνα θύμιζε συνοικιακό μαγαζάκι. Με διαχείριση που παρέπεμπε σε… διαχείριση πολυκατοικίας. Συσσίτια… Συσσίτια… Συσσίτια… Κοινότυπες απόψεις. Ένα “χθες” που προσπάθησε να κρυφτεί σε συσκευασία “τεχνοκράτη”.
Έτσι όμως συμβαίνει πάντα. Στις χειρότερες συγκυρίες, βρίσκουμε μπροστά μας και ανεχόμαστε τους χειρότερους. Η θητεία Καμίνη τελειώνει με κρότο αποτυχίας, παρόλο που ο ίδιος θέλει να διεκδικήσει ακόμη μια 5ετία στο τιμόνι της Αθήνας.
Τι αφήνει πίσω του, εκτός από μελαγχολία; Τίποτα. Το απόλυτο τίποτα… Με την εξαίρεση της ακίνητης ρόδας, βέβαια.
Μαρίκα Λυσιάνθη
http://ysterografa.gr/
