Το ερώτημα του παραπάνω τίτλου έχει φυσικά και αυτονόητα μονάχα ρητορικό περιεχόμενο. Δεν μπορούν να μας βγάλουν από την κρίση. Και αυτή ακριβώς είναι η εθνική κακοδαιμονία της χώρας. Να έχει, στην πιο κρίσιμη ιστορικά στιγμή της, εν καιρώ ειρήνης, το χειρότερο πολιτικό δυναμικό.
Η κρίση των τελευταίων ετών είναι μεταξύ άλλων, αν όχι πρωτίστως, κρίση πολιτικής ηγεσίας. Άνθρωποι κατώτεροι των περιστάσεων βρέθηκαν με δικαίωμα υπογραφής για τη ζωή μας. Και επί της ουσίας, χαντάκωσαν το μέλλον μας.
Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που, μπήκε σε μηχανισμό στήριξης Μνημονίων, και αδυνατεί μέχρι και σήμερα να βγει. Κυρίως και πρωτίστως επειδή, σε αντίθεση με ό, τι συνέβη σε κάθε άλλη χώρα η οποία βίωσε αντίστοιχη κρίση, στην Ελλάδα δεν επικράτησε η εθνική συνεννόηση. Δεν επικράτησε η πολιτική συναίνεση. Επικράτησε το τυφλό μίσος. Ο εθνικός διχασμός.
Ακόμη και σήμερα, δεν μπορείς παρά να γελάς με το κατάντημα ενός πολιτικού συστήματος που σύρεται πίσω από την ουρά του. Με λόγια διχαστικά και ακραίες τσιρίδες. Με τύφλωση δικαίωσης και αυτοεπιβεβαίωσης μιας πληγωμένης εγωπάθειας. Με απόλυτη άρνηση συναίνεσης στα αυτονόητα και τα ελάχιστα.
Στο Προεδρικό Μέγαρο, στη δεξίωση για την επέτειο Αποκατάστασης της Δημοκρατίας, μάθαμε και διαβάσαμε ότι οι πολιτικοί αρχηγοί κρατούσαν… αποστάσεις. Περίπου… κρατούσαν μούτρα μεταξύ τους. Κάνουν… νάζια δηλαδή.
Πόσο ξένοι προς το δράμα που βιώνει τα τελευταία 7 χρόνια η ελληνική κοινωνία, ανεξαρτήτως του κόμματος που ασκεί τη διακυβέρνηση. Το εθνικό δράμα μιας Ελλάδας που παραδόθηκε στα χέρια μιας… παιδικής χαράς. Παντός καιρού και πολιτικών χρωμάτων.
Μαρίκα Λυσιάνθη
ysterografa.gr
